Ο Παναθηναϊκός του Πασκουάλ… στο “πιάτο” σας!

Ο Κωνσταντίνος Πανάς γράφει στο “Όλα Πράσινα”, κάνοντας τα αποκαλυπτήρια του «πράσινου» ρόστερ, μιλώντας για το παιχνίδι του Παναθηναϊκού και τις νέες μεταγραφές, ενώ σημειώνει τι αναμένει να δει φέτος.

Και κάπως έτσι, ο Παναθηναϊκός έχει ολοκληρώσει τις κινήσεις του σε ένα καλοκαίρι… “επεισοδιακό”, που θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο με την φυγή ενός ακόμη βασικού “πυλώνα”. Εν τέλει, κρατήθηκαν οι ισορροπίες σε μεγάλο βαθμό και πλέον με “αρχιτέκτονα” τον Πασκουάλ, ελπίζει να χτίσει ένα ανταγωνιστικό σύνολο με τελείως διαφορετική οπτική από την περσινή.

Προγνωστικά στοιχήματος από το Νο.1 site προβλέψεων στην Ελλάδα!

? Recruiting 7/10

Ο Πασκουάλ είχε θέσει ως στόχο την διατήρηση του βασικού κορμού που έφερε τον τίτλο στο ΟΑΚΑ και ακόμη και αν πάλεψε μέχρι το τέλος, αυτός κρατήθηκε ίδιος κατά τα 4/6 του. Ο Γιάννης Μπουρούσης, που βρήκε ηγεμονικό συμβόλαιο στην Κίνα, αλλά και ο Μάικ Τζέιμς, αποχαιρέτησαν. Από εκεί και έπειτα, οι Κένι Γκάμπριελ, Κρίς Σίνγκλετον, Τζέιμς Γκιστ και Κέι Σι Ρίβερς παρέμειναν κάτοικοι ΟΑΚΑ, με τον Τζέιμς Φελντέιν να μην υπολογίζεται έτσι και αλλιώς (θα κάνουμε ειδική μνεία στον Δομινικανό γκαρντ και στη θητεία του με τα «πράσινα»).

Έτσι λοιπόν, ο Τσάβι Πασκουάλ είχε να καλύψει το κενό του “back up PG” του Καλάθη και ενώ υπήρχαν τρανταχτά ονόματα, όπως αυτά του Τζέισον Γκρέιντζερ ή του Άαρον Τζάκσον, που σαφώς θα κρατούσαν το status της backcourt των «πρασίνων» σε υψηλά πλαίσια, αυτός προτίμησε μια αρκετά risky, αλλά ίσως και ορθολογικότερη επιλογή. Ο Λούκας Λεκαβίτσιους σίγουρα “ξίνισε” σε πολλούς, αλλά από την άλλη είναι ένα παιδί με ιδιοσυγκρασία που αρέσει στον Πασκουάλ – από την άποψη ότι δουλεύει ασταμάτητα για να βελτιωθεί.

Σίγουρα μια πιο safe επιλογή, όπως αυτή του Στρέλνιεκς, θα εμπεριείχε λιγότερο ρίσκο, αλλά βλέποντας το συνολικό recruiting των «πρασίνων», μπορώ να διακρίνω μια τάση του Καταλανού να κοιτάει το μέλλον ή… να προσπαθεί να παρατείνει έμμεσα την παραμονή του; Εξάλλου, ήρθε ο καιρός ο οργανισμός των «πρασίνων» να αρχίζει να εξελίσσει παίκτες από την ηλικία των 23 ετών και εν τέλει αυτοί να γίνονται ο βασικός κορμός του τα επόμενα χρόνια – όπως έκανε κάποτε.

Ο Πασκουάλ λοιπόν, επέλεξε για τον “Διόσκουρο” του Καλάθη ένα offensive oriented point guard, που μέσα από το pick-n-roll λειτουργεί περισσότερο εκτελεστικά, παρά δημιουργικά. Η τεχνική της πάσας του δεν είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένη, αλλά θα πασάρει σε πρώτο χρόνο και το κάνει καλά – κάτι που ανέπτυξε ιδιαίτερα με την παρουσία του Γιασικεβίτσιους στον πάγκο της Ζάλγκιρις.

Σίγουρα, ο κύριος λόγος που επιλέχθηκε ο Λιθουανός δεν είναι άλλος από την περιφερειακή εκτέλεση μέσα από τα pick και λιγότερο η οργανωτική του ικανότητα, αυτή καθ’ αυτή. Είναι που αναζητάει τον ρυθμό μέσα από την ταχύτητα (έχουμε μιλήσει για τα speedster guard) και ίσως χρειαστεί να φρενάρει αυτή του την επιθυμία στο παιχνίδι μισού γηπέδου που επιθυμεί ο Πασκουάλ. Είδαμε πως προσπάθησε να τιθασεύσει τον Μάικ Τζέιμς μέσα στη χρονιά (πάγκο σε όλο το δεύτερο τελικό με τον Ολυμπιακό μετά τις ανορθόδοξες δικές του επιλογές στο πρώτο παιχνίδι).  Βέβαια, ο Λεκαβίτσιους σε καμία περίπτωση δεν είναι τέτοιου είδους χαρακτήρας και είναι αρκετά πιο ήπιος.

Εν τέλει, θεωρώ ότι ο Πασκουάλ κινήθηκε έξυπνα γνωρίζοντας ότι ο Μάικ Τζέιμς με κάποιο τρόπο θα έμενε μακριά από τον Παναθηναϊκό. “Come on”… Ήμουν σίγουρος ότι με την υπογραφή του Λιθουανού, ο Αμερικανός είχε σαλπάρει… πέρα μακριά. Κάπως έτσι, ήξερε ότι θα μπορούσε να καλύψει ορισμένα κομμάτια που χάθηκαν με την απουσία του. Η ταχύτητα, το να μπορεί να χτυπάει δυναμικά μέσα από το pick-n-roll και φυσικά η εκτέλεση μετά από ντρίμπλα, είναι λίγα από τα κοινά τους στοιχεία. Σίγουρα έχασε τον πιο explosive guard της λίγκας, μετρ της προσωπικής φάσης και ένα τύπο με intangibles από εδώ μέχρι την Αμερική. Αλλά ίσως κέρδισε ένα αρκετά πιο ορθολογικό παίκτη, με τεράστιο hustling στο κομμάτι της άμυνας.

Overall, ο Πασκουάλ κινήθηκε σε ένα παίκτη αρκετά κοντά στο επιθετικό στυλ του Τζέιμς χάνοντας ολίγον σε μέγεθος, αλλά κυρίως σε athleticism που ευελπιστεί να καλύψει με την πλειάδα φόργουορντ που διαθέτει.

Από εκεί και έπειτα μου άρεσε ιδιαίτερα η φιλοσοφία του στο να “χτυπήσει” παίκτες με χαμηλό οικονομικό status που ίσως να ωφελήσουν τον ίδιο στη συνέχεια, αλλά ίσως και να τον χαντακώσουν.

Η επιλογή Ντένμον μου αρέσει τόσο, που ίσως γυρίσει μπούμερανγκ και σε μένα που τον πιστεύω τόσο, αλλά και στον προπονητή του. Ίσως βάσει επιλογών, η ιδανικότερη να έμοιαζε ένας sharp shooter που να παίρνει αποτελεσματικά την πλειάδα σκριν που αρέσουν στο Πασκουάλ, να μπορεί να δίνει αμυδρές ανάσες στη θέση «1» και να έχει playmaking abilities. Το ξέρω ότι… ζωγραφίζω τον Γκάουντλοκ και όχι τον Λάνγκφορντ. Από την μια όμως το 1.5 εκ. ευρώ έμοιαζε τσουχτερό, οπότε η επιλογή Ντένμον μοιάζει more safe than ever και όχι στο οικονομικό κομμάτι, αλλά στο λειτουργικό.

Βλέπετε, ο draftee των Σπερς ίσως να μην σας γεμίζει το μάτι, αλλά σας διαβεβαιώνω πως δεν έχω παρακολουθήσει παίκτη που να μοιάζει τόσο πολύ σωματομετρικά και αγωνιστικά στον Μάλκολμ Ντιλέινι  – ht: 6’3’’ wt: 190 Lbs w/s: 6’5’’. Σίγουρα ,σε καμία περίπτωση ο Πασκουάλ δεν έφερε παίκτη του βεληνεκούς του Ντιλέινι, αλλά ένα παίκτη που θα ενσαρκώσει εκείνες τις αρετές που επιθυμεί από το off guard του.

Πάντα είχε τέτοιες επιλογές, όπως π. χ. ο Τζάκσον, και γι’ αυτό κόλλησε εξ’ αρχής με τον Τζέιμς Φελντέιν, άλλο που τελικά διαφορετικοί τομείς οδήγησαν σε “ναυάγιο”. Ψάχνοντας λοιπόν τον “go to guy” του Παναθηναϊκού, δεν βλέπω άλλον από τον Νίκο Παππά. Ψάχνοντας να βρει τον δικό του Ναβάρο ή δημιουργώντας ένα “λίγο απ’ όλα” – το floater του Λεκαβίτσιους, η εκτέλεση μέσα από pick του Ντένμον και η ηγετική φυσιογνωμία του Παππά.

Η επιλογή Ντένμον φωνάζει “ελευθερία” και “χώρος” στο Νίκο Παππά και θεωρώ ότι η άνοδός του στο κομμάτι του playmaking θα τον οδηγήσει στην καθιέρωσή του ως starter SG του Παναθηναϊκού, όπως γίνεται και στην Εθνική.

Gια την επιλογή Λοτζέσκι, νομίζω δεν τίθεται θέμα. Ο «Βέλγος» είναι παίκτης που άρεσε χρόνια στον Καταλανό και σαφώς ένας ακόμη floor spacer, που θα μπορούσε να ανοίξει και άλλο τους χώρους για την καλύτερη εκτέλεση του pick-n-roll, αλλά και που θα εδραιώσει περισσότερο το spacing για καλύτερη δημιουργία και εκτέλεση.

Η επιλογή Αντετοκούνμπο έγινε περισσότερο ώστε να καλυφθεί η έλλειψη αθλητικότητας στις θέσεις των περιφερειακών, με ένα παίκτη του οποίο το motor και το μέγεθος μπορούν να καλύψουν ενδεχόμενες αδυναμίες των Ντένμον και Λεκαβίτσιους στο αμυντικό κομμάτι. Σίγουρα θα τοποθετηθεί και στη θέση «4» σε small ball line up, με Σίνγκλετον στο «5» και ίσως έναν ή δύο ακόμη spacers στο «2» και «3», ώστε να καλύψει ενδεχόμενη αδυναμία του στο μακρινό σουτ.

Και πάμε, φυσικά, στην επιλογή του Ζακ Όγκαστ. Σίγουρα, το να υπάρχουν έξι Έλληνες στο ρόστερ ως απαραίτητος όρος ήταν κάτι που άσκησε πιέσεις στον Καταλανό τεχνικό. Αφενός στενεύει τις επιλογές του, από την άλλη ουδέποτε ο Πασκουάλ «γκρίνιαξε» και πάντα είχε τον τρόπο να παίρνει το 100% από τους παίκτες του. Με τον ομογενή σέντερ θέλει να δυναμώσει αισθητά το pick-n-roll παιχνίδι με επίθεση και εκτέλεση σε πρώτο χρόνο. Ο Όγκαστ είναι ο ιδανικός executor σε αυτόν τον τομέα χάρη στα dives του, ενώ η ικανότητα στο catch ‘n finish είτε με κάρφωμα, είτε με layup, του έδωσαν έδαφος σε σχέση με άλλες επιλογές.

Για την επιλογή Βουγιούκα, νομίζω τα πράγματα είναι απλά. Ο Πασκουάλ επιθυμεί το κλασσικό παιχνίδι με την μπάλα στο ποστ. Ωστόσο, ο ίδιος έχει συνηθίσει παίκτες που μπορούν να δημιουργήσουν και όχι καθαρά να εκτελέσουν από το χαμηλό ποστ. Ο Ίαν… δεν είναι τέτοιος παίκτης. Σίγουρα θα προσπαθήσει να ανοίξει το spacing με τον μοναδικό κλασσικό παίκτη αυτού του είδους, αλλά θα δυσκολευτεί αφόρητα αν επιθυμήσει να βρει τον low post passer που είχε βρει στα μάτια του Γιάννη Μπουρούση. Από την άλλη όμως, σίγουρα θα κερδίσει σε οργάνωση και σουτ μέσης απόστασης μέσα από short roll και αυτό θα είναι εποικοδομητικό με τους corner specialists, Ρίβερς και Λοτζέσκι.

Με βάση τις ανανεώσεις, τις επιλογές, το γεγονός ότι έπρεπε να αποκτηθούν Έλληνες και το plan Α που έλεγε “Σλούκας-Μάντζαρης” και δεν κύλησε, σίγουρα ο Πασκουάλ κινήθηκε έξυπνα ώστε να στελεχώσει όσο καλύτερα μπορούσε αυτή την ομάδα. Ίσως θα μπορούσε να κινηθεί με λιγότερο ρίσκο, λέγοντας “ναι” στον Γκάουντλοκ ή σε κάτι πιο ορθολογικό στις θέσεις «1» και «5», λέγοντας παράλληλα “όχι” σε έναν εκ των Γκιστ ή Γκάμπριελ. Αλλά από την άλλη, θεωρώ αξιοπρεπείς τις κινήσεις που έγιναν.

? Αλλαγή Φιλοσοφίας

Δεδομένα, ο Πασκουάλ πρέπει να στραφεί σε μια αλλαγή κατεύθυνσης όσον αφορά το παιχνίδι του. Χρειάζεται κάτι διαφορετικό από αυτό που μας είχε συνηθίσει στην Μπαρτσελόνα. Βλέποντας το ρόστερ των «πρασίνων»… Αν ο Καταλανός πάει πάλι στη λογική της προσωπικής φάσης με μηδαμινή κίνηση από τους off-ball παίκτες, τότε θα χαντακωθεί.

Ο Παναθηναϊκός αυτή τη στιγμή δεν διαθέτει παίκτη που να έχει την προσωπική φάση σε μεγάλο βαθμό, όσο την είχε ο Μάικ Τζέιμς. Παππάς, Λεκαβίτσιους και Ντένμον θα “πνιγούν” αν τους αναγκάσεις να κάνουν ότι έκανε ο Αμερικανός. Το ίδιο ισχύει φυσικά και για τους Ρίβερς και Σίνγκλετον.

Οπότε οι «πράσινοι» πρέπει να κινηθούν σε μια λογική γρήγορου μπάσκετ όπως επιθυμεί ο Πασκουάλ, αλλά μια λογική αρκετών συνεργασιών.

Για να σας κάνω να καταλάβετε, ο Καταλανός συνήθιζε να εφαρμόζει μια “Read & React Offense” στα χρόνια του στη Βαρκελώνη. Δηλαδή, συνήθως δύο επιθετικά συστήματα, με τον κάθε παίκτη να έχει να κάνει από μια κίνηση κάθε φορά, δίχως να χρειάζεται ιδιαίτερο IQ ή αίσθηση για το παιχνίδι για να την εφαρμόσεις, αλλά μόνο επανάληψη.

Βλέπετε, για τον Πασκουάλ γράφτηκε ότι διαθέτει 150 συστήματα στο playbook του και όταν ο Παναθηναϊκός έχανε, έβγαινε ο κάθε «πικραμένος» να πει ότι ο Καταλανός δεν έχει σύστημα. Εκεί με έπιαναν τα γέλια, και εμένα και κάθε άνθρωπο που έχει την ελάχιστη γνώση πάνω στο άθλημα.

Για τον Ισπανό τεχνικό είναι πανεύκολο κάθε μέρα να αλλάζει συστήματα και να βγάζει plays. Και όχι απλά 150, αλλά εκατομμύρια. Τα συστήματα και οι παραλλαγές αυτών δεν τελειώνουν ποτέ. Το θέμα είναι τι υλικό έχεις στα χέρια σου και κατά πόσο μπορούν να βγάλουν εις πέρας τις οδηγίες του εκάστοτε κόουτς. Το πιο απλό.. είναι και το πιο δύσκολο!

Ας πούμε, η motion offense του Princeton – που απαιτεί και οι πέντε παίκτες να μπορούν να πασάρουν, να ντριμπλάρουν, να σουτάρουν και να κόβουν το ίδιο καλά – είναι μια στρατηγική που επωμίστηκε σε μεγάλο βαθμό ο Μπλατ και προσπάθησε να περάσει ως ένα βαθμό στη Νταρουσάφακα.

Στον Παναθηναϊκό, που πλην Μπουρούση δεν διέθετε άλλο καλό ψηλό με ικανότητα στη πάσα, δεν θα μπορούσε να περάσει οποιαδήποτε motion offense και δεν το προτιμάει και ο ίδιος ο Πασκουάλ.

Ο Παναθηναϊκός επιβάλλεται φέτος να βελτιώσει το ball movement και τα off-ball cuts, αλλιώς θα στερέψει από ιδέες, θα κολλήσει επιθετικά και δεν θα μπορέσει να δείξει κάτι περισσότερο από πέρυσι, που τουλάχιστον το επιθετικό ταλέντο ήταν 40% πάνω με τον Μάικ Τζέιμς.

? Smiley

Ο δολοφόνος με το… χαμογελαστό πρόσωπο,Τζέιμς Φέλντειν, αποχαιρέτησε για τον Ερυθρό Αστέρα, ο οποίος επιχειρεί φέτος να αναδομηθεί έχοντας εξασφαλισμένη την θέση του στην Euroleague.

Ο Δομινικανός, με την έλευση Πασκουάλ είδε τον χρόνο του ανεβασμένο και την ψυχολογία του επίσης. Παρόλα αυτά, σε αυτό το επίπεδο χρειάζεται κάτι παραπάνω. Ο Φελντέιν δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τον προκάτοχό του και νυν γκαρντ της Xίμκι, Τσαρλς Τζένκινς. Αλλά σίγουρα αυτό που του στέρεισε ακόμη και την παραμονή του στον Παναθηναϊκό, είναι το κομμάτι των intangibles. Από οποιοδήποτε back up σε αυτή τη λίγκα περιμένεις να δίνει και την ψυχή του στα λεπτά που αγωνίζεται – γι’ αυτό και ο Θανάσης θα τα πάει περίφημα. Περιμένεις ενέργεια στο αμυντικό κομμάτι και… πού και πού να βγαίνει μπροστά με κάποια μεγάλη ενέργεια. Ωστόσο, ο Δομινικανός όσο έβλεπε τα λεπτά του να πέφτουν… έπεφτε και αυτός. Ήταν ανήμπορος να ανυψώσει την ψυχολογία του με οποιοδήποτε τρόπο και αυτό ήταν που εκμεταλλεύτηκε στο έπακρον ο Νίκος Παππάς.

Ο Φελντέιν πηγαίνει σε έναν οργανισμό που θα μπορέσει να δώσει πράγματα μπασκετικά, αλλά θα χρειαστεί να βγάλει όσα ψυχικά αποθέματα έχει στο παρκέ. Η προσαρμογή δεν μπορεί να θεωρηθεί εύκολη σε καμία περίπτωση, αλλά δεν θα έχει την πίεση της επιτυχίας, γι’ αυτό ίσως δούμε ένα άλλο πρόσωπο του Φελντέιν. Ένα παίκτη σαν τον Κούζμιτς, που μόνο από την ενέργεια που θα παίρνει από τον κόσμο, θα μπορέσει να μεγαλουργήσει στο επιθετικό κομμάτι.

Ο Δομινικανός, όσο και αν σας φαίνεται περίεργο, θα μπορούσε να κολλήσει στον φετινό Παναθηναϊκό περισσότερο από τον Ντένμον, ακριβώς επειδή κερδίζει στο κομμάτι “οργάνωση”, στο μέγεθος και φυσικά στον τομέα ομαδικής και physical άμυνας. Παρόλα αυτά, ο Ντένμον έχει μεγαλύτερη “δίψα” να αποδείξει ότι αξίζει και διαθέτει πολλά περισσότερα intangibles, πράγμα που δεν θα τον εξαφανίσει όταν τα πράγματα θα στενεύουν ή θα είναι δύσκολα.

? The Hope

Ο Γιώργος Καλαϊτζάκης είναι by far… ο παίκτης που έχει “κλέψει” από πέρυσι την καρδιά του Πασκουάλ. Ελπίζω όλοι να πήρατε μια γεύση για το τι εστί ο Κρητικός γκαρντ. Και για να μην φλυαρούμε, ο παίκτης είναι ένα επίπεδο πάνω από όλους τους συνομηλίκους του σωματικά. Τέτοια ευελιξία σε σώμα 1.98, τόση πλαστικότητα στις αλλαγές κατεύθυνσης, τέτοια μηχανική στο σουτ, τέτοιο χαμήλωμα… Το παιδί έχει κυριολεκτικά τα πάντα. Από φυσικά προσόντα… Μέχρι άψογη αίσθηση για το παιχνίδι. Μιλάμε για το next gen point guard που ετοιμάζει ο Παναθηναϊκός και αναμένεται από φέτος να πάρει παιχνίδια στα πόδια του.

Ωστόσο, κάτι που πρέπει να ξεκινήσει από τώρα είναι η απόκτηση ορισμένων παικτών που θα απασχολήσουν τα επόμενα χρόνια και μιλάω για την «χρυσή» Εθνική Εφήβων…

Παίκτες όπως ο Βλάσιος, Κλωνάρας, Τσουμάνης, Λαναράς και Σωτηρίου, είναι παιδιά που έδειξαν από τώρα πτυχές και ψήγματα του ταλέντου τους. Σίγουρα, ο Δημήτρης Κλωνάρας ήταν αυτός που μου έδωσε ερέθισμα να γράψω για αυτή τη φουρνιά και αφού ο Ρογκαβόπουλος ανήκει στην ΑΕΚ, θεωρώ ότι ο επόμενος μεγάλος της γενιάς των 2001, είναι ο Γρεβενιώτης γκαρντ με αντίστοιχες προδιαγραφές με αυτές του Καλαϊτζάκη.

? Μαρτύριο ή Ευκαιρία;

Και τέλος, πάμε και στους παίκτες που σίγουρα δεν αποτελούν τις πρώτες επιλογές, αλλά μπορούν να δουλέψουν αθόρυβα κάτω από τα φώτα της δημοσιότητας. Οι Λευτέρης Μποχωρίδης και Ντίνος Μήτογλου είναι δύο παιδιά που μπορούν κάλλιστα να δώσουν λύσεις φέτος, ακόμη και σε επίπεδο Euroleague. Σίγουρα πήρατε μια γεύση από τον Μήτογλου. Χαίρομαι που δεν είναι ψαρωμένος, που αρπάζει ευκαιρίες από τα μαλλιά και φυσικά έχει το χώρο και το χρόνο να αναπτυχθεί. Ο Μποχωρίδης από την άλλη είναι στο άγνωστο ως προς το τι θα παρουσιάσει φέτος.

Ο Πασκουάλ τον εμπιστεύτηκε και του έδωσε άλλη μια ευκαιρία, ενώ στην αρχή όλα «φώναζαν» για δανεισμό του στον Άρη. Από τη μια, το γεγονός ότι δεν αποδεσμεύτηκε δείχνει ότι τον παίκτη τον πιστεύει πρωτίστως ο ίδιος ο προπονητής του, από την άλλη κινδυνεύει και αυτή τη σεζόν να μείνει στάσιμος.

Ο Μποχωρίδης είναι ένα γκαρντ με στοιχεία περισσότερο πλάγιου παίκτη. Δυνατό πρώτο βήμα, καλός σουτέρ θέσης, έχει αίσθηση οργάνωσης. Θα μπορούσε δηλαδή να καθιερωθεί ως off guard τα επόμενα χρόνια. Δεν τον βλέπω. όμως .σε καμία περίπτωση στη θέση «1».

Τον Μποχωρίδη θα μπορούσα να τον δω ως athletic facilitator, αν ήθελε να παίξει σε αυτή τη θέση. Ένα παιδί, δηλαδή, που να έχει μεγιστοποιήσει τα φυσικά του προσόντα σε επίπεδο αθλητικότητας. Ένας παίκτης τύπου Χάκετ… που θα καπαρώνει ριμπάουντ, θα παίζει physical άμυνα, θα έχει ένα μέτριο προς καλό drive και θα είναι καλός ως δεύτερος οργανωτής μισού γηπέδου.

Από τη στιγμή που δεν έχει καμία βελτίωση στους τομείς αθλητικότητας, χειρισμού και οργάνωσης μισού γηπέδου, δεν μπορώ παρά να τον δω στη θέση «2».

? Πού προβληματίζει;

Για να πούμε πουύ θα εμφανίσει πρόβλημα, πρέπει να δούμε τι μπάσκετ θέλει να παίξει ο Πασκουάλ. Οπότε, στο καθαρά θεωρητικό κομμάτι, θα μιλήσουμε με τα ήδη υπάρχοντα δεδομένα.

Είδαμε ότι ο Καταλανός τεχνικός χρησιμοποιεί πολλές συνεργασίες στον αμυντικό τομέα για να καλύψει ενδεχόμενη αδυναμία του εκάστοτε παίκτη του στην M2M (=προσωπική άμυνα). Αυτό βέβαια, σε συνδυασμό με τα αθλητικά προσόντα και την αμυντική αντίληψη που έχουν οι παίκτες του.

Όταν για παράδειγμα στέλνει βοήθεια από την δυνατή πλευρά, πρέπει να γίνει γρήγορο rotation ώστε να αποφευχθεί το ελεύθερο σουτ ή αν γίνουν παγίδες στην περιφέρεια, να μπλοκαριστεί η εσωτερική πάσα.

Είναι κάτι που φαίνεται εύκολο, αλλά από τη μια χρειάζεται πόδια και από την άλλη ΥΨΗΛΗ μπασκετική αντίληψη στον τομέα της άμυνας. Δηλαδή, ορισμένες φορές οι αντίπαλοι γνωρίζοντας ότι θα γίνουν αλληλοκαλύψεις, “χτυπάνε” σε πρώτο χρόνο τις κακές περιστροφές ή βλέποντας την ταχύτητα με την οποία πάει να κλείσει η άμυνα, βλέπουν πιο εύκολα τον ελεύθερο παίκτη. Βλέπετε, οι βοήθειες από την δυνατή πλευρά δεν είναι η πιο συνετή επιλογή αν δεν έχει δουλευτεί σε μεγάλο βαθμό και η μεγάλη ταχύτητα δεν είναι πάντα το ζητούμενο, αλλά το να προλάβεις να καλύψεις τον συμπαίκτη σου χωρίς παράλληλα να δώσεις την εύκολη πάσα στον επιτιθέμενο. Ο Καλάθης είναι… “μανούλα” στο να λειτουργεί ως λίμπερο, γι’ αυτό και στις match up ζώνες του Πασκουάλ είναι ο ηγέτης.

Σίγουρα, βλέπω πρόβλημα στην pick-n-roll άμυνα και στην άμυνα στο ποστ. Είναι τα πρώτα πράγματα στα οποία μπορώ να δω πραγματικά πρόβλημα. Αφενός ο Βουγιούκας με τον Όγκαστ δεν μπορούν να βοηθήσουν εκεί αποτελεσματικά και αφετέρου η άμυνα σε κεντρικό παίκτη θα μας δυσκολέψει και φέτος, αν δεν οδηγηθεί σε άμυνα συνεργασιών.

Απόκτησε το ολοκαίνουργιο t-shirt του Νίκου Παππά αποκλειστικά από το PAO SHOP!