Ένα ξέσπασμα που… μας είχε λείψει

Ο Νικόλας Φλωράτος γράφει στο “Όλα Πράσινα” για τις μνήμες που του ξύπνησε το χθεσινό ξέσπασμα του Σάσα Τζόρτζεβιτς.

Ο Παναθηναϊκός επικράτησε πολύ δύσκολα του ΠΑΟΚ, προβλημάτισε με την εικόνα του και τα χαμηλά ποσοστά σε δίποντα, τρίποντα και την τραγική επίδοση στις βολές, ωστόσο μετά το τέλος του αγώνα τα πάντα… ξεχάστηκαν κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου.

Οι “βόμβες” του Σάσα Τζόρτζεβιτς ανάγκασαν τους πάντες να ασχοληθούν με όσα δήλωσε ο Σέρβος κόουτς, αφήνοντας στην άκρη όσα είδαμε στο παρκέ. Ο “Σάλε” άστραψε και βρόντηξε, τα “έχωσε” σε παίκτες και μάνατζερ και μας γύρισε λίγα χρόνια πίσω, στις εποχές… Ομπράντοβιτς.

Από την ημέρα που ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς αποχαιρέτησε τον Παναθηναϊκό, το 2012, ο “Εξάστερος” άλλαξε αρκετούς προπονητές. Πεδουλάκης, Αλβέρτης, Ιβάνοβιτς, Μανωλόπουλος και τώρα Τζόρτζεβιτς. Κατά τη διάρκεια των τριών αυτών χρόνων, το “Τριφύλλι” ναι μεν είχε επιτυχίες, κατέκτησε τίτλους και άγγιξε το Final Four, ωστόσο, όπως είναι λογικό και όπως συμβαίνει σε κάθε ομάδα, ήρθαν και στιγμές πίκρας και απογοήτευσης.

Στιγμές τις οποίες ο Ζοτς αντιμετώπιζε με διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι οι μέχρι πριν τον Σάλε προπονητές του Παναθηναϊκού. Ο Σάσα Τζόρτζεβιτς μπορεί να μην γίνει ποτέ Ομπράντοβιτς. Μπορεί να τον πλησιάσει, μπορεί να τον ξεπεράσει, μπορεί να αποτύχει. Αυτό κανείς δεν το ξέρει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι διαθέτει τα “κάκαλα” και την προσωπικότητα για να βγει μπροστά και να τα χώσει σε όποιον θεωρεί ο ίδιος ότι κάνει κακό στην ομάδα του. Έχει την προσωπικότητα να τα βάλει ανοιχτά με τους ίδιους του τους παίκτες, έχει τα “κοχόνες”, που λένε και οι Ισπανοί, να δώσει στα “παιδιά” του να καταλάβουν πως όταν αγωνίζεσαι στον Παναθηναϊκό, η θέση σου δεν είναι δεδομένη και για να παραμείνεις μέλος της κορυφαίας ομάδας της Ευρώπης οφείλεις να “ματώνεις” καθημερινά. Είτε παίζεις με το Λαύριο, είτε με… τους Γουόριορς.

Όπως προείπα, οι “βόμβες” του Σάλε μάς γύρισαν αρκετά χρόνια πίσω. Τότε που ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς δεν περίμενε την ήττα για να βγει και να φωνάξει. Τότε που ο Ζοτς έβγαινε και έδειχνε την πόρτα της εξόδου σε όποιον θεωρούσε αδιάφορο ή μη ικανό να φορέσει την πράσινη φανέλα. Τότε που ο προπονητής ξεσπούσε ενώπιον των δημοσιογράφων για να τ’ ακούσουν… αυτοί που πρέπει.

Επειδή λοιπόν στον αθλητισμό οι δύσκολες μέρες είναι δεδομένες και κανείς ποτέ δεν κατάφερε να τις αποφύγει, όταν ειδικά μιλάμε για ομαδικό σπορ, το να διαθέτεις έναν προπονητή ο οποίος ανεξάρτητα από τις ικανότητές του (θα φανούν σε βάθος χρόνου) έχει το θράσος και την προσωπικότητα να βγει και να τα “χώσει”, είναι ευλογία.

Μέρες σαν τη χθεσινή, μας είχαν λείψει. Μέρες που μετά από κακές, νικηφόρες ή μη, εμφανίσεις, ένιωθες μια αισιοδοξία πως όλα θα πάνε καλά στο μέλλον.

Πλέον, η μπάλα είναι στα χέρια των παικτών οι οποίοι καλούνται να δείξουν πως και η δική τους προσωπικότητα είναι ανάλογη αυτής του προπονητή τους και η πρέπουσα για να σταθούν σε έναν σύλλογο του μεγέθους του Παναθηναϊκού.

ΥΓ: Η χθεσινή μέρα απέδειξε για ακόμη μία φορά πως, αν μη τι άλλο, το ρίσκο της διοίκησης με τον… άπειρο Τζόρτζεβιτς αξίζει και με το παραπάνω.