Να τελειώνει το… αστείο!

Τι συμβαίνει όταν πατέρας και γιος καλούνται να συνεργαστούν υπό το βλέμμα εκατομμυρίων «κακών γλωσσών»; Πόσο δύσκολη είναι η θέση τους;

Γράφει ο Μάρκος Στεφάνου

Ανέκαθεν, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, όταν πατέρας και γιος αναγκάζονται να συνυπάρξουν σε περιβάλλον εκτός του οίκου τους, αυτομάτως εισέρχονται σε μια ιδιόμορφη κατάσταση, δύσκολα διαχειρίσιμη. Όταν μάλιστα, αυτή η σχέση πρέπει καθημερινά να βιώνει την απότομη εναλλαγή μεταξύ επαγγελματικής και πατρικής συμβίωσης, τότε οι εμπλεκόμενοι αναγκάζονται συνεχώς να πασχίζουν να αποδείξουν ότι ο πιο κοντινός τους άνθρωπος αντιμετωπίζεται απλά… σαν όλους τους άλλους. Περίπλοκη διαδικασία αν μη τι άλλο.

Ο μεν πατέρας-που συνήθως είναι ο… από πάνω-καλείται να αποδείξει πως το «αίμα» του δεν απολαμβάνει ειδικά προνόμια έναντι των άλλων, επειδή τυγχάνει να αποτελεί το αγαπημένο του πρόσωπο στον κόσμο, εκτός των επαγγελματικών συνόρων. Ο δε γιος, πρέπει να προσπαθεί διπλά και τριπλά, ώστε να κλείσει τα στόματα που με την πρώτη ευκαιρία δεν θα διστάσουν να ξεστομίσουν την κακεντρέχεια: «Λουφάρει, γιατί είναι γιος του προϊσταμένου», «Βρίσκεται εδώ, γιατί είναι γιος του αφεντικού», «Παίζει βασικός, γιατί είναι γιος του προπονητή».

Όλη αυτή η κατάσταση φυσικά, γίνεται εκατοντάδες φορές δυσκολότερη, όταν η επαγγελματική σχέση πατέρα-γιου δεν παρακολουθείται απλά από το στενό επαγγελματικό περιβάλλον, αλλά από εκατομμύρια μάτια σε ολόκληρη τη χώρα. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει στην προκειμένη περίπτωση που μας απασχολεί, τη σχέση δηλαδή μεταξύ Γιώργου και Χρήστου Δώνη, οι οποίοι συνυπάρχουν στον Παναθηναϊκό από τις αρχές του περασμένου Ιουλίου.

Οι κακές γλώσσες δεν άργησαν να αρχίσουν τα δικά τους. Αν όχι από τα πρώτα φιλικά-που ελάχιστοι παρακολούθησαν-τότε από το παιχνίδι της 1ης αγωνιστικής απέναντι στην Ξάνθη, ακούστηκαν οι πρώτες χλιαρές φωνές: «Καλά παίξαμε, αλλά τον γιο του να μην τον βάζει». Αποτελεί φυσικά λεπτομέρεια για κάποιους, πως ο Δώνης junior αγωνίστηκε σε 26 παιχνίδια πέρσι με τον Μαρίνο Ουζουνίδη στον πάγκο, σε πολλά από τα οποία μάλιστα κλήθηκε να παίξει στην άγνωστη για τον ίδιο θέση του σέντερ φορ.

Από’ κει και πέρα, ακολούθησαν δύο παιχνίδια απέναντι σε Λαμία και Λάρισα, στα οποία ο νεαρός χαφ έμεινε εκτός αποστολής λόγω τραυματισμού, για να επιστρέψει στην ενδεκάδα στο ματς απέναντι στον Λεβαδειακό, στο οποίο αγωνίστηκε στα χαφ μαζί με τον Δημήτρη Κουρμπέλη. Στη συγκεκριμένη αναμέτρηση, ο Έργκους Κάτσε ήταν ανέτοιμος για να βγάλει 90λεπτο μετά από έναν τραυματισμό που είχε αποκομίσει στο παιχνίδι κόντρα στη Λάρισα, ενώ και ο Τζανδάρης έμεινε εκτός αποστολής λόγω τραυματισμού. Μοναδική εναλλακτική επιλογή λοιπόν για τον κόουτς του Παναθηναϊκού, ήταν ο Πασχάλης Στάικος. Αντίστοιχη ήταν η κατάσταση και στα επόμενα δύο παιχνίδια, με τον προπονητή του Παναθηναϊκού ουσιαστικά να καλείται να επιλέξει για την ενδεκάδα μία (απέναντι στον ΠΑΣ) ή δύο (απέναντι στον Αστέρα) επιλογές ανάμεσα σε Δώνη, Στάικο και Τζανδάρη. Με την υποσημείωση φυσικά, πως οι δύο τελευταίοι ξεκίνησαν βασικοί αντί του πρώτου στο ενδιάμεσο παιχνίδι Κυπέλλο στο Αγρίνιο κόντρα στον Παναιτωλικό.

Το ερώτημα είναι, πόσο πια καλύτεροι είναι οι Τζανδάρης και Στάικος από τον Χρήστο Δώνη, ώστε να γίνεται ολόκληρη κουβέντα, σχετικά με το αν δικαιούται ο γιος του τεχνικού των «πρασίνων» να παίρνει φανέλα βασικού; Σίγουρα, ο πρώην παίκτης των ΠΑΣ Γιάννινα και Ηρακλή δεν βρίσκεται ανάμεσα στους διακριθέντες αυτών των πρώτων έξι αγωνιστικών, όμως με αντικειμενικά κριτήρια δεν βρίσκεται ούτε στους αρνητικούς πρωταγωνιστές (αν υπάρχουν στον Παναθηναϊκό φέτος μέχρι τώρα). Μέχρι στιγμής βλέπουμε έναν παίκτη που δίνει σίγουρα το 100% στο γήπεδο, είναι καλός στα ανασταλτικά του καθήκοντα, κλείνει αρκετούς χώρους, όμως είναι πολύ «τρακαρισμένος», όσον αφορά στις μεταβιβάσεις του και την τελική του προσπάθεια. Και το γεγονός αυτό, οφείλεται εν πολλοίς στην διπλή ευθύνη που κουβαλάει στις πλάτες του ο Δώνης: Να αποδείξει πως αξίζει να παίζει στον Παναθηναϊκό και να αποδείξει ότι δεν παίζει στον Παναθηναϊκό επειδή είναι προπονητής ο πατέρας του.  Αυτό είναι κάτι το οποίο ο Έλληνας μέσος θα πρέπει να αποβάλει από μέσα του, ώστε να λυθούν περισσότερο τα πόδια του και να αποδώσει πραγματικά αυτό που μπορεί.

Ο κόσμος του Παναθηναϊκού από την πλευρά του, δεν θα πρέπει επ’ ουδενί να ανακυκλώνει κάτι το οποίο προσβάλει κυρίως τον προπονητή της ομάδας, αλλά και τον ίδιο τον παίκτη. Ο κόουτς του «Τριφυλλιού» άλλωστε, μετά τα πρώτα αποτελέσματα που έχει παρουσιάσει, έχει πείσει τον περισσότερο κόσμο πως πολύ απλά… αυτός ξέρει καλύτερα. Και αλίμονο αν κανείς πιστεύει πως ο Δώνης θα έβαζε τις προσωπικές του προτιμήσεις πάνω από το καλό της ομάδας του. Μπορεί στο τέλος να αποδειχθεί καλός, κακός ή μέτριος προπονητής για τους «πράσινους». Όμως με την πορεία του μέχρι τώρα στο ποδόσφαιρο έχει αποδείξει πως πρεσβεύει κάποιες αξίες. Και αυτές τουλάχιστον, οφείλουμε να του τις αναγνωρίσουμε.

Γι’ αυτό λοιπόν, το αστείο ας τελειώσει εδώ. Πριν καν καλά-καλά αρχίσει…

Υ.Γ.: Ο Χατζηγιοβάνης δικαιούται να θεωρείται από πολλούς ως ο MVP της μέχρι τώρα πορείας του Παναθηναϊκού. Όμως αυτό το πράγμα με το παρακαλετό  στον Δώνη μετά από κάθε πέναλτι θα πρέπει να σταματήσει για πολλούς λόγους…

Υ.Γ.1: Μίλια μακριά από όλους τους υπόλοιπους ο Παναθηναϊκός λαός και χθες το απέδειξε για ακόμα μια φορά.

Υ.Γ.2: Μποροθρύλος και Καϋμενάκης γιατί βιάστηκαν τόσο πολύ να ανακοινώσουν το sold-out;