Go hard or go home!

Ο Δημήτρης Κωνσταντόπουλος σχολιάζει το ντεμπούτο του Σον Κιλπάτρικ, το δίδυμο Τζέιμς Γκιστ και Στεφάν Λάσμε που απογοητεύει, την εικόνα του Ίαν Βουγιούκα, όπως και το επερχόμενο άκρως σημαντικό παιχνίδι με τη Ζαλγκίρις Κάουνας.

Μία επαγγελματική και εύκολη νίκη πήρε το απόγευμα της Δευτέρας ο Παναθηναϊκός στην Κύμη κόντρα στην ομώνυμη ομάδα και προετοιμάστηκε με τον καλύτερο τρόπο για το δύσκολο παιχνίδι που έρχεται για την Euroleague. Φυσικά, όλοι στο «πράσινο» στρατόπεδο είχαν τα βλέμματα τους στραμμένα στον νέο παίκτη της ομάδας που έκανε ντεμπούτο με την «Eξάστερη» φανέλα. Συμπεράσματα πολλά δεν μπορούμε να βγάλουμε, αλλά πήραμε μία πρώτη εικόνα των ικανοτήτων του Αμερικανού πρώην NBAer. Μαζί με αυτό, γίναμε μάρτυρες και μίας περίεργης κατάστασης που θα αναλύσω πιο κάτω.

Αρχικά, σίγουρα όλοι πλέον κινούμαστε στον «αστερισμό» του Κιλπάτρικ. Για να προλάβω αντιδράσεις, θα πω πρώτα ότι όντως από ένα παιχνίδι κόντρα στην Κύμη δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τίποτα και σίγουρα το δείγμα είναι πολύ μικρό, ωστόσο αυτό κρύβει και ένα μεγάλο “αλλά” στο τέλος της πρότασης. Ο Αμερικανός έχει να παίξει μπάσκετ από τον Ιούλιο. Έκανε ατομικές προπονήσεις, γεγονός που δείχνει πόσο «διψάει» για μπάσκετ και έπαιξε ουσιαστικά με μία προπόνηση κόντρα στην Κύμη. Ναι, υπό αυτές τις συνθήκες και τηρουμένων των αναλογιών ο Κιλπάτρικ έκανε μία καλή εμφάνιση. Δε θέλω να σταθώ ούτε στα τρίποντα, ούτε στις προσωπικές ενέργειες, ούτε στο μοίρασμα του παιχνιδιού και την απουσία οποιοδήποτε εγωισμού. Αυτό που θέλω να αναφέρω μόνο, γιατί για εμένα έχει την μεγαλύτερη αξία, είναι η συγκέντρωση, η προσήλωση και ένα φοβερό κλέψιμο που έκανε, σώζοντας την ομάδα από ένα σίγουρο κάρφωμα, καθώς η ρακέτα ήταν τελείως άδεια και η άμυνα στερούταν βάθους.

Πολλά τα οξύμωρα της φετινής ομάδας, αλλά το πιο περίεργη από όλα είναι η εικόνα του Ίαν σε σύγκριση με τους υπόλοιπους ψηλούς της ομάδας. Αφήνω στην άκρη τον Παπαγιάννη, ο οποίος προσπαθεί και φαίνεται. Γι’ αυτό και θα ασχοληθώ για μία ακόμη φορά με Γκιστ και Λάσμε. Αδικαιολόγητος ο τρόπος με τον οποίο βρίσκονται στο παρκέ αυτοί οι δύο παίκτες. Ώρες-ώρες είναι τόσο άχρωμη η παρουσία τους στον αγώνα, που δίνουν την εντύπωση αδιαφορίας. Ο Βουγιούκας από την άλλη είχε να παίξει αρκετό καιρό, καθώς ο Πιτίνο ήθελε να δώσει χρόνο στους υπόλοιπους ψηλούς και με το που μπήκε στο παρκέ, αμέσως πήρε προσπάθειες, έβαλε καλά το σώμα του, ηρέμησε το παιχνίδι της ομάδας του και μοίρασε και ασίστ, δείγμα της άψογης αντίληψης του παιχνιδιού που διαθέτει. Τώρα με τον ερχομό του Πέιν, θα αλλάξουν οι καταστάσεις. Για να τελειώνω αυτό το θέμα με τον Ίαν και τους υπόλοιπους, ο Έλληνας center ήταν επιλογή του Ομπράντοβιτς κάποτε και αυτό λέει πολλά από μόνο του.

Και τώρα ας μιλήσουμε για το παιχνίδι “φωτιά” απέναντι στη Ζαλγίρις, όπου ουσιαστικά παίζεται μία ολόκληρη χρονιά. Είναι από αυτά τα παιχνίδια, τα λεγόμενα στην Αμερική “do or die”, όπου σε ελεύθερη μετάφραση στα ελληνικά πάει να πει, “νίκα η τελείωσες”. Η ομάδα έχει μπροστά της έναν τελικό, όπου παίζει μία πρόκριση και αυτό είναι απόρροια του σημείου που έφτασε μετά τις τρεις κακές εντός έδρας ήττες. Καλείται τώρα να διαγράψει την μία από αυτές, στην έδρα μίας ομάδας που την νίκησε κιόλας. Διπλή η σημασία λοιπόν της εκτός έδρας αναμέτρησης.

Κλειδιά της νίκης είναι, κυρίως πνευματικά και λιγότερο αγωνιστικά. Η “Zalgirio Arena” είναι μία καυτή έδρα, η οποία φυσικά είναι σε διαφορετικό μοτίβο από έδρες όπως το ΟΑΚΑ, αλλά είναι εξίσου δυναμικός ο τρόπος με τον οποίο μπαίνει στην εξίσωση του παιχνιδιού ο κόσμος. Συγκέντρωση, προσήλωση στο πλάνο, αυτοπεποίθηση, σκληράδα και πάθος είναι αυτά που πρέπει να παρατάξει η ομάδα για να φύγει νικήτρια από το Κάουνας. Η Ζαλγκίρις σαν μονάδες δεν είναι ικανή να τρομάξει κανέναν αντίπαλο, αλλά σαν ομάδα είναι σε θέση να αντιμάχεται στα ίσα όλους τους αντιπάλους της. Αρχιτέκτονας ενός σπουδαίου ομαδικού πρότζεκτ, φυσικά ο μεγάλος “Σάρας” που πήρε ρολίστες και τους έχει εξελίξει σε ένα σκληροτράχηλο και δυσκολοκατάβλητο σύνολο.

Η εμπειρία του Γιανκούνας, ο “δολοφόνος” Μιλάκνις, οι πάντα χρήσιμοι Γουάιτ, Ουλανόβας, Γουόλτερς είναι όλοι πίσω από το αστέρι της ομάδας, τον Μπράντον Ντέιβις. Ο Αμερικανός είναι πραγματικά ένας εξαιρετικός παίκτης που μπορεί να κάνει τα πάντα στο γήπεδο. Σε περίπτωση που η ομάδα πηγαίνε στο Κάουνας χωρίς τον Πέιν, θα είχε τεράστιο πρόβλημα απέναντι στην γραμμή ψηλών των Λιθουανών, ακόμα και αν ο συμπληρωματικός Καβαλιάουσκας λείπει. Αυτή τη στιγμή ο Ντέιβις, για να σας δώσω να καταλάβετε, έχει μόλις 16 ριμπάουντ λιγότερα από ότι μαζί ο Γκιστ και ο Λάσμε. Η πολύ ασφυκτική πίεση, η κυριαρχία στα ριμπάουντ, η ορθή κυκλοφορία μπάλας και τα μεγάλα σουτ που είναι αναγκασμένος να βάλει ο Παναθηναϊκός, θα είναι αυτά που θα κρίνουν τη νίκη.