Ενός… Αντωνίου, μύρια έπονται!

Ο Κώστας Αντωνίου βρίσκεται πολύ κοντά στην επιστροφή του στον Παναθηναϊκό από το πόστο του τεχνικού διευθυντή και ο Άρης Αντωνόπουλος εξηγεί τους (προφανείς) λόγους για τους οποίους η συγκεκριμένη πρόσληψη αποτελεί ποδοσφαιρικό – και όχι μόνο – παραλογισμό.

Η έννοια της ποδοσφαιρικής λογικής αποτελεί υπεραπαραίτητο στοιχείο, ώστε ένα club που σέβεται τον εαυτό του να οδηγηθεί στις επιτυχίες. Αυτή η έννοια λοιπόν, απουσιάζει από τους κόλπους του Παναθηναϊκού εδώ και πολλά χρόνια. Ακόμη και στην περίοδο της πολυμετοχικότητας, όταν το χρήμα έρεε άφθονο στα ταμεία του συλλόγου, ο παραλογισμός σε ποδοσφαιρικό επίπεδο άγγιξε… στρατόσφαιρα, καθώς αν δει κανείς με μια πρόχειρη ματιά τις μεταγραφικές κινήσεις της ομάδας σε σχέση με τα ποσά που δαπανήθηκαν γι’ αυτές εκείνη την περίοδο, θα κάνει τον σταυρό του. Αυτά όμως θα τα πούμε παρακάτω…

Έκπτωση Oral-B έως -40%. Αυτές τις γιορτές κάντε ένα ξεχωριστό δώρο σ’ αυτούς που αγαπάτε.

Σε μια περίοδο κατά την οποία όλα έδειχναν πως άρχιζαν να επιστρέφουν πίσω στη λογική, μαθαίνουμε ότι ο Γιάννης Αλαφούζος είναι έτοιμος να προσλάβει τον Κώστα Αντωνίου στη θέση του τεχνικού διευθυντή, κρίνοντας ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος αποτελεί τον καταλληλότερο αντικαταστάτη του Ζιλμπέρτο Σίλβα. Και κάπου εκεί, με μια απλή κίνηση επιστρέφουμε στον ποδοσφαιρικό παραλογισμό. Δεν θα σας κρύψω ότι πληροφορούμενος το φλερτ μεταξύ Αλαφούζου – Αντωνίου το βράδυ της Παρασκευής (16/12), πριν η είδηση δει το φως της δημοσιότητας, πίστεψα πως πρόκειται για κάποιο κακόγουστο αστείο ή έστω για μια αβάσιμη φήμη που δεν μπορεί να έχει πραγματική υπόσταση.

Ας πάμε να δούμε όμως τους λόγους για τους οποίους η επιστροφή του Κώστα Αντωνίου στο “Τριφύλλι” ως τεχνικός διευθυντής δεν μπορεί να ερμηνευθεί με απολύτως κανένα λογικό ποδοσφαιρικό κριτήριο. Επειδή οι αριθμοί έχουν την τάση να δείχνουν πάντοτε την αλήθεια, θα κάνω έναν απολογισμό της θητείας του στους “πράσινους” κατά την περίοδο της πολυμετοχικότητας.

Ο Κώστας Αντωνίου λοιπόν, είχε την τύχη να διαχειριστεί, δίχως καμία αμφιβολία, το μεγαλύτερο μπάτζετ που είχε ποτέ ο Παναθηναϊκός. Από το 2008 έως το 2010, διαχειρίστηκε τα 40 από τα συνολικά 55 εκ. ευρώ που ξόδεψε η ομάδα την συγκεκριμένη διετία για μεταγραφές, συμβόλαια και αποδεσμεύσεις. Πραγματοποίησε 20 μεταγραφικές προσθήκες, εκ των οποίων μόλις οι 5 αποδείχθηκαν βάσει απόδοσης και συνεισφοράς συμφέρουσες προς τον σύλλογο, κρίνοντας βέβαια πάντα και υπό το πρίσμα της έννοιας “value for money”. Οι εν λόγω 5 δεν ήταν άλλες από αυτές των Ζιλμπέρτο Σίλβα, Αλέξη Τζόρβα, Τζιμπρίλ Σισέ, Κώστα Κατσουράνη και Σεμπάστιαν Λέτο.

Για να αποκτήσετε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα για τα πεπραγμένα του Κώστα Αντωνίου, παραθέτω τις μεταγραφικές επιλογές του τις σεζόν 2008/09 και 2009/10, καθώς και το κόστος αυτών.

Σεζόν 2008/09

Θέλοντας να σχολιάσω τα παραπάνω στοιχεία, αδυνατώ να καταλήξω από πού θα πρέπει να ξεκινήσω. Από το συμβόλαιο του Χρήστου Μελίσση και το ποσό που καταβλήθηκε στον ΠΑΟΚ για να αποκτηθεί; Από το 1 εκ. ευρώ που δόθηκε στον Ροντρίγκο Σόουζα και τα 3.5 εκ. ευρώ που δόθηκαν στη Φλαμένγκο; Ή από τα 2.8 εκ. ευρώ που ξοδεύτηκαν για την απόκτηση του Άντε Ρουκάβινα, με τον Κροάτη επιθετικό να έχει λαμβάνειν περίπου 570.000 ευρώ;

Σεζόν 2009/10

Η δεύτερη σεζόν του Κώστα Αντωνίου ήταν εμφανώς πιο συμμαζεμένη, ωστόσο ακόμη και εδώ βλέπουμε ότι τα ποδοσφαιρικά “εγκλήματα” έχουν την τιμητική τους. 930.000 ευρώ σε έναν μέτριο αμυντικό όπως ο Καντέ, όπως και 600.000 ευρώ στον Μπιάρσμιρ. Ακόμη και οι προσθήκες που δεν στοίχισαν τόσο, αποδείχθηκαν άκρως αποτυχημένες, όπως για παράδειγμα αυτή του Μαρίνου ή του Σεϊταρίδη.

Φυσικά, είναι περιττό να αναφέρουμε ότι σε αρκετές περιπτώσεις τα εν λόγω ποσά δεν εξοφλήθηκαν άμεσα προς τους ποδοσφαιριστές και τις ομάδες από τις οποίες αποκτήθηκαν, με τον Παναθηναϊκό να συνεχίζει να πληρώνει τις επιλογές Αντωνίου ακόμη και σήμερα, αρκετά χρόνια μετά την κατακρήμνιση της πολυμετοχικότητας. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι οι συγκεκριμένες κινήσεις, για τις οποίες ο χαρακτηρισμός “άστοχες” θα ήταν ιδιαιτέρως επιεικής, αποτέλεσαν σημαντικότατο παράγοντα στο οικονομικό “ναυάγιο” που υπέστη ο σύλλογος μετά το 2010, με απολογισμό ένα πρωτάθλημα κι ένα Κύπελλο.

Αυτό λοιπόν είναι το έργο του κυρίαρχου υποψήφιου για τη θέση του τεχνικού διευθυντή στον Παναθηναϊκό. Μελετώντας τα παραπάνω στοιχεία και υπολογίζοντας τους αριθμούς, διαπιστώνει εύκολα κανείς πως η επιλογή Αντωνίου δεν είναι δυνατόν να βρίσκεται στη λίστα του Γιάννη Αλαφούζου με ποδοσφαιρικά, αλλά ούτε και με… μαθηματικά κριτήρια. Και θα επιμείνω, αναφέροντας ότι είμαι λίαν επιεικής τόσο στην περιγραφή της κατάστασης, όσο και στους χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιώ. Εδώ είναι που λέμε: “Σηκώνουμε τα χέρια ψηλά”…