Ένα ρόστερ με θεμέλια και… καμικάζι!

Το τρομερό σερί της Γκαμπάλα, ο Παναθηναϊκός που χρειάζεται… ρεαλισμό και το “πράσινο” ρόστερ που έχει γερά θεμέλια, αλλά παράλληλα του λείπουν σημαντικά κομμάτια.

Προγνωστικά στοιχήματος από το Νο.1 site προβλέψεων στην Ελλάδα!

Γράφει ο Μάρκος Στεφάνου

☘️ Πρώτα ρεαλιστής, μετά… Panathinaikos!

Αν το χθεσινό παιχνίδι απέναντι στη διαχρονικά σκληροτράχηλη Γκαμπάλα ήταν “μονό”, δίχως να υπάρχει η εκκρεμότητα του Μπακού, τότε έχω την εντύπωση πως άπαντες, με πρώτο και καλύτερο τον Μαρίνο Ουζουνίδη, θα έφευγαν πιο γεμάτοι από ποτέ τα τελευταία 2-3 χρόνια από τη Λεωφόρο, βλέποντας μια ομάδα να παίζει ποδόσφαιρο, να κυριαρχεί επί του αντιπάλου της και να μην κινδυνεύει σε καμία περίπτωση να χάσει τη νίκη. Για κακή μας τύχη όμως, η δουλειά δεν έχει τελειώσει εδώ και ουδείς μπορεί να εφυσηχάσει πριν ακουστεί το τελευταίο σφύριγμα της ρεβάνς του Αζερμπαϊτζάν. Διότι μπορεί ο Παναθηναϊκός να έδειξε πόσο καλύτερο σύνολο διαθέτει από τους Αζέρους, ωστόσο αυτή η… άτιμη η Γκαμπάλα έχει άστρο κι έχει αποδεδειγμένα και τον τρόπο να παίρνει αυτό που θέλει σε διπλά παιχνίδια. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, τηρουμένων των αναλογιών, αν έρθει τελικά η πρόκριση θα αποτελεί μια σημαντική επιτυχία για το “Τριφύλλι”.

“Μα, σιγά την Γκαμπάλα”, θα πουν όσοι έχουν μείνει στην περασμένη δεκαετία και θεωρούν επιτυχίες για τον Παναθηναϊκό μόνο νίκες απέναντι σε ομάδες που ανήκουν στην ελίτ της Ευρώπης. Επιτρέψτε μου όμως να απευθυνθώ σε τόνο που συνάδει με την εποχή και να υπενθυμίσω πως μια ομάδα που πρόπερσι, πέρσι και φέτος έχει προκριθεί διαδοχικά από εννέα (!) διπλές νοκ άουτ αναμετρήσεις για το Europa League, τότε μάλλον κάτι κάνει πολύ σωστά. Κι αν οι επικρατήσεις επί των  Ντιναμό Τιφλίδας, Τσουκαρίτσκι, Απόλλων Λεμεσού, Σαμτρέντια και Βουδαπέστη δεν αποτελούν και κάποιο σπουδαίο παράσημο, δεν ισχύει το ίδιο για τις προκρίσεις των Αζέρων κόντρα σε Μάριμπορ και Γιαγκελόνια, πόσο μάλλον για αυτές απέναντι σε Παναθηναϊκό και Λιλ πρόπερσι και πέρσι αντίστοιχα. Ας το κλείσουμε λοιπόν αυτό το κεφάλαιο, ας αρχίσουμε να μιλάμε σε πιο ρεαλιστικές βάσεις και τέλος, ας συνειδητοποιήσουμε πως από του χρόνου-ίσως και από φέτος-αν το “Τριφύλλι” δεν αρχίσει να νικάει τις “Γκαμπάλες” που θα βρει στον δρόμο του, τότε θα βρίσκεται στα γκρουπ των ανίσχυρων σε όλες τις ευρωπαϊκές κληρώσεις.

☘️ Έχει τα θεμέλια, λείπουν σημαντικά κομμάτια…

Ο Παναθηναϊκός ήταν λοιπόν πολύ καλός χθες το βράδυ στη Λεωφόρο και δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως στις περισσότερες θέσεις, όχι μόνο δεν έχει αποδυναμωθεί, αλλά με τη “σφραγίδα” του Μαρίνου Ουζουνίδη έχει αναδείξει μονάδες που αποτελούν πολυτέλεια για τα σημερινά οικονομικά δεδομένα του συλλόγου. Η τετράδα της “πράσινης” άμυνας έχω την αίσθηση πως είναι πολύ καλύτερη ακόμα κι από αντίστοιχες της εποχής που το χρήμα έρεε άφθονο στα ταμεία του συλλόγου, με δύο σύγχρονα ακραία μπακ που ανεβοκατεβαίνουν ασταμάτητα στις πτέρυγες, αλλά και το “Hummer” που αναζητούσαμε εναγωνίως από την εποχή της πολυμετοχικότητας και τελικά το βρήκαμε στο πρόσωπο του Ροντρίγκο Μολέντο. Αν προσθέσουμε στους παραπάνω τον πολύ βελτιωμένο Κουτρουμπή, τους Ευαγγέλου και Κολοβέτσιο, αλλά και τα δύο ακραία μπακ που θα προστεθούν μελλοντικά, τότε μιλάμε για μια εξαιρετική αμυντική γραμμή. Η οποία φυσικά έχει δουλευτεί και καταλλήλως από τον προπονητή της, όπως φανερώνουν με τον πλέον εμφατικό τρόπο οι περσινές αμυντικές επιδόσεις της ομάδας.

Στον χώρο του άξονα οι δύο θέσεις έχουν “κλειδώσει” για τα καλά, με τους Ζέκα και Κουρμπέλη να έχουν δέσει άψογα μεταξύ τους, αποτελώντας ένα δίδυμο που σε καμία περίπτωση δεν διέθετε ο Παναθηναϊκός τουλάχιστον την τελευταία τετραετία. Ο αρχηγός των “πρασίνων” παρουσιάζεται άλλος άνθρωπος με τον Έλληνα χαφ στο πλευρό του και πραγματικά χθες το βράδυ ήταν “χάρμα ιδέσθαι”. Και θα με συγχωρέσει ο φίλος μου, Άρης Αντωνόπουλος, αλλά πιστεύω πως στη χθεσινή του κριτική ήταν αρκετά σκληρός με τον Ελληνοπορτογάλο, ο οποίος κατ’ εμέ ήταν ο κορυφαίος του γηπέδου. Ταχύτατη ανάκτηση της μπάλας, ουδεμία χαμένη μονομαχία και αξιοπρεπέστατες μεταβιβάσεις από τον Ζέκα, ο οποίος μπορεί να φοράει το περιβραχιόνιο για πέμπτη συνεχόμενη σεζόν, ωστόσο έχω την εντύπωση πως φέτος θα είναι η πρώτη χρονιά που θα καταλάβουμε όλοι μας πως είναι ο “κάπτεν” των “πρασίνων”.

Κλείνοντας το συγκεκριμένο κεφάλαιο, ας πούμε δύο λόγια και για την-μέχρι στιγμής-προβληματική μεσοεπιθετική γραμμή του Παναθηναϊκού, οι οποία ναι μεν έχει καλές βάσεις, αλλά λείπουν ορισμένα πολύ σημαντικά κομμάτια. Δεν ξέρω πόσοι από τους Λουντ, Άλτμαν, Χατζηγιοβάνη και Μολίνς θα θεωρούνται βασικοί παίκτες της ομάδας σε δύο μήνες από σήμερα. Ο Ουζουνίδης περιμένει με αγωνία την έλευση ενός ακόμα ενδεκαδάτου εξτρέμ, ενός βασικού επιθετικού, καθώς και την σταδιακή ενσωμάτωση των Λουτσιάνο, Καμπέσας και Βιγιαφάνιες. Συνεπώς οι τέσσερις της χθεσινής μεσοεπιθετικής γραμμής θα πρέπει να πασχίσουν για να κρατήσουν τις θέσεις τους. Έχω την εντύπωση πάντως πως Λουντ και Άλτμαν βρίσκονται σε πολύ καλό δρόμο και αναρωτιέμαι ποιος θα καταφέρει να “κουνήσει” από την ενδεκάδα-ειδικά-τον Φινλανδό αν συνεχίσει αντίστοιχες εμφανίσεις με τη χθεσινή. Σημαντικό βέβαια αυτό το “αν”, καθώς η αλήθεια είναι πως η λέξη “σταθερότητα” απουσιάζει από το ρεπερτόριο του Λουντ την τελευταία διετία που βρίσκεται στην ομάδα.

Ο προπονητής του Παναθηναϊκού λοιπόν, θα έχει αρκετές λύσεις σε μερικές εβδομάδες από τώρα για την επίθεση, ωστόσο θα λείπει το σημείο αναφοράς, που μέχρι και την περσινή σεζόν ήταν ο Μάρκους Μπεργκ. Και είναι βέβαιο πως δεν πρόκειται να έρθει ο ποδοσφαιριστής που θα μπει στα παπούτσια του Σουηδού, με τον Ουζουνίδη να επιθυμεί να διαμορφώσει μια “γραμμή κρούσης”, η οποία θα έχει πλουραλισμό και θα παίρνει γκολ από πολλούς παίκτες. Το αν θα τα καταφέρει, θα φανεί στην πορεία, καθώς σε αντίθεση με την άμυνα και το κέντρο, εδώ έχουμε ένα σημαντικό ερωτηματικό για το πως θα ανταποκριθούν οι “πράσινοι” δίχως έναν ποδοσφαιριστή που έχει σε τόσο μεγάλο βαθμό το εύκολο γκολ.

Μέχρι τότε ωστόσο, όπως είδαμε και στο χθεσινό παιχνίδι, όποιος και να παίρνει τη φανέλα του βασικού, θα μπαίνει στο γήπεδο, θα γνωρίζει ακριβώς τι πρέπει να κάνει και θα είναι ένας… καμικάζι μέσα στις τέσσερις γραμμές. Διότι χθες στο γήπεδο της Λεωφόρου είδαμε έντεκα πραγματικούς καμικάζι, οι οποίοι ορισμένες στιγμές δεν άφηναν τον αντίπαλο να πάρει ούτε ανάσα, ούτε καν να περάσει το κέντρο με ευκολία. Και όπως αναφέραμε και στην αρχή του κειμένου, ο Παναθηναϊκός χθες δεν έπαιζε ούτε με τον Λεβαδειακό, ούτε με τη Βέροια (όχι ότι κι αυτούς τους κέρδισε εύκολα πέρσι), αλλά με μια ομάδα που τα τελευταία δύο χρόνια έχει κερδίσει δικαίως τον σεβασμό της ποδοσφαιρικής Ευρώπης.

Υ.Γ.: Μπορεί ο κόσμος του Παναθηναϊκού να μην γέμισε χθες το γήπεδο, ωστόσο όσοι βρέθηκαν στο γήπεδο της Λεωφόρου ήταν πραγματικά ΆΨΟΓΟΙ, βοήθησαν την ομάδα, άφησαν στην άκρη τα υπόλοιπα και συμπεριφέρθηκαν όπως ακριβώς έπρεπε να κάνουν, προκειμένου να στηρίξουν τον Παναθηναϊκό. Οι υπόλοιποι, μπορούν να συνεχίσουν το διαδικτυακό κράξιμο και να περιμένουν τον… επενδυτή-φάντασμα που θα έρθει και θα ρίξει τα εκατομμύρια με το τσουβάλι στην ομάδα.

Απόκτησε το ολοκαίνουργιο t-shirt του Νίκου Παππά αποκλειστικά από το PAO SHOP!