Editorial
Η συνήθεια που έγινε… Λατρεία!
Ο Κωνσταντίνος Πανάς γράφει για τον θεσμό που δημιούργησε την μεγαλύτερη παράδοση την τελευταία εικοσαετία και τους «πράσινους» που, παρότι ήταν κακοί, πήραν αυτό που ήθελαν.
Ο Παναθηναϊκός στέφθηκε Κυπελλούχος Ελλάδος και ο Κωνσταντίνος Πανάς γράφει για τον θεσμό που δημιούργησε την μεγαλύτερη παράδοση την τελευταία εικοσαετία και τους «πράσινους» που, παρότι ήταν κακοί, πήραν αυτό που ήθελαν.
Ας ξεκινήσουμε από αυτά που έγιναν εκτός παρκέ και καθυστέρησαν το παιχνίδι για μια ώρα περίπου. Αρχικά, είμαι κατά των βαρύγδουπων δηλώσεων περί «αηδίας» και λοιπών καταστάσεων, έχοντας ζήσει στη Θεσσαλονίκη και γνωρίζοντας τι πάει να μπει μπάσκετ για τους «Αρειανούς». Είναι άνθρωποι που περίμεναν κάτι τέτοιο για πολλά χρόνια και ελέω της ποδοσφαιρικής καταστροφής, έχουν εναποθέσει όλες τους τις ελπίδες για κάποιο τρόπαιο στο μπασκετικό τμήμα.
Ο Παναθηναϊκός το σεβάστηκε αυτό και τους επέτρεψε να αυξήσουν τις ελπίδες τους για το όνειρο. Ωστόσο, το να γίνεται όλο αυτό το “αλαλούμ” για 50 θέσεις είναι λίγο ακραίο και ευτυχώς συναίνεσαν οι άνθρωποι των «πρασίνων» ώστε να ξεκινήσει το παιχνίδι. Παρόλα αυτά, είναι απαράδεκτο από πλευράς των ανθρώπων του Άρη, αφού έχουν συμφωνηθεί κάποια πράγματα, να μην γίνονται παρόλη την καλή διάθεση που έδειξε ο Παναθηναϊκός. Δείχνει ότι δεν υπάρχει οργάνωση ακόμη και σε μια ομάδα επιπέδου Α1 με μεγάλη ιστορία, που αγωνίζεται σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Αν δεν μπορείς να εξασφαλίσεις τα συμφωνηθέντα, δεν μπορείς να επιζητάς περισσότερα. Οι «πράσινοι» θα μπορούσαν να διεκδικήσουν το τρόπαιο ακριβώς για την παρατυπία της συμφωνίας. Πάντως, είμαι κατά των υπερβολών και το παιχνίδι θα μπορούσε να ξεκινήσει πολύ νωρίτερα. Αλλά φταίνε και οι δύο, ο καθένας για τους λόγους του.
Η έμπειρη στοιχηματική ομάδα της Hellasbet.com σε στέλνει κατευθείαν… ταμείο!
Το «τριφύλλι» λοιπόν, πήρε ένα ακόμη τίτλο συνεχίζοντας μια παράδοση που ξεκίνησε εδώ και περίπου 20 χρόνια. Δεν υπάρχει ομάδα στον πλανήτη που να έχει καταφέρει κάτι παρόμοιο. Θεωρώ ότι αυτό δείχνει το μεγαλείο αυτού του συλλόγου, βλέποντας τη χαρά στα πρόσωπα των παικτών που το άξιζαν 100% και πλέον γεύτηκαν λίγη από την Παναθηναϊκή μαγεία.
Αγωνιστικά, οι «πράσινοι» ήταν κακοί. Είχα γράψει, όμως, τις προάλλες ότι όταν τα παιχνίδια θα γίνονται κλειστά, επειδή θα είναι playoffs ή θα κρίνονται τίτλοι, τότε μετράει η άμυνα και το ατομικό ταλέντο. Σε αυτό λοιπόν, στηρίχθηκε ο Παναθηναϊκός για να φτάσει στο τρόπαιο. Στα τρίποντα του Τζέιμς που ήρθαν μέσα από εξαιρετική κυκλοφορία. Στον τσαμπουκά του Καλάθη που μετά το πρώτο φάουλ που έκανε, δεν υπήρχε παίκτης να τον ανταγωνιστεί. Και φυσικά, στον Φελντέιν που σήμερα επικύρωσε την εμπιστοσύνη του Πασκουάλ προς το πρόσωπο του.
Ο Άρης προσπάθησε να χτυπήσει τους «πράσινους» μέσα από το pick-n-roll, αλλά μετά τις πρώτες δύο επιτυχημένες προσπάθειες λειτούργησαν οι βοήθειες τις weak side και συγκεκριμένα του έτερου ψηλού του Γκάμπριελ, που μέτρησε 3 κλεψίματα χάρη σε αυτή του την άμυνα. Παράλληλα, έκανε εξαιρετική δουλειά και ο Φελντέιν με τις πάσες που έκοψε στην αδύναμη πλευρά. Το ποστ δεν περιορίστηκε ιδιαίτερα από Τσαϊρέλη και Καββαδά. Ο Πασκουάλ αποφάσισε να μην πέφτουν βοήθειες στον πρώτο και στέλνοντάς του τον Γκάμπριελ, ο οποίος ήταν καταλύτης σε αυτό τον τομέα, επέλεγε διπλές (ορισμένες φορές είδα και τριπλές) βοήθειες πάνω στον Καββαδά, όταν έμενε με τεσσάρι ή με περιφερειακό.
Επιθετικά, ο Παναθηναϊκός θέλησε να χτυπήσει με τον κλασσικό τρόπο και ελευθερώνοντας σουτέρ από τα φτερά είτε για να εκτελέσουν, είτε να δημιουργήσουν μέσα από side pick-n-roll, με απομονώσεις και παιχνίδι στο ποστ. Το μόνο που δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει ο Πρίφτης, ήταν το ποστ του Τζεντίλε και το παιχνίδι απομόνωσης.
Το δίδυμο Μπουρούση – Φώτση ΔΕΝ πρέπει να παίζει μαζί. Το έχω ξανά γράψει. Δεν ήταν τυχαίο το comeback του Άρη.
Ξανά γράφω… Το παιχνίδι δεν κρίθηκε στις καλές συνεργασίες των «πρασίνων”, αλλά επειδή διαθέτει πλέον ατομική ποιότητα. Παίκτες που δεν φοβάσαι να πασάρεις την μπάλα, όταν το παιχνίδι είναι κλειστό.
Παραμένει όμως χωρίς κορμό, χωρίς να έχει γίνει ομάδα, γιατί οι ομάδες δεν χτίζονται στις νίκες και στα τρόπαια, αλλά στις ήττες και στην ξηρασία. Έτσι χτίζεται ο χαρακτήρας και έτσι έμαθε τον Παναθηναϊκό ο Λευτέρης Σούμποτιτς. Τον ανάστησε μέσα από τις στάχτες του και τον παρέδωσε στον κορυφαίο αρχιτέκτονα του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Πλέον, ο πιο αμφίρροπος Παναθηναϊκός έχει περάσει στα χέρια ενός βιρτουόζου, που προσαρμόζεται κάτω από κάθε συνθήκη και μένει να δούμε αν καταφέρει να τον οδηγήσει ξανά στην ευρωπαϊκή δόξα.