Διαμαντίδης, ο «πράσινος» Τρέισι ΜακΓκρέιντι!

Στον αγώνα κόντρα στην Λοκομοτίβ Κουμπάν, όπου το ΟΑΚΑ έμοιαζε με… κολαστήριο, ο συγκινητικός Δημήτρης Διαμαντίδης έδωσε ένα ακόμη ρεσιτάλ μπροστά στο κοινό του Παναθηναϊκού και έκανε για μια ακόμη φορά τους πάντες να παραμιλούν.

Όσες σταγόνες μελάνι και να σπαταλήσεις για το μεγαλείο αυτού του ανθρώπου θα είναι λίγο. Ότι και να γραφτεί θα είναι για να έχουμε να γράψουμε, γιατί αυτό που παρακολουθήσαμε δεν μπορεί να χωρέσει σε χαρτί.

Ναι, αυτός ο άνθρωπος στα 36 του παίρνει από το χέρι την ομάδα στον πιο σημαντικό “τελικό” για φέτος, κατά τη γνώμη μου. Και γιατί τελικό; Γιατί σε περίπτωση ήττας υπήρχε μέχρι και το ενδεχόμενο αποκλεισμού, ενώ πλέον ο Παναθηναϊκός μπορεί να ελπίζει μέχρι και σε πλεονέκτημα έδρας στα Play-Offs.

Αυτό που με προβληματίζει ωστόσο είναι τι θα γίνει ο Παναθηναϊκός, όταν σταματήσει ο αρχηγός. Καλός, χρυσός ο Καλάθης. Δυναμικός ο Παππάς. Μέλλον ο Χαραλαμπόπουλος, αλλά συγχωρέστε με, Διαμαντίδης δεν ξαναβγαίνει. Και δεν μιλάω για τα μπασκετικά χαρακτηριστικά, αλλά είναι σίγουρα ο πιο clutch παίκτης με όλη την σημασία του όρου.

Εκεί που ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε τρικυμία, έρχεται για μια ακόμη φορά ο 36χρονος Διαμαντίδης να πάρει το ματς. Και τονίζω την ηλικία του για να καταλάβουν μερικοί πόσο σημαντικό είναι την εποχή που οι αθλητικοί παίκτες δίνουν και παίρνουν, υπάρχουν παραδείγματα όπως αυτό του Μήτσου που δείχνουν ότι το άθλημα έχει ακόμη ελπίδα. Και γιατί το λέω αυτό; Δυστυχώς όσο περνάνε τα χρόνια το μπάσκετ αποκτά άλλη ιδιοσυγκρασία και στηρίζεται κυρίως στα αθλητικά προσόντα και το ένστικτο, ενώ παλαιότερα ήταν υπέρ απαραίτητο να μπορεί να αισθάνεται κανείς το παιχνίδι. Παίκτες όπως ο Παπαλουκάς, ο Γιασικεβίτσιους και ο Τεόντοσιτς απέδειξαν ότι πρέπει απλά το μπάσκετ να κυλάει στο αίμα σου.

Αποτελεί μια από τις πιο αξιομνημόνευτες φιγούρες του ΝΒΑ και είναι ο παίκτης ο οποίος σκόραρε 13 πόντους σε 35 δευτερόλεπτα! Ένας παίκτης που αν ήταν πιο τυχερός θα μπορούσε να έχει ξεπεράσει πολλούς θρύλους σε μια εποχή που παιζόταν ακόμη σωστό μπασκετικό… ξύλο στην Αμερική. Και αποτελεί σίγουρα από τους πιο clutch παίκτες στην ιστορία του αθλήματος.

Κάπου εδώ λοιπόν, όποτε πιάνω συζήτηση για τον Τρέισι ΜακΓκρέιντι, έρχεται στο μυαλό μου και ο Διαμαντίδης. Θέλετε το φινάλε στο ματς με την Λιουμπλιάνα; Το κλέψιμο στον «Μούλα»; Το μπλοκ στον Άκερ; Το επιθετικό ριμπάουντ και καλάθι στο ίδιο ματς; Το τρίποντο από το κέντρο με την Σιένα που έδωσε ελπίδα πρόκρισης στους “16” εκείνη την περίοδο; Σε αυτόν τον αγώνα είχε μόλις 3 πόντους, αυτό το απίστευτο τρίποντο από το κέντρο για να συμπληρώσει και 7 ριμπάουντ, 2 ασσίστ και 2 κλεψίματα. Το τρίποντο μπροστά στον Τζαουάι; Το τρίποντο απέναντι στη Γαλλία; Τα τρίποντα απέναντι στην Μάλαγα; Τι να πρωτοθυμηθείς και τι να πρωτογράψεις για αυτόν τον άνθρωπο.

Αυτά βέβαια είναι λίγα, πρόχειρα που θυμάμαι, γιατί θέλει ολόκληρο τόμο για να θυμηθούμε όλα τα clutch plays του αρχηγού. Με αυτό τον όρο είναι όλα τα κομβικά στοιχεία που συμβαίνουν σε κλειστά σημεία μιας αναμέτρησης. Δεν είναι να σουτάρεις τρίποντα για να χαρακτηριστείς clutch. Είναι επίσης ένα κλέψιμο, ένα lay up, ένα επιθετικό ριμπάουντ και ότι μπορεί να συμβάλλει στη νίκη σε σημαντικό σημείο της αναμέτρησης. Είναι να έχεις… cojones! Με πιο απλά λόγια, είναι να μπορείς να αγωνίζεσαι σε υψηλό επίπεδο τα λεπτά που η αναμέτρηση γίνεται πιο κλειστή και η πίεση είναι μεγαλύτερη, που συνήθως είναι τα τελευταία λεπτά ενός αγώνα. Όταν η μπάλα ζύγιζε τόνους, ο Διαμαντίδης ήταν εκεί και συνήθως ήταν εύστοχος…

Κάτω τα χέρια από τους Καλάθη και Γκιστ

Αυτό, που όλοι με ένα ματς σε ξεχνούν και αυτόματα σε κάνουν θεό, είναι συχνό φαινόμενο στη χώρα που ζούμε, ωστόσο το μπάσκετ προτού γράψουμε οτιδήποτε θα πρέπει και να το γνωρίζουμε σαν άθλημα, καθώς και πόσο σημαντικοί είναι οι παράγοντες που δεν μετριούνται σε αριθμούς. Όταν λοιπόν όλοι πέφτουν πάνω στον Καλάθη, επειδή είχε ένα κακό βράδυ στο Βελιγράδι και πάνω στον Γκιστ επειδή δεν είναι σουτέρ, τότε… πάω να τρελαθώ.

Γράφτηκε και το ακόμη χειρότερο ότι δεν νοείται άσσος χωρίς σουτ. Ο Ρόντο να υποθέσω δεν λέει και πολλά μπροστά στον Κάρι, έτσι; Βέβαια, ο ένας σκοράρει 40 πόντους με 10 τρίποντα σε κάθε ματς και ο άλλος βαράει σίδερο έχοντας 20 ασσίστ, 10 ριμπάουντ και έχοντας παίξει τρομερή άμυνα. Προσέξτε, ο Κάρι είναι ο πιο “fun to watch” παίκτης του ΝΒΑ και ο αγαπημένος μου εδώ και πολλά χρόνια. Πρεσβευτής του «η σκληρή δουλειά, νικάει το ταλέντο».

Θέλω να σταθώ όμως στην κριτική που δέχεται ένας παίκτης επειδή δεν είναι ακόμη αξιόπιστος σουτέρ την στιγμή που κάνει τα πάντα μέσα στο παρκέ. Είναι δεδομένο ότι ο Νικ δεν είναι slasher, όπως ο Ουίλιαμς. Να διεισδύει κατά αυτό τον τρόπο. Είναι pick ‘ roll maestro. Ζει από τα σκριν τον συμπαικτών του. Ωστόσο ο παίκτης μπορεί να παίζει deny έναν αντίπαλο για 40 λεπτά. Μπορεί να κλέβει μπάλες από το πουθενά. Πασάρει εκεί που πρέπει να είναι ο συμπαίκτης του για να σκοράρει. Βλέπει γήπεδο καλύτερα και από τον καθένα. Και ξέρετε κάτι; Τα μεγάλα σουτ τα έβαλε όταν χρειαζόταν!

Σχετικά με τον Γκιστ, δεν είναι σωστό να κρίνουμε ένα παίκτη που είχε αποχή από τα παρκέ για τόσους μήνες και έναν παίκτη που κάλυπτε αμυντικά δύο και τρεις παίκτες για τόσο μεγάλο διάστημα. Ο Παναθηναϊκός στηρίζεται σε αυτό το δίδυμο και αν παρακολουθήσετε προσεκτικά θα δείτε την γιγάντια διαφορά που παρουσιάζουν οι «πράσινοι», όταν Καλάθης και Γκιστ αγωνίζονται καλά.

Βλάντο, που είσαι;

Ίσως στους περισσότερους να πέρασε απαρατήρητο, αλλά ο Έλληνας φόργουορντ δεν αγωνίστηκε ούτε λεπτό στην σημαντική αυτή αναμέτρηση. Το θέμα είναι ότι δεν έχει πείσει τον Τζόρτζεβιτς ότι αξίζει μια θέση στο ροτέισον στα ματς της Euroleague σε αντίθεση με αυτά της Α1, όπου είναι από τους διακριθέντες. Έχει γίνει ο παίκτης που δίνει ανάσες στον Ουίλιαμς, όπως και ο Χέινς για τον Καλάθη. Και προσωπικά με ενοχλεί να μην αγωνίζεται λεπτό, γιατί θεωρώ ότι ο συγκεκριμένος παίκτης μπορεί να σου δώσει μερικά στοιχεία που δεν έχουν οι άλλοι δύο πλάγιοι, όπως το ποστ παιχνίδι και το μακρινό σουτ (σε πιο σταθερό ρυθμό). Αν η παραγκώνισή του οφείλεται σε τακτική του Τζόρτζεβιτς που θεώρησε ότι δεν θα μπορούσε να βοηθήσει στο συγκεκριμένο ματς, είναι δεκτό. Σε αντίθετη περίπτωση, μάλλον προσπαθεί να περάσει έμμεσα στον παίκτη κάποιο μήνυμα για σκληρή δουλειά. Μένει να το δούμε. Εμένα οι πληροφορίες μου πάντως είναι καλές…

Πάλι φταίει ο Τζόρτζεβιτς;

Είναι πολλοί αυτοί που θα βιαστούν να κατηγορήσουν τον προπονητή μετά το τραβηγμένο σουτ του Διαμαντίδη στο τέλος του αγώνα. Είναι πολλοί, μαζί τους και εγώ, που θεωρούν ότι η τελευταία επίθεση ήταν απερίσκεπτη και θα έπρεπε να ολοκληρωθεί πιο ήρεμα και πιο μυαλωμένα στα τελευταία δευτερόλεπτα, ώστε να μην δώσει περιθώρια αντίδρασης.

Για το αν ο Τζόρτζεβιτς έδωσε το ελεύθερο στον παίκτη του να εκτελέσει το σύστημα όποια στιγμή θέλει είναι κάτι που το ξέρει ο ίδιος και οι παίκτες του. Αν και το timing της εκτέλεσης ήταν λιγάκι βιαστικό, όταν αυτό το εκτελεί ο Διαμαντίδης μετά από τέτοια επιστροφή, νομίζω ότι οποιαδήποτε κριτική από οποιονδήποτε είναι περιττή. Ο Παναθηναϊκός βρισκόταν τρεις πόντους μακριά από την κάλυψη της διαφοράς και ο «Σάλέ» είχε στο παρκέ ένα μόλις καλό σουτέρ. Αλήθεια, ποιος μπορεί να τον κατηγορήσει που ήθελε η μπάλα να πάει στον αρχηγό του και στον παίκτη που του γύρισε το ματς; Κανείς, αλλά ούτε και εγώ. Μπορεί να κρίνω την λανθασμένη επίθεση, αλλά από τη στιγμή που νίκησε δεν έχω δικαίωμα να πω τίποτα.

Βέβαια θα σας πω και κάτι άλλο… Όλοι βγήκαν να επικρίνουν την τελευταία επίθεση. Τις εξαιρετικές παγίδες που εφάρμοσε στον Τζάνινγκ για να έχει το δικαίωμα για να πάρει την διαφορά θα τις επικροτήσει κανείς;