Χάνονται γενιές Παναθηναϊκών!

Η αγωνιστική παρακμή και η αποχή από τον πρωταθλητισμό αποτελούν στοιχεία ικανά να βλάψουν τον Παναθηναϊκό, όχι μόνο ως ποδοσφαιρική οντότητα, αλλά και ως συλλογικό μέγεθος. Γιατί, μπορεί ο “Σύλλογος Μεγάλος” να είναι ιδέα, ωστόσο στην εποχή μας σε τι βαθμό οι νέες γενιές την εστερνίζονται και την ασπάζονται; Ο Άρης Αντωνόπουλος κρούει τον κώδωνα του κινδύνου και σκιαγραφεί τις αιτίες που η βάση των “πράσινων” φιλάθλων συρρικνώνεται ολοένα και περισσότερο.

Ανά τον κόσμο, όλες οι ομάδες που έχουν γαλουχηθεί στους τίτλους και στις επιτυχίες, κάποια στιγμή αναπόφευκτα κάνουν την… “κοιλιά” τους, μέχρι να επανέλθουν ξανά στο προσκήνιο, πιο δυνατές, με μεγαλύτερη όρεξη και διάθεση για περισσότερες επιτυχίες. Τι συμβαίνει όμως, όταν τα “πέτρινα χρόνια” μιας ομάδας διαρκούν περισσότερο από το φυσιολογικό ή το αποδεκτό; Τι σημαίνει όταν ένας σύλλογος απέχει διαρκώς από τους τίτλους και τις επιτυχίες; Με μια λέξη: Συναγερμός!

1996: Τέλος εποχής

Το 1996, ο Παναθηναϊκός κατακτούσε το 18ο πρωτάθλημα της ιστορίας του, διατηρώντας τα σκήπτρα του, καθώς το ίδιο είχε πράξει και το 1995. Η δεκαετία του ’90 είχε ξεκινήσει με τις καλύτερες προδιαγραφές για τους “πράσινους”, καθώς μέχρι το 1996 το “Τριφύλλι” είχε στεφθεί 4 φορές πρωταθλητής Ελλάδας, 4 φορές κυπελλούχος (εκ των οποίων οι 3 συνεχόμενες), ενώ άφησε άφωνη ολόκληρη την Ευρώπη όταν έφτασε στα ημιτελικά του Champions League, κοιτάζοντας κατάματα τον πανίσχυρο Άγιαξ της εποχής. Τίποτα δεν προμήνυε τότε το… έρεβος στο οποίο θα βυθιζόταν ο σύλλογος την επόμενη 20ετία.

3 Μήνες ΔΩΡΟ ΟΤΕ TV Και ΔΩΡΕΑΝ Εγκατάσταση + Κεραία! Πρόλαβε την online προσφορά

Σήμερα, 20 χρόνια αργότερα, ο απολογισμός είναι τραγικός. Μόλις 2 πρωταθλήματα και 3 κύπελλα, με το προφίλ της ομάδας να διασώζεται από τις κατά καιρούς μνημειώδεις ευρωπαϊκές επιτυχίες στα πρώτα χρόνια της νέας χιλιετίας. Πλέον όμως, ακόμη και αυτό το τελευταίο… “αποκούμπι” του “πράσινου Πρέσβη” έκανε φτερά, καθώς η τελευταία μεγάλη νίκη του Παναθηναϊκού σε ευρωπαϊκό επίπεδο εντοπίζεται 6 χρόνια πριν, όταν η ομάδα του Νίκου Νιόπλια το 2010 απέκλειε την Ρόμα του Κλαούντιο Ρανιέρι στους “32” του Γιουρόπα Λιγκ. Έκτοτε… τίποτα.

Οι ολέθριες συνέπειες

Οι συνέπειες των “πέτρινων χρόνων” που τείνουν να παγιωθούν είναι εμφανείς στο φίλαθλο φάσμα του Παναθηναϊκού. Η προσέλευση στο γήπεδο της ομάδας έχει μειωθεί σε τραγικά επίπεδα, ειδικά τα τελευταία 3 χρόνια. Μιας και οι “πράσινοι” αγωνίζονται στη Λεωφόρο των 16.000 θέσεων θα έπρεπε να γίνεται… sold out σε κάθε παιχνίδι, σημαντικό ή ασήμαντο. Τα εισιτήρια διαρκείας, επίσης βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση. Το καλοκαίρι του 2010, ο Παναθηναϊκός πούλησε περισσότερα από 30.000 εισιτήρια διαρκείας, ως αποτέλεσμα του νταμπλ που είχε προηγηθεί και είχε σκορπίσει τον ενθουσιασμό στους φίλους της ομάδας. Σήμερα, αυτά δεν ξεπερνούν τις 9.000.

Από την άλλη, τι συμβαίνει με τις νεαρές ηλικίες; Ένας πιτσιρικάς που ξεκινά το σχολείο του και αρχίζει να συναναστρέφεται καθημερινά με άλλα παιδιά της ηλικίας του ποια ομάδα θα επιλέξει να υποστηρίξει, έπειτα από όλες τις εξωτερικές επιρροές που μπορεί να δεχθεί; Είναι γεγονός ότι τα παιδιά θέλουν να είναι με τον νικητή, όποιος κι αν είναι αυτός. Στα μάτια των “μικρών”, ο νικητής, ακόμη κι αν χρησιμοποιεί αθέμιτα μέσα για να πετύχει τους στόχους του, είναι είναι ένας αύθαρτος μύθος. Όπως είναι λογικό λοιπόν, κατά τη διάρκεια της τελευταίας 20ετίας οι νέες γενιές που θα αποτελέσουν το μελλοντικό φίλαθλο σύνολο της χώρας, θέλοντας και μη, έχουν στραφεί προς τον Ολυμπιακό, αφήνοντας στην άκρη ομάδες όπως ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ ή ο ΠΑΟΚ. Τα περισσότερα παιδιά κάτω των 14 ετών, αν ρωτήσεις ποια ομάδα υποστηρίζουν θα σου πουν τον Ολυμπιακό. Γιατί; Γιατί νικάει. Το πώς, δεν απασχολεί ιδιαίτερα. Συνεπώς, όλη αυτή η κατάσταση οδηγεί τη φίλαθλη βάση του “Τριφυλλιού” σε συρρίκνωση.

Ο σύλλογος που “τρέφεται” από το παρελθόν του

Κάθε “πράσινη” γενιά κατά το παρελθόν γαλουχήθηκε στην Παναθηναϊκή ιδέα, βιώνοντας μεγαλειώδεις στιγμές με την ομάδα. Οι παλαιότεροι καμάρωσαν παίκτες όπως οι Λουκανίδης, Δομάζος και Αντωνιάδης, έζησαν το έπος του Γουέμπλει, οι μεταγενέστεροι καμάρωσαν τον Σαραβάκο, τον Ρότσα και τον Βαζέχα, ακόμη και οι νεότεροι είδαμε τον Παναθηναϊκό να κοιτάει στα μάτια δυνάμεις όπως η Άρσεναλ, η Μπαρτσελόνα, ο Άγιαξ, η Ρεάλ Μαδρίτης και πολλές άλλες.

Ένα παιδί που γεννήθηκε το 2000, τι έχει ζήσει; Ακόμη και Παναθηναϊκός από… “κούνια” να είναι ένας πιτσιρικάς, το περιβάλλον του ασκεί τέτοιες πιέσεις, που τον εξαναγκάζουν σε αρκετές περιπτώσεις να αφήσει τον “αδύναμο”, πηγαίνοντας με τον “ισχυρό”. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η έκκληση ορισμένων γονιών αμέσως μετά τον αποκλεισμό της ομάδας από τη Γκαμπάλα στη Λεωφόρο προς τον Γιάννη Αλαφούζο και τους ανθρώπους του Παναθηναϊκού να κάνουν κάτι, καθώς με το ζόρι κρατούν τα παιδιά τους για να μη γίνουν… Ολυμπιακοί!

3 Μήνες ΔΩΡΟ ΟΤΕ TV Και ΔΩΡΕΑΝ Εγκατάσταση + Κεραία! Πρόλαβε την online προσφορά

Συνεπώς, όπως είναι προφανές, ο Παναθηναϊκός στην παρούσα φάση επιβιώνει από το παρελθόν του, από την Ιστορία του και τους φιλάθλους του, που όσο περνά ο καιρός… μεγαλώνουν και δεν ανανεώνονται με τον ίδιο ρυθμό. Σε επετείους μεγάλων “πράσινων” επιτυχιών, θυμόμαστε ότι το “Τριφύλλι” δεν δέσποζε απλώς στην κορυφή της ποδοσφαιρικής Ελλάδας, αλλά αποτελούσε και υπολογίσιμη δύναμη σε ολόκληρη την Ευρώπη. Κανείς πλέον δεν “τρέφεται” με νέες επιτυχίες, αφού τέτοιες, θέλοντας και μη, δεν υπάρχουν.

Το κοντράστ σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο

Μπασκετικός και ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός ακολουθούν βίους αντίθετους την τελευταία 20ετία. Το 1996 για την “πράσινη” ΚΑΕ αποτελεί σεζόν ορόσημο για τη γιγάντωση της ομάδας πανευρωπαϊκά (κατέκτησε το 1ο ευρωπαϊκό), ενώ για την ΠΑΕ αποτελεί… ταφόπλακα. Δυστυχώς όμως, παγκοσμίως το ποδόσφαιρο είναι ο “Βασιλιάς των Σπορ”. Αυτό είναι που διαμορφώνει σε μεγαλύτερο βαθμό τις φίλαθλες προτιμήσεις της νέας γενιάς, καθώς ως άθλημα είναι ευκολονόητο, σε αντίθεση με το μπάσκετ που η πολυπλοκότητά του ενδέχεται να απομακρύνει πολλά μικρά παιδιά που ίσως δεν έχουν την υπομονή να ασχοληθούν με το κομμάτι αυτό.

Παρόλα αυτά, τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια στροφή σε αυτόν τον τομέα, καθώς οι συνεχείς επιτυχίες τόσο της Εθνικής Ελλάδας, όσο και του Παναθηναϊκού σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, έχουν γαλουχήσει περισσότερο τη νέα γενιά στον κόσμο του μπάσκετ. Παίκτες – πρότυπα, όπως οι Αλβέρτης και Διαμαντίδης, αποτελούν φυσιογνωμίες που έχουν μετατρέψει το μπάσκετ σε εθνικό μας άθλημα.

Ο στυλοβάτης

Συνεπώς, ο “Εξάστερος”, που όλοι ελπίζουμε σε λίγους μήνες να είναι “Επτάστερος”, είναι αναμφίβολα το κομμάτι της “πράσινης” οικογένειας που κρατά ζωντανό τον σύλλογο στη συνείδηση των φιλάθλων, είτε της ομάδας, είτε των αντιπάλων. Άλλωστε, η διαφθορά στον χώρο του ποδοσφαίρου απομακρύνει ολοένα και περισσότερο το φίλαθλο κοινό, ενώ το ελληνικό μπάσκετ το προσελκύει, όχι μόνο λόγω των διαρκών επιτυχιών, αλλά και λόγω των ανθρώπων που ασχολούνται με αυτό. Άνθρωποι, προπονητές, παίκτες ή στελέχη ομάδων, που διακρίνονται από ήθος (τρανό παράδειγμα οι συνεχόμενες βραβεύσεις του Δημήτρη Διαμαντίδη σε όλα τα γήπεδα της Ελλάδας), έχουν συνθέσει έναν χώρο που ο Έλληνας φίλαθλος μπορεί να συμμετέχει ενεργά, χωρίς να το μετανοιώσει ούτε στιγμή.

Σε ένα χώρο που άπαντες είναι υπερήφανοι γι’ αυτόν, ο Παναθηναϊκός κυριαρχεί. Σε έναν χώρο που άπαντες ντρέπονται γι’ αυτόν, κυριαρχεί ο Ολυμπιακός.