Editorial
Δημήτρη, δάκρυσε όλη η Ελλάδα!
Ο Δημήτρης Διαμαντίδης άφησε τα παρκέ… φτωχότερα, γνώρισε την απόλυτη αποθέωση από χιλιάδες φίλους του Παναθηναϊκού στο ΟΑΚΑ και ο Άρης Αντωνόπουλος εξηγεί τους λόγους για τους οποίους το βράδυ του Σαββάτου (17/9), δάκρυσε όλη η Ελλάδα.
Το γνωρίζαμε ότι θα συμβεί. Τέτοιες μέρες, πριν από ένα χρόνο ακριβώς, ο Δημήτρης Διαμαντίδης ανακοίνωνε ότι η σεζόν 2015/16 θα είναι η τελευταία της τεράστιας μπασκετικής καριέρας του. Κανείς δεν θέλησε να το πιστέψει. Ίσως, ούτε κι ο ίδιος να μην το είχε συνειδητοποιήσει, όσο οι αγωνιστικές υποχρεώσεις “έτρεχαν”. Το ζήτημα ωστόσο είναι, ότι ακόμη και μετά το τελικό “αντίο” στο ΟΑΚΑ το βράδυ του Σαββάτου, σχεδόν κανείς δεν το πιστεύει.
Είναι σίγουρο ότι θα πάρει καιρό μέχρι να συνηθίσουμε την παρουσίαση της 12άδας του Παναθηναϊκού, χωρίς το όνομα του Δημήτρη Διαμαντίδη να δονεί συθέμελα ολόκληρο το ΟΑΚΑ. Θα πάρει καιρό μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι ο “Μήτσος” μας δεν θα είναι εκεί στο τελευταίο δευτερόλεπτο, την τελευταία στιγμή, όταν η μπάλα καίει και ζυγίζει τόνους, για να “καθαρίσει” και να μας στείλει στα ουράνια. Θα μας πάρει καιρό να συμβιβαστούμε με εικόνες απονομής κυπέλλων και τίτλων, με τον “3D” να μην είναι εκεί για να υψώσει το τρόπαιο στον ουρανό. Καλώς ή κακώς, κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τον “Εξάστερο” χωρίς τον αρχηγό του…
Οι φθηνότερες διακοπές γίνονται… Σεπτέμβριο! Δες τις καλύτερες τιμές από όλη την Ελλάδα
Παρόλα αυτά, ο σύλλογος πρέπει να συνεχίσει την πορεία του, ώστε να επανέλθει εκεί που του αρμόζει, τόσο σε Ελλάδα, όσο και σε Ευρώπη. Χωρίς τον ακρογωνιαίο λίθο του, το σύμβολό του, τον αριθμό “13”, που από εδώ και στο εξής θα παρακολουθεί από ψηλά τις προσπάθειες των “πράσινων”, από τον… γαλαξία του ΟΑΚΑ δίπλα στα 6 αστέρια, αλλά και στον θρυλικό αριθμό “4”. Για εκεί ταξίδεψε λοιπόν η φανέλα του Δημήτρη Διαμαντίδη το βράδυ του Σαββάτου, προκαλώντας ρίγη συγκίνησης σε όλους όσους παρακολουθούσαν την ιεροτελεστία. Περί αυτού επρόκειτο. Περί ιεροτελεστίας, περί… μυσταγωγίας, όπως συνήθιζαν να κάνουν οι αρχαιότεροι, τιμώντας τους Θεούς τους. Αμφιβάλλει κανείς για το γεγονός πως ο Δημήτρης ήταν, είναι και θα είναι ο Θεός του Παναθηναϊκού; Συνεπώς, μόνο με μια τελετή, με τιμές εφάμιλλες ενός Θεού, θα μπορούσε να αποχαιρετιστεί από το κοινό, που τον λάτρεψε όσο κανέναν άλλο.
Η στιγμή που βγαίνει στο παρκέ, με τον κόσμο να σηκώνεται στο πόδι. Δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει πως όλα αυτά που ζει, που βιώνει, γίνονται για τον ίδιο. Κι αυτό είναι το μεγαλείο του Δημήτρη Διαμαντίδη. Είναι ο καλύτερος Ευρωπαίος μπασκετμπολίστας του 21ου αιώνα, μα δεν το ξέρει. Έχει γράψει το όνομά του με χρυσά γράμματα στην ιστορία του ελληνικού και του ευρωπαϊκού μπάσκετ, μα δεν το ξέρει. Αποτελεί πρότυπο αθλητή και χαρακτήρα για όλους τους ανθρώπους και τη νέα γενιά, μα δεν το ξέρει. Το μόνο που ξέρει, είναι ότι θέλει να ευχαριστήσει όλους όσους τον βοήθησαν. Από τον κ. Πιλαφίδη, που ως κόουτς στον Ηρακλή τον ξεχώρισε, μέχρι τους φροντιστές και τους γιατρούς του Παναθηναϊκού. Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, με τη λίστα και τα ονόματα να μην τελειώνουν ποτέ.
Εν ολίγοις. Δημήτρη, δάκρυσε όλη η Ελλάδα. Δάκρυσε, βλέποντας την ταπεινότητα στο βλέμμα σου, όταν 17.000 κόσμου σε αποθέωνε. Δάκρυσε, βλέποντας να πατάς για τελευταία φορά το παρκέ του ΟΑΚΑ με τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Δάκρυσε, βλέποντας τη φανέλα με τον αριθμό “13”, με την οποία έκανες τα πάντα σε όλα τα επίπεδα, να ξεκινά το ταξίδι της για τα αστέρια, συναντώντας εκεί τα 6 ευρωπαϊκά τρόπαια του συλλόγου, παρέα με τη βαριά ιστορία της ομάδας, δίπλα στην έτερη τιμημένη φανέλα του Φραγκίσκου Αλβέρτη.
Αλήθεια, πώς θα αντέξει τέτοιο… “βάρος” η οροφή του ΟΑΚΑ;