Το χρέος του κόουτς Πασκουάλ

Η θητεία του Τσάβι Πασκουάλ και πώς θα μπορέσει να χαρακτηριστεί ως «επιτυχημένη», όση κι αν είναι η χρονική της διάρκεια, η νοοτροπία μικρομεσαίας ομάδας που συνοδεύει τον Παναθηναϊκό μακριά απ’ το ΟΑΚΑ που τον εμποδίζει να γίνει ξανά αυτός που ήταν και το χρέος του Καταλανού. Γράφει ο Νικόλας Φλωράτος.

Όταν τον Οκτώβριο του 2016, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος δεχόταν την παραίτηση του Αργύρη Πεδουλάκη, έπειτα από το ταπεινωτικό 88-63 στο ΣΕΦ για την 2η αγωνιστική της Basket League, στόχος του ισχυρού άνδρα της ΚΑΕ ήταν να προσλάβει έναν προπονητή εγνωσμένης αξίας, προκειμένου, σε βάθος χρόνου, ο κόουτς που θα κάτσει στο τιμόνι της ομάδας να πετύχει ό,τι δεν κατάφεραν οι προκάτοχοί του στην μετα-Ομπράντοβιτς εποχή.

Υπερβαίνοντας το διαθέσιμο μπάτζετ και αψηφώντας κάθε άλλο εμπόδιο, λίγες μέρες αργότερα, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος ερχόταν σε συμφωνία με τον Τσάβι Πασκουάλ, τον – κατά γενική ομολογία – καλύτερο διαθέσιμο κόουτς που βρισκόταν στη λίστα των free agents. Μία Ευρωλίγκα, τέσσερις ACB, τρία Κύπελλα Ισπανίας και τέσσερα Σούπερ Καπ «μαρτυρούσαν» πως ο άνθρωπος που θα αναλάμβανε τις τύχες του «Εξάστερου» θα ερχόταν με σκοπό να τον οδηγήσει στο βήμα παραπάνω.

Οι εγχώριοι τίτλοι δεν έλειψαν ποτέ. Οι συμμετοχές σε play-offs της Ευρωλίγκας, το ίδιο. Άλλωστε, ακόμα και τη σεζόν που ξεκίνησε με τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς στον πάγκο κι ένα μπάτζετ χαμηλότερο από κάθε άλλη χρονιά, ο Παναθηναϊκός κατάφερε να κατακτήσει το Κύπελλο και να φτάσει μέχρι τέλους τη σειρά απέναντι στην πάμπλουτη και πανίσχυρη ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Με τις «ελληνικές» κούπες να μη λείπουν, λοιπόν, και τους «πράσινους» πιστούς στα ραντεβού με την οκτάδα, το βήμα παραπάνω ήταν πολύ συγκεκριμένο: η συμμετοχή στο Final Four.

Τις δύο πρώτες του σεζόν στο «Τριφύλλι», ο Τσάβι Πασκουάλ κατάφερε να μπει… απ’ το «παραθυράκι» στην πρώτη τετράδα, να εξασφαλίσει το πλεονέκτημα έδρας στα play-offs και να «αναγκάσει» Φενέρ και Ρεάλ Μαδρίτης να παίξουν την πρόκρισή τους στο μεγάλο ραντεβού του Μαΐου στην… «κόλαση» του ΟΑΚΑ. Δυστυχώς, αμφότεροι κατάφεραν να «σπάσουν» την «πράσινη» έδρα, ο Παναθηναϊκός έδειχνε ανήμπορος να επικρατήσει μακριά απ’ το σπίτι του (όχι μόνο λόγω αγωνιστικών παραγόντων, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία) και μοιραία, τα δύο σερί πλεονεκτήματα μεταφράστηκαν σε διαδοχικούς αποκλεισμούς.

«Σύνδρομο» που κουβαλά όλη τη χρονιά

Αν αφήσουμε στην άκρη το ΣΕΦ, θα λέγαμε ότι η ανικανότητα του Παναθηναϊκού να σταθεί στο ύψος του μακριά απ’ το ΟΑΚΑ, υφίσταται απ’ τη σεζόν 2013-2014. Γυρίζοντας τον χρόνο πίσω, διαπιστώνει κανείς πως το «Τριφύλλι» έχει να αποσπάσει ένα πραγματικά σπουδαίο «διπλό» απ’ τη σεζόν 2012-2013, όταν, με τον Αργύρη Πεδουλάκη στον πάγκο του, είχε καταφέρει να νικήσει την Ρεάλ Μαδρίτης για την 12η αγωνιστική του Top 16 και να σπάσει την έδρα της Μπαρτσελόνα στο Game 2 των play-offs εκείνης της χρονιάς.

Έκτοτε, ο Παναθηναϊκός όχι απλά δεν έχει καταφέρει να νικήσει σε κάποια από τις λεγόμενες «μεγάλες» έδρες (με εξαίρεση το ΣΕΦ πάντα), αλλά ενίοτε παρουσιάζει και συμπτώματα «παιδικής ασθένειας», «γκελάροντας» απέναντι σε φαινομενικά «βατούς» αντιπάλους. Λιέτουβος Ρίτας, Νταρουσάφακα, Ερυθρός Αστέρας, Βαλένθια, Ούνικς Καζάν, Ζιελόνα Γκόρα και Μπάγερν Μονάχου, είναι μερικές απ’ τις ομάδες που μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό. Ό,τι «χτιζόταν» στο ΟΑΚΑ, «γκρεμιζόταν» μακριά απ’ αυτό, ο «Εξάστερος» έχανε το πλεονέκτημα έδρας, διασταυρόταν συνήθως με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας και το ευρωπαϊκό του ταξίδι τελείωνε κάπου εκεί.

Δυστυχώς, το συγκεκριμένο «σύνδρομο» δεν μπήκε τέλος ούτε με τον Πασκουάλ. Μπορεί με τον Καταλανό στον πάγκο τους οι «πράσινοι» να κατάφεραν να πάρουν πλεονέκτημα πέρυσι και πρόπερσι, ωστόσο, τέτοιες εκτός έδρας ήττες, «κακές» όπως τις λέμε, κόστιζαν υψηλότερες θέσεις κι έφερναν τον Παναθηναϊκό αντιμέτωπο με ομάδες περίπου ισοδύναμες που εκείνη την περίοδο βρίσκονταν στο… «πικ» τους και λίγες εβδομάδες αργότερα κατακτούσαν την Ευρωλίγκα.

Το χρέος του Καταλανού

Μετά από δύο σερί αποκλεισμούς με τον ίδιο στον πάγκο, αλλά και τόσους συνολικά την τελευταία εξαετία, στην τελευταία σεζόν του συμβολαίου του, ο Τσάβι Πασκουάλ γνωρίζει καλύτερα απ’ τον καθένα ποιο είναι το χρέος του. Το ήξερε απ’ την πρώτη στιγμή που ήρθε.

«Έχω αποδεχτεί αυτή την πρόκληση για να κερδίσω. Αν δεν ένιωθα ικανός δεν θα ερχόμουν εδώ», «στόχος μας είναι όλοι μαζί, ως ομάδα, να καταφέρουμε να φέρουμε και πάλι επιτυχίες στην ομάδα», «δεν ήθελα να δεχτώ πρότζεκτ που δεν θα ήταν σε κατεύθυνση νίκης και πάντα μιλάμε για σημαντικά κλαμπ της Ευρώπης. Ο Παναθηναϊκός πληροί τις προϋποθέσεις και γι’ αυτό είμαι εδώ», «αν δεν την ήθελα τότε θα ήμουν προπονητής σε ομάδα που δεν θέλει να υποβιβαστεί. Είναι επάγγελμα που θες να κερδίζεις. Νιώθω καλά με την πίεση για νίκη», ήταν κάποιες απ’ τις δηλώσεις του κατά τη διάρκεια της επίσημης παρουσίασής του, στις 24 Οκτωβρίου του 2016. Άλλωστε, όπως προαναφέρθηκε, αυτός ήταν και ο σκοπός: να νικά ώστε να επαναφέρει τον Παναθηναϊκό στο Final Four.

Παρ’ όλα αυτά, κανείς δεν βρίσκεται εκεί αν δεν το αξίζει. Χωρίς όχι απλά μεγάλα, αλλά ούτε… επαγγελματικά «διπλά» μέσα στη χρονιά, το «Τριφύλλι» δεν μπορεί να έχει θέση ή να βρεθεί ως… μάνα εξ ουρανού στο μεγάλο ραντεβού του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Αν και η σεζόν ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς, με τον Πασκουάλ να έχει πλέον στα χέρια του μια ομάδα 100% δική του και τον «Εξάστερο» να δείχνει πως διαθέτει μεγαλύτερο βάθος από κάθε άλλη φορά, η χθεσινή εμφάνιση στο Μόναχο μάς προσγείωσε στην σκληρή πραγματικότητα. Αν κι έχει όλα τα απαραίτητα «όπλα» για να το πετύχει, ο Παναθηναϊκός δείχνει πως ακόμα δεν έχει καταφέρει να αποβάλει από πάνω του το «φαινόμενο» να μετατρέπεται σε ομάδα περιορισμένων δυνατοτήτων μακριά απ’ την έδρα του. Και αν αυτό δε συμβεί ούτε φέτος, το ταβάνι θα είναι και πάλι περιορισμένο.

Επειδή, λοιπόν, πρώτος υπεύθυνος στις νίκες αλλά και στις ήττες είναι πάντα ο προπονητής, χρέος του Τσάβι Πασκουάλ είναι να καταφέρει να εμφυσήσει τη σωστή νοοτροπία στους παίκτες του, να γυρίσει τον διακόπτη και να μετατρέψει το σύνολο που κουβαλά στις πλάτες του σε… πραγματικό «Εξάστερο», όταν αγωνίζεται εκτός έδρας. Μόνο τότε ο Παναθηναϊκός θα γίνει ξανά αυτός που ήταν και μόνο τότε η θητεία του Καταλανού, όση κι αν είναι, θα μπορέσει να χαρακτηριστεί ως «επιτυχημένη». Όπως τονίστηκε ουκ ολίγες φορές άλλωστε, αυτός ήταν και ο λόγος που αποκτήθηκε ο κόουτς Πασκουάλ.