Χρειάζεται ο Παναθηναϊκός τον Άνταμς;

Τις τελευταίες ώρες κυκλοφορούν σενάρια τα οποία κάνουν λόγο για ενδιαφέρον του Παναθηναϊκού για τον Ντάριους Άνταμς και ο κόσμος του “τριφυλλιού” έχει ενθουσιαστεί με την προοπτική της απόκτησής του Αμερικανού γκαρντ. Χρειάζεται, όμως, ο Παναθηναϊκός έναν παίκτη σαν τον Άνταμς;

Το ομολογώ. Είμαι προκατειλημμένος στο θέμα του Ντάριους Άνταμς. Δεν μου αρέσει ο συγκεκριμένος παίκτης, δεν μου άρεσε από την αρχή της περασμένης Euroleague και η γνώμη μου δεν άλλαξε καθόλου μετά τα “όργια” στα play-off κόντρα στον Παναθηναϊκό. Απ’ ο,τι βλέπω, η άποψη μου δεν έχει μεγάλη ανταπόκριση και ο κόσμος ονειρεύεται να δει τον Άνταμς στα “πράσινα”. Παρ’ όλα αυτά, θα επιχειρήσω να εξηγήσω γιατί ΔΕΝ συμπαθώ τον Αμερικάνο γκαρντ με το βουλγαρικό διαβατήριο και γιατί δεν τον χρειάζεται ο Παναθηναϊκός. Επίσης, αν ο παίκτης είχε ήδη κλείσει, δεν θα έγραφα ένα άρθρο που κατακρίνει τόσο πολύ τη συγκεκριμένη κίνηση γιατί είμαι αντίθετος με το κλίμα μιζέριας που δημιουργείται από μερίδα του τύπου ή του κόσμου, εάν κάτι δεν τους αρέσει. Δεν νομίζω, όμως, ότι υπάρχει πραγματικό ενδιαφέρον για τον Άνταμς και γι’ αυτό παίρνω τέτοιο… ρίσκο.

Θα ξεκινήσω από το γιατί δεν τον χρειάζεται ο Παναθηναϊκός. Αυτή τη στιγμή η ομάδα έχει τρία πρωτοκλασάτα γκαρντ: Νικ Καλάθης, Μάικ Τζέιμς, Νίκος Παππάς. Από κοντά και ο Τζέιμς Φελντέιν, αλλά και ένας παίκτη που θα αποκτηθεί και θα δίνει ποιοτικά λεπτά στον άσσο και στο δύο. Ενδεχομένως και ένας παίκτης με σουτ, που θα παίζει κυρίως στο 2 και στο 3. Δεν είναι ακόμα ξεκάθαρο τι έχει ζητήσει ακριβώς ο “Άρτζι”.

“Γιατί να κλείσει ο ένας παίκτης που απλώς θα δίνει ποιοτικά λεπτά στον άσσο και στο δύο, ενώ μπορείς να πάρεις τον Άνταμς;” θα αναρωτηθούν πολλοί. Η απάντηση θεωρώ ότι είναι πολύ απλή. Επειδή όσο απαραίτητο είναι μια ομάδα να έχει παίκτες που θα παίζουν 30 λεπτά, σε κάθε θέση, άλλο τόσο είναι και το να διαθέτει παίκτες που θα τους ξεκουράζουν για 10-15 λεπτά. Ίσως και παραπάνω αν είναι σε καλή μέρα, εάν το παιχνίδι δεν είναι υψηλών απαιτήσεων και πάει λέγοντας. Είναι αφύσικο να έχεις τον Καλάθη, τον Παππά, τον Τζέιμς, (και τον υποτιμημένο Φελντέιν, αλλά είναι ερωτηματικό τι ρόλο θα έχει τη σεζόν που μας έρχεται) των 25-30 λεπτών και να προσθέσεις έναν παίκτη που θέλει να έχει τη μπάλα στα χέρια του 30 λεπτά κάθε παιχνίδι. Και εδώ περνάμε στο δεύτερο επιχείρημα.

Συμπλήρωσε το e-mail σου και μπες αυτόματα στον διαγωνισμό για ένα πακέτο διαμονής 2 διανυκτερεύσεων από το ekdromi.gr!

Αν ο Αργύρης Πεδουλάκης αποφασίσει τελικά να πάρει παίκτη από το πάνω ράφι για να πλαισιώσει τους Καλάθη, Παππά, Τζέιμς, αυτός εικάζω ότι θα είναι παίκτης σαν τον Κοπόνεν ο οποίος λέγεται ότι βρέθηκε κοντά στον Παναθηναϊκό. Δηλαδή, ένας παίκτης που διαθέτει κυρίως καλό σουτ, μπορεί να οργανώσει, αλλά δεν έχει τόσο πολύ τη μπάλα στα χέρια του για να δημιουργήσει για τον εαυτό του. Περισσότερο οι άλλοι δημιουργούν για εκείνον. Ο Άνταμς είναι παίκτης-αλάνας, θα λέγαμε. Κατεβάζει τη μπάλα, σουτάρει μετά από ντρίπλα και όχι τόσο από πάσες των συμπαικτών του, διεισδύει και παίρνει πολλές φορές τραβηγμένες προσπάθειες, ενώ η δημιουργία του, συγκριτικά με τα λεπτά που παίζει ως point guard, είναι μικρή. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν χωράει στην πεντάδα με τον Καλάθη για πολλά λεπτά.

Στο παρελθόν και συγκεκριμένα την περίοδο 2008-2009 ο Παναθηναϊκός έπαιζε με τέσσερα πρωτοκλασάτα γκαρντ (και τον τίμιο Ντούσαν Κέτσμαν που έδινε πολύτιμες ανάσες): Διαμαντίδη, Σπανούλη, Γιασικεβίτσιους, Νίκολας. Τα λεπτά συμμετοχής, όμως, βγήκαν επειδή ο Γιασικεβίτσιους έπαιζε μόλις 20 λεπτά ανά αγώνα και ο Νίκολας 23. Και ειδικά ο “Σάρας” είχε μεγάλο εγώ. Αλλά ποτέ δεν το έβαζε πάνω από την ομάδα και πλέον τέτοιοι παίκτες σπανίζουν. Ποιος θα δεχτεί να παίζει 20 λεπτά, ενώ στην ομάδα δεν υπάρχει ο Διαμαντίδης; Ένα τέτοιο μοντέλο είναι δύσκολο να πετύχει.

Ας δούμε και τα γκαρντ της ΤΣΣΚΑ που κατέκτησε τη Euroleague: Τεόντοσιτς, Ντε Κολό, Χίγκινς, Φριτζόν, Τζάκσον. Δύο εκ των κορυφαίων της Ευρώπης (αν όχι οι κορυφαίοι) και δίπλα τους παίκτες με ταλέντο, οι οποίο, όμως, αν εξαιρέσουμε ίσως τον Χίγκινς, σε λίγες ομάδες θα ήταν πρωταγωνιστές. Φυσικά πέρασαν τόσα χρόνια για να πάρει ευρωπαϊκό τίτλο η ΤΣΣΚΑ, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έφταιγε το ρόστερ της γι’ αυτό.

Ακόμα και οι καλύτεροι προπονητές, θέλουν παίκτες μη-πρωταγωνιστές, οι οποίοι φυσικά θα μπορούν σε δύσκολες περιστάσεις να πάρουν μεγάλα σουτ, να βγάλουν μεγάλες άμυνες και πάει λέγοντας. Γι’ αυτό και συμφωνώ απόλυτα με το σκεπτικό της απόκτησης του Μαρκοϊσβίλι, ο οποίος παρεμπιπτόντως έχει παίξει και στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας.

Άφησα για το τέλος το γιατί δεν εκτιμάω τον Άνταμς και αδυνατώ να καταλάβω γιατί υπάρχει τόσος μεγάλος ντόρος γύρω από το όνομα του. Είναι ένας παίκτης που στο απαιτητικό Top 16, είχε 10,7 πόντους μέσο όρο, με 42% στα δίποντα και 29.4% στα τρίποντα, 4 ασίστ και 3,1 λάθη. Ένα πρόσωπο το οποίο δεν το είδαμε στα play – off και στο Final 4, βέβαια, αλλά είναι αυτό που έχει αποτυπωθεί στη μνήμη όλων. Ακόμα και στα play – off, πάντως, στο οποίο οργίασε, είχε 42,3% με 22 στα 52 σουτ.

Στο Final 4, είχε 7 στα 17 κόντρα στη Φενερμπαχτσέ σταματώντας στους 19 πόντους. Δεν θα σχολιάσω καν το ματς του μικρού τελικού, γιατί ας μη γελιόμαστε, κανείς δεν τον παίρνει στα σοβαρά. Επομένως, σε τέσσερα πολύ κρίσιμα παιχνίδια, πήρε συνολικά 69 σουτ, δηλαδή 17 σε κάθε παιχνίδι!! Μιλάμε για ένα εξωπραγματικό νούμερο, δεδομένου ότι σε ομάδες όπως ο Παναθηναϊκός, υπάρχουν παίκτες με σαφώς καλύτερη παρουσία από τον Άνταμς, όσα χρόνια είναι επαγγελματίες. Και οι οποίες δεν στηρίζονταν στα κέφια του κάθε… Άνταμς.

Εξάλλου, ο Άνταμς είναι 27 χρονών, παίζει σε επαγγελματικό επίπεδο από το 2011 (είχε παίξει και σε αμερικανικό κολλέγιο νωρίτερα, δίχως να επιλεγεί στο draft του ΝΒΑ) και έχει παίξει στις εξής ομάδες, πέραν της Λαμποράλ: Guaiqueríes de Margarita (Βενεζουέλα), Reales de La Vega (Δομινικανή  Δημοκρατία), Kryvbasbasket (Ουκρανία), Orlean (Γαλλία), Bremerhaven (Γερμανία), Nancy (Γαλλία).

Δεν σημαίνει απαραίτητα κάτι αυτό, αλλά ίσως και να ήταν “πυροτέχνημα” η χρονιά του στη Λαμποράλ. Μπορεί, όμως, και να μην ήταν και να σφάλω εξ’ ολοκλήρου. Η… αντιπάθεια που έχω στον Άνταμς πηγάζει καθαρά από όσα έχω δει. Δεν με ενθουσιάζουν παίκτες που αψηφούν διαρκώς… συμπαίκτες και συστήματα και που σε οργανωμένες ομάδες, αν δεν άλλαζαν το αγωνιστικό τους προφίλ, θα χάνονταν. Μου αρέσουν παίκτες με μεγάλη προσωπικότητα, αλλά το “έχω προσωπικότητα” από το “σουτάρω από παντού” (κυριολεκτικά), απέχει πάρα πολύ. Γιατί τη μία φορά, τα σουτ μπορεί να μπουν. Τη δεύτερη θα μπουν, όμως; Και αν δεν μπουν, τι γίνεται;

ΥΓ: Πολλοί θα θυμάστε τον εξαιρετικό σκόρερ, Τέρελ ΜακΙνταϊρ, ο οποίος ήταν περίπτωση Άνταμς, όσο αγωνιζόταν. 17,5 πόντους μέσο όρο το 2οο8-2009 με τη Σιένα στη Euroleague και γενικά, σε όλες τις ομάδες στις οποίες αγωνίστηκε είχε διψήφια νούμερα. Ο κόσμος του παναθηναϊκού… παρακαλούσε να αποκτηθεί αυτός ο παίκτης. Το θέμα “κόλλησε” στην άρνηση του Ομπράντοβιτς. Την επόμενη σεζόν, έπεσε στους 12,5 πόντους και πήρε μεταγραφή στη Μάλαγα. Και από τους 12,5 έπεσε στους 5,5. Δεν χρειάζεται να ειπωθεί τίποτε άλλο, πέρα από το ότι καλό είναι να μην ενθουσιαζόμαστε με παίκτες-“αλάνας”, αν και προσωπικά τον ΜάκΙνταϊρ τον εκτιμούσα πολύ περισσότερο.

Η έμπειρη στοιχηματική ομάδα της Hellasbet.com σε στέλνει κατευθείαν… ταμείο!