Άλλο το «δε νικάω», άλλο το «δεν προσπαθώ να νικάω»!

Ο Δημήτρης Κωνσταντόπουλος στέκεται στη νοοτροπία… «ηττημένου» που εμφανίζουν τα τελευταία χρόνια οι “πράσινοι μακριά από το ΟΑΚΑ, σχολιάζει τη βελτίωση του Θανάση Αντετοκούνμπο και εξηγεί τι συμβαίνει με το μπάσκετ που προσπαθεί να παίξει ο Τσάβι Πασκουάλ.

Ο Παναθηναϊκός, πραγματοποιώντας μία κάκιστη εμφάνιση γνώρισε ήττα με κάτω τα χέρια από την Εφές. Η τουρκική ομάδα – κακά τα ψέματα – βρέθηκε στο χειρότερο της βράδυ εκτελεστικά, αλλά το σύνολο του Ισπανού προπονητή δεν κατάφερε στο μεγαλύτερο κομμάτι του αγώνα να φανεί ανταγωνιστικό. Τρομάζω και μόνο στην ιδέα πιθανής εξέλιξης του παιχνιδιού σε περίπτωση που η Εφές έκανε καλό ματς . Οι Τούρκοι, όσο λυπηρό και αν είναι αυτό για τον Παναθηναϊκό, έδειξαν να βρίσκονται ένα επίπεδο πάνω και μάλιστα να έχουν  εικόνα ομάδας που παίζει με… σβηστές τις μηχανές.

Τα λάθη του μεταγραφικού σχεδιασμού τα έχουμε ανακυκλώσει πολλές φορές. Δεν έχει νόημα να λέμε συνεχώς περί απουσίας σουτέρ και πως η ομάδα «πονάει» στο «5 vs 5» ή να αναφέρουμε για το κακό αμυντικό transition. Τα προβλήματα και τις αδυναμίες λίγο ή πολύ τα γνωρίζαμε πριν ξεκινήσει η σεζόν. Κάθε ομάδα έχει “μαύρες τρύπες” στο παιχνίδι της. Το σημαντικό όμως είναι να βλέπεις εβδομάδα με την εβδομάδα κάτι να αλλάζει προς το καλύτερο. Εμείς αυτό δε το βλέπουμε, δυστυχώς. Σίγουρα δεν περιμένουμε να δούμε τον Θανάση ή τον Παπαπέτρου να σουτάρουν με 40% από το τρίποντο και δεν αναφέρομαι σε αυτούς τους δύο για να τους στοχοποιήσω, καθώς αποτελούν μονάδες με την περισσότερη διάθεση να παίξουν μπάσκετ και να δουλέψουν. Αυτό που περιμέναμε είναι μία επίθεση που θα κατευθύνει το παιχνίδι με τέτοιο τρόπο, έτσι ώστε να χτυπάει στα δυνατά της σημεία και να κρύβει στο μέτρο του δυνατού τα μελανά σημεία.

Στο σημείο αυτό θα ασχοληθώ με ένα θέμα που αφορά τη φιλοσοφία και το αγωνιστικό στυλ που θέλει να παίξει η ομάδα του Πασκουάλ. Θα συμφωνήσω με τον Θορθάνο που ανέφερε ότι τα προβλήματα δεν ξεκινάνε από τα κακά ποσοστά στο σουτ τριών πόντων, αλλά από την κακή και νωθρή άμυνα που δεν επιτρέπει στον Παναθηναϊκό να τρέξει. Θα δεχτώ – χωρίς να το ενστερνίζομαι – ότι η ομάδα δεν χρειάζεται σουτέρ. Πολύ εύστοχο ταυτόχρονα το παράδειγμα που έδωσε για τη Ζαλγκίρις, που πρωταγωνιστεί χωρίς παίκτες με έφεση στο μακρινό σουτ.

Αλλά εδώ δημιουργείται ένα θέμα που είχαμε αναφέρει και παλιότερα. Το μπάσκετ έχει αλλάξει πλέον και μεταφέρεται στο σουτ τριών πόντων και στην περίμετρο γενικότερα. Οι ομάδες λοιπόν δίνουν έμφαση στο να δημιουργήσουν ένα ρόστερ με καλούς σουτέρ.  Θεωρητικά λοιπόν, προκύπτει ότι θα έχουν αδυναμίες στη frontline. Συμπερασματικά, θα μπορούσε μία ομάδα να χτυπήσει μέσα από το ζωγραφιστό στις αδυναμίες των αντιπάλων τους. Αλλά αυτό θα πρέπει να γίνεται μεθοδευμένα και σωστά. Θα πρέπει να υπάρχουν οι κατάλληλοι παίκτες για να το υπηρετήσουν αυτό το πλάνο. Άμα θες να χτυπάς κοντά στο ζωγραφιστό, δε σε βοηθά να έχεις τον Ιωάννη και τον Θανάση στην περίμετρο στημένους για «3».

Τέλος, θέλω να δώσω το παράδειγμα των Orlando Magic του NBA, που κόντρα στο ρεύμα προσπάθησαν τα προηγούμενα χρόνια να χτυπήσουν τους αντιπάλους τους και να σκοράρουν στο ζωγραφιστό, εξοπλίζοντας την ομάδα με εξαιρετικούς low post threat players, με το ρεκόρ τους τη σεζόν 2016/17 που το προσπάθησαν να τα λέει όλα: 29-53.

Ο «Εξάστερος» δε θα γίνει ποτέ… «Επτάστερος» αν δεν μάθει να νικάει μακριά από το γήπεδο του. Αυτό το τεράστιο πρόβλημα νοοτροπίας έχει μπει για τα καλά στο «πράσινο» DNA, στη “μετά-Ομπράντοβιτς” εποχή. Δε μπορούμε να μιλάμε περί ύπαρξης φαντασμάτων που δεν επιτρέπουν στην ομάδα να παίρνει μεγάλα διπλά. Σίγουρα, ειδικά στη φετινή Ρυρωλίγκα δεν θα είναι εύκολο να νικήσεις σε καμία έδρα, αλλά, είναι διαφορετικό το “δε νικάω”, από το “δεν προσπαθώ να νικήσω”. Και αυτό είναι κάτι που στεναχωρεί πολλούς φίλους του Παναθηναϊκού και θα πρέπει να ανησυχήσει αρκετά το τεχνικό επιτελείο.

Πέρα από το πλάνο και την αγωνιστική ετοιμότητα για ένα ματς, μία ομάδα θα πρέπει να είναι έτοιμη και πνευματικά. Οι παίκτες δείχνουν έρμαια στα χέρια των αντιπάλων τους σε κάθε απόδραση μακριά από το “σπίτι” τους. Δεν μπορώ να καταλάβω πως μία ομάδα με τόνους ενέργειας και αυτοπεποίθησης στο ΟΑΚΑ, που είναι ικανή να υποτάξει τον καθένα, έχει αυτήν την εικόνα μακριά από το γήπεδο της. Βέβαια, δεν έχει τόσο σημασία να καταλάβω εγώ πώς γίνεται… Ας καταλάβουν κάποια στιγμή αυτοί που πρέπει ή αν έχουν καταλάβει, να το αναστρέψουν με κάποιο τρόπο.

Το μόνο θετικό από το βράδυ στην «Πόλη» είναι η παρουσία του Θανάση. Ο άνθρωπος δίνει ότι έχει και δεν έχει, καταθέτει τη ψυχή του για να μπορέσει να νικήσει η ομάδα. Μακάρι το πνεύμα και την μαχητικότητα του Αντετοκούνμπο να την έδειχναν όλοι οι παίκτες του ρόστερ. Εκτός από τα γνωστά περί ενέργειας, πάθους, πίεσης, ο Θανάσης έχει δουλέψει πολύ κομμάτια του παιχνιδιού του. Ένα από αυτά είναι το παιχνίδι του με πλάτη. Όταν βρει πίσω του κοντύτερο παίκτη τον πάει προς το καλάθι και έχει αρκετά καλά τελειώματα με χουκ.

ΥΓ: Ο Παναθηναϊκός έχει πάψει να βρίσκεται στη πρώτη ταχύτητα της Ευρώπης. Αυτό είναι απολύτως λογικό, καθώς με την εφορία δε γίνεται μία ελληνική ομάδα να έχει το μπάτζετ των προηγούμενων ετών. Ομάδες όπως η Φενέρ, η ΤΣΣΚΑ και η Ρεάλ είναι πλέον τα πρώτα τρία φαβορί κάθε χρόνο την τελευταία πενταετία για τον τίτλο. Δυστυχώς, το πρόβλημα του αθέμιτου ανταγωνισμού αποδεικνύεται περίτρανα, αυτό όμως δεν αποτελεί δικαιολογία για να μην προσπαθεί η ομάδα να φτάσει εκεί που ανήκει. Τις ήττες τις δεχόμαστε όλοι… Τις ήττες, όμως, με παραίτηση, όχι…