Η πραγματικότητα που πιέζει κι άλλο τον Παναθηναϊκό!

Γράφει ο Χρήστος Δημόπουλος

Για αρχή οφείλω πρώτα από όλα να σας καλησπερίσω όλους και να δηλώσω πολύ χαρούμενος που ανήκω κι εγώ από σήμερα στην οικογένεια του «Όλα Πράσινα». Με την παρουσία μου θα προσπαθήσω να προσφέρω κι εγώ σε αυτή την καταπράσινη γωνιά του διαδικτύου, ό,τι περισσότερο μπορώ και είμαι σε θέση να σχολιάζω για τον Παναθηναϊκό μας. Επί το πλείστον τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό.

Και για να μπαίνουμε σιγά σιγά στο «ψητό», η κατάσταση που επικρατεί στις τάξεις του Παναθηναϊκού αυτή την περίοδο είναι λίγο πολύ γνωστή. Μια ομάδα η οποία μοιάζει έτοιμη να κάνει την επόμενή της γκέλα και να ωθήσει τον κόσμο να περάσει από την γιούχα σε πιο ακραίες αντιδράσεις. Και ο λόγος της εικόνας αυτής των «πράσινων» όσο κι αν μοιάζει καθαρά αγωνιστικός, στην πραγματικότητα δεν είναι.

Μα θα μου πει κάποιος εύλογα «Ρε φίλε δεν τους είδες πως έπαιζαν με τον Πλατανιά στη Λεωφόρο;». Κι όμως υπάρχει μια λεπτομέρεια σε αυτό το παιχνίδι του τριφυλλιού, που φανερώνει τι πραγματικά συμβαίνει στην ομάδα. Ο Παναθηναϊκός στο δεύτερο ημίχρονο της Λεωφόρου δεν είχε ΟΥΤΕ την μπάλα στα πόδια του, ΟΥΤΕ έκανε ευκαιρίες, ΟΥΤΕ προσπάθησε να τρυπήσει την άμυνα του Πλατανιά.

Αντίθετα ήταν μια ομάδα που κλείστηκε πίσω, δεν κυνήγησε παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις το γκολ και άφησε τους Χανιώτες να πιστέψουν ότι μπορούν να πάρουν κάτι από αυτό το ματς. Κάτι που αποδεικνύεται και από τις τελικές των δύο ομάδων (ο Πλατανιάς είχε περισσότερες στο δεύτερο ημίχρονο), αλλά και την κατοχή (ισορροπημένη στο δεύτερο μισό).

Αυτό ακριβώς το γεγονός αποδεικνύει ότι το κύριο έλλειμμα στον Παναθηναϊκό είναι αυτό της νοοτροπίας. Δεν μπορεί κανείς να πει πως το τριφύλλι δεν μπόρεσε να διασπάσει την άμυνα του Πλατανιά ή ότι δεν κατάφερε να παίξει καλό ποδόσφαιρο, όταν πολύ απλά στο δεύτερο ημίχρονο της Λεωφόρου δεν προσπάθησε καν για να πετύχει τα παραπάνω!

Και φυσικά όταν μιλάμε για νοοτροπία η κουβέντα αμέσως πάει στον προπονητή. Και όταν μιλάμε για έλλειμμα νοοτροπίας στον Παναθηναϊκό, η κουβέντα πάει αμέσως στον Γιάννη Αναστασίου. Είναι νομίζω αυτονόητο και δεν χρειάζεται να το πω εγώ, ότι ο Έλληνας τεχνικός ουσιαστικά μένει μέχρι να φύγει από την ομάδα. Γιατί μόνο με θαύμα ένας προπονητής που έχει χάσει την στήριξη του κόσμου (λόγω Καμπάλας, Πανιωνίου) και την εκτίμηση του ίδιου του ρόστερ (λόγω δηλώσεών του π.χ. περί έλλειψη ηγετών όταν αγωνίζονται παίκτες όπως οι Στιλ, Ζέκα, Μπεργκ στην ενδεκάδα), μπορεί να παραμείνει στη θέση του.

Αυτό που αξίζει να προσέξει πάντως κανείς είναι ότι και ο ίδιος ο Αναστασίου μοιάζει να συνειδητοποιεί πως δύσκολα ανατρέπεται η υπάρχουσα κατάσταση. Απόδειξη η δήλωση με κατεβασμένο το κεφάλι μετά το ματς με τον Πλατανιά, ότι «τα παιδιά είχαν σήμερα πίεση». Αγαπητέ Γιάννη αν έχουμε πίεση με τον Πλατανιά, στα ματς με Ξάνθη, Γιάννενα, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, Ατρόμητο και Ολυμπιακό που έρχονται τι θα έχουμε;

Μιας που αναφέραμε και τον Ολυμπιακό αξίζει να σημειώσουμε κάτι ακόμα, που δυσκολεύει ακόμα περισσότερο τον Γιάννη Αναστασίου και την ομάδα του. Το «διπλό» του Ολυμπιακού μες στο Λονδίνο την Τρίτη, προκαλεί νοσταλγία σε όλους τους Παναθηναϊκούς. Γιατί ο Παναθηναϊκός ήταν ανέκαθεν η ομάδα που γέμιζε με υπερηφάνεια τον κόσμο του κι όχι μόνο στα μεγάλα του ευρωπαϊκά βράδια στο Champions League.

Και πλέον αντί για μεγάλα βράδια, ο Παναθηναϊκός μέρα ευρωπαϊκών αγώνων, την Τετάρτη, έδωσε φιλικό στο Κορωπί με την Αργυρούπολη! Αυτό τα λέει όλα για την προστιθέμενη πίεση που έρχεται για όλους στο «πράσινο» στρατόπεδο.

Υ.Γ. Για τον Εσιέν θα τα πούμε κάποια άλλη στιγμή σε ένα κείμενο αποκλειστικά για τον Γκανέζο.

Υ.Γ1. Επειδή τώρα συστηνόμαστε να ξεκαθαρίσω κάτι. ΤΟ ΦΕΤΙΝΟ ΡΟΣΤΕΡ ΤΟΥ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΚΟ. ΚΑΘΕ ΑΛΛΟ!