Ο Παναθηναϊκός δεν είναι μόνο… Ολυμπιακός!

“Σήμερα ήρθε στη Λεωφόρο μια ομάδα-πτώμα, μια ομάδα για λύπηση, μια ομάδα όμως που σε λίγους μήνες θα είναι και πάλι πρωταθλήτρια. Αρκεί, ωσάν άλλοι ταύροι, να μην χρειαζόμαστε ένα “κόκκινο πανί” για να αγαπήσουμε την ίδια μας την ομάδα”. Γράφει ο Μάρκος Στεφάνου.

Premium quality – Ultras quality – Ultras Streetwear

Παρακολουθώντας με προσοχή και μεγάλη ένταση το σημερινό ντέρμπι απέναντι στον Ολυμπιακό, φυσικά μένω με τη γεύση μιας μεγάλης χαράς κι ευχαρίστησης, που δεν είναι άλλη από τη νίκη επί του “αιώνιου” αντιπάλου, ωστόσο πολλές μικρές και πικρές σκέψεις είναι η αλήθεια πως μου χαλάνε κάπως τη… μανέστρα της ικανοποίησης. Επειδή όμως δεν θέλω σε καμία περίπτωση να μιζεριάσω μετά από μια τέτοια νίκη, πολύ σημαντική κυρίως για τον κόσμο του Παναθηναϊκού, θα προσπαθήσω να αναφερθώ και στα καλά και στα κακά… απόνερα της σημερινής αναμέτρησης.

Αυτή είναι η τύχη τους αν δεν προκαλέσουν…

Νομίζω πως σήμερα είδαμε όλοι ξεκάθαρα τους λόγους για τους οποίους ο Ολυμπιακός πάντοτε όταν έρχεται στη Λεωφόρο έχει ως πρώτο μέλημα το να μην γίνει το παιχνίδι. Πολύ απλά διότι αν παίξει στη Λεωφόρο απέναντι στον Παναθηναϊκό στα ίσια, δεν έχει τύχη για τη νίκη.

Για να είμαι ειλικρινής δεν το περίμενα, ωστόσο σήμερα οι “ερυθρόλευκοι” ήρθαν στην ιστορική έδρα του “Τριφυλλιού” για να παίξουν, ασχέτως εάν αυτό που είδαμε σήμερα από την ομάδα τους μόνο ποδόσφαιρο δεν ήταν. Μία τελική σε ολόκληρο το παιχνίδι, μηδέν προς την εστία του Βλαχοδήμου και είμαι βέβαιος πως το τελικό 1-0 δεν τους αφήνει διόλου απογοητευμένους βάσει της εικόνας του αγώνα.

Από την άλλη πλευρά, ο κόσμος του Παναθηναϊκού στάθηκε στο ύψος του, στήριξε την ομάδα καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα κι έφυγε μετά από πολύ καιρό από τη Λεωφόρο με το χαμόγελο στα χείλη. Φάνηκε ξεκάθαρα, πως όταν δεν υπάρχουν Περέιρα, Μαρινάκηδες, Καραπαπάδες και Θεοδωρίδηδες, προκειμένου να προκαλέσουν τον κόσμο του “Τριφυλλιού”, τίποτα απ’ όσα είδαμε τα προηγούμενα χρόνια δεν επρόκειτο να συμβεί.

Ελπίζω λοιπόν οι ιθύνοντες του Ολυμπιακού να μην αλλάξουν στάση μετά τη σημερινή ντροπιαστική τους εμφάνιση στο επόμενο ντέρμπι και παράλληλα εύχομαι ο κόσμος του Παναθηναϊκού να κατάλαβε σήμερα ποια είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, όταν δεν απαντάει στις προκλήσεις, στηρίζει την ομάδα με τη φωνή του και αφήνει το παιχνίδι να πάρει τον δρόμο του. Απόψε, ο κόσμος ήταν αυτός που έπρεπε και αξίζει πραγματικά συγχαρητήρια έπειτα από τόσες πίκρες που έχει βιώσει.

Τα είπε όλα με μια πρόταση!

Για να αρχίσω σιγά σιγά να δικαιολογώ και τον τίτλο του άρθρου, θα ήθελα σε αυτό το σημείο να περάσω στα λόγια του Μαρίνου Ουζουνίδη αμέσως μετά το τέλος του αγώνα. Ο προπονητής του Παναθηναϊκού είπε όλη την αλήθεια μέσα σε μια πρόταση και αξίζει ένα τεράστιο μπράβο για το γεγονός πως έπειτα από μια τόσο μεγάλη προσωπική νίκη, στο πρώτο ντέρμπι της καριέρας του, μίλησε με τόση σύνεση και ταπεινότητα.

“Όπως είπα και χθες, θέλουμε περισσότερα πράγματα εκτός από το να κερδίζουμε τον Ολυμπιακό”, ήταν τα λόγια του 48χρονου τεχνικού, ο οποίος παράλληλα κάλεσε τον κόσμο της ομάδας να στηρίξει τους “πράσινους” κι εκτός των αναμετρήσεων απέναντι στους “ερυθρόλευκους”.

Έχω την αίσθηση πως η συγκεκριμένη φράση έχει να κάνει περισσότερο με τη συνολική νοοτροπία που αιωρείται τα τελευταία χρόνια γύρω από τον οργανισμό “Παναθηναϊκό” και λιγότερο με την αγωνιστική πορεία του “Τριφυλλιού”.

Ως ένας άνθρωπος που έχει πλήρη επίγνωση της ποδοσφαιρικής πραγματικότητας στην Ελλάδα, ο Ουζουνίδης έχει διαγνώσει ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα από τα οποία πάσχουν οι “πράσινοι” τα τελευταία χρόνια και δεν είναι άλλο από το αντιολυμπιακό μένος που διακατέχει τον σύλλογο, τόσο στο εσωτερικό του, όσο και στο εξωτερικό του.

Ναι, είναι αλήθεια πως ο Ολυμπιακός έχει κάνει τεράστιο κακό στο ελληνικό ποδόσφαιρο και κατά συνέπεια και στον Παναθηναϊκό την τελευταία 20ετία. Είναι γεγονός πως αποτελεί ένα πολύ βρώμικο σωματείο, το οποίο σε κάθε άλλη χώρα, όπου οι νόμοι και οι θεσμοί λειτουργούν κανονικά, θα είχε σβηστεί ήδη από τον χάρτη.

Όμως μετά από ένα σημείο, το συγκεκριμένο γεγονός παύει να αποτελεί ασυλία και αρχίζει να μετατρέπεται σε μια τεράστια παθογένεια, η οποία οδηγεί τον σύλλογο στο να επικεντρώνεται στο δέντρο και όχι στο δάσος…

Προγνωστικά στοιχήματος από το Νο.1 site προβλέψεων στην Ελλάδα!

Ο Παναθηναϊκός δεν είναι μόνο… Ολυμπιακός!

Ο Παναθηναϊκός λοιπόν, δεν είναι μόνο… Ολυμπιακός. Και δεν πρόκειται ποτέ να ξαναγίνει αυτός που ήταν αν δεν αρχίσει να κοιτάει πρώτα πως ο ίδιος θα γίνει καλύτερος.

Σήμερα ήρθε στη Λεωφόρο μια ομάδα-πτώμα, μια ομάδα για λύπηση, μια ομάδα όμως που σε λίγους μήνες θα είναι και πάλι πρωταθλήτρια. Πραγματικά, κοιτώντας ξανά και ξανά την εξέλιξη της αναμέτρησης, προσπαθούσα να εξηγήσω πως είναι ποτέ δυνατόν, αυτές οι δύο ομάδες να έχουν διαφορά 12 πόντων στη βαθμολογία πριν από τη σέντρα του αγώνα.

Και η εξήγηση είναι πολύ απλή. Διότι ο Παναθηναϊκός, ως οργανισμός και πάλι, έκανε πολύ λιγότερα πράγματα για να νικήσει την Ξάνθη, τη Βέροια, τον Λεβαδειακό, τον ΠΑΣ Γιάννινα και όλους τους άλλους, απ’ όσα έκανε σήμερα για να κερδίσει τον Ολυμπιακό. Συνεπώς έκανε πολύ λιγότερα πράγματα στην προσπάθεια του να κερδίσει το πρωτάθλημα, από την προσπάθεια του να κερδίσει τον Ολυμπιακό.

Το φετινό πρωτάθλημα χάθηκε πρώτα εξαιτίας της τραγικής νοοτροπίας της ομάδας κι έπειτα για αγωνιστικούς λόγους. Μια νοοτροπία την οποία πάντως έχουν αρχίσει να διορθώνουν σε μεγάλο βαθμό οι Ουζουνίδης–Λυμπερόπουλος κι έχω την αίσθηση πως όσο περνάει ο καιρός τα πράγματα θα γίνονται όλο και καλύτερα.

Αν λοιπόν, παίκτες, προπονητές, διοίκηση και κόσμος αρχίσουν να (ξανα)αγαπάνε και να στηρίζουν τον Παναθηναϊκό σε κάθε παιχνίδι, σε κάθε προσπάθεια, σε κάθε πρόκληση, όπως το έκαναν σήμερα, τότε είναι βέβαιο πως έρχονται καλύτερες μέρες.

Αρκεί, ωσάν άλλοι ταύροι, να μην χρειαζόμαστε ένα “κόκκινο πανί” για να αγαπήσουμε την ίδια μας την ομάδα…

ΥΓ: Για το καθαρό αγωνιστικό σκέλος του αγώνα δεν έχω να πω πάρα πολλά. Ο Παναθηναϊκός ήταν εξαιρετικός, το ήθελε περισσότερο κι έπαιξε απέναντι σε μια πάρα πολύ κακή ομάδα. Για την προσωπική απόδοση του κάθε παίκτη, σας παραπέμπω στην κριτική που έγραψα αμέσως μετά το τέλος του αγώνα.