Μόνο έτσι ο Παναθηναϊκός θα γίνει ομάδα υψηλού επιπέδου!

Για τον Παναθηναϊκό δεν υπάρχουν… διδακτικές ήττες, αλλά βράδια όπως με την Μπαρτσελόνα τα οποία πρέπει να τον κάνουν να συνειδητοποιήσει πώς θα ανέβει στο υψηλότερο επίπεδο, για να γίνει η ομάδα που μπορεί βάσει προδιαγραφών και δυνατοτήτων. Γράφει ο Κώστας Γιαταγάνας.

Η ομάδα του Εργκίν Αταμάν πήγε στη Βαρκελώνη με νωπές τις δάφνες από τον θρίαμβο στο ΣΕΦ επί του Ολυμπιακού και με φιλοδοξία να δείξει πως πλέον πατά σε άλλες βάσεις.

Σίγουρα οι σοβαρές απουσίες που υπήρχαν με Κώστα Σλούκα και Λούκα Βιλντόζα να συνοδεύουν τον Ιωάννη Παπαπέτρου στο απουσιολόγιο δυσκόλεψαν σε μεγάλο βαθμό την αποστολή του «Εξάστερου», σε μια έδρα έτσι κι αλλιώς πολύ δύσκολη, με έναν ακόμα πιο δύσκολο αντίπαλο, ωστόσο η εικόνα ήταν χειρότερη του αναμενόμενου και κατώτερη των προσδοκιών.

Δεν ήταν μόνο οι «πράσινοι» που είχαν απουσίες, αλλά και οι γηπεδούχοι (Λαπροβίτολα, Γιοκουμπάιτις), ωστόσο η ομάδα του Ρότζερ Γκριμάου φρόντισε να τις … κρύψει πολύ καλύτερα, την ώρα που το «Τριφύλλι» μάλλον τις είχε ως πρότερη δικαιολογία για ενδεχόμενη ήττα και από τη στιγμή που δεν είχε λύσεις μετά την πρώτη περίοδο πλην Γκραντ και χάνοντας τις μάχες στη ρακέτα, την υπέστη φυσιολογικά.

Αναμφίβολα δεν είναι η ήττα το ζήτημα για τον «Εξάστερο» σε μία έδρα όπου έχει να νικήσει εδώ και 10 χρόνια, αλλά η εμφάνιση, με το τελικό -8 να μην αντικατοπτρίζει την προβληματική εμφάνιση για τουλάχιστον 25 λεπτά, ώστε η διαφορά να φτάσει ακόμα και στο -28 (75-47) στην αρχή της 4^ης περιόδου και το εύρος της να… μαζεύεται στα τελευταία λεπτά όταν όλα είχαν κριθεί.

Ο Παναθηναϊκός στο δεύτερο ματς εκτός ΟΑΚΑ είχε αντίστοιχα προβληματική εικόνα με το πρώτο, καθώς και στην Πόλη απέναντι στη Φενέρ, παιχνίδι επίσης υψηλής δυσκολίας είχε ηττηθεί χωρίς ουσιαστική αντίσταση.

Ο προβληματισμός δεν έχει να κάνει με το 0/2 εκτός ΟΑΚΑ ή το αρνητικό ρεκόρ (2-4) παρά τα 4 εντός έδρας παιχνίδια, αλλά με το γεγονός ότι οι εκτός έδρας ήττες συνοδεύονται από εικόνα παραίτησης.

Όταν το παιχνίδι στραβώνει, οι «πράσινοι» σα να υποτάσσονται στη… μοίρα τους και να προχωρούν στο επόμενο παιχνίδι, χωρίς να εξαντλήσουν τις όποιες πιθανότητες έχουν.

Για την ομάδα του Αταμάν είναι «πονοκέφαλος» πως δεν έχει μάθει ακόμα να παλεύει ακόμα και τα παιχνίδια όπου δεν έχει καλή απόδοση και δεν της βγαίνει το πλάνο όπως είχε σχεδιαστεί.

Για να μπορέσει να εκμεταλλευτεί τις αρετές και το υλικό που διαθέτει ως σύνολο και όχι ως μονάδες μόνο, ο «Εξάστερος» οφείλει να βρίσκει τον τρόπο να παλεύει ακόμα και όταν η πλάστιγγα γέρνει σαφώς υπέρ του αντιπάλου.

Αυτή η διαφορά ξεχωρίζει τις καλές ομάδες σε μια διοργάνωση όπως η Euroleague. Βραδιές θα υπάρχουν καλές, θα υπάρχουν και άσχημες, ωστόσο η επιμονή και η νοοτροπία νικητή πρέπει να είναι εμποτισμένες ώστε ο εκάστοτε αντίπαλος να μην είναι ποτέ ήσυχος πως θα ξεμπερδέψει μαζί σου, ακόμα και όταν έχει το πάνω χέρι με σημαντική διαφορά.

Το -12 του ημιχρόνου σε καμία περίπτωση δεν ήταν απαγορευτική απόσταση, αλλά στο τρίτο δεκάλεπτο αντί ο Παναθηναϊκός να προσπαθήσει να επιστρέψει, άφησε την Μπαρτσελόνα να κυριαρχεί στο παρκέ ακόμα πιο εμφατικά και να μεγαλώσει πολύ τη διαφορά, δείχνοντας εικόνα συμβιβασμού και… ήττας.

Όταν αυτή η κακή νοοτροπία θα περιοριστεί σε πρώτη φάση και στη συνέχεια εξαλειφθεί, τότε ο «Εξάστερος» θα έχει καταφέρει να ανέβει πραγματικά επίπεδο, ακόμα και αν δεν έχει καταφέρει να σταθεροποιήσει σε τόσο μεγάλα διαστήματα την απόδοσή του.

Ήττες είναι μέσα στο πρόγραμμα, αλλά πάντα μέσω μάχης και όχι με… παραίτηση και συμβιβασμό.

Η λεγόμενη «second unit», δηλαδή παίκτες που έρχονται κατά βάση από τον πάγκο έδειξαν μια κάποια αντίδραση, αλλά προφανώς αυτό δε φτάνει. Το ζήτημα είναι να υπάρχει πάντα αντίδραση και όχι μόνο στο τέλος όταν όλα έχουν κριθεί…

📌 Διαβάστε ακόμη…

• Παναθηναϊκός: «Παρών» από τον Μπρέγκου!
• Παναθηναϊκός: Το μεγαλύτερο επίτευγμα του Βιτόρια!
• Παναθηναϊκός: Η στάση του Κώτσιρα στη νέα πραγματικότητα με Καλάμπρια!
• Παναθηναϊκός: Η συσπείρωση για τη ρεβάνς στη Σαμψούντα!
• Σαμοντούροβ: Το παρασκήνιο της επιλογής του από Σπανούλη στην Εθνική!