Πόσες «Γκαμπάλες» να αντέξει κανείς πια σε μια σεζόν;

Ο Χρήστος Δημόπουλος γράφει για τον αποκλεισμό του Παναθηναϊκού (και) από το Κύπελλο και αναρωτιέται πόσες αποτυχίες μπορεί να ανεχτεί ακόμα όχι απλά ο κόσμος της ομάδας, αλλά κι ο ίδιος ο σύλλογος σαν εμβέλεια.

Το ζήσαμε κι αυτό φέτος στον Παναθηναϊκό. Μετά τον αποκλεισμό στα προκριματικά του Champions Legaue από την Μπριζ, τον πιο ταπεινωτικό αποκλεισμό στην ιστορία του συλλόγου από την Γκαμπάλα, μετά το -23 από την κορυφή στη Σούπερ Λιγκ, ήρθε τώρα ο αποκλεισμός-σοκ από τον Ατρόμητο και στο Κύπελλο. «Πέταξε» λοιπόν κι ο τελευταίος μεγάλο στόχος που υπήρχε για την ομάδα, σε αυτήν την απαίσια σεζόν που διανύει το τριφύλλι.

Κι αυτό που πονάει δεν είναι ότι ο Παναθηναϊκός απλά αποκλείστηκε. Για την ακρίβεια δεν αποκλείστηκε καν. Παραδόθηκε άνευ όρων, χωρίς να προσπαθήσει, χωρίς να ιδρώσει, χωρίς να παίξει με πάθος σε ένα παιχνίδι-τελικό. Γιατί όταν στο σημαντικότερο παιχνίδι της χρονιάς έχεις να επιδείξεις επιθετικά μηδέν(!), αν έχει τον θεό σου, τελικές προσπάθειες για γκολ, τότε μιλάμε για κανονικότατη παράδοση.

Ο Ατρόμητος στο Περιστέρι δεν έκανε κάτι ιδιαίτερο, αλλά πολύ απλά αυτό που του έχει χαρίσει ισοπαλία στη Λεωφόρο στο πρώτο ματς του Κυπέλλου, ισοπαλία στην Τούμπα με τον ΠΑΟΚ και νίκη με την ΑΕΚ την περασμένη Κυριακή στο πρωτάθλημα. Ο Δέλλας έκλεισε την ομάδα του πίσω με κύριο μέλημα να μην δεχτεί γκολ και στις αντεπιθέσεις να χτυπήσει στον Παναθηναϊκό.

Ο Παναθηναϊκός από την άλλη δεν είχε να αντιπαρατάξει απολύτως τίποτα. Ούτε σχέδιο, ούτε όρεξη, ούτε νεύρο. Ο Στραματσόνι έκανε και πάλι πολλά λάθη, με πρώτο και κύριο ότι έχει αλλάξει -οριστικά πλέον- το σύστημα της ομάδας από 4-3-3 (πάνω που έδειχνε ότι του βγαίνει και πάει καλά) και το έχει αντικαταστήσει με ένα μη λειτουργικό 4-3-2-1 που κάνει τους ακραίους κάθε φορά να χάνονται. Όπως συνέβη και στο Περιστέρι με Καλτσά και Βιγιαφάνες.

Αλλά πραγματικά δεν θέλω να σταθώ άλλο στον Στραματσόνι και τα λάθη του, τα οποία είναι πολλά και όχι μόνο φυσικά αυτά που ανέφερα παραπάνω. Θέλω να μιλήσουμε όμως λίγο για τους παίκτες. Για τον πιο «χαϊδεμένο» και στηριζόμενο από τον κόσμο του Παναθηναϊκό όλων των εποχών.

Δεν γίνεται ακόμα και με τα δεδομένα λάθη του προπονητή, οι 14 ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκαν στο Περιστέρι να μην μπορούν να κάνουν μία (έστω μία) τελική προσπάθεια. Δεν γίνεται να μην μπορούν να απειλήσουν έστω και με τον πιο ανορθόδοξο τρόπο την εστία του 18χρονου Μπάρκα. Δεν γίνεται στην φάση του 1-0 για τον Ατρόμητο, τρεις παίκτες να τρώνε τακουνάκι από τον 34χρονο Μπρίτο, και στην εξέλιξη της φάσης να δεχόμαστε το γκολ. Απλά δεν γίνεται.

Ο Παναθηναϊκός με τον αποκλεισμό αυτό πληγώθηκε βαθύτατα πρώτα από όλα σαν σύλλογος. Όπως οι επιτυχίες σε κάνουν μεγάλο έτσι και οι αποτυχίες και μάλιστα όταν αυτές έρχονται απανωτές, σε μικραίνουν. Όσο και να «γλυκαθεί» ο κόσμος με μεταγραφές, καθρέφτης είναι πάντα το γήπεδο κι εκεί ο Παναθηναϊκός οφείλει στην ιστορία του και στον αυτοσεβασμό του, να σηκώσει κεφάλι και να επιστρέψει εκεί που ανήκει. Στην κορυφή.

Η φετινή χρονιά δεν σώζεται ούτε με την δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα. Ας τελειώσει λοιπόν και ας μην ξαναέρθει, με την ευχή να είναι η τελευταία καταστροφική για το τριφύλλι. Και για να γίνει η ευχή αυτή πράξη, χρειάζεται να γίνει πολύ, μεθοδική και σε βάθος δουλειά. Μια δουλειά, που πρέπει να αρχίσει από ΤΩΡΑ κιόλας.