Αναζητώντας όραμα

Ο Χρήστος Δημόπουλος γράφει για το μεγαλύτερο και σοβαρότερο πρόβλημα του Παναθηναϊκού αυτή τη στιγμή, που είναι η αβεβαιότητα και η απουσία ελπίδας και οράματος για το αύριο.

Τέλη του Νοέμβρη και ο Παναθηναϊκός είναι για άλλη μια σεζόν εκτός διεκδίκησης του πρωταθλήματος, σε μια χρονιά που υποτίθεται ότι θα έκανε μάλιστα και σοβαρό πρωταθλητισμό.

Μια χρονιά που ξεκίνησε με πολλά όνειρα από όλους στο «πράσινο» στρατόπεδο, τελειώνει πριν καν αρχίσει, μόλις μήνα Νοέμβριο. Εκτός Ευρώπης, εκτός πρωταθλήματος, με μοναδικό αποκούμπι το Κύπελλο.

Κι όμως σε όλη αυτή την σκληρή πραγματικότητα που βιώνει ο Παναθηναϊκός, το χειρότερο δεν είναι η αγωνιστική του κατρακύλα. Ο λόγος που δεν γράφω για τα αγωνιστικά του ματς με τον Ηρακλή, είναι επειδή αυτά τα προβλήματα αυτή τη στιγμή είναι δευτερεύοντα. Άλλα είναι αυτά που προέχουν.

Οποιοσδήποτε σύλλογος έτσι και ο Παναθηναϊκός, για να πορευτεί και να χαράξει την εκάστοτε πορεία του χρειάζεται ένα πλάνο. Το «πράσινο» αυτό πλάνο ξεκίνησε πριν από τρία χρόνια με Αλαφούζο στο τιμόνι, Παναθηναϊκή Συμμαχία ως μεγαλομέτοχο και προπονητή τον Γιάννη Αναστασίου.

Ήρθε η ώρα να ειπωθεί ξεκάθαρα λοιπόν και χωρίς υπεκφυγές, ότι το πλάνο Αλαφούζου απέτυχε.

Απέτυχε, διότι τη σεζόν που ο Παναθηναϊκός επιχείρησε να κάνει το βήμα παραπάνω, όπως αρμόζει στο όνομα και την ιστορία αυτού του συλλόγου, δεν κατάφερε να πείσει ποτέ εχθρούς και φίλους πως πραγματικά μπορεί! Και είναι πολύ σοβαρό ζήτημα να μην μπορεί ο Παναθηναϊκός να πείσει ότι είναι έτοιμος για την κορυφή.

Ο Γιάννης Αλαφούζος είναι ένας άνθρωπος που δεν έχω να του προσάψω πολλά. Με τα καλά και τα κακά του, ήταν ο μόνος που βγήκε μπροστά πριν τρία χρόνια για να μην πάθει ο Παναθηναϊκός ότι έπαθε η ΑΕΚ, σε μια περίοδο που κανείς επιφανής Παναθηναϊκός δεν είχε το θάρρος να βγει μπροστά. Αλλά με όλο το σεβασμό στον Γιάννη Αλαφούζο, το τριφύλλι πρέπει να αλλάξει ρότα.

Η περίοδος του “πολλά λέμε και λίγα κάνουμε” πρέπει να τελειώσει. Η εποχή του «πάντα μας αδικούν» δημιούργησε στην ομάδα το ελαφρυντικό της ήττας και οι ποδοσφαιριστές παίζουν μέσα τους με τη νοοτροπία πως αν χάσουν, κάποιος τρίτος θα φταίει.

Ο Παναθηναϊκός είναι από τις πιο αδικημένες διαιτητικά ομάδες κατ’ εξακολούθηση αλλά φέτος το -11 από τον Ολυμπιακό, δεν έχει διαμορφωθεί από κανέναν τρίτο παράγοντα. Κι όμως ακόμα και τώρα το “Τριφύλλι” χωρίς ίχνος αυτοκριτικής συνεχίζει την ίδια -αποτυχημένη- επικοινωνιακή τακτική.

Το αύριο του Παναθηναϊκού είναι πιο αβέβαιο από ποτέ. Αυτό που είναι βέβαιο όμως είναι πως χωρίς μια οικονομικά ισχυρή διοίκηση και με ανθρώπους που θα μπορέσουν να κοντράρουν το σύστημα που λυμαίνεται τα πάντα στο ελληνικό ποδόσφαιρο στην πράξη κι όχι στα λόγια, ο Παναθηναϊκός δύσκολα θα ξαναγίνει Παναθηναϊκός. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να απασχολήσει σοβαρά όλους μας. Γιατί το πρόβλημα του παρόντος δεν είναι αν θα βγει η ομάδα δεύτερη ή τρίτη στη Σούπερ Λιγκ…