Οι αλλαγές του Πασκουάλ που… «έφτιαξαν» ανατροπή!

Στον απόηχο της νίκης του Παναθηναϊκού επί του Ολυμπιακού, ο Δημήτρης Κωνσταντόπουλος εξηγεί τι ακριβώς άλλαξε στο παρκέ ο Τσάβι Πασκουάλ στο 2ο ημίχρονο, οδηγώντας το “Τριφύλλι” σε θετικό αποτέλεσμα στο ΟΑΚΑ.

Ο Παναθηναϊκός πήρε τη νίκη στο πρώτο «Classico» κόντρα στον Ολυμπιακό. Σε τέτοια ματς λένε, η καρδιά, η θέληση, το πάθος, η ενέργεια, αλλά και ο έλεγχος των συναισθημάτων, υπερισχύουν των τεχνικών συστημάτων και οδηγούν την ομάδα που τα διαθέτει σε μεγαλύτερο βαθμό στη νίκη. Αυτά βέβαια δεν θα ήταν αρκετά για να δώσουν το «ροζ» φύλλο αγώνα στον «Εξάστερο», αν μετά το κακό πρώτο ημίχρονο δεν υπήρχε η σωστή καθοδήγηση από το προπονητικό επιτελείο. Ας δούμε, λοιπόν, τι πήγε στραβά και τι έκανε ο Ισπανός τεχνικός και άλλαξε τη ροή του αγώνα.

Αρχικά, ας αναφερθούμε στα κακώς κείμενα του πρώτου ημιχρόνου. Το «Τριφύλλι» έπαιξε μία πολύ παθητική άμυνα, αφήνοντας τον Ολυμπιακό να κυκλοφορεί τη μπάλα με μεγάλη άνεση. Οι παίκτες  ήταν πολύ αργοί στις περιστροφές, με αποτέλεσμα τα συνεχόμενα ελεύθερα σουτ από τον Γίανις Τίμα, που μάλιστα έβρισκαν στόχο.

Πέρα όμως από το 4/4 του Λετονού από την περίμετρο (στο 2ο ημίχρονο έγινε 5/5), έκανε την εμφάνισή της για ακόμη μία φορά η μάστιγα των χαμένων ριμπάουντ. Όπως είχαμε αναφέρει και στην ανάλυση, ήταν απαραίτητο για τους «πράσινους» να πάρουν το ριμπάουντ για να μπορέσουν να τρέξουν στο ανοικτό γήπεδο. Αυτό δεν συνέβαινε και εκτός από τις συνέπειες στον πίνακα του σκορ, κόστισε πολύ σε εκνευρισμό. Η ομάδα μη μπορώντας να βρει ρυθμό μέσα από την άμυνά της, πήγε σε κακές επιλογές στην επίθεση, όπου το ένστικτό υπερίσχυσε της ομαδικότητας. Παρόλο που ο Παναθηναϊκός ήταν κακός επιθετικά χωρίς φαντασία και πολλή κίνηση, είχε βάλει ως στόχο να χτυπήσει όλα τα miss match είτε αυτά ήταν ύψους-δύναμης, είτε ταχύτητας. Αυτό, βέβαια, δεν απέδωσε τα αναμενόμενα, γιατί πέραν του Λοτζέσκι η ομάδα δεν πήρε πολλά από αυτόν τον τρόπο επίθεσης.

Στο δεύτερο ημίχρονο άλλαξε τελείως η λογική του αγώνα, με παίκτη-“κλειδί” τον Θανάση. ο οποίος για εμένα είναι ο άτυπος MVP του αγώνα. Πραγματικά, η συνεισφορά του στο παιχνίδι δε φαίνεται από τη στατιστική. Άλλαξε όλη τη ροή των πραγμάτων η πολύ μεγάλη πίεση που άσκησε στον Σπανούλη. Στόχο είχε να τον οδηγήσει σε drive χαμηλά στη ρακέτα, εκεί όπου ντούμπλαρε ο Λάσμε και έκοβε όχι μόνο τα σουτ, αλλά και την ορατότητα για πάσα στην αδύνατη πλευρά. Πολύ σημαντικό το δεύτερο κομμάτι, καθώς υπήρχε αριθμητικό πλεονέκτημα στη weak side, αλλά η μπάλα ήταν πολύ δύσκολο να περάσει από εκείνο το σημείο εκείνο.

Ακόμα ένα σημείο διαφοροποίησης από το πρώτο μέρος ήταν η αλλαγή στο ρόλο του Λοτζέσκι. Στην αρχή του αγώνα έπαιρνε τη μπάλα στο χαμηλό ποστ με σκοπό να επιτεθεί από εκεί κυρίως κόντρα στον Σπανούλη. Αυτό απέδωσε ως έναν βαθμό, από την άποψη ότι ο “Λότζο” σκόραρε. Στην επανάληψη ο Αμερικάνος με βελγικό διαβατήριο πήρε τη μπάλα στα χέρια του σαν οργανωτής. Έτρεξε plays και ήταν πολύ καλός σε οργανωτικό επίπεδο, δημιουργώντας ρήγμα με τα drive του προς το καλάθι.

Ας πάμε τώρα στο δίδυμο Καλάθη-Λεκαβίτσιους. Ήταν ένα από τα βράδια που και οι δυο τα πήγαν πολύ καλά. Ο Καλάθης μας θύμισε σε μεγάλο βαθμό τον περσινό παίκτη με την πολύπλευρη προσφορά στο παιχνίδι. Σκοράρισμα με καλά ποσοστά από κοντά, κακά από το τρίποντο, με καλές συνεργασίες με τους ψηλούς, αλλά και φοβερός στην άμυνα με 3 κλεψίματα. Από την άλλη, ο “Λέκα” σκόραρε 17 πόντους, παίρνοντας πολλές προσπάθειες, οι οποίες ορισμένες δεν ήταν και πολύ καλές. Είχε την τύχη να είναι ζεστός στην αρχή, για αυτό πήρε και χρόνο μετά. Δε θέλω να φανταστώ τι θα γινόταν αν ο Λιθουανός δεν βρισκόταν σε καλή μέρα και πόσο θα έπρεπε να παίξει ο Καλάθης σε ένα τέτοιο σενάριο. Το δίδυμο αυτό όσο βρίσκεται μαζί στο παρκέ είναι εξαιρετικό. Εκμεταλλευόμενος το καλό του σουτ και παίζοντας σαν δεύτερος οργανωτής, ο “Λέκα” βοηθάει πολύ τον Καλάθη.

Ακόμη, χάρηκα πολύ από τον τρόπο που αντιμετώπισε και έζησε το ματς ο Παπαπέτρου. Ξεκίνησε βασικός και νευρικός και αυτό τον τράβηξε στο πάγκο γρήγορα. Δεν κατάφερε να βρει ρυθμό και έπεσε στη πολύ καλή βραδιά του Θανάση. Όταν ο Αντετοκούνμπο υπέπεσε όμως σε τέταρτο φάουλ, ο Ιωάννης ήταν πνευματικά έτοιμος να μπει μέσα και να αποδείξει ποιος είναι. Όπως ακριβώς έγινε, δηλαδή. Αφήνω τα σουτ που έβαλε σε δεύτερη μοίρα, χωρίς να θέλω να μειώσω την αξία τους φυσικά. Η μάχη για κάθε μπάλα, οι πολλαπλές ανανεώσεις, και ο πανηγυρισμός με την εξέδρα όταν σκόραρε δείχνουν ότι σιγά-σιγά νιώθει άνετα και απολαμβάνει την “πράσινη” οικογένεια.

Ο «Εξάστερος» δείχνει από την αρχή της σεζόν ότι ακόμα και το ματς να στραβώσει, μπορεί να το γυρίσει. Είναι, όχι μόνο τακτικά, αλλά και πνευματικά, έτοιμος να το κάνει. Στον αγώνα με τη Ζαλγκίρις οι «πράσινοι» βρέθηκαν πραγματικά με την πλάτη στο τοίχο, αλλά το καλό δεύτερο ημίχρονο παραλίγο να τους χαρίσει τη νίκη. Από την άλλη, ο Ολυμπιακός ξεκίνησε από εκεί που σταμάτησε στον περσινό  πέμπτο τελικό. Καλός σε διάβασμα και ήρεμο πρώτο ημίχρονο, που κατέληξε σε ένα πολύ κακό δεύτερο μέρος. Φυσικά, σε αυτό παίζει ρόλο και ο Παναθηναϊκός που τον ωθεί σε ένα τέτοιο παιχνίδι, το οποίο είναι έξω από τα νερά των «ερυθρολεύκων». Βέβαια, για να μην παρεξηγηθώ, αυτό το είπα για λόγους νοοτροπίας και “πράσινης” υπεροχής. Σε καμία περίπτωση δεν εξισώνω τον κακό Ολυμπιακό εποχής Σφαιρόπουλου με τον πολύ διαβασμένο και μοντέρνο Ολυμπιακό του Μπλατ.

ΥΓ: Στο δεύτερο ημίχρονο, ο Τσάβι Πασκουάλ παίρνει άριστα σε τεχνικά ζητήματα και στο πώς η ομάδα ανέτρεψε τα δεδομένα του πρώτου ημιχρόνου. Συνολικά στα χρόνια του Καταλανού, το «Τριφύλλι» κάνει πολύ καλές τρίτες περιόδους, απόρροια του καλού διαβάσματος του προπονητικού επιτελείου.