Περήφανοι για τον “Εξάστερο”, όχι όμως γι’ αυτόν…

Καιρό είχα να αποχωρήσω από το ΟΑΚΑ σε μπασκετικό αγώνα τόσο κενός και απογοητευμένος. Ήττα από τον Ολυμπιακό στο… ρελαντί, 0-2 και αντίο πρωτάθλημα. Και όλα αυτά στην έδρα που επί μια 20ετία έχουμε ζήσει τις πιο απίθανες Παναθηναϊκές στιγμές και όλα αυτά χάρη στους ανθρώπους που ξόδευαν αφιλοκερδώς τα χρήματα τους επί δεκαετίες και δεν είναι άλλοι από τους αδερφούς Γιαννακόπουλους.

Οι πρώτες σκέψεις μετά το άκουσμα της τελευταίας κόρνας της αναμέτρησης είναι οι προφανείς… Αν έμπαινε το τρίποντο του Μποχωρίδη, αν έμπαινε το γκολ-φάουλ του Διαμαντίδη, αν έμπαινε το τρίποντο του Σλότερ… Στη συνέχεια το μυαλό πάει σε αυτούς που έλειπαν και θα μπορούσαν σίγουρα να βοηθήσουν. Μπατίστα, Παππάς, Γκιστ… Με τα “αν” όμως δεν γράφεται ιστορία και αυτή η ομάδα μας έχει διδάξει ότι οι τίτλοι δεν κερδίζονται με υποθέσεις, αλλά με οργάνωση, θέληση και σωστές αποφάσεις.

Αυτή η ομάδα όμως δεν θυμίζει σε τίποτα τον Παναθηναϊκό της τελευταίας 20ετίας. Δυστυχώς υπάρχουν παίχτες στο ρόστερ, οι οποίοι δεν πρέπει να ανήκουν σε αυτό. Δεν θα μιλήσω με ονόματα, όλοι ξέρουμε ποιοι αξίζουν και ποιοι όχι. Το θέμα είναι ποιος τους επέλεξε, ποιος τους έφερε και κυρίως με τι κριτήρια ήρθαν να παίξουν στον μεγαλύτερο ευρωπαϊκό σύλλογο. Και αυτό δεν είναι το σημαντικότερο.

Το σημαντικότερο είναι ότι βλέπουμε έναν άνθρωπο να διοικεί τον Παναθηναϊκό και να μην είναι ικανός να διαχειριστεί το μέγεθος αυτού του γιγαντιαίου σωματείου. Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό, διότι δεν είναι και καθόλου εύκολο. Αλλά ας μιλήσουμε λίγο με γεγονότα.

Δεν χρειάζονται ατελείωτα εκατομμύρια για να τελειώσεις τη σεζόν με έναν φυσιολογικό προπονητή, καθώς και ένα αξιόλογο σύνολο παιχτών. Τα τρία τελευταία χρόνια έχουν αλλάξει στην ομάδα τέσσερις προπονητές, εκ των οποίων μόνο ο Πεδουλάκης θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι ένας “φυσιολογικός προπονητής”. Παράλληλα, δείτε για παράδειγμα φέτος τι γίνεται με τη θέση του σέντερ. Τρεις διαφορετικοί Αμερικανοί έχουν αγωνιστεί σε αυτή (Ράιτ, Λαουάλ, Μόργκαν) και θα είναι θαύμα αν και ο τρίτος κατά σειρά δεν αποχωρήσει… νύχτα χωρίς φεγγάρι.

Είναι γεγονός πως ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος αναλώνεται κυρίως σε παρασκηνιακά και επικοινωνιακά γεγονότα, τη στιγμή που αγωνιστικά και οργανωτικά ο Παναθηναϊκός αποτελεί ένα συνονθύλευμα. To “Τριφύλλι” τα τελευταία τρία χρόνια έχει καταντήσει κέντρο διερχομένων αμφιβόλου αξίας παιχτών, οι οποίοι έρχονται και φεύγουν μέσα σε λίγους μήνες. Από την άλλη το πλάνο της ελληνοποίησης δεν φαίνεται να βαίνει καθόλου καλώς. Αν συνέβαινε το αντίθετο σίγουρα δεν θα βλέπαμε για τόση ώρα χθες στο γήπεδο παίχτες όπως οι Σλότερ, Νέλσον, Μόργκαν και Κούπερ.

Εν κατακλείδι, καλά είναι τα χειροκροτήματα και η στήριξη, ωστόσο εδώ βλέπουμε τον αγαπημένο μας Εξάστερο να καταρρέει στα χέρια ενός ανθρώπου που δείχνει ακατάλληλος. Γι’ αυτή την ομάδα πάντα θα είμαστε περήφανοι και ευτυχισμένοι που την ζήσαμε. Αλλά αν θέλουμε να την βοηθήσουμε να σταθεί και πάλι στα πόδια της και να επανέλθει στον δρόμο των επιτυχιών, θα πρέπει να απαιτήσουμε αλλαγή στάσης των διοικούντων και τουλάχιστον μια στοιχειώδη σοβαρότητα στο πλάνο και την οργάνωση του συλλόγου….