Κάθε μέρα σ’ αγαπάω πιο πολύ..!

Ημέρα των ερωτευμένων σήμερα κι όσοι αγαπάτε το κορίτσι/αγόρι σας, να τους χαίρεστε. Εδώ όμως, θα γράψουμε για έναν άλλον έρωτα…

…Έναν έρωτα ανιδιοτελή, αλλά και επικίνδυνο, διότι είναι επικίνδυνος ο έρωτας με το “Τριφύλλι”. Και είναι επικίνδυνος, γιατί δεν έχει επιστροφή. Άπαξ και αγαπήσεις την ιδέα του Παναθηναϊκού δεν ξεκολλάς ποτέ. Θέλεις πάντα να δεις την ομάδα σου από κοντά, ανυπομονείς για τα παιχνίδια πιο πολύ και από τα πρώτα ραντεβού με την κοπέλα σου.  Όταν πληγώνεσαι δεν… χωρίζεις. Σφίγγεις την γροθιά σου και φωνάζεις “εγώ θα σ’ αγαπώ και μην σε νοιάζει”. Στις χαρές νιώθεις λες δεν θέλεις τίποτα άλλο από τη ρημάδα τη ζωή. Αυτό το συναίσθημα πως είσαι πλήρης, γεμάτος, ξεχειλίζεις από χαρά.

Ποιος δεν θυμάται το πρώτο του παιχνίδι στο γήπεδο, το πρώτο γκολ που είδε και πανηγύρισε. Την πρώτη νίκη, την πρώτη ήττα, τη μπάλα να φεύγει άουτ στο “Καμπ Νου”, τη μπάλα να κόβεται από τον Βράνκοβιτς στον αέρα του κλειστού στο Παρίσι. Το γκολ του Πάουλο Σόουζα, που εκτέλεσε “χωρίς φόρα”. Τα δάκρυα, που μεταξύ μας, όλους μας έχουν πάρει σε νεαρή τουλάχιστον ηλικία, όταν η “Πανάθα” έχανε, όταν την έκλεβαν, όταν την ρήμαξαν…

Η αγάπη για τον Παναθηναϊκό είναι αληθινή. Δεν έχει ανταλλάγματα, δεν έχει οφέλη. Έχει μόνο αγνά συναισθήματα που νιώσαμε από παιδιά. Και τα παιδιά αγαπούν δυνατά και με την ψυχή τους. Είναι πραγματική. Δεν περιμένεις να “πάρεις” κάτι. Δεν θέλεις να πάρεις κάτι. Δίνεις μόνο. Δίνεις χρόνο, χρήματα, τη ψυχή σου στην ομάδα με τα “πράσινα” και με σήμα το “Τριφύλλι”. Νιώθεις χαρά και ένα συναίσθημα που δεν μπορώ με τίποτα να περιγράψω, “αν δεν το ζεις”.

Για αυτό, λοιπόν, μην ξεχνάτε να αγαπάτε τον Παναθηναϊκό. Μην ξεχνάτε να αγαπάτε πραγματικά.

ΥΓ. Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο στη σημερινή μέρα. Γιατί δεν μπορείς να ερωτευθείς μόνο το σύντροφό σου, αλλά και την ιδέα του Συλλόγου Μεγάλου. Κι εκεί μαθαίνεις τι σημαίνει να αγαπάς.