Ούτε για το όραμα, ούτε καν για το “ονόρε”…

“Με 2-0 επικράτησε ο Παναθηναϊκός επί του ΠΑΟΚ στην κατάμεστη Λεωφόρο χάρη σε γκολ των Μαυρία και Καρέλη. Ακόμα μια πολύ καλή εμφάνιση για τους «πράσινους» στα πλέι οφ και μαθηματική εξασφάλιση της πρώτης θέσης του μίνι πρωταθλήματος και της συμμετοχής στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Καταπληκτική ατμόσφαιρα από 15.000 φίλους του «Τριφυλλιού» που αποθέωσαν τους παίχτες της ομάδας”.

Ήταν τέλη του περασμένου Μαΐού όταν ο Παναθηναϊκός εξασφάλιζε με εμφατικό τρόπο την πρωτιά στα πλέι οφ του πρωταθλήματος και συνάμα το εισιτήριο για τα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Παράλληλα, ο Μικαέλ Εσιέν ήταν έτοιμος να πάρει το αεροπλάνο για την Αθήνα και οι φίλοι του “Τριφυλλιού” να κατακλύσουν το “Ελ. Βενιζέλος” έπειτα από 6 χρόνια δίχως… “μεταγραφή αεροδρομίου”.

Το πρωτάθλημα είχε χαθεί, ωστόσο η νίκη επί του Ολυμπιακού, το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα το οποίο έπαιζε ο Παναθηναϊκός, καθώς και η αίσθηση που κυριαρχούσε, πως το σύστημα και η αφαίρεση των τριών βαθμών από την ομάδα του Αναστασίου, ήταν ο παράγοντας που οδήγησε τον τίτλο στον Πειραιά, ήταν στοιχεία που δημιούργησαν το κλίμα πως η επόμενη χρονιά “θα είναι η χρονιά μας”.

Η συνέχεια ακόμα καλύτερη: Εσιέν, Σάντσεθ και ολοκλήρωση όλων των μεταγραφών από τα μέσα Ιουλίου. Η ευνοϊκότερη κλήρωση που θα μπορούσε να τύχει στους “πράσινους” στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ (Κλαμπ Μπριζ). Όλα έμοιαζαν ιδανικά, υπήρχε όραμα! Ούτε ο πιο απαισιόδοξος φίλος της ομάδας δεν θα μπορούσε να προβλέψει τη συνέχεια. Μια συνέχεια που είναι λίγο ή πολύ γνωστή και δεν είναι ανάγκη να αναλύσουμε αυτή τη στιγμή την πορεία της προς το σήμερα.

Ένα σήμερα, το οποίο για τον μεγαλύτερο σύλλογο της Ελλάδας θυμίζει ένα καράβι εν τρικυμία στη μέση του Ωκεανού και μάλιστα με αρκετή ομίχλη, ώστε να μην υπάρχει η παραμικρή ορατότητα… Ο Παναθηναϊκός έχει τυλιχθεί σε μια κόλλα όσον αφορά στα εξωαγωνιστικά και στην κυριολεξία μπορούν να τον κάνουν ό, τι θέλουν. Απροστάτευτος τελείως ο σύλλογος στις ορέξεις των εκάστοτε πολέμιων του.

Ο Παναθηναϊκός έδιωξε τον προπονητή που επί 2,5 χρόνια έχτιζε-πάνω στην άμμο όπως αποδείχτηκε-και πλέον διαθέτει έναν τεχνικό, ο οποίος μάλλον-αν όχι σίγουρα, πρέπει να είχε να δει τους “πράσινους” να αγωνίζονται από το επιβλητικό 0-1 μέσα στο “Γκιουζέπε Μεάτσα” επί της Ίντερ το 2008. Ο Παναθηναϊκός έχει στο ρόστερ του παίχτες που δεν γνωρίζουν πλέον γιατί αγωνίζονται. Για ποιον στόχο, για ποιον λόγο; Μπορούν να επικαλεστούν πολλές δικαιολογίες φυσικά, όπως το ότι και να κερδίζουν στο τέλος… χαμένοι θα βγουν, όπως έγινε πέρσι. Δεν ξέρω πως αυτοί οι παίχτες μπορούν να αποκτήσουν όραμα και στόχους ξανά.

Χθες πάντως στο Καυταντζόγλειο είδα ποδοσφαιριστές, οι οποίοι όχι μόνο δεν έπαιζαν για να εκπληρώσουν κάποια φιλοδοξία ή κάποιο όραμα. Δεν αγωνίστηκαν ούτε καν για το “όνορε”. Είχα την αίσθηση πως χάσουμε, κερδίσουμε, ισοπαλία δεν κάνει καμιά ιδιαίτερη διαφορά. Ίσως πέρα από τους Στραματσόνι και Εσιέν, που ήθελαν για προσωπικούς λόγους αυτή τη νίκη, κανένας άλλος μέσα στην ομάδα δεν πρέπει να είχε… ανήσυχο ύπνο χθες βράδυ.

Το “Τριφύλλι” αυτή τη στιγμή βαδίζει σε άγνωστα μονοπάτια γιατί πολύ απλά δεν ξέρει και δεν έχει που να πάει. Ήταν πολύ μεγάλο το σοκ της μετάβασης από την απόλυτη φιλοδοξία στο απόλυτο μηδέν. Ένα σοκ το οποίο κορυφώθηκε στα τέλη Αυγούστου και τον αποκλεισμό από την Γκαμπάλα και ολοκληρώθηκε με το ξέσπασμα του περασμένου Σαββάτου στη Λεωφόρο, μέχρι το απόλυτο τίποτα, τον ανύπαρκτο “σφιγμό” που είδαμε χθες στο Καυταντζόγλειο. “Δυστυχώς τον χάσαμε τον ασθενή”, θα έλεγε σε αντίστοιχη περίπτωση ένας Γιατρός που επί ώρες πάλευε στο χειρουργείο, χωρίς καμία απολύτως επιτυχία.

“Δυστυχώς τα κάναμε μπάχαλο”, θα πρέπει να πουν και οι υπεύθυνοι για τη σημερινή κατάσταση του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού. Το “Τριφύλλι” από΄δω και πέρα πρέπει να αποκτήσει όραμα. Από τη στιγμή που αυτό δεν υπάρχει, όλα τα υπόλοιπα είναι για λαϊκή κατανάλωση. Αυτός ο τεράστιος σύλλογος, αυτός ο συγκλονιστικός κόσμος, που ζει για τον Παναθηναϊκό, δεν μπορούν να κινούνται σε αχαρτογράφητα νερά.

Ποιος θα δώσει αυτή τη φιλοδοξία και πάλι στους “πράσινους” δεν ξέρω. Ας είναι Πρίγκιπας σε άλογο, ας είναι Άραβας σε καμήλα, δεν έχει καμία σημασία. Και σαφώς θαύματα δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη. Γιατί αυτή τη στιγμή μόνο ως θαύμα φαντάζει να ξαναδούμε στα γήπεδα τον Παναθηναϊκό που όλοι καμαρώσαμε τις προηγούμενες δεκαετίες, όχι μόνο στα γήπεδα της Ελλάδας, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Και είμαι βέβαιος, πως κανένας πραγματικός Παναθηναϊκός δεν συμβιβάζεται με τίποτα λιγότερο από αυτό…

Επικοινωνία: markstefanoy@gmail.com