Νικ(η) μετά από καιρό!

Η… ευλογία του Πιτίνο, το στοιχείο που λίγοι παρατήρησαν με Βουγιούκα, η σύγκριση Κιλπάτρικ – Λάνγκφορντ και πολλά ακόμη, στο άρθρο σχολιασμού του Δημήτρη Κωνσταντόπουλου για τη νίκη του Παναθηναϊκού επί της Αναντολού Εφές.

Μετά από καιρό λοιπόν, είδαμε αυτό που θέλουμε από τον Παναθηναϊκό. Μία παθιασμένη εμφάνιση, η οποία κατά κάποιον τρόπο έφερε πιο κοντά τον κόσμο της ομάδας με την ίδια την ομάδα. Μετά τον αγώνα κόντρα στην ΤΣΣΚΑ δεν μπορώ να θυμηθώ άλλο ματς στο οποίο οι «πράσινοι» έπαιξαν μπάσκετ κυριαρχίας στο μεγαλύτερο διάστημα της βραδιάς. Σίγουρα βέβαια, εκτός από την θετική εμφάνιση, μεγαλύτερη σημασία έχει η νίκη, αλλά στο σημείο στο οποίο έχει επέλθει η ομάδα με τα συνεχόμενα ανεπιτυχή αποτελέσματα, η πρόκριση στην επόμενη φάση θα κριθεί εκτός έδρας και δυστυχώς όχι στο ΟΑΚΑ.

Αν θα μπορούσαμε να δώσουμε ένα όνομα στη χθεσινή αναμέτρηση, αναμφισβήτητα αυτό θα ήταν του Νικ Καλάθη. Ο αρχηγός του Παναθηναϊκού έκανε πραγματικά τα πάντα μέσα στο παρκέ. Οι ύμνοι που του απέδωσε ο Πιτίνο μετά τη λήξη του αγώνα, λέγοντας ότι είναι καλύτερος πασέρ από «ιερά τέρατα» του παγκοσμίου μπάσκετ, εξηγεί σε μεγάλο βαθμό την χρησιμότητα, καθώς και τον μισθό που παίρνει ο συγκεκριμένος παίκτης. Ναι, δεκτό ότι έχει αδυναμία στο μακρινό σουτ, αλλά αν δεν είχε και αυτήν την δεδομένη αδυναμία δεν θα αγωνιζόταν στην Ευρώπη. Πάντως είναι πολύ άδικο για τον ίδιο το φετινό ρόστερ. Ο Πιτίνο πριν λίγες μέρες είπε ότι δίπλα στον Νικ πρέπει να τοποθετηθούν καλοί σουτέρ και μπλοκέρ. Το πρώτο το ανέφερε, επειδή όπως έχουμε πει και στο παρελθόν ο αρχηγός βρίσκει πάντα ελεύθερους παίκτες, αλλά φέτος είναι άστοχοι. Το δεύτερο έχει να κάνει με το γρήγορο παιχνίδι που μπορεί να δώσει στην ομάδα του μετά από αιφνιδιασμό που προκύπτει μετά από κόψιμο.

Ένα πολύ σημαντικό στοιχείο, που δεν ξέρω πόσοι παρατηρήσατε, είναι ότι ο Βουγιούκας σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις μετά από χαμένη προσπάθεια αντιπάλου, ήταν ο πρώτος που έφτανε στην αντίπαλη ρακέτα και φυσικά έπαιρνε τις πάσες του Νικ για να καρφώσει. Θεωρητικά πάντα, ο Ίαν λόγω ηλικίας και σώματος είναι ο πιο αργός παίκτης της ομάδας και παρόλα αυτά ήταν ο πρώτος που διέσχισε όλο το γήπεδο και βρέθηκε μόνος του κάτω από το καλάθι. Δεν θα μιλήσω καν για το μπασκετικό του IQ και την ικανότητα που έχει στην πάσα. Σίγουρα αμυντικά έχει προβλήματα, αλλά η άποψή μου είναι ότι αξίζει να παίζει και πρέπει να παίζει παραπάνω.

Ο Τόμας όλη την χρονιά είναι η αμυντική τρύπα της ομάδας. Δεν το λέω για να τον μειώσω, καθώς από άποψη διάθεσης ίσως να έχει την μεγαλύτερη, αλλά αυτό που του λείπει είναι η αντίληψη και η ικανότητα να διορθώνει τα λάθη του. Χάρηκα πάντως ιδιαίτερα πολύ που τον είδα να καρφώνει θεαματικά και να ξεσπάει με μία κραυγή. Εντάξει, δεν είναι σε καμία περίπτωση… σούπερ παίκτης και το πιο πιθανό είναι ότι σε άλλες εποχές δεν θα είχε θέση στην ομάδα, αλλά πρέπει όλοι να του αναγνωρίσουμε το πάθος και την ενέργεια που βγάζει μέσα στο παρκέ, σε αντίθεση με άλλους που επιλέγουν σε ποια ματς θα παίξουν καλά (Σίνγκλετον).

Τέλος, θέλω να αναφερθώ λίγο στον Κιλπάτρικ. Ο Αμερικανός ήρθε στην ομάδα για να σκοράρει και το κάνει. Η μεγάλη διαφορά του με τον Κιθ Λάνγκφορντ είναι ότι ο πρώην παίκτης της Ούνικς θα χρειαζόταν τις διπλάσιες προσπάθειες για να πετύχει αυτούς τους πόντους. Δεν υποτιμώ σε καμία περίπτωση το επιθετικό ταλέντο του Κιθ, αλλά το πόσο «οικονόμος» είναι στις προσπάθειες που παίρνει. Πάντως, για να είμαστε δίκαιοι πρέπει να σταματήσει να μπερδεύεται και να χάνει έτσι τους αντιπάλους του, γιατί στην άμυνα έχει κακές και αργές αντιδράσεις ορισμένες φορές. Βέβαια, είναι λίγο καιρό στην ομάδα και έχει αρκετά ελαφρυντικά.

ΥΓ: Είμαι πολύ περίεργος για το τι δηλώσεις θα έκανε ο Πιτίνο αν προπονούσε τον Διαμαντίδη.

ΥΓ2: Μακάρι να μείνει αρκετά χρόνια στο ΟΑΚΑ. Ο τύπος είναι απίστευτος, όχι μόνο σαν προπονητής, αλλά και στα λεγόμενα mind games. Παίζει εξαιρετικά με το μυαλό των παικτών του και μπορεί να πάρει το 110% από όλους. Ποιος άλλος προπονητής στην “μετά-Ζοτς” εποχή είχε καταφέρει να παίρνει το καλύτερο από τους παίκτες του; Κανένας!