Παναγιωταράς: “Παναθηναϊκός, το ομορφότερο ταξίδι της ζωής μου…”

Ένας άνθρωπος που εργάστηκε για 29 χρόνια ως φυσικοθεραπευτής του Παναθηναϊκού κατακτώντας 15 πρωταθλήματα, 11 κύπελλα, 6 ευρωπαϊκά και 1 Διηπειρωτικό Κύπελλο, όντας παρών σε όλες τις μεγάλες στιγμές του “Τριφυλλιού”, ο Άκης Παναγιωταράς, άνοιξε την καρδιά του στην ιστοσελίδα “Eurohoops” περιγράφοντας όλα όσα έζησε στην… οικογένειά του.

Αναλυτικά η συνέντευξη του Άκη Παναγιωταρά στο “eurohoops.net”:

Ας ξετυλίξουμε το κουβάρι της ιστορίας από την αρχή… Πως ξεκινάει η σχέση σου με τον Παναθηναϊκό;

“Η ιστορία ξεκινάει το 1986… Εκείνη την εποχή εργαζόμουν σε ένα φυσικοθεραπευτήριο που ήταν και γυμναστήριο. Θυμάμαι ερχόταν ο Μιχάλης ο Κυρίτσης, τότε προπονητής στην ομάδα, και η φράση που μου είπε ήταν “ρε μικρέ θες να δουλέψεις στον Παναθηναϊκό;”. Εμένα μου φάνηκε πολύ περίεργο, ξαφνιάστηκα, αλλά δέχτηκα φυσικά και λίγες μέρες μετά πήγα στην προπονηση στον Τάφο του Ινδού. Εν τω μεταξύ έψαχνα τη θύρα 7, δεν ήξερα ούτε το συγκεκριμένο γήπεδο ούτε από που να μπω και ο πρώτος άνθρωπος που συνάντησα ήταν ο Μέμος ο Ιωάννου ο οποίος με καθοδήγησε στα αποδυτήρια. Έτσι λοιπόν ξεκίνησε όλο το ταξίδι, γιατί ταξίδι είναι όχι απλά μια ιστορία”…

Τα χρόνια περνάνε, εσύ προσαρμόζεσαι πλήρως και οι αδερφοί Γιαννακόπουλοι πραγματοποιούν τις πρώτες μεγάλες μεταγραφές. Ανάμεσα τους ο Νίκος Γκάλης! Πως το έζησες;

“Πράγματι! Είχαν ήδη ξεκινήσει οι καλές κινήσεις με τις μεταγραφές Οικονόμου, Μυριούνη, Αλβέρτη που ήταν ότι καλύτερο υπήρχε στις μικρότερες ηλικίες. Με τις μεταγραφές όμως εκείνο το καλοκαίρι των Γκάλη, Βράνκοβιτς, Κόμαζετς, Σοκ και μετά του Κούζμα άρχισε πλέον η ομάδα να χτίζεται για πραγματικά μεγάλα πράγματα.

Εντάξει, ιδιαίτερη στιγμή από εκείνη την κατάσταση ήταν η πρώτη φορά που συνάντησα τον Νίκο (σ.σ. Γκάλη). Μπαίνοντας στα αποδυτήρια έβλεπες έναν άνθρωπο που στο βλέμμα του υπήρχε μία λάμψη, ήταν σταρ, κάτι το διαφορετικό. Και φυσικά δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που ζήσαμε για όσο καιρό έπαιξε στον Παναθηναϊκό, όπου δεν υπήρχε μέρος που να πάμε και να μην γίνεται χαμός από τον κόσμο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά σε μία προετοιμασία στο Τσιόκο, στην Ιταλία, ψάχναμε έναν οδοντίατρο. Από το ξενοδοχείο μας είπαν να πάμε σε ένα διπλανό χωριό, ακόμα πιο μικρό. Περιμέναμε με τον Νίκο στην αίθουσα αναμονής και με το που βγαίνει ο ιατρός και τον βλέπει δεν το πίστευε, μόνο που δεν γονάτισε από τη χαρά του!

Μία άλλη ανάμνηση που δεν θα ξεχάσω φυσικά ποτέ είναι η τελευταία στιγμή του Γκάλη με το Παναθηναϊκό, μέσα στα αποδυτήρια του Μετς όταν άλλαζε για να φύγει στο ημίχρονο του Αμπελόκηποι-Παναθηναϊκός. Ήταν μία συνάντηση με το κύριο Παύλο, άκρως συγκινητική, αλλά καλύτερα να μην πούμε παραπάνω”.

Ο Παναθηναϊκός κατακτά μονάχα το κύπελλο το 1993 απέναντι στον Άρη αλλά οι ηχηρές κινήσεις δεν σταματούν. Επόμενη μεταγραφή αυτή του Ντομινίκ Ουίλκινς!

“Στη συγκεκριμένη μεταγραφή είναι αυτό που λέμε έπεσαν τα τσιμέντα. Είχε μαζέψει στην πρώτη του προπόνηση 11000 άτομα… Ήρθε βέβαια με λίγο διαφορετική νοοτροπία. Οι παίκτες του ΝΒΑ έχουν μάθει να προετοιμάζονται κυρίως για τα playoffs οπότε στην αρχή ήταν λίγο δύσκολο να προσαρμοστεί. Από τον Φεβρουάριο-Μάρτιο και μετά όμως, δηλαδή στην εποχή που είχε μάθει να φορτσάρει έπαιξε καταπληκτικά. Ήταν κάτι πραγματικά πολύ ξεχωριστό για την ομάδα να έχει τον Ντομινίκ στις τάξεις της και πιστεύω πως είναι ο καλύτερος παίκτης που ήρθε ποτέ στην Ευρώπη. Τέτοιο αστέρι δεν έχει ξαναέρθει”.

Η συγκεκριμένη μεταγραφή ήταν καθοριστική για το θρίαμβο στο Παρίσι (1996). Το πρώτο Ευρωπαϊκό τόσο για σένα όσο και για την υπόλοιπη ομάδα. Πως ένιωσες;

“Μιλάμε για το πρώτο Ευρωπαϊκό που παίρνει ελληνική ομάδα. Τρομερό επίτευγμα αλλά και σπάνιες στιγμές, ειδικά με την έκβαση του παιχνιδιού στο τέλος. Βέβαια όλοι λένε για την τάπα του Στόικο στην οποία μπορεί να είχε χτυπήσει η μπάλα στο ταμπλό αλλά η πραγματικότητα είναι πως ο χρόνος είχε σταματήσει τη στιγμή που ο Γιαννάκης χάνει τη μπάλα. Η όλη φάση από εκεί και μετά, δηλαδή ο αιφνιδιασμός της Μπάρτσελόνα και η τάπα του Βράνκοβιτς, είναι ως μη γενόμενη. Το πιο σωστό θα ήταν να παίξει η Μπαρτσελόνα με 4.2” από το πλάι και να κάνει την τελευταία επίθεση.

Απίστευτα συναισθήματα… Ήταν κάτι που δεν το είχε ζήσει κανείς αθλητής ή ο οποιοσδήποτε ο οποίος είχε ασχοληθεί με την ομάδα σε συλλογικό επίπεδο. Αξέχαστο πραγματικά!”

Λίγες μέρες μετά το Παρίσι ο Παναθηναϊκός γνωρίζει την ήττα με 73-38 από τον Ολυμπιακό. Πως οδηγηθήκαμε σε αυτό;

“Είχαμε γυρίσει με το Ευρωπαϊκό από τη Γαλλία… Ο Ντομινίκ τότε είχε ένα πρόβλημα με τον αχίλλειο του. Παίξαμε το πρώτο παιχνίδι και χάσαμε μέσα στο ΣΕΦ, κερδίσαμε στη συνέχεια μέσα στο ΟΑΚΑ, στο τρίτο άρχισε να έχει τις ενοχλήσεις στον αχίλλειο και χάσαμε ξανά στο ΣΕΦ. Στο τέταρτο παιχνίδι παίξαμε χωρίς τον Ντομινίκ, κερδίσαμε και εκεί κάπου άδειασε ψυχολογικά η ομάδα. Ο Ντομινίκ εξαφανίστηκε από εκείνο το παιχνίδι και μετά, δηλαδή δεν ξέραμε καν ότι είχε φύγει όταν είχε φύγει. Τώρα οι λόγοι που τον ανάγκασαν να φύγει έτσι ξαφνικά και να μην παίξει πιστεύω πως δεν ήταν απλά και μόνο ο τραυματισμός και φυσικά δεν υπήρχε κανένα οικονομικό θέμα! Δεν ξέρω τι μπορεί να τον έκανε να φύγει έτσι απότομα”…

Η απάντηση σε αυτή την ήττα έρχεται λίγα χρονιά μετά, το 1999…

“Πρωτάθλημα μες στο Παλέ ε; Πιστεύω αυτή η νίκη άλλαξε όλη τη ροή της ιστορίας στο ελληνικό μπάσκετ! Εκεί γύρισε ο διακόπτης και πήραμε για τα καλά το πάνω χέρι από τον Ολυμπιακό. Θυμάμαι συγκεκριμένα όταν παίξαμε το 4ο παιχνίδι μέσα στο ΟΑΚΑ, μας είχε ενοχλήσει η κίνηση των παικτών του Ολυμπιακού, με εντολή του Ντούντα, να μαζευτούν στο κέντρο του γηπέδου για να δώσουν όρκο νίκης για πρωτάθλημα μέσα στο ΣΕΦ.

Tο επόμενο πρωί κυκλοφόρησαν φίλα προσκείμενες εφημερίδες στον Ολυμπιακό με φωτογραφίες που απεικόνιζαν τη συγκερκιμένη κίνηση μέσα στο ΟΑΚΑ. Εγώ είχα κόψει όλα αυτά τα πρωτοσέλιδα και τα είχα κολλήσει μέσα στα αποδυτήρια για να τα βλέπουν οι δικοί μας, σαν ένα είδος ντοπαρίσματος να στο πω. Πήγαμε πραγματικά σαν καμικάζι στο τελευταίο παιχνίδι… Μάλιστα, θυμάμαι χαρακτηριστικά πως είχε πέσει και ξύλο (!) στο ημίχρονο μέσα στη φυσούνα μεταξύ των παικτών. Τώρα μεταξύ ποιων δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, πάντως παίκτες ήταν… Πραγματική μάχη”!

Οι επιτυχίες δεν σταματάνε και μία χρονιά μετά ο Παναθηναϊκός ράβει το 2ο αστέρι στη Θεσσαλονίκη.

“Φίλε πολύ άγχος… Ήμασταν το φαβορί και μάλιστα μέσα στην Ελλάδα. Έπρεπε να το πάρουμε όπως και κάναμε. Για μένα αυτή η κατάκτηση έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί ήταν η πρώτη φορά που το σήκωσε ως αρχηγός ο Φραγκίσκος (σ.σ. Αλβέρτης) και ειλικρινά το είχα χαρεί πάρα πολύ και για εκείνον”.

Μιας και αναφέρθηκες στον Αλβέρτη. Τι σημαίνει Φραγκίσκος Αλβέρτης για εσένα; Ποια η σχέση σας;

“Με τον Φράγκι ταιριάξανε τα χνότα μας από μικρός όταν ήρθε, είχαμε και κοινά χόμπι. Η σχέση που μας συνδέει είναι φυσικά κάτι παραπάνω από τη συνεργασία ενός φυσικοθεραπευτή και ενός αθλητή μέσα σε μία ομάδα. Μπορεί να κάνουμε να επικοινωνήσουμε μήνες αλλά δεν αλλάζει κάτι. Ο ένας είναι εδώ, ο άλλος εκεί. Έχω έναν βιολογικό αδερφό και έχω και έναν δεύτερο αδερφό, τον Αλβέρτη”.

Μετά το γεμάτο άγχος Ευρωπαϊκό στη Θεσσαλονίκη, ο Παναθηναϊκός τα καταφέρνει και στη Μπολόνια. Ήταν αυτό το πιο μάγκικο από όλα;

“Το πιο μάγκικο όπως το είπες! Παίζαμε μέσα στη Μπολόνια απέναντι στην Κίντερ που ήταν ομαδάρα με παίκτες που μετά έπαιξαν ΝΒΑ. Η πιο χαρακτηριστική ιστορία σε αυτό το final 4 που θυμάμαι είναι η εξής. Τότε δεν υπήρχε μικρός τελικός, οι δύο χαμένοι των ημιτελικών πήγαιναν σπίτι τους. Η Τρεβίζο είχε φύγει και κανονικά έπρεπε να έχει φύγει και η Μακάμπι.

Τότε όμως υπήρχε μία κόντρα ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και την Ευρωλίγκα, και οι άνθρωποι της διοργάνωσης φοβόντουσαν ότι μπορεί εμείς να μην κατέβουμε στον τελικό για να εκθέσουμε τον θεσμό. Έτσι κράτησαν τη Μακάμπι δύο μέρες στη Μπολόνια σε περίπτωση που δεν κατέβουμε εμείς, να γίνει ο τελικός κανονικά. Η συνέχεια γνωστή… Όχι μόνο κατεβήκαμε αλλά ήταν πραγματικά μία μεγάλη νίκη. Χάναμε με 13 ή 17 πόντους στο πρώτο ημίχρονο αν θυμάμαι καλά αλλά είχαμε Μποντιρόγκα… Αυτό τα λέει όλα. Έγινε η ανατροπή, κερδίσαμε και ήταν όντως το πιο μάγκικο”.

Τα επόμενα χρόνια ο Παναθηναϊκός δεν φάνηκε να αντιμετωπίζει ιδιαίτερα προβλήματα εντός συνόρων. Ήταν όντως έτσι;

“Κοίταξε, ο Παναθηναϊκός μπορεί να φάνηκε πως έπαιζε μόνος του αλλά υπήρχαν δυσκολίες. Δεν μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε το ΟΑΚΑ λόγω Ολυμπιακών Αγώνων, έπρεπε να μετακομίσουμε στο Σπόρτινγκ, ωστόσο η οικογένεια δεν χαμήλωσε τον πήχη. Έκανε επενδύσεις, δεν άφησε την ομάδα”…

Αυτές οι επενδύσεις ήταν που οδήγησαν το 2007 στην κατάκτηση της Ευρωλίγκας μέσα στο ΟΑΚΑ. Τι θυμάσαι από αυτές τις μέρες;

“Θυμάμαι πως ήταν ακόμα ένα Ευρωπαϊκό που υπήρχε άγχος. Η κατάσταση στην ομάδα όμως ήταν τέτοια που πιστεύαμε πως δεν μπορούμε να χάσουμε με τίποτα. To ξέραμε μέσα μας δηλαδή. Ήδη είχε χτιστεί η ομάδα με τέτοιο τρόπο και είχαν μπει οι σωστές βάσεις που δεν συζητούσαμε καν το ενδεχόμενο να μην πάρουμε τον τίτλο”.

Διαδοχικά πρωταθλήματα εντός συνόρων και συνέχεια της εντυπωσιακής πορείας στην Ευρώπη με επόμενη στάση στο Βερολίνο…

“Εντάξει στο Βερολίνο πιστέυω πως παρουσιάστηκε η καλύτερη ομάδα που είχε ποτέ ο Παναθηναϊκός. Δηλαδή όχι μόνο ο Παναθηναϊκός, τέτοια ομάδα δεν έχει περάσει ποτέ στην Ευρωπαϊκή ιστορία του μπάσκετ. Τι να πρωτοπούμε; Διαμαντίδης, Σπανούλης, Γιασικεβίτσιους, Νίκολας στα γκαρντ και στους ψηλούς Πέκοβιτς, Μπατίστ, Φώτσης, Τσαρτσαρής. Είναι ό,τι καλύτερο! Παρ’ όλο που παίξαμε ενάντια σε… πολλούς αντιπάλους δείξαμε ποια ήταν η καλύτερη ομάδα σε εκείνο το final 4”.

…και μετά πάμε στη Βαρκελώνη για το 6ο και τελευταίο αστέρι μέχρι και σήμερα!

“Αυτό ήταν το πιο εύκολο Ευρωπαϊκό που πήραμε. Είχαμε με διαφορά τη καλύτερη ομάδα του final 4 και το γνωρίζαμε. Μπορώ να πω πως ήμασταν ήρεμοι, ότι προέκυπτε το αντιμετωπίζαμε με μεγάλη ηρεμία. Πρώτα απ’ όλα το προπονητικό τιμ, οι παίκτες και μετά εμείς το staff. Νιώθαμε δηλαδή να στο πω έτσι ότι εύκολα ή δύσκολα, αργά ή γρήγορα θα καθαρίζαμε και τον ημιτελικό και τον τελικό.

Προηγήθηκε βέβαια μία πολύ δύσκολη προημιτελική σειρά αλλά είναι αυτό που σου είπα. Ήταν μία ομάδα η οποία όπου και αν παίζαμε, σε όποια έδρα και αν παίζαμε, είτε Ρεάλ, είτε ΤΣΣΚΑ, είτε Μπαρτσελόνα, δεν περνούσε από το μυαλό μας ότι θα χάσουμε. Δηλαδή λέγαμε μεταξύ μας πως θα χάσουμε;”.

Μετράμε 6 Ευρωπαϊκά μέχρι στιγμής… Οικοδόμημα Παύλου και Θανάση Γιαννακόπουλου;

“Ναι δεν το συζητώ. Ο κύριος Παύλος, ο κύριος Θανάσης και γενικότερα η οικογένεια ήταν οι πυλώνες πάνω στους οποίους χτίστηκε αυτή η αυτοκρατορία. Παίκτες, προπονητές, τίτλοι ήρθαν και έφυγαν αλλά οι σταθεροί πυλώνες ήταν αυτή οι οικογένεια.

Τους ζούσαμε κάθε μέρα. Πραγματικά είναι πολύ λίγες οι ημέρες που δεν πέρασαν από την προπόνηση να δουν την ομάδα.Το κλίμα πάντα ήταν οικογενειακό. Εγώ και όλοι τους ζούσαμε σαν να είναι οι γονείς μας κατά κάποιο τρόπο. Υπήρχε τέτοια σχέση μεταξύ των δύο πλευρών, καμία σχέση με τον απόμακρο πρόεδρο που ίσως έχουν κάποιοι στο μυαλό τους. Πως σου είπα πιο πριν για τον Φράγκι πως είναι ο αδερφός μου, όχι ο βιολογικός, έτσι και ο κύριος Παύλος και ο κύριος Θανάσης τους νιώθαμε σαν τους γονείς μας, όχι τους βιολογικούς”.

Οι δυο τους αποχωρούν και πλέον αναλαμβάνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Ποια η άποψη σου;

“O Δημήτρης είναι ο μοναδικός άνθρωπος πιστεύω που θα μπορούσε να συνεχίσει την κατάσταση αυτή που δημιούργησαν ο πατέρας και θείος του. Είναι αλήθεια πως όταν ανέλαβε υπήρχαν κάποιες αμφιβολλίες και προσωπικά εγώ μέσω των social media είχα εκφράσει την άποψη πως είναι ο μόνος που μπορούσε να πάρει το τιμόνι του καραβιού και να το οδηγήσει σωστά. Πιστεύω πως η ιστορία τον έχει δικαιώσει, παρά τις μεγάλες δυσκολίες που υπάρχουν στην Ελλάδα με την οικονομική κρίση, οι κινήσεις, τα πρωταθλήματα και τα κύπελλα δείχνουν πως έχει δικαιωθεί απόλυτα”.

Πλέον όμως εσύ, μετά από 29 χρόνια, δεν βρίσκεσαι στην ομάδα. Το τέλος μίας μακράς συνεργασίας;

“Έτσι είναι… Ο Παναθηναϊκός είναι η οικογένεια μου και ό,τι συμβαίνει μέσα σε μία οικογένεια καλό είναι να μένει μέσα εκεί. Όλα είναι μια χαρά, η ομάδα συνεχίζει”!

Με ποιον ξένο παίκτη είσαι πιο κοντά;

“Με τον Βράνκοβιτς είμαστε πιο κοντά. Έχουμε διατηρήσει επαφή όλα αυτά τα χρόνια, βρισκόμαστε σε επικοινωνία. Πιστεύω πως έχουμε να κάνουμε με το καλύτερο παιδί που έχει περάσει ποτέ από τον Παναθηναϊκό. Ο Στόικο ειναι ψυχή με όλη τη σημασία της λέξης, ένας αγαθός γίγαντας”.

Δυσκολότερη στιγμή από όλες;

“Δύσκολη ερώτηση… Δυσκολότερη στιγμή ήταν ο αποκλεισμός από την Αρμάνι το 1997, στο Κόρατς νομίζω, με τον Σούμποντιτς προπονητή. Είχαμε κερδίσει εδώ με 19 πόντους και δεν πιστεύαμε καν ότι μπορούμε να αποκλειστούμε στο δεύτερο παιχνίδι. Τελικά αποκλειστήκαμε! Θυμάμαι το βράδυ στο ξενοδοχείο κοιμόμουν και νόμιζα ότι ζούσα ένα κακό όνειρο, ότι τώρα θα ξυπνήσω και θα πάμε να παίξουμε το παιχνίδι”.

Σχέση Ομπράντοβιτς – φυσικοθεραπευτή;

“Με μία λέξη, άψογη! Ο Ζέλικο ήταν ένας άνθρωπος που ποτέ δεν προσπαθούσε να σου επιβληθεί μέσω της θέσης που κατείχε. Ο σεβασμός ήταν κάτι που τον κέρδιζε μέσω της συνεργασίας. Είχε τόσο μεγάλη εμπιστοσύνη τις ικανότητες του που αν πήγαινες την προηγούμενη ενός αγώνα και του έλεγες ας πούμε “Ο Ντέγιαν αύριο δεν πρέπει να παίξει” δεν θα σε πίεζε ποτέ. Του έλεγες 10 μέρες, σου έλεγε οκ 10 μέρες, όσο χρειαστεί. Άψογη σχέση και σαν άνθρωπος και σαν επαγγελματίας. Μάθαμε πολλά από τον Ζέλικο και σε επίπεδο μπάσκετ, ακόμα και εμείς οι άσχετοι, αλλά και σε επίπεδο σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων”.

Δημήτρης Διαμαντίδης…

“Τεράστιο κεφάλαιο για τον Παναθηναϊκό. Τον Διαμαντίδη θα έπρεπε να τον χρησιμοποιούν σαν παράδειγμα στα παιδιά, όχι για αυτά που έχει πετύχει σαν παίκτης αλλά για τον χαρακτήρα και την συμπεριφορά του ενώ έχει πετύχει όλα αυτά. Έχει παραμείνει άνθρωπος παρά τα όσα έχει πετύχει. Αυτό το λέω παντού”.

Χειρότερος τραυματισμός, χειρότερο περιστατικό που θυμάσαι;

“Και αυτή δύσκολη ερώτηση… Λοιπόν, χειρότερος τραυματισμός και κάτι που με έχει σημαδέψει όλα αυτά τα χρόνια είναι ο τραυματισμός του Μπόμπαν. Παρ’ όλο που δεν ήταν παίκτης στην ομάδα. Είναι ότι χειρότερο έχω δει και αυτό που μου έχει μείνει από τότε, από εκείνη την ημέρα και μετά, όποτε βλέπω παίκτη να χτυπάει το χέρι του, το κεφάλι του, του βάζω άγριο χέρι”…

Χειρότερος ασθενής;

“Ο Αλβέρτης! Από την άποψη ότι ήθελε πάντα να μειώνει τον χρόνο της θεραπείας. Όχι τον χρόνο για να επανέλθει αλλά όλο έλεγε “έλα τώρα να κάνουμε 10 λεπτά λιγότερο” (γέλια)”.

Πρώτη φορά ως φίλαθλος στο ΟΑΚΑ;

“Πολύ περίεργο συναίσθημα, συγκινήθηκα κιόλας μπορώ να σου πώ. Αλλά είναι κάτι που πρέπει να το συνηθίσω γιατί δεν μπορώ και να μην είμαι στο ΟΑΚΑ, έστω από άλλη θέση. Απλώς μου φαίνεται περίεργο. Είχα μάθει τόσα χρόνια να βλέπω στο ίδιο επίπεδο το παρκέ, τώρα το βλέπω από λίγο πιο ψηλά. Όλα είναι θέμα συνήθειας”.

O Παναθηναϊκός με μία μόνο λέξη;

“Το ομορφότερο και το μακρύτερο ταξίδι της ζωής μου”…