«Τις… πταίει;»

Ο Δημήτρης Κωνσταντόπουλος εξηγεί τι συμβαίνει αγωνιστικά στον Παναθηναϊκό, με βάση τα όσα είδαμε και κατά τη διάρκεια της αναμέτρησης με τη Μπούντουτσνοστ.

Ο Παναθηναϊκός πήρε την πρώτη του εκτός έδρας νίκη κόντρα σε μία ομάδα κατώτερου επιπέδου από τον ίδιο. Έκανε τη… ζωή του πολύ δύσκολη και αν δεν υπήρχαν οι Παπαπέτρου και Τόμας για να πάρουν προσπάθειες και να ευστοχήσουν, ίσως να μην κατάφερνε να φύγει νικητής από το Μαυροβούνιο. Οι «πράσινοι» αμυντικά ήταν καλοί στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα, αλλά παρουσιάστηκαν ασταθείς και νευρικοί στην επίθεση. Στο τέλος, όμως, της ημέρας μετράει η νίκη σε μία άσχημη βραδιά, που θα πρέπει να δώσει πολλά μαθήματα ενόψει συνέχειας.

Αρχικά, σαν ομάδα ο Παναθηναϊκός έπαιξε καλή άμυνα και δυσκόλεψε τα περισσότερα σουτ που έγιναν κοντά στο καλάθι. Το πιο ορατό  πρόβλημα που υπάρχει από πέρσι και δυστυχώς συνεχίζεται και φέτος είναι το αμυντικό ριμπάουντ. Μία καλή άμυνα δεν τελειώνει στην πίεση για 20-24 δευτερόλεπτα, ούτε σε ένα δύσκολο σουτ που υποχρεώνει τον αντίπαλο να πάρει, αλλά τη στιγμή που παίρνει το αμυντικό ριμπάουντ. Σε τομέα ψυχολογίας, όταν η αμυνόμενη ομάδα τα κάνει όλα καλά σε πρώτο χρόνο και δεν κερδίζει τη κατοχή, εκνευρίζεται και χάνει το καθαρό της μυαλό, την ίδια ώρα που αντίπαλός της αποχτά αυτοπεποίθηση. Ωστόσο, αυτή η κατάσταση δεν κάνει κακό μόνο στη ψυχολογία μίας ομάδας αλλά και στο πίνακα του σκορ, καθώς μετά από επιθετικό ριμπάουντ ο εκάστοτε ψηλός έχει το απόλυτο πλεονέκτημα να σκοράρει. Σε μία χρονιά με τέσσερα σέντερ, η ομάδα του Τσάβι Πασκουάλ είναι απαράδεκτο να συνεχίζει να «πονάει» σε αυτόν τον τομέα.

Πριν από κάποια χρόνια ο Λάσμε ήρθε στον Παναθηναϊκό ως επιλογή του Αργύρη Πεδουλάκη και μας συστήθηκε σαν ένας εξαιρετικός αμυντικός. Θυμόμαστε όλοι το τρομακτικό δίδυμο που συνέθετε με τον Γκιστ. Πίεση πάνω στη μπάλα κόντρα σε κοντύτερο παίκτη, τρομερές άμυνες στο ποστ, φοβερές τάπες σε drive αντιπάλων. Φέτος η εικόνα του δεν θυμίζει δυστυχώς σε καμία περίπτωση αυτό που είχαμε μάθει από τον Γκαμπονέζο. Ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενο ότι λόγω των χρόνων δεν θα είναι σε καμία περίπτωση αυτός που ήταν, αλλά παρουσιάζεται πιο κακός από αυτό που πιστεύαμε. Δεν είναι μόνο τα αθλητικά του προσόντα που έχουν εξασθενήσει, αλλά και το αμυντικό διάβασμα του παιχνιδιού δε βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο. Και στην πρώτη του παρουσία στον «Εξάστερο» χανόταν στην άμυνα, αλλά λόγω της αλτικότητάς του δεν ήταν ορατή η αδυναμία του. Επιθετικά τώρα, δεν έχει ακόμα βρει χημεία με τον Καλάθη. Προσπαθεί να εκβιάσει προσπάθειες ορισμένες φορές και τον βλέπουμε να προτιμάει να επιτεθεί με σουτ μέσης απόστασης.

O Παναθηναϊκός στερείται αυτοματισμών και είναι ιδιαίτερα ασταθής με νεκρά διαστήματα. Η ομάδα δεν έχει βρει το ρυθμό της ακόμα και βρίσκεται πολύ μακριά από το ταβάνι της, αλλά δε βλέπουμε να παίζει παράλληλα ορθολογικό μπάσκετ. Τα μόνα καλά διαστήματά της στο παιχνίδι ήταν για λίγο στη δεύτερη περίοδο, όταν ο Τόμας έβαζε τα ελεύθερα σουτ και στο τέταρτο δεκάλεπτο πάλι όταν ο Αμερικάνος ευστοχούσε από μακριά.

Κάπως έτσι, καταλήγουμε στο θέμα “τρίποντο”. Η περσινή ομάδα καμουφλάριζε την αδυναμία της στο «5 vs 5» με τα ελεύθερα σουτ που δημιουργούσε η κίνηση πίσω από τη μπάλα. Η φετινή ομάδα, στερούμενη δεύτερου κλασικού σουτέρ πίσω από το Λοτζέσκι, έχει σοβαρό θέμα. Για να μην εθελοτυφλούμε και για να μην κρύβουμε τα προβλήματα κάτω από το… χαλάκι όμως, οι «πράσινοι» έχουν πρόβλημα επιθετικής συνοχής και φαντασίας, που προκύπτει από την απουσία σουτέρ και της pick and roll offence, που ήταν ένα από τα σημαντικότερα όπλα της ομάδας. Όταν ο Καλάθης δεν μπορεί να αξιοποιήσει σε μεγάλο βαθμό τον Γκιστ και τον Λασμε, οι δυο παίκτες που είναι ετερόφωτοι βρίσκονται εκτός ρυθμού. Βέβαια, αυτό θα αλλάξει όταν ο Καλάθης βάλει τα σουτ από την περίμετρο ανοίγοντας την αντίπαλη άμυνα. Έχω τονίσει από πολύ νωρίς μέσα στη σεζόν την αξία των επιθέσεων στο ποστ και πώς αλλάζει αυτό το επιθετικό πλάνο των προπονητών, αλλά είναι ένα κομμάτι που ακόμα δεν χρησιμοποιείται αρκετά από τον Καταλανό προπονητή.

Βέβαια πρέπει να γίνει μία μικρή αναφορά και σε κάποια θετικά στοιχεία που είδαμε στο Μαυροβούνιο, τα οποία είχαμε επισημάνει στη νίκη κόντρα στο Ρέθυμνο, την Δεύτερα το βράδυ. Έπρεπε κάποια στιγμή να βγουν κάποια συστήματα για να αξιοποιηθεί το καλό σουτ του Τόμας. Επιτέλους είδαμε συστήματα απελευθέρωσης, τα οποία οδήγησαν σε εύστοχα σουτ του Αμερικάνου. Ταυτόχρονα είμαι ιδιαίτερα ικανοποιημένος από τον Παπαγιάννη. Φαίνεται ότι κάνει δουλειά και για αυτό τον επέλεξε αντί του Βουγιούκα ο Ισπανός. Αμυντικά, αν εξαιρέσουμε τα κακά σε συγχρονισμό άλμα του που οδήγησαν σε επιθετικά ριμπάουντ, δυσκόλεψε και έκοψε τις προσπάθειες των αντιπάλων του. Ένα καλό δείγμα βέβαια χρειάζεται συνέχεια και πολλή δουλειά για να δείξει το πραγματικό του πρόσωπο.

Τέλος, πολύ διαφορετική η αντιμετώπιση της αντίπαλης άμυνας με τον Λοτζέσκι στο παρκέ, δε μπορεί να δώσει βοήθειες πουθενά υπό το φόβο μη βρεθεί ελεύθερος ο Βέλγος.

ΥΓ: Τα λάθη και η έλλειψη συγκέντρωσης δεν είναι μόνο τομέας που αλλάζει με προπόνηση. Γενική αίσθηση και προσωπική μου καθαρά άποψη είναι ότι οι παίκτες δεν παλεύουν για τον προπονητή τους. Δείτε πώς παίζουν οι παίκτες του “Σάρας”, όταν τους κάνει μία παρατήρηση ο Λιθουανός. Μπαίνουν “με το μαχαίρι στα δόντια”.

ΥΓ2: Ο Παπαπέτρου δεύτερο διψήφιο ματς ερχόμενος από το πάγκο. Θεωρώ ότι ταιριάζει περισσότερο στον Έλληνα forward να έρχεται στη second unit, και να ξεκινάει βασικός ο παθιασμένος Θανάσης. Πάντως πολλή ενέργεια ο Παπαπέτρου, και διάθεση να αποδείξει πράγματα.

ΥΓ3: Όταν ο Πασκουάλ δεν χρησιμοποιεί έναν παίκτη αρκετά σε ένα ματς, στο επόμενο κάνει πολύ καλή εμφάνιση… Μήπως ήρθε η σειρά του Κιθ…;