Παραμύθι χωρίς… «δράκο»!

Ο Νικόλας Φλωράτος υποκλίνεται μέσω του «Όλα Πράσινα» στα παιδιά του Γιώργου Δώνη που χτίζουν ένα όμορφο ποδοσφαιρικό παραμύθι, κερδίζοντας όλη τη φίλαθλη Ελλάδα αλλά και τους επίδοξους… «δράκους».

Αν ερχόταν κάποιος πριν από δύο μήνες και μου έλεγε ότι στις 24 Σεπτέμβρη η πιτσιρικαρία του Δώνη θα με «ανάγκαζε» να ξεφύγω για λίγο απ’ τα μπασκετικά, πιθανώς να έβαζα ακόμα και το… χέρι μου στη φωτιά πως κάτι τέτοιο αποκλείεται να συμβεί.

Για να μην παρεξηγηθώ, σαφώς και δεν το γράφω υποτιμητικά για τα παιδιά, αλλά τα παραπάνω θα ήταν προϊόν του κλίματος που δημιούργησε κι έθρεψε η διοίκηση Αλαφούζου, που είχε ως αποτέλεσμα να απομακρύνει πολλούς φίλους του Παναθηναϊκού απ’ το ποδόσφαιρο, μεταξύ αυτών κι εμένα. Κακώς μεν, γεγονός δε.

Πέραν αυτού, μιλώντας επί προσωπικού, λίγες εβδομάδες αργότερα, ένα πολύ δυσάρεστο γεγονός θα έκανε το «αποκλείεται» ακόμα πιο ισχυρό. Βλέπετε, όταν όλες σου οι ποδοσφαιρικές αναμνήσεις έχουν ταυτιστεί με ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, το οποίο πλέον δε βρίσκεται εδώ και η απώλειά του είναι πρόσφατη, με ποιον και με τι κουράγιο να κάτσεις να παρακολουθήσεις το άθλημα αυτό;

Παρ’ όλα αυτά, σε μια εσωτερική μάχη, νικήτρια τελικά αναδείχθηκε η αγάπη για τον Παναθηναϊκό. Όντως αρνητικός και ψάχνοντας μάλλον μια αφορμή για να κλείσω την τηλεόραση, στις 26 Αυγούστου αποφάσισα να συντονιστώ στην ΕΡΤ για να «χαζέψω λιγάκι τα παιδιά». Πού να ήξερα, όμως, ότι εκείνη η ημερομηνία έμελλε να είναι η αρχή ένος πολύ όμορφου ποδοσφαιρικού παραμυθιού…

Παρά τον γενικότερο αρνητισμό που είχα μέσα μου, αφού δεν ήθελα να παρακολουθήσω τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό «μόνος», τα παιδιά του Γιώργου Δώνη με κέρδισαν. Ο αρνητισμός υπήρχε, ωστόσο δεν έβρισκα λόγο να κλείσω την τηλεόραση. Κι όχι μόνο υπήρχε, αλλά εξακολουθούσε να υφίσταται, ώσπου μια εβδομάδα αργότερα, παρακολούθησα και τον αγώνα κόντρα στη Λαμία. Αυτό ήταν! Το μυαλό μου άρχισε να παίρνει ανάποδες στροφές και βάζοντας στην εξίσωση τι θα ήθελε ο ίδιος, οι «μπέμπηδες» με ανάγκασαν να τους υποκλιθώ και να τους χειροκροτήσω.

Έκτοτε, προφανώς δεν έχω χάσει ούτε αγωνιστικό δευτερόλεπτο, με το αποτέλεσμα να αποζημιώνει άπαντας κι εκτός από εμένα, να ζεσταίνει τον κόσμο, που πλέον επισκέπτεται μαζικά το ΟΑΚΑ, όχι για να δει τον αντίπαλο ή το ντέρμπι, αλλά για να καμαρώσει το «Τριφύλλι», που δείχνει να ανθίζει σε γη καμένη και ποτισμένη με δηλητήριο.

Σύσσωμος ο Παναθηναϊκός οργανισμός ζει ένα παραμύθι, που σίγουρα θα έχει και επιστροφές στην πραγματικότητα, αν και με τις βάσεις που έχουν τεθεί, οι «σφαλιάρες» που φυσιολογικά θα έρθουν κάποια στιγμή, μας κάνουν να θεωρούμε βέβαιο πως θα ‘ναι οι εξαιρέσεις κι όχι ο κανόνας. Ο κανόνας φαίνεται πως θα ‘ναι το παραμύθι αυτό που, συν τοις άλλοις, έχει καταφέρει να αποβάλλει τους «δράκους» απ’ όπου παίζεται μπάλα.

Κι αν οι «δράκοι» τρέφοναι στο παρασκήνιο, είναι αναγκασμένοι να ζουν μακριά απ’ το χορτάρι και τις κερκίδες των γηπέδων που παίζουν τα παιδιά. Γιατί; Γιατί πολύ απλά εκεί… «βρωμάει» υγεία, ενοχλητική και μάλλον… αποπνικτική για τους ίδιους.

Το παραμύθι των «μωρών» του Δώνη δεν ξέρουμε τι κατάληξη θα έχει. Αυτό που ξέρουμε, όμως, είναι πως ένα τσούρμο πιτσιρίκια ανάγκασαν εμάς τους… «αυτοεξόριστους», αλλά και όλη τη φίλαθλη Ελλάδα, να ψάχνουμε στο πρόγραμμα τη μέρα και την ώρα που παίζει ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός. Μια μικρή αχτίδα φωτός, μια ελάχιστη αποζημίωση για όσα έχει τραβήξει το εν λόγω τμήμα τα τελευταία χρόνια.

Και να θυμάστε: τα παραμύθια έχουν πάντα happy end…