Ζωντανός ή πεθαμένος, ο Παναθηναϊκός παραμένει τεράστιος!

Ο Χρήστος Δημόπουλος γράφει για την επική ανατροπή του Παναθηναϊκού απέναντι στην ΑΕΚ, ως αποτέλεσμα του τεράστιου ειδικού βάρους που φέρει η πράσινη φανέλα.

Ειλικρινά, το καλύτερο σενάριο να μπορούσε να σκαρφιστεί οποιοδήποτε φίλος του Παναθηναϊκού, δεν θα μπορούσε να ζητήσει ιδανικότερη κατάληξη για το αθηναϊκό ντέρμπι με την ΑΕΚ. Η νίκη, όπως και να ερχόταν, νίκη θα ήταν και μάλιστα γλυκιά. Αλλά όταν την πετυχαίνεις με τέτοιο τρόπο, φέροντας τα πάντα τούμπα και ρίχνοντας στο καναβάτσο μία ομάδα, που προηγήθηκε με 2-0 σκορ από το ημίχρονο, τότε όλα αποκτούν μεγαλύτερη αξία.

Ποιο είναι το πιο φοβερό; Ότι από τα τρία ντέρμπι με Ολυμπιακό, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, αν ο Παναθηναϊκός έπρεπε να κερδίσει καθαρά με βάση την εικόνα του κάποια από αυτά, θα ήταν εκείνα με «ερυθρόλευκους» και «ασπρόμαυρους»! Αλλά κόντρα στην Ένωση, ήρθε η ώρα η μοίρα να δώσει πίσω στο «Τριφύλλι», όσα η ατυχία, το κακό ξεκίνημα και οι διαιτητικές αποφάσεις του στέρησαν αυτή τη χρονιά.

Ο Γιώργος Δώνης, ακόμα και από τα καταπράσινο μπουθ στο οποίο βρισκόταν στο ΟΑΚΑ, έδεσε… κόμπο τον Κωστένογλου και απέδειξε έτι μία φορά ότι είναι και ο καλύτερος Έλληνας προπονητής και ο πλέον κατάλληλος για τον Παναθηναϊκό. Όχι μονάχα για τον φετινό Παναθηναϊκό, αλλά τον κανονικό, τον ισχυρό, τον πρωταθλητή! Τα «κλειδιά» της επικράτησης ήταν η είσοδος του Περέα στο χορτάρι και η μετατόπιση του Χατζηγιοβάνη στο δεξί «φτερό», με τους δύο κορυφαίους (μαζί με τον Διούδη) ποδοσφαιριστές του «Τριφυλλιού» να συνδυάζονται, υποδειγματικά, μεταξύ τους για το γκολ της ισοφάρισης.

Αυτό που όμως αγάπησε ο κόσμος, αυτό που έκανε τον κ. Παπαβασιλείου να συγκινηθεί και να δακρύσει με το σφύριγμα της λήξης, ήταν η ψυχή. Το πάθος, η άρνηση στην ήττα, το πείσμα που έβγαλαν όλοι όσοι βρίσκονταν στο γήπεδο και τον πάγκο. Το δέσιμο με τον κόσμο στο φινάλε. Ο χορός και το τραγούδι με την εξέδρα. Πρέπει να το γνωρίζει κάθε φίλος του Παναθηναϊκού το παρακάτω: Παρά τις δυσκολίες, παρά τη διοικητική ανεπάρκεια, παρά τα όσα στραβά αρμενίζουν εξωαγωνιστικά στο σύλλογο, άπαντες στο «πράσινο» στρατόπεδο με πρώτον απ’ όλους τον Γιώργο Δώνη, αγωνίζονται σκληρά για να έχουν τον Παναθηναϊκό όσο ψηλότερα γίνεται. Δεν θέλουν έναν Παναθηναϊκό απλά να υπάρχει ως κομπάρσος, αλλά να χτίσουν ξανά την ομάδα του παρελθόντος, με τη νοοτροπία νικητή και πρωταθλητή. Φυσικά, οι αποτυχίες έχουν έρθει και είναι πολλές, αλλά ο τελικός στόχος είναι η επαναφορά του ποδοσφαιρικού τμήματος στην κανονικότητα!

Τέλος, ένα μπράβο στον κόσμο που στάθηκε δίπλα στην ομάδα και αντί να μουρμουρίσει στο 2-0, εκείνος στήριζε με τη φωνή του. Αυτό έχει ανάγκη ο Παναθηναϊκός, αυτή τη στιγμή. Να τον αγαπήσουν ξανά οι οπαδοί του, να του δώσουν τη «φλόγα» και την ορμή που μόνοι τους, οι ποδοσφαιριστές και οι προπονητές, προσπαθούν με μανία κρατήσουν αναμμένη εδώ και ενάμιση χρόνο.

Υ.Γ. Οι δηλώσεις του Πέτρου Μάνταλου για… πεθαμένους δεν τιμούν την ΑΕΚ. Γιατί πεθαμένη στο ΟΑΚΑ ήταν η Ένωση, που μετά το 2-1 του Μακέντα έτρεμε σε κάθε πάσα κι επαφή.

Υ.Γ1. Μία σημείωση για τα μπασκετικά. Επειδή ήμουν απ’ αυτούς που υπερασπίστηκε τον Πεδουλάκη, όταν θεώρησα αστείο να τον κρίνουμε στον δεύτερο αγώνα της Euroleague, έτσι και τώρα θα μιλήσω καθαρά. Νομίζω πως μετά από αυτό που έγινε στην Πάτρα, ο «Άρτζι» τελείωσε από τον Παναθηναϊκό. Το πότε θα φύγει, ακόμα, άγνωστο.

Είμαστε όλοι εδώ, είμαστε όλοι Stoiximan