Σισέ: «Αν μπορούσα, θα αγόραζα τον Παναθηναϊκό!»

Σε μια συνέντευξη… σταθμό στο SDNA, ο Τζιμπρίλ Σισέ μίλησε για όλους και για όλα και δεν δίστασε να αποκαλύψει τόσο την απογοήτευσή του από τη συμπεριφορά των ανθρώπων του Παναθηναϊκού, όσο και τον λόγο για τον οποίο αποχώρησε από την ομάδα.

Αρχικά, είπε:

«Πέρυσι με έπεισαν και κάλεσα τον προπονητή (σ.σ. Ουζουνίδη) στο τηλέφωνο. Ήταν 26 Δεκεμβρίου, το θυμάμαι σαν τώρα. Ήθελα να παίξω εδώ χωρίς να ζητήσω ένα ευρώ και ξέρω ότι μπορούσα. Δεν απαίτησα ούτε να παίξω βασικός, ούτε τίποτα. Απλά να μου δώσουν την ευκαιρία. Τον κάλεσα τρεις φορές επειδή μου είπαν ότι ξέρει γαλλικά και του έστειλα μήνυμα ποιος είμαι. Είναι δικαίωμα του να μην με θέλει στην ομάδα και απολύτως σεβαστό ασχέτως αν εγώ πιστεύω ότι μπορούσα να προσφέρω. Είναι ασέβεια όμως ότι δεν σήκωνε το τηλέφωνο, θα μπορούσε απλά να μου πει “Τζιμπρίλ δεν σε θέλω”.

Έπαιξες σε Γαλλία, Αγγλία, Ελλάδα, Ιταλία, Κατάρ και Ρωσία. Σε ποια χώρα απόλαυσες περισσότερο το ποδόσφαιρο;

«Στις περισσότερες χώρες που έπαιξα έβρισκα έναν λόγο να είμαι ευχαριστημένος. Σίγουρα στην Γαλλία ένιωθα πολύ καλά γιατί είναι η χώρα μου, το μέρος που γεννήθηκα. Η Αγγλία είναι η πατρίδα του ποδοσφαίρου και σίγουρα αισθάνομαι πολύ περήφανος που υπήρξα μέλος της Λίβερπουλ. Στην Ελλάδα έχω μία πολύ ιδιαίτερη σχέση με τους οπαδούς και γενικότερα με τους ανθρώπους εκεί. Δεν χρειάζεσαι πολλά χρόνια για να δεθείς με τους ανθρώπους σε ένα μέρος. Στην Ελλάδα ήξερα από την ημέρα που έφτασα εκεί πως κάτι καλό θα συμβεί. Μόνο εδώ ένιωσα τόσο πολύ πως μοιάζω με τους ανθρώπους».

Ήταν αυτό στον Παναθηναϊκό το μεγαλύτερο συμβόλαιο της καριέρας σου;

«Εξαρτάται από τον χρόνο. Στο Κατάρ έμεινα έξι μήνες αλλά πραγματικά τα χρήματα ήταν πολύ καλά. Το συμβόλαιο μου με τον Παναθηναϊκό ήταν πολύ ιδιαίτερο σε ό,τι είχε να κάνει με την αγάπη που ένιωσα και τις σχέσεις που ανέπτυξα».

Όλοι λένε όμως, ότι το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα είναι υποανάπτυκτο. Ειδικά σε θέματα διαφθοράς, βίας, διαιτησίας.

«Ναι το έζησα αυτό. Πριν υπογράψω στην Ελλάδα μίλησα με έναν φίλο και μου είπε ότι θα συναντήσω κάτι περίεργο σε ό,τι είχε να κάνει με τους διαιτητές. Τότε σκέφτηκα ότι δεν μπορεί, αν σκοράρω ένα γκολ θα είναι γκολ. Μου απάντησε ότι θα το ανακαλύψω μόνος μου και έτσι έγινε. Το ποδόσφαιρο πρέπει να είναι καθαρό και αξιόπιστο, η καλύτερη ομάδα να κερδίζει. Προπονείσαι μία εβδομάδα και δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό και ξέρεις πως το σαββατοκύριακο θα χάσεις απλά και μόνο επειδή ο διαιτητής είναι μαζί τους. Δεν είναι σοβαρό αυτό. Πρέπει να λυθεί αυτό το ζήτημα στην Ελλάδα».

Ο γιος σου γιατί επέλεξες να παίξει σε μικρή ομάδα όπως η Κρου και όχι σε ένα μεγάλο κλαμπ σαν τη Λίβερπουλ ή τη Γιουνάιτεντ;

«Η Κρου είναι μία Ακαδημία που προετοιμάζει τα παιδιά και το σαββατοκύριακο παίζουν με ομάδες. Εμένα παίζουν στη Λίβερπουλ και απλά μέσα στην εβδομάδα προπονούνται στην Κρου. Στο μέλλον θέλω να παίξουν εκεί που πραγματικά θα τους αρέσει. Εγώ θα είμαι εκεί να τους υποστηρίζω. Είναι και τα δύο μου παιδιά επιθετικοί, ακολουθούν τον μπαμπά τους. Κι είναι πραγματικά καλοί!»

Πολλοί παλαίμαχοι παίκτες βλέπουν τα παιδιά τους να κάνουν καριέρα. Είναι η σειρά σου;

«Είναι μέσα στο αίμα μας το ποδόσφαιρο. Ίσως είναι ένα κίνητρο για τα παιδιά να πετύχουν κάτι αντίστοιχο. Οι προπονητές τους με καλούν και μου δίνουν feedback, αλλά εγώ δεν θέλω ποτέ να τα πιέσω για κάτι. Θέλω πάντα μόνα τους να επιλέγουν τι θα κάνουν».

Ήταν λάθος που έφυγες από τον Παναθηναϊκό; Ήταν δική σου επιλογή ή σε ώθησαν στη Λάτσιο;

«Όχι δεν ήταν λάθος που έφυγα. Δεν ήταν δική μου επιλογή, ήταν η κατάσταση που με οδήγησε στο να αποχωρήσω. Η κρίση είχε έρθει στην Ελλάδα και είχαν αρχίσει τα προβλήματα στα οικονομικά. Η μεταγραφή μου στη Λάτσιο μπορούσε να φέρει χρήματα στην ομάδα. Δεν ήταν ούτε δική μου επιλογή ούτε της ομάδας».

Γιατί το 2013 δεν επέστρεψες τελικά και πήγες στην Αλ Γκαράφα; Είναι αλήθεια ότι κινδύνευες με σύλληψη λόγω φορολογικών υποχρεώσεων;

«Όταν πήγα στο Κατάρ ήταν με την μορφή του δανεισμού. Για να πάω εκεί η Αλ Γκαράφα πλήρωσε για τον δανεισμό και άρα για να πάω στον Παναθηναϊκό θα έπρεπε να πληρώσει για τον δανεισμό μου. Τότε μιλούσα με τον υπεύθυνο για τις μεταγραφές αλλά για εκείνους ήταν πιο εύκολο να πουν ότι εγώ δεν ήθελα να επιστρέψω παρά να πουν ότι δεν μπορούν να πληρώσουν για να με δανειστούν. Αυτό πρέπει να είναι ξεκάθαρο. Ένα ακόμα από τα εμπόδια που υπήρχαν ήταν και η εφορία. Ακόμα και σήμερα πληρώνω τους φόρους. Μόνος μου έλυσα το πρόβλημα για να είμαι εδώ»…

Νιώθεις τελικά μετά από τόσες ανεπιτυχείς προσπάθειες για επιστροφή ότι φεύγοντας από τον Παναθηναϊκό άφησες κάτι στη μέση;

«Όχι, κερδίσαμε τρόπαια και πέτυχα πάνω από 50 γκολ. Έκανα καλά την δουλειά μου. Θα ήταν καλό να επιστρέψω για τους ανθρώπους που αγαπώ αλλά δεν έγινε».

Όταν μιλάμε για κακές στιγμές στο ποδόσφαιρο, υπάρχει μία που σε αφορά. Αντέχεις να ξαναδείς την εικόνα του τραυματισμού σου με τη φανέλα της Λίβερπουλ;

«Δεν είναι τόσο κακό αν σκεφτείς πως σε είκοσι χρόνια καριέρας είχα δύο τραυματισμούς. Σοβαρούς μεν, αλλά δύο. Άλλοι ποδοσφαιριστές κάθε μήνα έχουν και από έναν τραυματισμό οπότε θα έλεγα πως οι τραυματισμοί με έκαναν απλά πιο δυνατό».

Ξέρεις πόσο είναι το μπάτζετ του Παναθηναϊκού σήμερα; Όσο περίπου ήταν ο ετήσιος μισθός σου το 2011…

«Δεν το ήξερα… (σ.σ. σκέφτεται…) Θα έλεγα πως είμαι απογοητευμένος μαζί τους. Τους κάλεσα κάποιες φορές, τους έστειλα κάποια μηνύματα αλλά δεν μου απάντησαν ποτέ. Είμαι απογοητευμένος και έτσι δεν ακολουθώ τόσο το τι κάνουν. Είμαι φίλος με τον Μουνιέ και μαθαίνω κάποια πράγματα αλλά όχι πολλά. Όταν κάποιος έχει βοηθήσει την ομάδα οφείλεις τουλάχιστον να τον σεβαστείς. Όταν σε καλεί οφείλεις να το σηκώσεις και να πεις πως δεν ενδιαφέρεσαι. Δεν μπορείς να μην απαντάς καθόλου, έτσι δείχνεις ότι δεν σέβεσαι τον άλλον. Είναι δικαίωμά σου να μην θέλεις κάποιον αλλά πρέπει να του το πεις».

Ξέρεις όμως ένας άνθρωπος δεν εκπροσωπεί όλη την ομάδα.

«Φυσικά και το γνωρίζω. Αλλά υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στον κόσμο, στους ανθρώπους της ομάδας όταν ήμουν εγώ εκεί και σε αυτούς που είναι σήμερα».

Γνωρίζεις όμως ότι και ο κόσμος βράζει με την σημερινή διοίκηση.

«Ο κόσμος ξέρει. Για μένα μεταξύ Υβερντόν ή Βιτσέντζα και Παναθηναϊκό δεν υπάρχει καν δεύτερη σκέψη. Αύριο το πρωί θα ερχόμουν αλλά τουλάχιστον σηκώστε το τηλέφωνο. Ή τουλάχιστον απαντήστε στις κλήσεις μου και στα μηνύματά μου».

Ήταν το όνειρό σου να τελειώσεις την καριέρα σου στον Παναθηναϊκό;

«Θα ήταν ο καλύτερος τρόπος, όμως είμαι 37 χρονών και ο χρόνος κυλά. Τώρα υπέγραψα στην Βιτσέντζα».

Πιστεύεις θα συνέλθει ο Παναθηναϊκός; Μπορεί να αποφύγει τα χειρότερα; Είναι υπό το βάρος πολλών χρεών που δημιουργήθηκαν τη δική σου εποχή κι ακόμα δεν έχει κατορθώσει να συνέλθει.

«Χρειάζονται κάποιον να βάλει χρήματα. Αν είχα χρήματα θα αγόραζα τον Παναθηναϊκό. Αν κερδίσω κανένα λαχείο ίσως! Αν γνώριζα κάποιον που θέλει να επενδύσει στο ποδόσφαιρο θα του το πρότεινα. Θα έβλεπε το πάθος που υπάρχει εκεί και θα του άρεσε. Ο σύλλογος δεν αξίζει να βρίσκεται εκεί που είναι τώρα».

Πιστεύεις πως την περίοδο που ήσουν εσύ στον Παναθηναϊκό πέρα από την οικονομική ευρωστία, ένα από τα συστατικά της επιτυχίας ήταν και η αγάπη ορισμένων ανθρώπων για τον σύλλογο;

«Όταν αγαπάς κάτι κάνεις τα πάντα. Ο Νίκος Πατέρας είναι ο αδερφός μου, ο φίλος μου. Όταν κάποιος παίκτης χρειαζόταν κάτι από το μικρότερο στο μεγαλύτερο, ο Πατέρας έκανε τα πάντα για να τον βοηθήσει έτσι ώστε να είναι συγκεντρωμένος στο ποδόσφαιρο. Αυτό είναι το σημαντικό για έναν ποδοσφαιριστή, να μπορεί να είναι 100% συγκεντρωμένος στο ποδόσφαιρο».

Είναι η σωστή επιλογή για σένα να γυρίσει ο Πατέρας στον Παναθηναϊκό;

«Για μένα είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για την περίσταση. Ξέρει το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα και ξέρει και την ομάδα. Αν με πάρει τηλέφωνο και μου πει να γυρίσουμε μαζί στην ομάδα φυσικά και θα το κάνω».

Ποιο τατουάζ από όσα έχεις χτυπήσει σου αρέσει περισσότερο και ποιο θα ήθελες να σβήσεις; Έχεις κι ένα για τον Παναθηναϊκό…

«Μόνο δύο ομάδες έχω χαράξει στο σώμα μου. Το τριφύλλι για τον Παναθηναϊκό και τα πέντε αστέρια για το Champions League με την Λίβερπουλ. Έχω παίξει σε πολλές ομάδες όμως μόνο αυτές τις δύο έχω κάνει τατουάζ. Κάτι σημαίνει αυτό, δε νομίζεις;».

Ποιο είναι το αγαπημένο σου τατουάζ, εκτός από αυτά του ποδοσφαίρου;

«Τα ονόματα των παιδιών μου».

Έχεις μια ιδιαίτερη σχέση με τον Νίνη. Γιατί πιστεύεις ότι δεν κατάφερε στην καριέρα του αυτό που όλοι περίμεναν;

«Ήθελα περισσότερα από εκείνον. Είχε ταλέντο αλλά ίσως ήταν άτυχος. Τον αγαπώ, είναι εξαιρετικό παιδί. Άξιζε περισσότερα. Κάποιες φορές κάποιοι τραυματισμοί σε καλές στιγμές για εκείνον τον επηρέασαν. Στη Ρώμη ήταν το καλύτερό του ματς, τότε ήταν που έδειξε πως μπορεί να πετύχει πολλά».

Αν σου ζητήσει ο γιος σου μια μέρα να του περιγράψεις τρεις εμπειρίες σου από τον Παναθηναϊκό, καλές και κακές, τι θα θυμόσουν;

«Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός στο ΟΑΚΑ, όταν κερδίσαμε 2-1. Δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια την ατμόσφαιρα. Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός 2-1 εκτός έδρας, από αρνητική άποψη. Και ο τελικός του Κυπέλλου με τον Άρη την χρονιά του νταμπλ».

Το παιχνίδι στη Ρώμη είναι ανάμεσα στις καλύτερες αναμνήσεις που έχεις στην καριέρα σου;

«Ήταν εκτός έδρας αλλά παρ’ όλα αυτά η ατμόσφαιρα ήταν φανταστική. Αν όμως ο επαναληπτικός ήταν στην Αθήνα, τότε η πόλη θα είχε πάρει φωτιά. Ήταν ένα καλό παιχνίδι για μένα».

Η υποδοχή στο αεροδρόμιο όταν ήρθες να υπογράψεις ήταν κάτι που σου είχε συμβεί ξανά;

«Δεν ήμουν τότε ακόμα παίκτης του Παναθηναϊκού αλλά σίγουρα είναι στις στιγμές που μου έχουν μείνει. Όταν δεν ανήκεις σε μία ομάδα και σε υποδέχονται έτσι καταλαβαίνεις ότι κάτι όμορφο θα συμβεί. Μου συνέβη ξανά στη Ρώμη όταν πήγα στη Λάτσιο αλλά πρώτη φορά ήταν στην Ελλάδα. Ήταν πραγματικά μαγικό».

Στον Ολυμπιακό θα πήγαινες;

«Δεν θα πήγαινα ποτέ στην ζωή μου στον Ολυμπιακό ούτε με 100 εκατομμύρια ευρώ. Σέβομαι την ομάδα μου, δεν είναι όλα θέμα χρημάτων. Ο Παναθηναϊκός είναι η ομάδα μου και δεν θα μπορούσα να το κάνω αυτό ποτέ μου».