Τώρα θέλει στήριξη και… τρέλα!

Ο Στέλιος Μπιτσώρης εξηγεί στο «Όλα Πράσινα» τους λόγους για τους οποίους αυτός ο Παναθηναϊκός του Γιώργου Δώνη έχει ανάγκη από την αμέριστη στήριξη του κόσμου, ενώ εξηγεί γιατί κανείς δεν πρέπει να ξεχνά τα «εγκλήματα» του Γιάννη Αλαφούζου.

Στην «αυγή» της 4ης αγωνιστικής, με τον Παναθηναϊκό να έχει το απόλυτο έως τώρα στη Super League με τρεις νίκες σε ισάριθμα παιχνίδια κόντρα σε Ξανθη, Λαμία και Λάρισα (μάλιστα τα δύο στα τρία είναι εκτός Αττικής) το νεανικό σύνολο του “Τριφυλλιού” ετοιμάζεται να διευρύνει το σερί του, με τον κόσμο αυτή τη φορά να είναι έτοιμος να παρακολουθήσει το παιχνίδι δια ζώσης, ώστε να χειροκροτήσει τα μικρά του Παναθηναϊκού.

Τα πιτσιρίκια του Γιώργου Δώνη παρουσιάζονται, όπως ήταν φυσικό, αλλά όχι αναμενόμενο, με τρομερή όρεξη, διάθεση και πάθος. Άλλωστε δεν είναι και λίγο να αγωνίζεσαι στην μεγαλύτερη ομάδα της χώρας και να φοράς το τριφύλλι στην καρδιά. Το ειδικό βάρος της φανέλας αυτής, μπορεί να σε τραβήξει στον πάτο, λόγω του τεράστιου βάρους που έχει, αλλά τα πιτσιρίκια απαλλαγμένα από τις απαιτήσεις του “πράσινου” κόσμου μέχρι την έναρξη του πρωταθλήματος, είναι κατά μια έννοια ελεύθερα. Παίζουν, γελάνε στα γκολ, γουστάρουν σαν να παίζουν στο 5χ5 της γειτονιάς, κλαίνε και παρακαλάνε να χτυπήσουν το πέναλτι.

Όλα αυτά είναι θετικά για αυτόν τον Παναθηναϊκό, αλλά και για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Η παραγωγή σε όλους τους τομείς είναι το Άλφα και το Ωμέγα. Για την οικονομία, την κοινωνία και για το ποδόσφαιρο. Όταν θέλεις να έχεις ένα όσο το δυνατόν καλύτερο πρωτάθλημα, οφείλεις να χτίσεις πάνω σε Έλληνες και μετά να κοιτάξεις τι μπορείς να εισάγεις ώστε να δώσεις μια άλλη πινελιά στο δημιούργημα σου. Κι ο Παναθηναϊκός αυτή την ώρα δείχνει να έχει μέλλον. Διαθέτει πολλά ποιοτικά παιδιά στην ομάδα του, ενώ υπάρχουν κι άλλα από πίσω. Όσα έμειναν δηλαδή στις υπόλοιπες ομάδες Νέων, διότι εδώ που τα λέμε και η πρώτη ομάδα… Κ-20 είναι, με κάποιες εξαιρέσεις παικτών που είναι μεγαλύτεροι ηλικιακά.

Το αρνητικό είναι πως ο Παναθηναϊκός που πάντα ήταν μια ομάδα παραγωγής Ελλήνων παικτών, βρέθηκε στο να αυξήσει τη… ζήτηση εξαιτίας του Γιάννη Αλαφούζου. Του ανθρώπου που είναι απορίας άξιο πώς μπορεί να διαχειρίζεται τις υπόλοιπες εταιρείες που έχει στην ιδιοκτησία του ή απλά επέλεξε να πει «yolo» στις πλάτες του “Τριφυλλιού”. Μάλιστα, επί των ημερών του είναι η δεύτερη φορά που περνάμε το στάδιο της ελληνοποίησης και του εξαιρετικά χαμηλού μπάτζετ. Το ίδιο είχε συμβεί και το 2013 με την επιστροφή του συλλόγου στη Λεωφόρο. Το πλάνο τότε αποδείχθηκε εξαιρετικό, αφού όλη η ποδοσφαιρική Ελλάδα θαύμαζε το ποδόσφαιρο του Παναθηναϊκού τη χρονιά εκείνη, ενώ η ομάδα κατέκτησε και το Κύπελλο Ελλάδας. Το πλάνο τότε εγκαταλήφθηκε βίαια, με το σύλλογο να παίρνει πάλι την κάτω βόλτα για να φτάσουμε στο σημείο που είμαστε σήμερα, ή μάλλον ακόμη πιο χαμηλά.

Όπως ανέφερα και παραπάνω, ο κόσμος έχει περάσει πάρα πολλά. Θα τολμήσω να πω πως έχει περάσει περισσότερα κι από τον “φίλο” της ΑΕΚ. Ο “Δικέφαλος” μπορεί να γνώρισε τον υποβιβασμό, αλλά τουλάχιστον υπήρχε ελπίδα. Υπήρχε ο Δημήτρης Μελισανίδης κι ένα όραμα για την επιστροφή. Ο “φίλος” του Παναθηναϊκού από την άλλη πλευρά, δεν έχει πουθενά να ελπίζει. Δημιουργεί – κι όχι άδικα – χίλια δύο σενάρια και περιμένει να δει πότε και ποιος είναι αυτός που θα μπει στην ΠΑΕ στην νέα εποχή που όλοι συζητούν, αλλά κανείς δεν βλέπει να πραγματοποιείται εδώ και τόσους μήνες. Αυτός ο κόσμος λοιπόν, βλέπει τα πιτσιρίκια να κερδίζουν, παίζοντας ποδόσφαιρο, βγάζοντας στο χορτάρι αυτά που ζητάει ο Δώνης στις προπονήσεις. Όλοι μας χαιρόμαστε για τις νίκες των “πράσινων μπέμπηδων”, αλλά ακόμη και μια καλή σεζόν με ελπιδοφόρους νέους δεν είναι αυτό που αξίζει στον Παναθηναϊκό. Ο σύλλογος οφείλει να γίνει ξανά μεγάλος και να παράγει. Όχι να αναγκάζεται να βάλει πιτσιρικάδες να αγωνιστούν γιατί δεν πληρώθηκε ο Βέμερ.

Θεωρώ πως το ΟΑΚΑ πρέπει να έχει κάθε αγωνιστική κόσμο. Όχι μόνο για τον Εμμανουηλίδη, τον Μπουζούκη και τα άλλα παιδιά. Για τον Παναθηναϊκό. Για όλους αυτούς που νομίζουν πως έχουν τελειώσει τον Παναθηναϊκό. Πως τον “Λεβαδειοποίησαν”. Τα μικρά θέλουν στήριξη και την ΑΞΙΖΟΥΝ με το παραπάνω, αλλά θέλει κι ο σύλλογος στήριξη. Διότι ο Παναθηναϊκός, όπως και συνολικά ο αθλητισμός, δεν είναι μόνο νίκες, κούπες, πρωταθλήματα με κάθε κόστος, πορείες, τριάρες και τεσσάρες. Είναι και πίστη. Κάθε ένας μας έχει φωνάξει με περηφάνια “ΠΑΟ θρησκεία, Θύρα 13”. Θα έπρεπε να το φωνάζουμε τώρα δυνατότερα από ποτέ γιατί τώρα πρέπει να το νιώσουμε. Τώρα που το μόνο που έχει απομείνει για να θυμίζει Παναθηναϊκό είναι η φανέλα κι ο κόσμος. Επειδή λοιπόν και τα πιτσιρίκια το έχουν ανάγκη αυτό, από το να παίζουν για τα άδεια καθίσματα του ΟΑΚΑ. Ίσα – ίσα που θα τα βοηθήσει να ψηθούν, να νιώσουν πως είναι να παίζεις για το κοινό του Παναθηναϊκού, του κόσμου που ξέρει να εκτιμά, να γουστάρει και να στηρίζει.