Ο ρόμβος… που έγινε εφιάλτης!

Ο Παναθηναϊκός μπορεί να ξεπέρασε νικηφόρα το εμπόδιο του ανίσχυρου Πλατανιά στη Λεωφόρο, προκάλεσε όμως πολλά ερωτηματικά γύρω από την ασταθή και άγευστη εικόνα που παρουσίασε στο γήπεδο, και ο Άρης Αντωνόπουλος αναρωτιέται για ποιον λόγο ο Γιάννης Αναστασίου επιμένει σε ένα σύστημα που – αποδεδειγμένα – δεν βγάζει πουθενά.

Ο κυκεώνας της κατήφειας, στον οποίο έχει εισέλθει ο Παναθηναϊκός από τις πρώτες ημέρες του Αυγούστου, φαίνεται να μην έχει διέξοδο, τόσο σε αγωνιστικό, όσο και σε εξωαγωνιστικό επίπεδο. Είναι χαρακτηριστικό πλέον ότι οι “πράσινοι” , παρόλο που έχουν σημειώσει 4 νίκες σε 5 αγώνες πρωταθλήματος, στοιχειώνονται από το κάζο του ευρωπαϊκού αποκλεισμού.

Πολλοί λένε ότι ο πραγματικός καθρέφτης μιας ομάδας είναι το ίδιο το γήπεδο. Αν ασπαστούμε αυτή την άποψη, τότε ο Παναθηναϊκός του Γιάννη Αναστασίου ναι μεν πήρε τους 3 βαθμούς της νίκης απέναντι στον Πλατανιά, παράλληλα όμως δείχνει να… “πνέει τα λοίσθια”.

Όσοι παρακολούθησαν το παιχνίδι με την ομάδα από τα Χανιά, είδαν ένα “Τριφύλλι” χωρίς διάθεση να δημιουργήσει προϋποθέσεις για γκολ, είδαν τους παίκτες της ομάδας διστακτικούς σε κάθε επαφή τους με τη μπάλα, ενώ είδαν κι έναν προπονητή που, για πολλοστή φορά, επέλεξε να χρησιμοποιήσει ένα τακτικό σχήμα το οποίο… “βγάζει μάτι” από χιλιόμετρα ότι κρατάει την ομάδα πίσω.

Ο περιβόητος ρόμβος του Γιάννη Αναστασίου λοιπόν, έχει μετατραπεί σε έναν πραγματικό εφιάλτη για τους φίλους του συλλόγου, αλλά και για τους ποδοσφαιριστές.

Είναι ηλίου φαεινότερο, πως όταν ο Παναθηναϊκός αγωνίζεται κόντρα σε μικρές ομάδες του ελληνικού πρωταθλήματος, οφείλει να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας και κυριαρχίας, ώστε να διασπάσει την αντίπαλη άμυνα. Σε αυτό το σημείο είναι που χάνει το παιχνίδι ο Γιάννης Αναστασίου, παρατάσσοντας σύστημα με σχηματισμό ρόμβου στο κέντρο του γηπέδου, προκαλώντας ασφυξία σε ολόκληρη την ομάδα, όταν αυτή προσπαθεί να αλλάξει 5 πάσες και να δημιουργήσει.

Κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης του παιχνιδιού μιας ομάδας, η χρησιμοποίηση του ρόμβου προϋποθέτει θυσία των άκρων και προσήλωση στον άξονα. Εφόσον αυτό συμβαίνει με αντιπάλους που αντιμετωπίζουν τον Παναθηναϊκό παίζοντας κλειστά, δίνοντας έμφαση στα αμυντικά τους καθήκοντα, τότε γίνεται πασιφανής ο ανυπόφορος συνωστισμός που δημιουργείται στον χώρο του κέντρου από παίκτες και των δύο ομάδων. Κάπως έτσι, μέσα σε ένα πλήθος από ποδοσφαιριστές, η μπάλα χάνεται, η γκρίνια συνεχίζεται, οι Καρέλης και Μπεργκ μένουν ολομόναχοι και αποκομμένοι στην επίθεση χωρίς πλευρικές βοήθειες, ενώ ο Γιάννης Αναστασίου κρατά τα “πνευμόνια” (βλέπε Κλωναρίδη ή Καλτσά που αγωνίζονται ως εξτρέμ) της ομάδας στον πάγκο.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς… μετρ της προπονητικής, για να καταλάβει πως όταν έρχεται αντιμέτωπος με μια ομάδα που έχει παραταχθεί στο γήπεδο για να αμυνθεί, ο αποτελεσματικότερος τρόπος να δημιουργήσει ρήγματα σε αυτή είναι με πλαγιοκοπήσεις. Στον ρόμβο του “Ολλανδού”, τα μπακ έχουν πολύ μικρή συνεισφορά στο επιθετικό παιχνίδι, με συνέπεια οι παίκτες στον άξονα να μην έχουν τη δυνατότητα να απλώσουν το παιχνίδι σε όλο το γήπεδο και να ανοίξουν την αντίπαλη άμυνα.

Εάν ο τεχνικός του Παναθηναϊκού δοκίμαζε ένα άλλο σύστημα, όπως είναι το 4-2-3-1, ίσως βλέπαμε ένα πολύ διαφορετικό πρόσωπο στον αγωνιστικό χώρο. Άλλωστε, με αυτή τη συνταγή οι “πράσινοι” έχουν πραγματοποιήσει τις καλύτερες εμφανίσεις τους επί θητείας Αναστασίου, ωστόσο το τελευταίο διάστημα βλέπουμε ότι έχει εγκαταλείψει τη συγκεκριμένη τακτική προσέγγιση.

Μπορεί ο Παναθηναϊκός να νίκησε με 4-0 την Καλλονή, με 3-0 τον Λεβαδειακό και με 1-0 τον Πλατανιά, όμως σε όλα αυτά τα παιχνίδια φάνηκε ο ασθενικός χαρακτήρας του ρόμβου, που δεν ταιριάζει καθόλου στους “πράσινους”. Η τακτική επαναπροσέγγιση θα πρέπει να είναι άμεση, αφού ακολουθούν δύσκολες αναμετρήσεις σε ιδιαίτερες έδρες, οι οποίες σε συνδυασμό με τον ρόμβο… ίσως αποδειχθούν μοιραίες. Με το να αγνοούμε τις πληγές, δεν τις επουλώνουμε…