Οι μάσκες έπεσαν!

Ο Άρης Αντωνόπουλος γράφει για τη σφαλερότητα της απόφασης για επιστροφή της “πράσινης” αποστολής οδικώς από την Πόλη, αναδεικνύει τα στοιχεία που υποδηλώνουν πως ο Παναθηναϊκός δεν είναι ομάδα στο σύνολό της και θυμάται το προειδοποιητικό “καμπανάκι” που είχε κρούσει ο Αργύρης Πεδουλάκης στο ξεκίνημα της σεζόν.

Γράφοντας το παρόν άρθρο, αναλογίζομαι πως σε τέτοιες περιστάσεις είναι εξαιρετικά δύσκολο να βάλεις σε τάξη όλα όσα έχουν συμβεί κατά τη διάρκεια ενός “φλογερού” 24ωρου, σε μια προσπάθεια να ζυγίσεις όλα τα δεδομένα και να παρουσιάσεις όσο το δυνατόν αντικειμενικότερη εικόνα στους φίλους του Παναθηναϊκού, στους ανθρώπους που παρά τη δύσκολη καθημερινότητα που βιώνουν, ασχολούνται με τον “πράσινο” οργανισμό.

Ultras clothes – Ultras quality

➡️ Σωστή η τιμωρία, λάθος ο τρόπος

Χωρίς περιστροφές, δίχως περαιτέρω εισαγωγές και πολλά λόγια, ας ξεκινήσουμε από κάτι που θα πρέπει να είναι κοινώς αποδεκτό: Η απόφαση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου να επιβάλλει στην αποστολή του Παναθηναϊκού να επιστρέφει από την Κωνσταντινούπολη στην Αθήνα δεν ήταν ορθή. Όχι γιατί οι παίκτες δεν άξιζαν κυρώσεις μετά τη “σκούπα” κόντρα στη Φενέρμπαχτσε, αλλά επειδή το όλο ζήτημα πήρε πανευρωπαϊκές διαστάσεις, πλήττοντας το όνομα του συλλόγου στη μπασκετική πιάτσα. Βέβαια, το όνομα του “Εξάστερου” δεν μπορεί να αμαυρωθεί από ένα απλό περιστατικό ή από μια επιστροφή αποστολής οδικώς, ωστόσο νομίζω πως και ο ίδιος ο ισχυρός άνδρας του “Τριφυλλιού” έχει κατανοήσει πως έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, η απόφασή του αποδείχθηκε ότι προκάλεσε και παράπλευρες απώλειες.

Σαφέστατα, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ο άνθρωπος που έχει δαπανήσει πολλά εκατομμύρια για να διατηρήσει τον Παναθηναϊκό στο υψηλότερο επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ δεν έχει το δικαίωμα να επιβάλλει στους παίκτες της ομάδας ποινές ή τιμωρίες, εφόσον κρίνει πως τόσο η αγωνιστική, όσο και η εξωαγωνιστική συμπεριφορά τους δεν ανταποκρίνονται στο μέγεθος του συλλόγου. Μάλιστα, εάν θέλετε τη γνώμη μου, μετά το 3-0, την εικόνα διάλυσης στο τρίτο παιχνίδι κόντρα στη Φενέρμπαχτσε στην Κωνσταντινούπολη, αλλά και τα… καμώματα κάποιων που εδώ και καιρό φαινόταν να μην μπορούν να ελέγξουν τα αχαλίνωτα πάθη τους για το ποτό, το ξενύχτι και τον τζόγο, η επιβολή βαρύτατων ποινών ήταν επιβεβλημένη από τη διοίκηση. Σε συνεννόηση όμως με τον προπονητή και δίχως το ζήτημα να λάβει διαστάσεις στα Μέσα ή οπουδήποτε αλλού. Έτσι κι αλλιώς, υπάρχουν πολλοί τρόποι ένας ιδιοκτήτης μιας ομάδας να επιβληθεί στο έμψυχο δυναμικό της, δίχως η υπόθεση να λάβει πανευρωπαϊκές διαστάσεις και δίχως να αγνοηθεί το σοφό “τα εν οίκω μη εν δήμω”.

➡️ Στο πούλμαν μπήκαν οι… “σωστοί”

Κι όταν γράφω “σωστοί”, αναφέρομαι στη νοοτροπία και στη συμπεριφορά, όχι στην απόδοση στο παρκέ. Καλώς ή κακώς, η απόφαση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου πάρθηκε και άπαντες όφειλαν να τη σεβαστούν. Άλλωστε, οι παίκτες δεν είχαν απογοητεύσει μόνο τους εαυτούς τους, αλλά τον κόσμο του Παναθηναϊκού και τη διοίκηση της ομάδας, δίχως να ανταποκριθούν ούτε στο ελάχιστο στις απαιτήσεις των Play-Offs της Euroleague.

Προς θεού, κανείς δεν λέει πως οι παίκτες των “πράσινων” δεν ήθελαν να βρεθούν στο Final 4 της Πόλης, παρουσιάζοντας εντελώς διαφορετικό αγωνιστικό πρόσωπο σε σχέση με τη Regular Season. Ωστόσο, πώς μπορεί μια ομάδα… “κομμένη” στα δύο ή ακόμη και στα τρία, να πάρει την πρόκριση νικώντας ένα σύνολο χτισμένο από τον κορυφαίο προπονητή της Ευρώπης; Ρητορική η ερώτηση.

Στο πούλμαν της επιστροφής λοιπόν, επιβιβάστηκαν οι παίκτες του Παναθηναϊκού που σαφώς φέρουν ευθύνη για την εικόνα τους στον αγωνιστικό χώρο, ωστόσο όμως εδώ και μήνες αποτελούν υποδείγματα χαρακτήρων. Επί παραδείγματι, οι Νικ Καλάθης και Γιάννης Μπουρούσης που έχουν ακούσει τα εξ αμάξης από τους φίλους της ομάδας, και δικαίως αν μου επιτρέπεται να προσθέσω, όπως αποδείχθηκε, αποτελούν υποδείγματα επαγγελματιών, δίνοντας στο παρκέ ότι έχουν, ακόμη κι αν αυτό πολλές φορές δεν είναι αρκετό. Το ίδιο ισχύει και για Αμερικανούς παίκτες, όπως οι Τζέιμς Γκιστ και Κέι Σι Ρίβερς, άνθρωποι με παιδιά και οικογένεια στην Ελλάδα, που σκύβουν το κεφάλι, δουλεύουν και σέβονται το περιβάλλον στο οποίο βρίσκονται.

Αντιθέτως, εκείνοι που καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν παρουσιάζονταν εμπράκτως και δικαίως ως οι καλύτεροι παίκτες της ομάδας, αποφάσισαν να “κρεμάσουν” τους συμπαίκτες τους, με τους οποίους έφτασαν μέχρι τα Play-Offs της Euroleague, και ως κάτι το… ανώτερο, ως κάτι το ξεχωριστό και το προνομιούχο, αποφάσισαν να ταξιδέψουν αεροπορικώς. Τη στιγμή που ο Τσάβι Πασκουάλ, το τεχνικό επιτελείο, ο Μάνος Παπαδόπουλος και η αθλητική οικογένειά τους (αυτή με την οποία κατέκτησαν το Κύπελλο Ελλάδος και πέτυχαν 19 νίκες στην Ευρώπη), τέσσερις παίκτες έκριναν ορθό να διαχωριστούν από το σύνολο και να αφήσουν όλους τους προαναφερθέντες να τραβήξουν το “κουπί” των 1.100 χλμ. μόνοι τους.

Συνεπώς, η λάθος απόφαση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου να δώσει εντολή για επιστροφή της αποστολής με πούλμαν στην Αθήνα, πέρα από τον αρνητικό ντόρο που προκάλεσε σε ολόκληρη τη μπασκετική Ευρώπη, ανάγκασε κάποιους να πετάξουν τις μάσκες τους και να εμφανίσουν το πραγματικό πρόσωπό τους. Στο κάτω-κάτω, ο ισχυρός άνδρας της “πράσινης” ΚΑΕ είχε προαναγγείλλει πριμ ύψους 250.000 ευρώ σε περίπτωση πρόκρισης στο Final 4 της Euroleague, το οποίο θα διαμοιραζόταν ισόποσα σε όλους τους παίκτες της ομάδας. Με την ίδια λογική, όσο λάθος κι αν είναι το “καψώνι” στρατιωτικού τύπου στην επιστροφή της ομάδας, την τιμωρία όφειλε να την υποστεί όλο το σύνολο, ακέραιο. Εφόσον αυτό δεν συνέβη, αυτομάτως αντιλαμβάνονται άπαντες με ευκολία ότι σύνολο και ομάδα δεν υφίστανται.

Επειδή η περίπτωση του Αντώνη Φώτση είναι σαφώς ξεχωριστή και πιο ιδιαίτερη από αυτές των Κρις Σίνγκλετον, Μάικ Τζέιμς και Κένι Γκάμπριελ, οφείλουμε να αναλογιστούμε τα εξής. Πέραν πάσης αμφιβολίας, δεν αρμόζει σε κανέναν αθλητή τέτοιου επιπέδου, πόσο δε μάλλον στον υπαρχηγό του “Τριφυλλιού”, τον παλαιότερο εν ενεργεία παίκτη της ομάδας που έχει στεφθεί με αυτήν τρεις φορές πρωταθλητής Ευρώπης, να γυρνά ολόκληρη την Επαρχία της Ελλάδας για να επιστρέψει στην Αθήνα. Ωστόσο, εφόσον η πλειοψηφία των παικτών συμμορφώθηκε με την εντολή του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, ο ίδιος όφειλε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο να μπει στο πούλμαν και να στηρίξει τους συμπαίκτες του, φέροντας όλες τις αρετές που αναφέρθηκαν παραπάνω.

Από την άλλη, η περίπτωση του Μάικ Τζέιμς… μιλά από μόνη της. Ο παίκτης που τον Οκτώβριο φέρθηκε με τον πλέον αντιεπαγγελματικό τρόπο, θέτοντας τον εαυτό του εκτός ομάδας μέχρι τον Δεκέμβριο με μια παιδαριώδη απερισκεψία και απολαμβάνοντας ύστερα την καθολική στήριξη της διοίκησης του “Τριφυλλιού”, αποφασίζει χωρίς κανέναν ενδοιασμό να δείξει την ευγνωμοσύνη του ταξιδεύοντας προνομιακά σε σχέση με τους υπόλοιπους συμπαίκτες του, που είμαι βέβαιος πως δεν θα εκτίμησαν ιδιαίτερα τη στάση τόσο του ίδιου, όσο και των υπόλοιπων τριών αντιφρονούντων. Γράφω για τον παίκτη που μετά το 3-0, μιλώντας σε γνωστό ελληνικό μέσο, όταν κλήθηκε να δώσει μια απάντηση στον κόσμο του Παναθηναϊκού για τον ταπεινωτικό αποκλεισμό, ανέφερε πως… “δεν έχω να τους πω κάτι”, ενώ πριν είχε τονίσει ότι το γεγονός πως η ομάδα έμεινε εκτός Final 4 με σκορ 3-0 έχοντας το πλεονέκτημα της έδρας δεν αποτελεί αποτυχία, αλλά μια… ευκαιρία που πήγε χαμένη. Τοποθετήσεις, που προφανώς δεν ταιριάζουν σε παίκτη του “Εξάστερου”, αλλά σε παίκτη της Μπασκόνια.

➡️ Η δικαίωση του Πεδουλάκη και ο Πασκουάλ

Πολλοί μπορούν να του επιρρίψουν ευθύνες για το γεγονός πως το φετινό ρόστερ αποτελεί δική του δημιουργία. Παρόλα αυτά, ο Αργύρης Πεδουλάκης είχε κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου από το ξεκίνημα της σεζόν, βιώνοντας όλα αυτά που βιώνει τώρα ο Τσάβι Πασκουάλ, όντας ανήμπορος να αντιδράσει και να βρει λύσεις.

Στο πρώτο “αιώνιο” ντέρμπι της σεζόν και στο τελευταίο παιχνίδι του Έλληνα τεχνικού στον πάγκο της ομάδας, ο ίδιος ανέφερε στη συνέντευξη Τύπου στο ΣΕΦ μετά τον διασυρμό που υπέστη το “Τριφύλλι” με διαφορά 25 πόντων από τον Ολυμπιακό… “Δεν κάνουμε επίθεση εμείς. Όταν χάνεις όλα τα αμυντικά ριμπάουντ, πώς θα φύγεις στην επίθεση; Από εκεί πρέπει να ξεκινήσουμε, από τα απλά πράγματα. Το απλό πράγμα είναι το δύσκολο. Γι’ αυτό φωνάζω εγώ και λέω ότι πρέπει να χτίσουμε ομάδα. Ομάδα!“, επαναλαμβάνοντας με ιδιαίτερο στόμφο τη λέξη “ομάδα”, για να συνεχίσει: “Εγώ είμαι ειλικρινής πάντα. Πιστεύω αυτό και το λέω: Πρέπει να γίνουμε ομάδα, να έχουμε χαρακτήρα. Νομίζω ότι δεν έχουμε χαρακτήρα. Και πέρυσι το ίδιο έγινε εδώ. Απλά υπήρχε ο Διαμαντίδης, το άλλαξε κάπως… Δεν είναι κατάσταση αυτή. Να είστε σίγουροι ότι όταν ο Παναθηναϊκός θα φτάσει στα παιχνίδια που θα κρίνουν τη σεζόν, θα είναι σκληρός. Αλλιώς δεν θα είμαι εδώ“, λέγοντας μάλιστα στο τέλος ότι “οι ομάδες χτίζονται, δεν αγοράζονται”.

Ακόμη, είχε τονίσει την αδυναμία της ομάδας να παίξει σετ παιχνίδι, ξεκαθαρίζοντας πως οι παίκτες που την απαρτίζουν θέλουν να “τρέχουν”, να παίζουν δηλαδή άλλου είδους μπάσκετ από το… σκεπτόμενο, όπως αρεσκόμαστε να το αποκαλούμε στην Ελλάδα. Προς θεού, δεν λέω ότι ο “Άρτζι” δεν φέρει σημαντικές ευθύνες στο χτίσιμο του ρόστερ, ωστόσο τονίζω πως είχε δει πως θα κυλήσουν τα πράγματα, είχε κρίνει συμπεριφορές και χαρακτήρες, και με την ειλικρίνεια που τον διέπει, έστειλε δημοσίως μηνύματα για το τι πρόκειται να συμβεί.

Ας υπάρξει σκέψη σχετικά με την “συμπτωματική” κατακόρυφη πτώση της απόδοσης του Νικ Καλάθη με την επάνοδο στην αγωνιστική δράση του Μάικ Τζέιμς από τον Δεκέμβριο και μετά. Ας υπάρξει προβληματισμός για το γεγονός πως η ομάδα στην αρχή της σεζόν επί Πεδουλάκη εμφανιζόταν soft στο παρκέ, δίχως την παραμικρή ικανότητα να μαζέψει ένα ριμπάουντ. Ήταν εμφανές ότι ο τρόπος παιχνιδιού του “Άρτζι”, η νοοτροπία του, η ιδιοσυγκρασία του, η αυστηρότητά του, ο χαρακτήρας του, δεν ήταν στοιχεία αποδεκτά από ορισμένους, που είδαν κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας ότι δεν θα… καλοπεράσουν στον Παναθηναϊκό με την παρουσία του Έλληνα προπονητή στον πάγκο της ομάδας.

Καλώς ή κακώς, το μπάσκετ του Τσάβι Πασκουάλ είναι εντελώς διαφορετικό από αυτό του Αργύρη Πεδουλάκη, με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο να αλλάζει ακόμη και προπονητή ώστε κάποιοι να μπορέσουν να αποδώσουν όπως πρέπει και να πετύχουν τους στόχους που είχε θέσει εξ αρχής η ομάδα. Όμως, ήταν λογικό πως αφού ο “Άρτζι” δεν μπόρεσε να συμμαζέψει τα πράγματα στα αποδυτήρια, αυτό δεν θα συνέβαινε με τον Ισπανό τεχνικό στο τιμόνι της ομάδας. Αυτό που άλλαξε ήταν ο τρόπος παιχνιδιού, ο οποίος ικανοποίησε ορισμένες μονάδες, ανέδειξε τα προσωπικά ατού και τα προτερήματά τους, ενώ τα θετικά αποτελέσματα “θάμπωσαν” τους πάντες, τη στιγμή που πίσω από τη θαμπάδα κρυβόταν το έρεβος.

Άλλωστε, στις επιτυχίες και στις χαρές όλα μοιάζουν τέλεια. Οι αδυναμίες, οι πραγματικοί χαρακτήρες και οι αληθινές συμπεριφορές αναδεικνύονται μέσα από τις δυσκολίες και τις κακουχίες, όπως συνέβη κατά τη διάρκεια της Τετάρτης…

Προγνωστικά στοιχήματος από το Νο.1 site προβλέψεων στην Ελλάδα!