Έχασε και από το παιχνίδι της τύχης!

Μια ακόμη ήττα. κατεβασμένα κεφάλια. 1-3 αρνητικό ρεκόρ. Ο Παναθηναϊκός πληρώνει τα λάθη του καλοκαιριού και την ατυχία του και ελπίζει στο κατάλληλο ηλεκτροσόκ που λέγεται Ολυμπιακός. Σχολιάζει ο Κωνσταντίνος Πανάς.

Μια στην Κωνσταντινούπολη, μια στο Κρασνοντάρ, η επόμενη θα είναι πάλι στην Πόλη; Ο Παναθηναϊκός έχασε μια ακόμη ευκαιρία φέτος να κάνει ένα σημαντικό διπλό και να αποχαιρετήσει μια και καλή το κακό του πρόσωπο, μια εβδομάδα πριν στο ΟΑΚΑ. Μια νίκη που θα είχε πολλαπλά οφέλη. Αντιθέτως πλέον, η ήττα θα φέρει αρκετά σύννεφα στους ανθρώπους του Παναθηναϊκού. Τι είναι άραγε αυτό που φταίει;

Κακός Σχεδιασμός

Θα επιχειρήσω να αναδείξω μερικές από τις αδυναμίες που προσπάθησε πολύ ορθά ο Τζόρτζεβιτς να καλύψει βάσει του μπάτζετ που του δόθηκε. Προσέξτε, δεν πρόκειται ποτέ, μα ποτέ, να «κράξω» παίκτη ή προπονητή του Παναθηναϊκού, αλλά θα προσπαθήσω να σας βάλω στη λογική του Σέρβου προπονητή, κάνοντας κριτική στη στελέχωση του ρόστερ.

Ο Σάσα Τζόρτζεβιτς είχε οραματιστεί τον δικό του Παναθηναϊκό, σαν μια αντίστοιχη Εθνική Σερβίας. Είδε στο πρόσωπο του Νικ Καλάθη, τον δικό του Μίλος Τεόντοσιτς, και πώς να μην το κάνει, αφού οι δύο παίκτες μοιάζουν αρκετά, με τον μεν Καλάθη να υπερτερεί στους τομείς της ενέργειας, άμυνας και ριμπάουντ και το δε Σέρβο γκαρντ στο σουτ. Και οι δύο είναι εξαιρετικοί οργανωτές με τα συν και τα πλην τους. Ο Διαμαντίδης θα κάλυπτε τις αδυναμίες του Καλάθη και μαζί θα δημιουργούσαν τον…. υπέρτατο γκάρντ. Ο ρόλος του Λευτέρη Μποχωρίδη ήταν σαν αυτόν που είχε ο Στέφαν Μάρκοβιτς. Καλός οργανωτής μισού γηπέδου, που να μπορεί να δίνει ενέργεια από τον πάγκο και να πιέζει τον αντίπαλο γκαρντ.

Στο «2», ο δικός του Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς, έγινε ο Τζέιμς Φελντίν. Ο Πουερτορικανός είχε όλα τα στοιχεία που ήθελε ο Τζόρτζεβιτς για τον βασικό του σούτινγκ γκαρντ. Έναν combo guard δηλαδή, με πολύ καλή κίνηση χωρίς τη μπάλα, να ξέρει να παίρνει τα σκριν για να ξεμαρκάρεται και φυσικά να είναι καλός σουτέρ τριών πόντων. Τον Νίκο Παππά, τον είδε σαν έναν…. Νέντοβιτς και ήταν και από τους λόγους που δεν προχώρησε το deal το καλοκαίρι. Ένας παίκτης που μπορεί να σου αλλάξει το ρυθμό με τον επιθετικό του οίστρο, ενώ έχει και το δικαίωμα να πάρει τα μεγάλα σουτ, εφόσον το επιθυμεί.

Στο «3» ο Σάλε έφερε το Σάσα Πάβλοβιτς, με σκοπό να έχει έναν έμπειρο παίκτη στον πάγκο που θα του δίνει λύσεις, αν και εφόσον το βασικό τριάρι, ο Γιάνκοβιτς, δεν ήταν σε καλή μέρα. Βέβαια, τα αργά πόδια του Πάβλοβιτς, η μη χρησιμοποίηση του Χαραλαμπόπουλου, αλλά και η αστάθεια του Βλάντο, οδήγησαν τον Σέρβο προπονητή σε ναυάγιο. Στην εθνική Σερβίας, είχε ένα σκληροτράχυλο παιδί με πολύ ενέργεια, τον Κάλινιτς, και έναν εξαιρετικό all-around φόργουορντ, τον Σιμόνοβιτς. Αυτό που επιθυμούσε ο Τζόρτζεβιτς από τη θέση «3», ήταν ενέργεια, physical παιχνίδι και μακρινό σουτ. Από τη μια, ο Πάβλοβιτς έχει την σκληράδα και τα απαραίτητα αυτά χαρακτηριστικά, αλλά υστερεί σε πόδια και ενέργεια, πράγμα για το οποίο δεν φταίει ο ίδιος, αλλά ο άνθρωπος που τον επέλεξε. Ξανά λέω, ο Πάβλοβιτς είναι υπερπολύτιμος, αλλά από τη στιγμή που ούτε ο Χαραλαμπόπουλος παίρνει χρόνο, αλλά και ο Γιάνκοβιτς είναι μια κρύο, μια ζέστη, χαραμίζεται και ο δικός του ρόλος. Όταν πρέπει να βγαίνει μπροστά επιθετικά και κυρίως αμυντικά θα εκτίθεται απέναντι σε πιο γρήγορους και αθλητικούς παίκτες (βλ. Μπροκχοφ).

Το μεγάλο στοίχημα στο «4», ήταν κατά πόσο θα βρει ένα παίκτη με τα χαρακτηριστικά του Νεμάνια Μπιέλιτσα. Έχοντας Γκιστ και Φώτση, που είναι δύο εντελώς διαφορετικοί παίκτες, έπρεπε να προσαρμόσει τη φιλοσοφία του πάνω σε αυτούς. Βέβαια, όταν βλέπεις τον Γκιστ να πηγαίνει σε ατομική ενέργεια από την κορυφή χάνοντας τη μπάλα ουκ ολίγες φορές, τότε κάτι έχεις κάνει λάθος. Και ποιο ήταν αυτό; Η μη ενίσχυση με παίκτες που θα σε άλλαζαν επίπεδο. Από τη στιγμή που ο Τζόρτζεβιτς βέβαια δεν κατάφερε να πάρει τον Τάιους εξαιτίας μπάτζετ, τότε προτίμησε το δικό του παιδί, τον Κούζμιτς. Και αυτό, γιατί είναι αρκετά mobile για το ύψος του. Βέβαια, αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο μεν Γκιστ να μένει γρήγορα από ανάσες και να μην αποδίδει από τη στιγμή που αγωνίζεται και για τον παίκτη που λείπει. Προσέξτε, ο Κούζμιτς θα ήταν ιδανικός για τρίτος ψηλός αυτή τη στιγμή. Αρκετά καλός rim protector, έξυπνες θέσεις για επιθετικά ριμπάουντ, γρήγορα πόδια. Αλλά αφού προτίμησε να δώσει ευκαιρία στον Παπαγιάννη, έπρεπε να αποκτηθεί ένας σέντερ που θα έδινε νέα χαρακτηριστικά στον αργό Παναθηναϊκό.

Ένα ακόμη λάθος που έγινε στην αρχή της σεζόν, ήταν η μη προσθήκη γκαρντ μετά τον τραυματισμό του Μποχωρίδη, ενώ υπήρχε ήδη στα πιτς ο Παππάς. Όταν κομβικοί παίκτες όπως ο Καλάθης ή ο Γκιστ αγωνίζονται 35 λεπτά μ.ο, τότε είναι φυσικό να μείνουν από ανάσες. Το λάθος λοιπόν, δεν ήταν τόσο οι προσθήκες που έγιναν, όσο αυτές που δεν έγιναν, με αποτέλεσμα να είμαστε στο Top 16 και το ροτέισον να κυμαίνεται στους 8 παίκτες! Δεν υπάρχει ομάδα που έχει βλέψεις για ευρωπαϊκό τίτλο με ροτέισον 8 παικτών! Ο Παναθηναϊκός έπρεπε να έχει αποκτήσει ήδη ένα γκαρντ και ένα φόργουορντ ή ένα φόργουορντ/σέντερ. Παίκτες που θα δώσουν τις απαραίτητες ανάσες, που θα δώσουν πόδια, φρεσκάδα, δημιουργία και αυτό που λείπει από τον Παναθηναϊκό σήμερα.

Περί του ματς και το αντίδοτο (;)

Η Κουμπάν είναι μια ομάδα ταχυδύναμης. Στηρίζεται αρκετά στο ατομικό ταλέντο και τρέχει σε πρώτη ευκαιρία. Ο Παναθηναϊκός απέναντι σε πιο γρήγορες ομάδες από αυτόν δυσκολεύεται, αλλά ακόμη περισσότερο δυσκολεύεται με ομάδες που παίζουν γρήγορο σκεπτόμενο μπάσκετ (βλ. Ερυθρό Αστέρα). Η Κουμπάν είναι κλασσική ομάδα Μπαρτζώκα. Φείδεται κλασσικού δημιουργού και στηρίζεται στην up tempo επίθεση και σε παίκτες που αρέσκονται στο ένας εναντίον ενός. Αρκετό passing game με σκοπό να βγει το ελεύθερο τρίποντο. Θυμάστε τον Μπαρτζώκα του Ολυμπιακού; Στα περισσότερα ματς απέναντι στους “πράσινους” είχε περισσότερα τρίποντα, παρά δίποντα. Βέβαια, έχει την τύχη να έχει καλύτερους σουτέρ στην Κουμπάν, απ΄ ότι είχε κάποτε στους «ερυθρόλευκους».

Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού είναι η ζώνη. Αν παρατηρήσετε, πάντα όταν ο αντίπαλος παίζει μια αξιοπρεπέστατη ζώνη, οι «πράσινοι» χάνουν διαφορές. Πως σπάμε τη ζώνη; Το βιβλίο των προπονητών λέει με πάσα στη κορυφή στο «5» και κινήσεις backdoor από το «3» ή το «4». Επόμενη συνταγή, ένας γκαρντ να πάει στην κορυφή και να πάρει τη μπάλα. Η North Carolina έκανε επιστήμη το πώς να σπάει η ζώνη με συνεχή κυκλική κίνηση από το 1, 2 και 3 στην περίμετρο και τους 4 και 5 να κάνουν συνεχώς αλλαγές στο χαμηλό ποστ. Αυτή ήταν η απλή κίνηση. Μετά εφαρμόστηκαν τα screen on and off the ball για ξεμαρκάρισμα των κοντών και πολλά άλλα. Το πιο σημαντικό για να σπάσεις την ζώνη είναι η κίνηση, που σημαίνει γρήγορα πόδια, τα οποία ο Παναθηναϊκός αυτή τη στιγμή δεν έχει.

Άραγε ο Παναθηναϊκός μπορεί να αντιδράσει τη Δευτέρα απέναντι στον Ολυμπιακό; Θα γίνουν πάλι οι «ερυθρόλευκοι» το αντίδοτο του Παναθηναϊκού; Συγχωρέστε με, και εύχομαι να βγω λάθος, αλλά φοβάμαι πάρα πολύ την διαιτησία που θα αντιμετωπίσουν οι «πράσινοι» στο ντέρμπι.

Υ.Γ. Προπαγανδιστές δημοσιογράφοι, κάτω τα χέρια σας από τον Τζόρτζεβιτς! Ξέρετε ποιοι είστε!

Υ.Γ. 2 Ένας Γκίμπσον, ίσως σου έλυνε τα πόδια σήμερα επιθετικά.

Υ.Γ. 3 Όλοι ξέρουν να μιλάνε, χωρίς να δημοσιεύουν το όνομα τους, αλλά λίγοι έχουν τα cojones να βγουν αντρίκια και να μιλήσουν! Όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια, λένε…..