Απελάστε μας, μαζί με Σλούκα και… Σπανούλη!

Ο Νικόλας Φλωράτος σχολιάζει στο «Όλα Πράσινα» τον διαδικτυακό «πόλεμο» που άνοιξε χθες στα social media με αφορμή τον τελικό της Ευρωλίγκας μεταξύ Φενέρμπαχτσε και Ολυμπιακού.

Στη δημοσιογραφία υπάρχουν ζητήματα τόσο λεπτά, που καμιά φορά προτιμάς να τα παρακολουθήσεις εξ΄αποστάσεως, παρά να εκφράσεις την άποψή σου, η οποία ενδεχομένως να σε βάλει σε μπελάδες. Στην Ελλάδα ειδικότερα, που η λέξη «υγεία» απουσιάζει απ΄το λεξιλόγιό μας, το φαινόμενο είναι εντονότερο, άρα και οι συνέπειες. Παρ΄όλα αυτά, κάποιες φορές είναι τα γεγονότα αυτά που σε αναγκάζουν να ασχοληθείς με κάτι από το οποίο, μέχρι πρότινος, είχες αποφασίσει να αποστασιοποιηθείς.

Απόκτησε πρωτοποριακά προϊόντα P&G με κέρδος έως και 68€!

Από την ώρα που ο Ολυμπιακός προκρίθηκε (δικαίως, μη λέμε τα αυτονόητα) στον τελικό της Ευρωλίγκας και η Φενέρμπαχτσε του Ζέλικο Ομπράντοβιτς επιβεβαίωσε τα προγνωστικά και δήλωσε «παρούσα» στο μεγάλο ραντέβου, στην Ελλάδα ξέσπασε ένας μεγάλος διαδικτυακός «πόλεμος». Εντελώς ξαφνικά, ένα αθλητικό γεγονός μεταξύ δύο συλλόγων, μετατράπηκε σε «εθνικό ζήτημα». Ένας αγώνας μπάσκετ αντιμετωπίστηκε σαν σύγκρουση μεταξύ δύο χωρών κι όποιος τολμούσε να δηλώσει μη υποστηρικτής του Ολυμπιακού, βαπτιζόταν από διάφορους από κομπλεξικός μέχρι… ανθέλληνας.

Στη χώρα, βέβαια, που τίποτα δε λειτουργεί υγιώς, η αλήθεια είναι πως δεν θα έπρεπε να μου προκαλεί εντύπωση. Ωστόσο, υπάρχουν κάποια πράγματα τα οποία καλό θα ήταν να διευκρινιστούν, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, πριν προχωρήσουμε παρακάτω. Αρχικά, όσοι ασχολούνται με τον αθλητισμό εμπράκτως, γνωρίζουν καλά πως στόχος του είναι να ενώνει κι όχι να διχάζει τους λαούς. Ειδικότερα στον επαγγελματικό αθλητισμό που δεν υπάρχει ο λεγόμενος «ρομαντισμός», δεν υφίστανται σύνορα, παρά μόνο τεράστιες ανώνυμες εταιρίες που αποτελούνται από εργαζόμενους ποικίλων προελεύσεων, κουλτούρων και χρωμάτων.

Από τη στιγμή, όμως, που φαίνεται ότι κάποιοι το βλέπουν διαφορετικά, παραβλέποντας ή θεωρώντας «χαζά» όσα αναφέρω παραπάνω, αναρωτιέμαι κι εγώ κάποια πράγματα. Στις 16 Μαρτίου του 1995, όταν κι διεξήχθη στο ΣΕΦ το περιβόητο Ολυμπιακός-ΤΣΣΚΑ Μόσχας, όπου η ρωσική ομάδα παρατάχθηκε στο παρκέ με πέντε παίκτες, καθώς οι υπόλοιποι είχαν δηλητηριαστεί πίνοντας νερό, ντροπιαστήκαμε ως Έλληνες; Στις 3 Μαΐου του 2009, ημέρα που ο Παναθηναϊκός «έραψε» το πέμπτο του αστέρι απέναντι στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας, η οποία είχε ως έκτο παίκτη τους οπαδούς… του Ολυμπιακού, οι φίλοι των «ερυθρόλευκων» δεν ήταν «ανθέλληνες», αφού προσπαθούσαν να «σπρώξουν» τους Ρώσους στη νίκη απέναντι σε μια ελληνική ομάδα;

Θυμάται κανείς το 1996, όταν ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε με 3-0 από τον Άγιαξ και δεν πέρασε στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, «αναγκάζοντας» 4.000 οπαδούς του Ολυμπιακού να βγουν και να πανηγυρίσουν στο Πασαλιμάνι; Για όσους θυμούνται μάλιστα, το τότε πρωτοσέλιδο του «Φωτός» ανέφερε πως: «Έτσι είναι και έτσι γίνεται παγκοσμίως! Το ίδιο θα συνέβαινε από τους Παναθηναϊκούς εάν χθες έχανε ο Ολυμπιακός! Προς πλήρη φυσικά γελοιοποίηση κάποιων μυαλοπώληδων που επιμένουν ότι κάθε επιτυχία συλλόγου έχει… εθνικό χαρακτήρα»!

Και δυστυχώς ή ευτυχώς, έτσι είναι. Κανένα αθλητικό γεγονός μεταξύ συλλόγων δεν έχει, ούτε είχε ποτέ εθνικό χαρακτήρα. Δε νοείται και δεν έχει καμία απολύτως βάση, να θεωρείται κάτι λογικό όταν αντιμέτωπη μιας ελληνικής ομάδας τίθεται μια ολλανδική, ρώσικη, ιταλική, ισπανική κ.ο.κ. και παράλογο, ανθελληνικό και κατακριτέο, όταν αντίπαλός μας είναι η Φενέρ, η Γαλατά, η Εφές, η Νταρουσάφακα κτλ.

Με βάση τη λογική αυτή, πού ήταν οι οπαδοί του Ολυμπιακού να ταχθούν στο πλευρό του Παναθηναϊκού πριν την έναρξη της σειράς με την Φενέρ; Αδιάφοροι, περιμένοντας το 3-0 για να «πικάρουν». Και πολύ καλά έκαναν.

Με βάση τη λογική αυτή, φαντάζομαι ότι ο Κώστας Σλούκας ή ο Δημήτρης Ιτούδης, που στο παρελθόν εργάστηκε στην Μπάνβιτ, καθώς και πολλοί άλλοι που «τρώνε» από χέρια Τούρκων, πρέπει να απελαθούν.

Με βάση τη λογική αυτή, θα έπρεπε να στήναμε στον τοίχο τον Παύλο όταν έφερνε στον Παναθηναϊκό τον τεράστιο Ιμπραΐμ Κουτλουάι.

Με βάση τη λογική αυτή, ο Βασίλης Σπανούλης έπρεπε να καεί ζωντανός έπειτα από τη φωτογραφία με τον Πέρο Άντιτς, αγκαλιά με τη σημαία των Σκοπίων.

Με βάση τη λογική αυτή, αν χθες κέρδιζε ο Ολυμπιακός, θα παίρναμε πίσω την Πόλη.

Η Πόλη χάθηκε το 1453 κι έκτοτε έχουν περάσει γενιές και γενιές Ελλήνων και Τούρκων. Καλοί, κακοί και από τις δύο πλευρές, ωστόσο δεν είναι κάτι που σχετίζεται με τον αθλητισμό. Πάντα και από πάντα, παντού, σε όλες τις χώρες του πλανήτη, είναι απολύτως λογικό ο ένας «αιώνιος» να μην μπορεί να ταχθεί στο πλευρό του έτερου «αιώνιου». Αυτό δε σημαίνει ότι μην υποστηρίζοντας τον Ολυμπιακό χθες βράδυ, είσαι φιλότουρκος, ούτε ότι όταν είσαι αδιάφορος για έναν τελικό, είσαι ανθέλληνας.

Τέλος, θεωρώ απολυτά φυσιολογικό η «Θύρα 13» και κάθε φίλαθλος του Παναθηναϊκού να εύχεται «καλή επιτυχία» στον άνθρωπο που μαζί με τον Παύλο και τον Θανάση, έκαναν το «Τριφύλλι» την κορυφαία ευρωπαϊκή ομάδα μπάσκετ της σύγχρονης ιστορίας.

Μακάρι κάποτε, σε ένα παράλληλο σύμπαν ίσως, όλα όσα ανέκαθεν μας χώριζαν από τους Τούρκους να λύνονταν με έναν αγώνα μπάσκετ. Τότε, να είστε σίγουροι, θα τους παίρναμε πίσω και την Πόλη και την Σμύρνη και ολόκληρη τη Μικρά Ασία.

Αν πάντως επιμένετε ότι είμαστε εμείς «ανθέλληνες» κι εσείς οι πατριώτες, απελάστε μας, μαζί με τον Κώστα Σλούκα, τον Δημήτρη Ιτούδη και φυσικά, τον Βασίλη Σπανούλη.

Προγνωστικά στοιχήματος από το Νο.1 site προβλέψεων στην Ελλάδα!

ΥΓ: Μάθε παιδί μου γράμματα. 10 χρόνια = 2007 μέχρι 2017, που σημαίνει: 7-3, 8-2, 3-2.

ΥΓ1: Για εμένα ήσουν κάτι σαν τον Διαμαντίδη, ίσως και ανώτερο, γι’ αυτό και όταν έφυγες πόνεσε. Πολύ. Από την πρώτη μέρα μακριά μας, θέλω να αποτυγχάνεις. Δε θέλω ποτέ ξανά να ζήσεις ανάλογες στιγμές με αυτές που ζήσαμε παρέα.

Ξέρω ότι δε θα γυρίσεις ποτέ. Κάθε φορά που επιστρέφεις στο ΟΑΚΑ όμως, σε χειροκροτώ αν και θέλω να χάνεις πανηγυρικά. Δεν είναι μένος, δεν είναι εμπάθεια, είναι θυμός. Είτε κύριος υπαίτιος της φυγής σου ήσουν εσύ, είτε όχι, δε θα στο συγχωρήσω ποτέ. Δε θα σου συγχωρήσω ποτέ πως άφησες τον μεγάλο μας στόχο μισό. Παρ’ όλα αυτά, το ένατο αστέρι στο βιογραφικό σου δεν επιβεβαιώνει, αλλά υπενθυμίζει σε όλους μας ότι είσαι ο κορυφαίος κόουτς οποιουδήποτε αθλήματος.

Ζέλικο Ομπράντοβιτς, αν το ευρωπαϊκό μπάσκετ ήταν άνθρωπος, θα ήσουν εσύ μαζί με τον Δημήτρη Διαμαντίδη!

ΥΓ2: Χθες αναρωτήθηκες πώς να μην είναι κάποιος με τον γαύρο στον τελικό. Όταν, όμως, αυτός ο «κάποιος» είσαι εσύ, Δημήτρη, αναρωτιέμαι κι εγώ, πως να είσαι εσύ με αυτούς που σε αποκαλούν «π#@στη και πρεζάκια» εν χορώ; Πώς να είσαι με αυτούς που λοιδορούν κάθε επιτυχία σου; Πώς να είσαι με αυτούς που σπιλώνουν το οικοδόμημα που έχτισαν ο πατέρας με τον θείο σου; Πώς να είσαι με αυτούς που έρχονται στο σπίτι σου και σε προκαλούν; Πώς να είσαι με αυτούς που, χρόνια τώρα, κάνουν τιτάνιες προσπάθειες να σε μειώσουν και να σε εξευτελίσουν ψάχνοντας ψύλλους στ’ άχυρα; Και επειδή… «αν ο Παναθηναϊκός ήταν άνθρωπος, θα ήταν ο Δημήτρης Διαμαντίδης», πως να είσαι με αυτούς που εύχονταν/εύχονται να σαπίσουν τα κόκαλα της πιο θρυλικής προσωπικότητας του συλλόγου που αγαπάς και υπηρετείς;