Μετά τον Διαμαντίδη, ποιος;

Με Διαμαντίδη από τα παλιά και Παναθηναϊκό σχεδόν πλήρη μετά από καιρό, οι “πράσινοι” υπέταξαν τη Μπαρτσελόνα στο ΟΑΚΑ και έκαναν τεράστιο βήμα για τη πρόκριση στην επόμενη φάση. Γράφει ο Κωνσταντίνος Πανάς.

Ο Σάσα Τζόρτζεβιτς είχε πει πριν το παιχνίδι, πως το σερί της Μπαρτσελόνα απέναντι στο Παναθηναϊκό, αποτελεί ένα τεράστιο κίνητρο, τόσο για τον ίδιο, όσο και για τους παίκτες του. Η προσήλωση που έδειξαν οι “πράσινοι” και ο τρόπος με τον οποίο έφεραν εις πέρας τη νίκη, έδειξε το πόσο πολύ δούλεψαν για το συγκεκριμένο ματς και πόσο σημαντικός είναι ο παράγοντας «κίνητρο» στο μπάσκετ.

Ο «mastermind» Νικ Καλάθης

Είχα γράψει πως από την απόδοση του Καλάθη κρίνεται κατά μεγάλο βαθμό και η απόδοση του Παναθηναϊκού. Ο ομογενής γκαρντ ήταν καταλυτικός σε ένα ακόμα ματς και οδήγησε την ομάδα του στη πολυπόθητη νίκη. Δεν ήταν σήμερα δύο τρίποντα – “μαχαιριές”. Ήταν ο τρόπος με τον οποίο έπαιξε και η συνεισφορά του είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτό που δείχνει η στατιστική.

Αρχικά ήταν εξαιρετικός ο τρόπος αντιμετώπισης τόσο του Σατοράνσκι, όσο και του Αρόγιο. Ο Τσέχος γαλουχήθηκε μπασκετικά στην Ισπανία και αποτελεί στα μάτια του Πασκουάλ το επόμενο μεγάλο pass first guard μετά την εποχή του Ρούμπιο και του Χουέρτας. Είναι ο κινητήριος μοχλός στην επίθεση των «Μπλαουγκράνα». Δίμετρο γκαρντ με πλαστική σωματοδομή, αλλά σκληροτράχηλος αμυντικός. Εκμεταλλεύεται τα μεγάλα άκρα του για να πιέσει πάνω στη μπάλα, ενώ χρησιμοποιεί και το υψηλό του IQ για να καλύψει τις αδυναμίες στα φυσικά του προσόντα. Πολύ καλό court vision, σίγουρα αποτελεί από τις πιο ελπιδοφόρες περιπτώσεις playmaker, ξεκινώντας ωστόσο ως quarterback guard. Βέβαια όταν έχεις το Νικ Καλάθη να σου ασκεί πίεση στα ¾ του γηπέδου, όσο καλό court vision και να έχεις χρειάζεται το κάτι παραπάνω για να διαπεράσεις την άμυνα του. Βλέπετε, ο Καλάθης σωστά ρίσκαρε το τρίποντο του Σατοράνσκι παίζοντας άμυνα πίσω από το σκριν, ωστόσο ο Τσέχος γκαρντ μην έχοντας αυτοπεποίθηση στο χέρι του δε προσπάθησε να τιμωρήσει αυτή την τακτική.

Από την άλλη ο Αρόγιο είναι το άκρως αντίθετο από το Σατοράνσκι. Ενώ ο νεαρός γκαρντ επιλέγει αργές στοχευμένες επιθέσεις σε σετ παιχνίδι, ο Αρόγιο  είναι πιο πολύ run ‘n gun, και πώς να μην είναι, αφού αναπτύχθηκε σαν ένα scoring guard στο ΝΒΑ. Έτσι, ο Καλάθης επέλεξε στη περίπτωση του Αρόγιο, στον οποίο αμύνθηκε λίγες φορές, να σπάει το σκριν και να τον παίζει άμυνα από μπροστά. Παράλληλα χάρη στην ικανότητα του να ασκεί τρομερή πίεση πάνω στη μπάλα δεν έδωσε στον Πουερτορικανό καμία ευκαιρία για εύκολο καλάθι.

Αυτά όσον αφορά το αμυντικό κομμάτι. Στο οργανωτικό κομμάτι ήταν εκπληκτικός. Δέκα ασσίστ μέτρησε το κοντέρ και θα μπορούσε να είναι περισσότερες αν ήταν πιο εύστοχοι οι συμπαίκτες του. Ο Νικ Καλάθης έχει ένα χάρισμα το οποίο είχε και ο Στιβ Νας. Έτσι ο Μπιλ Ντόνοβαν (πρώην προπονητής του στους Gators και ένας εκ των κορυφαίων προπονητών παγκοσμίως) είχε πει κάποτε ότι ο Καλάθης πάντα πασάρει εκεί που πρέπει να είναι ο συμπαίκτης του. Το IQ αυτού του παίκτη είναι εκπληκτικό και ένας από τους λόγους που ο Διαμαντίδης μπορεί να νιώθει πιο ελεύθερος στο να κάνει άλλα πράγματα. Υπομονή να κάνει και ο Παππάς στο κομμάτι του και θα δούμε ακόμα καλύτερο τον αρχηγό.

Απάντηση σε όλα τα σχήματα, αλλά και ανάγκη για πόδια

Ο Παναθηναϊκός σήμερα φάνηκε πιο διαβασμένος από ποτέ απέναντι στη Μπαρτσελόνα και αυτό γιατί είχε απάντηση σε κάθε τι που προσπαθούσε να κάνει η ισπανική ομάδα. Μελανό σημείο βέβαια, το μεγάλο σερί που έκαναν στα τέλη της τρίτης περιόδου και στο τέταρτο δεκάλεπτο. Ο Παναθηναϊκός σε ένα σημείο αμυνόταν με τους Διαμαντίδη, Πάβλοβιτς, Φώτση και Ραντούλιτσα. Ίσως το πιο άστοχο αμυντικά σχήμα που θα μπορούσε να επιλέξει ο «Σάλε». Ένα σχήμα που υστερεί σε γρήγορα πόδια και αθλητικότητα. Από την άλλη η Μπαρτσελόνα προσπάθησε να κάνει αυτό που ξέρει καλά. Να αφήσει το παιχνίδι στη περιφέρεια της. Από τη μια το αργό σετ παιχνίδι που επιθυμεί ο Σατοράνσκι και από την άλλη το φιλελεύθερο και άναρχο μπάσκετ που εισάγει στο παιχνίδι της ο Αρόγιο.

Προσέξτε, μη μπερδέψετε το παιχνίδι του Αρόγιο με αυτό του Ναβάρο. Ο Ισπανός έχει τόσο υψηλό μπασκετικό IQ και τόσο καλή επαφή με το καλάθι που ξέρει πότε να κάνει παύση του ρυθμού. Ο Ναβάρο λειτουργεί όπως η Μπαρτσελόνα. Χαμηλώνει και ανεβάζει το τέμπο, ανάλογα με τις συνθήκες του αγώνα. Γι’ αυτό και θεωρείτε κορυφαίος. Όταν λοιπόν ο Σατοράνσκι βρισκόταν στο παρκέ, ο γκαρντ του Παναθηναϊκού τον πίεζε στα όρια το φάουλ και του έδινε το τρίποντο παίζοντας πίσω από το σκριν. Αυτό γινόταν από τη μια για να περιορίσει το Pick ‘n Roll της Μπαρτσελόνα και από την άλλη για να μειώσει και τη ψυχολογία του Τσέχου γκαρντ, δίνοντας του τη δυνατότητα να κάνει κάτι στο οποίο θέλει ακόμη δουλειά (το κομμάτι του σουτ).

Ο Παναθηναϊκός ήταν κυριάρχος σήμερα στο Pick ‘n Roll και χτύπησε στα αργά και αδύναμα πόδια των Τόμιτς και Ντέλμαν. Για να ανακόψει αυτή την υπεροπλία του Παναθηναϊκού, ο Πασκουάλ άλλαξε τη φροντ κορτ του με τους Λαουάλ και Σάμιουελς. Η αλήθεια είναι ότι τόσο ο Νιγηριανός, όσο και ο Τζαμαϊκανός ήταν αποτελεσματικοί στα hedge out, ωστόσο όταν έχεις δύο από τους καλύτερους γκαρντ στην αντιμετώπιση των hedge out τα πράγματα είναι δύσκολα. Καλάθης και Διαμαντίδης διάβαζαν αμέσως τις καταστάσεις και ο Παναθηναϊκός πλήγωνε πιο πολύ τη Μπαρτσελόνα. Για την αντιμετώπιση του Τόμιτς, ο Παναθηναϊκός επέλεξε να αφήσει τόσο τον Κούζμιτς, όσο και τον Ραντούλιτσα να τον αντιμετωπίσουν man to man, ενώ όταν στο παρκέ βρίσκονταν οι Σάμιουελς και Λαουάλ, το “Τριφύλλι” έκανε αλλαγές σε όλα τα σκριν.

Ένα από τα κλειδιά του Παναθηναϊκού, εκτός από την αστείρευτη ενέργεια, ήταν και η ασφυκτική άμυνα πάνω στη μπάλα. Οι “πράσινοι” έπαιζαν στα όρια του φάουλ και αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να νικήσεις τη Μπαρτσελόνα. Να της σπάσεις τον τσαμπουκά. Να της δείξεις ότι και εσύ είσαι στο γήπεδο. Ο Παναθηναϊκός ήταν ψυχωμένος και έχοντας πολύ καλά ενεργά χέρια στην άμυνα έφτασε στο επιθυμητό αποτέλεσμα.

Διαμαντίδης οε οε οε!

Είναι φορές που το μπάσκετ γίνεται συγκινητικό. Ποιος δε συγκινήθηκε άραγε όταν διάβασε το γράμμα του Κόμπι; Ποιος δε συγκινείται όταν βλέπει τον 35άρη Διαμαντίδη να νικάει ξανά μια ομάδα που την έχει «κοπανήσει» πολλές φορές στη καριέρα του; Καταντάει βαρετό να μιλάς συνέχεια για τους ίδιους ανθρώπους, αλλά μετά από μια τέτοια εμφάνιση νομίζω ότι είναι άξια μια αναφορά προς τον αρχηγό. Τα χρόνια περνάνε, το σώμα αρχίζει και κουράζεται πιο εύκολα, τα μαλλιά έχουν γίνει γκρίζα, αλλά ο Διαμαντίδης είναι αυτό που λέμε «σαν το παλιό καλό κρασί». Τόση νοστιμιά. Και πράγματι όταν ο αρχηγός σου παίζει με τόση σιγουριά και τόσο πάθος παρακινεί και τους μικρότερους να κάνουν το ίδιο. Όταν κάνει airball και όλο το γήπεδο φωνάζει το όνομα του και ο «Σάλε» φωνάζει “Μπράβο”. Όταν ο Τζόρτζεβιτς δέχεται προπονητική παρατήρηση από τον αρχηγό του και όχι μόνο την δέχεται, αλλά τη κάνει πράξη και στην επόμενη επίθεση. Όταν ο ίδιος ο Διαμαντίδης σκοράρει από τα 10 μετρά το πιο σημαντικό τρίποντο του αγώνα και έχει την έκφραση «ε και τι έγινε», τότε σε κάνει να αναρωτιέσαι. Και αυτή η ερώτηση δεν αφορά μόνο το αγωνιστικό κομμάτι, αλλά κυρίως το εξωαγωνιστικό. Μετά το Διαμαντίδη, ποιος;

Ο Υπερπολύτιμος κύριος Πάβλοβιτς

Είναι ένας παίχτης που έχει ακούσει πολλά από τη μέρα που ήρθε, ίσως περισσότερα και από όλους, αλλά αδικαιολόγητα, οπότε επιτρέψτε μου να σας πω μερικά πράγματα για το παίκτη και το χαρακτήρα Πάβλοβιτς. Στα 32 του, και λίγο πριν εκπνεύσει το συμβόλαιο του με τη Παρτίζαν, ο ίδιος είχε δηλώσει ότι θέλει μόνο Παρτίζαν ή αλλιώς ΝΒΑ. Αυτό που έκανε τον ίδιο να συνεχίσει στο Παναθηναϊκό δεν ήταν τίποτα άλλο από τις μεγάλες προσδοκίες που έχει για τον εαυτό του που δεν είναι άλλες από το να στεφθεί πρωταθλητής Ευρώπης με τους “πράσινους”. Βλέπετε, το ότι ήθελε να σταματήσει τη καριέρα του δεν ήταν επειδή ένιωσε ότι το μπάσκετ γι’ αυτόν τέλειωσε, αλλά επειδή σαν χαρακτήρας ο Πάβλοβιτς είναι πολύ εκδηλωτικός και πιστεύει στην ανιδιοτελή πίστη των ιδεών του. Ήθελε να είναι πιστός στρατιώτης για τη Παρτίζαν, αλλά μόνο για αυτή την ομάδα και η μόνη περίπτωση να συνεχίσει να παίζει μπάσκετ θα ήταν σε ένα σύλλογο παρόμοιο με αυτόν του Βελιγραδίου, αλλά και για ένα προπονητή που έχει όραμα και τον ξέρει καλά.

Ο Σάλε επέλεξε τον Πάβλοβιτς για πολλούς και ιδιαίτερους λόγους. Ο πιο βασικός είναι η ηγετική του παρουσία και το γεγονός ότι βγαίνει μπροστά στα μεγάλα παιχνίδια. Ο Μαυροβούνιος ζει για τα μεγάλα ματς και το απέδειξε τρεις φορές φέτος. Σίγουρα δεν είναι σταθερός όπως ήταν κάποτε, αλλά ο “refuse to lose” χαρακτήρας του είναι κάτι που δε μπορεί να αρνηθεί ούτε ο Λεμπρόν Τζέιμς. Άρα, ένας βετεράνος δίπλα σε ένα καλό και ένα ελπιδοφόρο σμολ φόργουορντ είναι ιδανικός συνδυασμός, ακριβώς επειδή και ο Χαραλαμπόπουλος, αλλά και ο Βλάντο πρέπει να δουν τον τρόπο που χειρίζεται ο Πάβλοβιτς τα μεγάλα παιχνίδια. Ναι, ο Πάβλοβιτς δεν είναι τόσο γρήγορος πλέον. Ναι, ο Πάβλοβιτς δεν είναι σταθερός σουτέρ. Αλλά κανείς δε μπορεί να αρνηθεί ότι δηλώνει παρόν στα μεγάλα ματς. Η οξυδέρκεια και η εμπειρία του είναι αυτά που του δίνουν σημαντικό ρόλο στο φετινό Παναθηναϊκό.

Επιτακτική ανάγκη τα γρήγορα πόδια

Αυτό που θα γράφω μέχρι να πραγματοποιηθεί, είναι η ανάγκη για ένα παίκτη που θα προσφέρει γρήγορα πόδια κυρίως στην άμυνα. Η πρόταση μου για φόργουορντ που να αγωνίζεται κυρίως στο 4 με έφεση τόσο στη περιφερειακή, όσο και στην άμυνα ψηλά, είναι επιβεβλημένη. Ο Παναθηναϊκός έχει τόσες προοπτικές για φέτος που θα είναι κρίμα να πάνε στράφι. Παίκτες υπάρχουν και ελπίζω η(οι;) κίνηση(εις;) να πραγματοποιηθεί (ούν;) πριν την έναρξη του TOP16.

Από την εποχή Πεκοβιτς

Όσο παρακολουθώ τον Ραντούλιτσα, στο μυαλό μου έρχονται όμορφες μνήμες. Μνήμες από ένα άλλο μεγάλο σέντερ του “Τριφυλλιού”. Το πακέτο Ραντούλιτσα είναι τόσο θελκτικό που σε κάνει να αναρωτιέσαι που μπορεί να φτάσει αυτός ο παίκτης αν δουλευτεί σωστά. Η σωματοδομή του άριστη. Διαθέτει εξαιρετικό ball handling για ψηλό. Πιβοτάρει άριστα και έχει περιορίσει τα βήματα. Αλλά το πιο σημαντικό δεν είναι άλλο από το μπασκετικό του IQ. Βλέπει γήπεδο. Πασάρει εξαιρετικά. Χρησιμοποιεί το κορμί του σωστά, απέναντι σε οποιονδήποτε αντίπαλο. Είτε είναι αθλητικός, είτε seven footer. Παίζει το Pick ‘n Roll εξαιρετικά! Αν παίζει με περισσότερη ενέργεια στην άμυνα, τότε σίγουρα θα μιλάμε για το καλύτερο σέντερ αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη. Τέτοιο σώμα να πιβοτάρει τόσο άνετα και να διαθέτει τόσο πλαστικές κινήσεις έχουμε να δούμε από την εποχή του Νίκολα στο Παναθηναϊκό. Ένας αυτός, ένας ο Φελντίν-Νίκολας. Βερολίνο μου θυμίζει… Μακάρι!

Υ.Γ: Εσκεμμένα παρέλειψα τη παράγραφο για το Τζέιμς Γκιστ.