Σπίτι με Ιωάννη, τα ριμπάουντ χάνει…

Η σημαντικότητα της άμυνας σε πρώτο και δεύτερο χρόνο, το ριμπάουντ που είναι ομαδική δουλειά και η αναβαθμισμένη έκδοση του Παπαπέτρου στον Παναθηναϊκό.

Γράφει ο Δημήτρης Κωνσταντόπουλος

Άλλη μία διπλή αγωνιστική της Euroleague πέρασε και ο Παναθηναϊκός έκανε αυτό που όλοι περιμέναμε, πήρε μία νίκη στο ΟΑΚΑ και δέχθηκε μία ήττα μακριά από αυτό. Η νίκη την Τετάρτη το βράδυ απέναντι στη Μπάγερν, ήρθε χωρίς να εντυπωσιάσει η ομάδα με το μπάσκετ που έπαιξε και πιο πολύ θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω σαν επαγγελματική νίκη. Στο δεύτερο παιχνίδι, χθες το βράδυ η ήττα άφησε μία γλυκόπικρη γεύση καθώς μετά από πολύ καιρό είδαμε τον «Eξάστερο» να αγωνίζεται στα «ίσα» κόντρα σε μία ποιοτική ομάδα όπως η Μπαρτσελόνα και γενικά η παρουσία άφησε υποσχέσεις για το μέλλον.Ένα μέλλον που φέρνει αρκετή ενίσχυση για τους «πράσινους», οι οποίοι θεωρώ ότι θα βρουν το δρόμο τους. Ας αναλύσουμε μερικά σημαντικά στοιχεία της εβδομάδας που πέρασε.

Το μπάσκετ που θέλει από την ομάδα του να δει ο coach Πιτίνο ξεκινάει από την πίεση στην άμυνα και τη δημιουργία επιθέσεων μέσα από αυτή. Μία καλή άμυνα, πέρα από το προφανές, πως κρατάει χαμηλά το σκοράρισμα του αντιπάλου, βοηθάει παράλληλα και την ίδια την ομάδα να τρέξει με σκοπό να βρει ανοργάνωτη την άμυνα του αντιπάλου της. Αυτό  φυσικά προϋποθέτει πως εκτός από καλή άμυνα σε πρώτο χρόνο, πρέπει να υπάρχει εξίσου καλή και σε δεύτερο χρόνο. Και φυσικά όταν λέμε “δεύτερο χρόνο” εννοούμε τα ριμπάουντ που οφείλει κάθε ομάδα να μαζέψει. Θεωρώ ότι το σημαντικότερο πράγμα πλέον στο σύγχρονο μπάσκετ είναι το αμυντικό ριμπάουντ, καθώς έτσι δε δίνεις πόντους δεύτερης ευκαιρίας στον αντίπαλο. Δηλαδή του κόβεις τα σουτ μετά από το επιθετικό ριμπάουντ που έχει συνήθως υψηλά ποσοστά, αλλά το πιο σπουδαίο που σου παρέχει το αμυντικό ριμπάουντ είναι ο έλεγχος του ρυθμού και οι επιθέσεις κόντρα σε ανοργάνωτη άμυνα.

Στον αγώνα με την Μπαρτσελόνα πολλές φορές γίναμε μάρτυρες ενός κουραστικού σκηνικού. Βλέπαμε τον Λάσμε κυρίως αλλά και τους υπόλοιπους ψηλούς του Παναθηναϊκού, να χάνουν το ένα ριμπάουντ πίσω από το άλλο, δίνοντας πολλές δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες στους αντιπάλους τους. Οι ψηλοί της ομάδας κατάφεραν να συγκεντρώσουν ελάχιστα ριμπάουντ. H συγκομιδή ριμπάουντ από τις θέσεις «4» και «5» ήταν 7 από τα συνολικά 19 της ομάδας το οποίο μεταφράζεται σε ποσοστό 36.8%, όταν οι αντίστοιχες θέσεις της Φενέρ, ενδεικτικά στο τελευταίο ματς κόντρα στη Ζαλγκίρις ήταν 19 ριμπάουντ (όσα όλος ο Παναθηναϊκός χθες βράδυ) από τα 24 συνολικά και ποσοστό στο 79.1%. Η ευθύνη βαραίνει τους ψηλούς αλλά δεν έχουν αποκλειστική ευθύνη αυτοί.

Στο παραπάνω γράφημα φαίνεται πόσο τα ανύπαρκτα box out κάποιων παικτών μεγαλώνουν ακόμα περισσότερο το ήδη υπάρχον πρόβλημα. Όταν ο ψηλός που διεκδικεί το ριμπάουντ δεν έχει τεράστιο άλμα και δεν είναι δυνατός, τότε θα πρέπει να προσπαθούν οι υπόλοιποι να τον καλύψουν κάνοντας καλά box out και μη επιτρέποντας στους προσωπικούς τους αντιπάλους να ασκήσουν επιπλέον πίεση στον παίκτη που διεκδικεί την κατοχή. Το αμυντικό ριμπάουντ θέλει ομαδική δουλειά, συγκέντρωση και προσήλωση.Όσο τα guards δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους σε αυτόν τον τομέα, ο Παναθηναϊκός θα αντιμετωπίζει τεράστιο πρόβλημα.

Και για να πάμε πάλι στα πλάνα του Πιτίνο, όταν μία ομάδα παίζει λοιπόν καλή άμυνα, δημιουργεί καλύτερα στην επίθεση. Από άποψη ψυχολογίας μία καλή αμυντικά ομάδα, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού της ότι μπορεί να σταματήσει τον αντίπαλο της από το να σκοράρει, επιτίθεται χωρίς άγχος, πίεση και έχει καλύτερα ποσοστά. Πέρα λοιπόν από το εμφανές, που είναι να πετύχει ανοργάνωτη την αντίπαλη ομάδα, μπορεί να την χτυπήσει εξίσου καλά και στο 5 vs 5 παιχνίδι. Η καλή κυκλοφορία θα φέρει καλά σουτ τα οποία όμως πρέπει να είναι εύστοχα γιατί αλλιώς το κακό αμυντικό transition που έχει το «τριφύλλι»  θα καταλήγει μονίμως σε πόντους. Φυσικά οι παίκτες που έχει τώρα η ομάδα στο ρόστερ δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν σε βάθος αυτό το πλάνο, γι’ αυτό έγιναν και οι προσθήκες.

Το μόνο που πρέπει να κρατήσουμε από τους τελευταίους αγώνες  είναι οι εμφανίσεις του Παπαπέτρου, οι οποίες είναι απόρροια δύο πραγμάτων, της τακτικής αλλαγής που επέφερε στην ομάδα ο Πιτίνο και της δουλειάς που έκανε το καλοκαίρι. Θα εξηγήσω αμέσως τι εννοώ. Πάντα ο Ιωάννης έπαιζε εξαιρετική άμυνα και βοήθαγε στα ριμπάουντ, με όπλο τα αθλητικά του προσόντα, τη δύναμη του και φυσικά τις θέσεις που έπαιρνε. Πέρα από αυτό όμως ποτέ στην καριέρα του δεν ήταν δημιουργός και δεν σκόραρε με τόση συνέπεια όπως κάνει τώρα. Κακά τα ψέματα στον Ολυμπιακό τα προηγούμενα χρόνια είχε πολύ μικρότερο ρόλο και δεν μπορούσε να ξεδιπλώσει το ταλέντο του. Στο «πράσινο» στρατόπεδο που βρίσκεται η αντιμετώπιση είναι τελείως διαφορετική. Είναι ανούσιο τελείως να έχεις τον Παπαπέτρου σε όλο τον αγώνα στημένο για τρίποντο στις 45 μοίρες και απλά να περιμένει να πάρει την μπάλα.

Αυτός ήταν ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιούσε τον παίκτη του 4 χρόνια ο coach Σφαιρόπουλος, χωρίς να του δίνει καμία ελευθερία να κάνει πράγματα στα οποία ήταν καλός. Έτσι, ήταν λογικό να εκθέτει τον παίκτη κατά κάποιο τρόπο και να μην του επιτρέπει να δείχνει τα πλεονεκτήματα του. Ένας παίκτης όπως ο Παπαπέτρου πρέπει να ξεκινάει και να τελειώνει τον αγώνα στο χαμηλό ποστ με σκοπό το σκορ, τη δημιουργία και τη φθορά. Το μπάσκετ είναι ένα απλό παιχνίδι και ο Πιτίνο το ξέρει και τον χρησιμοποιεί έτσι ακριβώς. Με την Μπάγερν εκτός από τους πόντους μοίρασε και 3 ασίστ, στοιχείο που έπρεπε να βλέπουμε από την αρχή της χρονιάς. Όσον αφορά την καλοκαιρινή του δουλειά νομίζω είναι προφανέστατο ότι σουτάρει με καλύτερη καμπύλη και έχει πιο πλαστικά τελειώματα.

ΥΓ: Ο Γουίλιαμς πρέπει να γίνει κάτοικος ΟΑΚΑ του χρόνου!

ΥΓ2: Ό,τι έχτισε με την Μπαρτσελόνα ο ελληνικός κορμός, το διέλυσαν οι ξένοι. Εικόνα επαναλαμβανόμενη από την αρχή της χρονιάς.

ΥΓ3: Νέα εποχή άρθρων στο «ΟΠ» στα πλαίσια της συνεχούς εξέλιξης που θέλουμε να έχουμε. Πολλές φορές λοιπόν,  θα σας παρουσιάζω τέτοιου είδους γραφήματα μέσα από τα οποία θα αναλύουμε κάποια κακώς κείμενα, αλλά και κάποια έξυπνα plays του «τριφυλλιού» και όχι μόνο που θα αξίζουν προσοχής.