Ιβάν, ας πούμε την αλήθεια…

Η αλήθεια για τα αίτια των δύο σερί ηττών του Παναθηναϊκού και το εγχείρημα Γιοβάνοβιτς στο «Τριφύλλι».

Ακόμα μια ήττα λοιπόν για τον Παναθηναϊκό, σχεδόν με πανομοιότυπο τρόπο με αυτή που ήρθε πριν από τέσσερα βράδια στα Γιάννενα. Γκολ στα πρώτα λεπτά από τον αντίπαλο και η απόλυτη αδυναμία από την πλευρά του «Τριφυλλιού» να απειλήσει ουσιαστικά σε παραπάνω από 180 αγωνιστικά λεπτά. Για να είμαστε βέβαια δίκαιοι, χάρη κυρίως στη μαχητικότητα του Φώτη Ιωαννίδη, ο Παναθηναϊκός ήταν αρκετά πιο απειλητικός στο «Κλ. Βικελίδης», σε σύγκριση με τα χάλια των Ιωαννίνων, ωστόσο από ουσία… μηδέν.

Δυστυχώς, η εμφάνιση της πρώτης αγωνιστικής του πρωταθλήματος απέναντι στον Απόλλωνα Σμύρνης, τείνει να αποδειχθεί σε… πυροτέχνημα, ειδικά από τη στιγμή που η ομάδα του Πετράκη-ο οποίος έγινε ο πρώτος κόουτς που χάνει φέτος τη θέση του- φαίνεται πως εξελίσσεται στον αδύναμο κρίκο της Super League, έχοντας μέχρι τώρα τρεις εύκολες ήττες σε ισάριθμα παιχνίδια από Παναθηναϊκό, Βόλο και Ολυμπιακό.

Τους λόγους που οι «πράσινοι» έφτασαν στο σημείο να παρουσιάζονται εντελώς ανέτοιμοι στην έναρξη του πρωταθλήματος, τους εξηγήσαμε στο προηγούμενο blog. Οι ευθύνες, τόσο του Γιάννη Αλαφούζου, όσο και του Ιβάν Γιοβάνοβιτς είναι τεράστιες, κυρίως όσον αφορά στην υπερβολική καθυστέρηση και την ολοκλήρωση του ρόστερ στο «παρά πέντε» των μεταγραφών. Αν υπήρχε ποδοσφαιρική αστυνομία, θαρρώ πως θα τους είχε «συλλάβει» και τους δύο για κατάργηση της ποδοσφαιρικής λογικής. Διότι, δεν γίνεται να θες να μετατρέψεις το συνονθύλευμα της περασμένης σεζόν σε ομάδα, την ώρα που κάνεις όλες σου τις μεσοεπιθετικές προσθήκες την τελευταία εβδομάδα του Αυγούστου. Ή μάλλον μπορείς να το πετύχεις κατά τον… Δεκέμβρη. Όταν σχεδόν όλοι οι στόχοι δηλαδή θα έχουν χαθεί.

Πέρα από την καθυστέρηση όμως, φαίνεται πως και οι κινήσεις που έγιναν, μέχρι στιγμής δεν πείθουν. Ο μόνος που έχει δείξει μέχρι τώρα ορισμένα καλά στοιχεία είναι ο Ματέους Βιτάλ, ο οποίος να θυμίσουμε πως βάσει ρεπορτάζ δεν ήταν στις πρώτες επιλογές του Γιοβάνοβιτς. Ο Παλάσιος δεν έχει δείξει τίποτα ως τώρα, ωστόσο θα ήταν αυστηρό να κριθεί με τρεις ολιγόλεπτες συμμετοχές και μετρώντας μόλις δύο εβδομάδες παραμονής στην Αθήνα.
Από την άλλη όμως, Πέρεθ, Σάρλια και Λούντκβικστ δείχνουν να είναι ποδοσφαιριστές με ξεκάθαρες αδυναμίες και παίκτες που σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να ανεβάσουν το επίπεδο του Παναθηναϊκού σε σχέση με πέρσι. Υπάρχουν υποψίες δε, ότι στη μεσαία γραμμή του «Τριφυλλιού», όχι μόνο δεν έγινε αναβάθμιση, αλλά το αντίθετο μάλιστα. Διότι δεν υπάρχει άνθρωπος αυτή τη στιγμή, που μπορεί να πει με βεβαιότητα ότι ο Πέρεθ είναι ανώτερος του Νιάς ή πως ο Λούντβικστ μπορεί να προσφέρει μεσοεπιθετικά περισσότερα από τον Σανκαρέ.

Για τον Σάρλια δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Μια επιλογή εξ’ αρχής ακατανόητη, ειδικά από τη στιγμή που ήταν γνωστό πως ο Μπαρτ Σέκενφελντ θα καθυστερούσε να ενταχθεί στην ομάδα, ενώ ο Πούγγουρας, έπειτα από την κακή περσινή του σεζόν, πέρασε και έναν δύσκολο τραυματισμό το καλοκαίρι, ο οποίος του στέρησε τη συμμετοχή στο βασικό στάδιο της προετοιμασίας.

Έχω την αίσθηση ωστόσο, πως τα ρίσκα που πήρε φέτος ο Παναθηναϊκός δεν ξεκινούν με τις επιλογές των ποδοσφαιριστών, αλλά πρώτα απ’ όλα με την επιλογή του προπονητή. Διότι μπορεί οι «ειδικοί» της αθλητικογραφίας να αποθεώνουν τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς από την ημέρα που έγινε γνωστή η πρόσληψη του από το «Τριφύλλι», ωστόσο η αλήθεια είναι κάπως διαφορετική απ’ όσο παρουσιάζεται.

Διότι μιλάμε για έναν κόουτς, ο οποίος ήταν ουσιαστικά ανενεργός από τον Οκτώβριο του 2016, όταν και ολοκληρώθηκε η πρώτη του θητεία στην Αλ–Νασρ. Έκτοτε, έχει προπονήσει σε μόλις 21 επίσημα παιχνίδια-και πάλι στην Αραβία, ενώ από τον Δεκέμβριο του 2018, μέχρι και την ημέρα που υπέγραψε για τον Παναθηναϊκό, δεν πήρε… μυρωδιά από επίσημη αναμέτρηση, ασχέτως αν τυπικά είχε αναλάβει την εθνική ομάδα των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Μιλάμε δηλαδή για έναν προπονητή, πλήρως ανενεργό τα τελευταία 2,5 χρόνια και με μόλις 21 παιχνίδια τα τελευταία 5 χρόνια.

Όσο εντυπωσιακό και να ήταν λοιπόν το έργο του Σέρβου τεχνικού σχεδόν μια δεκαετία πριν, όταν και οδήγησε το ΑΠΟΕΛ μέχρι τους «8» του Τσάμπιονς Λιγκ, δεν παύει να έχει περάσει ένα πολύ μεγάλο διάστημα από τότε. Κι επειδή το ποδόσφαιρο αλλάζει κι εξελίσσεται χρόνο με το χρόνο, δεν μπορεί να αποτελεί σημείο αναφοράς για έναν προπονητή, το προ δεκαετίας έργο που κάποτε είχε επιδείξει.

Ας πούμε λοιπόν την αλήθεια. Ο Παναθηναϊκός επέλεξε έναν προπονητή χωρίς περγαμηνές και παραστάσεις στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο εδώ και πολλά χρόνια. Του έδωσε μάλιστα εξ’ ολοκλήρου την ευθύνη της στελέχωσης του ρόστερ, δίχως να τον πλαισιώσει, ούτε με κάποιον τεχνικό διευθυντή, ούτε με κάποιον γνώστη της αγοράς των παικτών, αλλά και δίχως να έχει φροντίσει να διαθέτει ένα αξιόπιστο δίκτυο σκάουτινγκ. Συνεπώς, μάλλον θα ήταν έκπληξη το συγκεκριμένο εγχείρημα να πετύχαινε εξ’ αρχής, όπως θα μας προκαλέσει και έκπληξη αν τυχόν πετύχει στη συνέχεια της σεζόν. Ευχή όλων μας, να διαψευσθούμε πανηγυρικά…

📌 Διαβάστε ακόμη…

• Ενδιαφέρον με το… καλημέρα για Βιτόρια!
• Ντόκεν για Παναθηναϊκό: «Ποτέ άσπρη μέρα, αν δεν φέρει ανθρώπους που πονάνε την ομάδα» (pic)
• Ρεμπρόφ: «Ρωτήστε τους ίδιους – Πώς θα μπορούσα να διαπραγματεύομαι;»
• Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός: Εισιτήρια… με το σταγονόμετρο για το ντέρμπι στη Λεωφόρο
• Ομπράντοβιτς: «Ο Παναθηναϊκός είναι η ομάδα μου – Ο Δημήτρης είναι γιος του Παύλου!»