Ομπράντοβιτς υπεράνω όλων!

Ο Κωνσταντίνος Πανάς έψαξε και βρήκε ποιος προπονητής της τελευταίας 17ετίας έκανε την καλύτερη παρθενική σεζόν με το «τριφύλλι». Καταρρίπτει το μύθο περί Ελληνοποίησης και ζητάει στήριξη στο πρότζεκτ που λέγεται Σάσα Τζόρτζεβιτς.

Η πρώτη του Ομπράντοβιτς

Βρισκόμαστε στον Ιούλιο του 1999 και ο Παναθηναϊκός έχει κατακτήσει το δεύτερο συνεχόμενο πρωτάθλημα με προπονητή τον Λευτέρη Σούμποτιτς. Στο ρόστερ βρίσκονταν οι Αντώνης Φώτσης, Γιώργος Καλαϊτζής, Φραγκίσκος Αλβέρτης, Φερντινάντο Τζεντίλε, Πάτρικ Μπερκ, Νίκος Μπουντούρης και φυσικά ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα. Εκείνο το καλοκαίρι ο Ίβκοβιτς αποχαιρετά τον Ολυμπιακό και ζητάει για αντικαταστάτη του τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Ο Σωκράτης Κόκκαλης ήταν έτοιμος να πει το ναι, μέχρι να ακουστεί ότι αντικαταστάτης του Σούμποτιτς στον Παναθηναϊκό θα ήταν ο Ιωαννίδης. Βέβαια, Παύλος Γιαννακόπουλος και Σωκράτης Κόκκαλης είχαν πολύ καλές σχέσεις και αφού ήρθαν σε συνεννόηση, ο μεν Ομπράντοβιτς έγινε “πράσινος” και ο Ιωαννίδης επέστρεψε στον Ολυμπιακό. Από την πρώτη του χρονιά στο “τριφύλλι” κατάφερε να πάρει το πρωτάθλημα και το δεύτερο ευρωπαϊκό στην ιστορία του Παναθηναϊκού.

Recruiting (Στελέχωση)

Ο Ζοτς παίρνει υψηλό βαθμό από άποψη σκάουτινγκ και στελέχωσης όλα τα χρόνια του στο «τριφύλλι». Ήταν άριστος γνώστης της Βαλκανικής και της Ισπανικής αγοράς, δίχως να έχει σε ιδιαίτερη εκτίμηση την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Αρεσκόταν σε Αμερικανούς που έχουν ήδη δουλέψει με τον Ευρωπαϊκό τρόπο παιχνιδιού. Την πρώτη του χρονιά στον Παναθηναϊκό είχε ήδη δύο πόιντ γκαρντ ίδιας κοψιάς (Καλαϊτζής, Μπουντούρης), ένα καθαρό scoring σούτινγκ γκαρντ (Τζεντίλε), δύο φόργουορντ που έπαιζαν στο «3» και στο «4»(Μποντιρόγκα, Αλβέρτης), ένα καθαρό τεσσάρι (Φώτσης) και φυσικά ένα πολύ δυναμικό σέντερ στη φροντκόρτ (Μπερκ). Ο Ομπράντοβιτς κινήθηκε πολύ μεθοδικά και έφερε τον εξαιρετικό κόμπο γκαρντ της Μακάμπι Τελ Αβίβ, Όντεν Κάτας, ώστε να δέσει την μπακόρτ του με ένα παίκτη μυαλού που χαρακτηριστικό του ήταν το μακρινό σουτ.

Κάτι που δεν διέθετε κανένα από τα υπόλοιπα γκαρντ εκείνης της περιόδου. Διέγνωσε ότι ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν ένα ακόμη stretch-4 τεσσάρι γι’ αυτό και απέκτησε από τον Ολυμπιακό τον Τζόνι Ρότζερς. Ένας παίκτης που κάλυπτε όλες τις αδυναμίες του νεαρού τότε Αντώνη Φώτση. Παίκτης με εξαιρετικό μυαλό, πολύ καλός ριμπάουντερ θέσης και κυρίως μαχητής! Είχε μόλις χάσει τον Ντίνο Ράτζα από το γνωστό περιστατικό και ο Ομπράντοβιτς έψαχνε ένα seven footer που να έχει κυρίως το παιχνίδι με πλάτη. Ο συνονόματος του Ρέμπρατσα ήρθε και μάλιστα ήταν από τους κορυφαίους στον τελικό απέναντι στη Μακάμπι. Ο Παναθηναϊκός εκείνη την περίοδο διέθετε πολύ υψηλό μπάτζετ, αλλά από άποψη στελέχωσης ήταν μακράν η πιο ορθολογική ομάδα εκείνης της εποχής.

Ο θαυματοποιός Άρτζι

Ήρθε ως αντικαταστάτης του Ομπράντοβιτς το 2012 και δέχτηκε σφοδρές αποδοκιμασίες, μόνο που γι’ αυτόν τον άνθρωπο που έδωσε την… ψυχή τουμ θα χρειαζόταν καλύτερη αντιμετώπιση. Έχοντας το 1/3 του μπάτζετ που διέθετε μέχρι πέρυσι ο Ζοτς, ο Αργύρης Πεδουλάκης κατόρθωσε κάτι εξωπραγματικό. Να αλλάξει την σύνθεση του Ευρωπαϊκού μπάσκετ. Όσο απίστευτο και αν ακούγεται, όλοι είχαμε δει μεταλλαγές που έφερναν προπονητές κατά καιρούς. Το μαεστρικό σετ παιχνίδι του Παναθηναϊκού. Η ταχυδυναμική run ‘n gun Μακάμπι. Η oversized (λόγω ψηλών κορμιών) ΤΣΣΚΑ κλπ.

Ο Πεδουλάκης λοιπόν κατόρθωσε να φέρει μια τεράστια καινοτομία στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ και να το οδηγήσει στη φυσική του εξέλιξη. Δηλαδή, στην εποχή των αθλητικών παικτών. Undersized ψηλοί που έχουν αγωνιστεί ως «3» ή «4» στο ΝΒΑ, μετατράπηκαν σε 5ρια με έφεση στα γρήγορα πόδια σε επίθεση και άμυνα, μεαιχμή του δόρατός τους το παιχνίδι πάνω από τη στεφάνι. Το πιο σημαντικό βέβαια ήταν ότι  έφτιαξε μια ομάδα στην οποία όλοι οι παίκτες μπορούσαν να μαρκάρουν από το «1» μέχρι το «5».

Γι’ αυτό το λόγο επέτρεψε στον Τζέιμς Γκιστ να μαρκάρει στις αλλαγές τον κορυφαίο γκαρντ εκείνης της εποχής, Βασίλη Σπανούλη, σε μια κίνηση που άλλαξε το μπάσκετ. Έκτοτε, σχεδόν όλες οι ομάδες χτίζονται με βάσει τους αθλητικούς ψηλούς. Ο Άρτζι ήταν άριστος στην προετοιμασία των ντέρμπι. Παίρνει υψηλό βαθμό στη στελέχωση και για το μπάσκετ που παρουσίασε. Έπαιζε μια εποχή την καλύτερη άμυνα στην Ευρώπη. Άλλαζε σε όλα τα σκριν, καθώς διέθετε παίκτες που μπορούσαν να τους μαρκάρουν όλους στην προσωπική άμυνα, ενώ χάρη στην ομαδική δεν μπορούσε κανείς να πλησιάσει στο ζωγραφιστό. Για την ιστορία, κατέκτησε το νταμπλ απέναντι στον πρωταθλητή Ευρώπης, Ολυμπιακό, και έφτασε μια ανάσα από το Final 4.

Recruiting

Ο Άρτζι είχε στα χέρια του τους Διαμαντίδη και Τσαρτσαρή. Έφερε για την μπακόρτ του τον εξαιρετικό playmaker Βασίλη Ξανθόπουλο, ενώ είδε στο πρόσωπο του Ούκιτς τον παίκτη που θα μπορούσε να συμπληρώσει απόλυτα με τον Διαμαντίδη. Όταν είδε ότι κάτι λείπει, έφερε πολύ σωστά τον Μάρκους Μπάνκς, έναν παίκτη που άλλαζε το ρυθμό του παιχνιδιού με την έλευση του, ενώ έπαιζε και εξαιρετική άμυνα στη μπάλα. Στους φόργουορντ πολύ σωστά επέλεξε δύο παίκτες που συμπληρώνονταν εξίσου καλά. Ο Μασιούλις ποστ παιχνίδι και δύναμη και ο Μπράμος γρήγορα πόδια και μακρινό σουτ. Έχοντας ήδη ένα stretch-4 τεσσάρι και το γεγονός ότι ο Πάνκο ήταν προβληματικός, θεώρησε ότι αυτό που λείπει από την φροντ κορτ των “πρασίνων” ήταν ένας αθλητικός ψηλός, πράγμα που του έδωσε ο Τζέιμς Γκιστ. Η επιλογή Σχορτσιανίτη ήταν καθαρά επιλογή του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, κάτι που φάνηκε και με την έλευση του Στεφάν Λάσμε. Ο Πεδουλάκης βέβαια τον χρησιμοποιούσε πολύ σωστά ως αλλαγή του Γκαμπονέζου. Πλησιάζοντας στους τελικούς κατάλαβε ότι ο Παναθηναϊκός στερούνταν κινητικότητας στα γκαρντ με την φυγή Μπανκς και φυσικά από το μακρινό σουτ. Έτσι, οι επιλογές των Κάρι και Γκουίν ήταν προσεγμένες και με πολύ σωστό σκάουτινγκ. Παίκτες που ταίριαξαν αμέσως στη φιλοσοφία και στέφτηκαν και πρωταθλητές.

Νοσφεράτου

Αυτή η λέξη μου ερχόταν στο μυαλό κάθε φορά που αντίκριζα τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς. Ένας εξαιρετικός προπονητής για ανάπτυξη παικτών, που ίσως αδικημένα έφυγε από τον Παναθηναϊκό. Οδήγησε τους «πράσινους» στην πιο εντυπωσιακή κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδος. Έκανε την έκρηξη στο μεγάλο ταλέντο του Νίκου Παππά, αλλά δυστυχώς δεν κατάφερε ποτέ να δείξει κάτι αξιόπιστο πέρα από αυτό. Στη στελέχωση βέβαια έπαιρνε πολύ καλό βαθμό κατ’ εμέ, γιατί πήρε παίκτες που του έδωσαν συγκεκριμένα πράγματα, γνωρίζοντας τι παιχνίδι θα παρουσίαζε. Τρέξιμο στον αιφνιδιασμό, μακρινό σουτ και φυσικά ο Διαμαντίδης να κοντρολάρει το ρυθμό. Ίσω,ς αν δεν έχανε τον Νέλσον από την αρχή της σεζόν τα πράγματα να ήταν αλλιώς.

Recruiting

Ο Ιβάνοβιτς το έχασε αρκετά από ένα σημείο και μετά με την κάθοδο του Έι Τζέι Σλότερ. Επέλεξε τον Μπατίστα σαν πρώτο βιολί, ενώ δεν εμπιστεύτηκε ποτέ τους Μαυροκεφαλίδη και Τζέιμς Γκιστ. Οι περιπτώσεις Λαουάλ και Ράιτ μόνο αποτυχημένες μπορούν να χαρακτηριστούν, ενώ ο Τζάνις Μπλουμς ίσως είναι ο χειρότερος παίκτης που έχει περάσει από τον Παναθηναϊκό. Προσπάθησε να φέρει μια ελληνική ομάδα στα μέτρα μιας ισπανικής, μόνο που το αποτέλεσμα ήταν άκρως απογοητευτικό από το δεύτερο μισό της σεζόν, ενώ τα προβλήματα τραυματισμών οφείλονταν στη πολύ κακή προετοιμασία.

Η στελέχωση του Σάλε

Ως τώρα μόνο με σκαμπανεβάσματα μπορεί να χαρακτηριστεί η πορεία του Τζόρτζεβιτς στους «πράσινους». Η ομάδα άλλοτε αποδίδει όμορφο μπάσκετ και άλλοτε μπορεί να τρώει… 30αρα από τον αιώνιο αντίπαλο. Αυτό σίγουρα οφείλεται στην κούραση, αλλά και στην μέτρια στελέχωση του καλοκαιριού. Ήταν πολύ λάθος να εμπιστευτεί τον Κούζμιτς, όσο mobile χαρακτηριστικά και αν έχει, παραμένει ένας seven footer με αρκετές επιθετικές αδυναμίες.

Επίσης έπρεπε να έχει αποκτηθεί γκαρντ, ώστε να εξοικονομηθεί ενέργεια στα υπάρχοντα, γιατί υπήρχε εποχή που Καλάθης και Φελντίν έπαιζαν 35 με 36 λεπτά. Βέβαια, δεν μπορώ συνέχεια να διαβάζω ότι ο Καλάθης παίζει 35 λεπτά και θα σκάσει. Πρέπει να καταλάβετε ότι αυτός ο παίκτης είναι 26 ετών και ότι τόσο θα έπαιζε και στο ΝΒΑ αν ήταν σταρ. Οι αντοχές του είναι δουλεμένες γι’ αυτούς τους χρόνους. Οπότε μην ψάχνετε συνέχεια να τα ρίξετε στον προπονητή για το ροτέισον. Μέχρι τώρα ο Παναθηναϊκός είναι μέσα σε όλους τους στόχους. Αναφορικά με τον Νίκο Παππά, όταν επέστρεψε από τον τραυματισμό του και έπαιξε σε τρία ματς διαδοχικά απέκτησε και 10ήμερο τραυματισμό.

Σίγουρα έχει κάνει λάθη με την απόκτηση ορισμένων παιχνιδιών, αλλά θα είναι σφάλμα να αλλάξει και άλλος προπονητής. Η συνταγή Ομπράντοβιτς πέτυχε, όχι γιατί πήρε ευρωπαϊκό την πρώτη χρονιά, αλλά γιατί υπήρχε εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του. Ο Σάλε ακόμη μαθαίνει, αλλά μαζί πρέπει να μάθει και ο Παναθηναϊκός στο θέμα της υπομονής.

Ελληνοποίηση

Αναφορικά με το θέμα των μικρών. Για θυμίστε μου πότε κάποιος από τους προπονητές του Παναθηναϊκού αναγκαζόταν από τη διοίκηση να κουβαλάει μαζί του δύο 18χρονους και να έχει και την απαίτηση ο πρόεδρος να αγωνίζονται με μεγάλο χρόνο συμμετοχής. Οι «πράσινοι» κάνουν λάθος, όσον αφορά το τι θέλουν. Θέλουν Ευρωπαϊκό; Θέλουν Ελληνοποίηση, που σημαίνει να χάσει ορισμένα τρόπαια; Δεν γίνονται και τα δύο μαζί. Δεν γίνεται ο Χαραλαμπόπουλος και ο Παππαγιάνης στα 18 να παίζουν στην Ευρωλίγκα με μεγάλο χρόνο συμμετοχής. Ο Διαμαντίδης δεν ήταν καν επαγγελματίας στα 18 και ο κόσμος έχει την απαίτηση οι προαναφερθέντες να παίζουν περισσότερο από Κούζμιτς και Πάβλοβιτς που έχουν αγωνιστεί στο ΝΒΑ.

Πρέπει να καταλάβουμε ότι η ανάπτυξη δεν γίνεται κατευθείαν, αλλά σταδιακά. Με το να ρίξεις τους νέους στη μάχη σε κομβικά ματς, ίσως και να τους κάνει κακό στη ψυχολογία αν δεν αποδώσουν τα αναμενόμενα. Ο Χαραλαμπόπουλος αγωνίζεται περίπου 15 λεπτά στην Ελλάδα, την ώρα που ο Παπαγιάννης αγωνίζεται 9. Και οι δύο κοντεύουν να φτάσουν τους χρόνους τον Πάβλοβιτς και Ραντούλιτσα. Οπότε υπομονή και στήριξη, γιατί οι αλλαγές κάθε χρόνο δεν οδηγούν πουθενά και κάθε χρόνο τέτοια εποχή θα λέμε να έρθει πάλι ο Σάλε, ή ο Άρτζι ή θα παρακαλάμε για διάκριση.