Ένα «ευχαριστώ» (στον… Πάνκο) είναι λίγο!

Με αφορμή την χθεσινή «μαγική» εμφάνιση του Τζέιμς Γκιστ ο Νικόλας Φλωράτος γυρίζει τον χρόνο πίσω και θυμάται πώς ο Αμερικανός κατέληξε στο «Τριφύλλι».

Για κάτι βραδιές σαν τη χθεσινή μας έλειψε τόσο πολύ ο Τζέιμς Γκιστ! Ο Αμερικανός που απείχε από τα παρκέ για περίπου 6 μήνες, επέστρεψε στο «σπίτι» του σε ευρωπαϊκό παιχνίδι και δήλωσε πως… είναι εδώ με τον καλύτερο τρόπο! 27 πόντοι και 6 ριμπάουντ ήταν τα χθεσινά «κατορθώματα» του Γκίσταρου στην καλύτερη (μέχρι την επόμενη) εμφάνιση της καριέρας του.

Με δεδομένη την ούτως ή άλλως σταθερή του απόδοση στην άμυνα και τις λύσεις που μπορεί να προσφέρει καλύπτοντας οποιαδήποτε «τρύπα» προκύψει, στην καλή επιθετική του μέρα ο Γκιστ μπορεί να «καθαρίσει» έναν αγώνα μόνος του και στις δύο πλευρές του παρκέ. Ο Αμερικανός είναι ένα από τα καλύτερα «4άρια» στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή και ένας παίκτης που όλοι θα τον ήθελαν στο ρόστερ τους. Ή μήπως όχι όλοι;

Ξεχνάει κανείς τον τρόπο με τον οποίο ο «Γκιστόπουλος»… κατέληξε στον Παναθηναϊκό; Το όνομα «Άντι Πάνκο» σας λέει τίποτα; Η διοίκηση και οι φίλοι του «Εξάστερου» πρέπει να ευχαριστούμε… «αιωνίως» τον πρώην φόργουορντ της ομάδας, Πάνκο, αλλά και τους Ρέπεσα-Πεδουλάκη. Πάνε περίπου τρία χρόνια όταν ο Γκιστ, που βρισκόταν στη Μάλαγα τότε, δεν άρεσε στον προπονητή του, Γιασμίν Ρέπεσα, ο οποίος δεν τον ήθελε καν στην ομάδα του. Με τον Πάνκο να μην προσφέρει τα αναμενόμενα και να αποδεικνύει ότι το «ταβάνι» του είναι χαμηλότερο από αυτό του Παναθηναϊκού, ο Αργύρης Πεδουλάκης εισηγήθηκε την απόκτηση του Τζέιμς Γκιστ στην θέση του Άντι Πάνκο και ο Ρέπεσα μόνο που δεν έστειλε… με κορδέλα τον Γκιστ στον «Εξάστερο». Ο Πάνκο πήγε στη Μάλαγα, ο Γκίσταρος φόρεσε τα «πράσινα» και η πρώτη ανταλλαγή στην ιστορία της Ευρωλίγκας ήταν γεγονός!

Από τότε ο Γκιστ έχει αποτελέσει έναν από τους πιο καταλυτικούς παίκτες του «Τριφυλλιού» σε μια ανταλλαγή που αποδείχθηκε… «λίρα εκατό» (αν εξαιρέσουμε την περσινή απερισκεψία που τον κράτησε 6 μήνες εκτός παρκέ, για την οποία όμως δείχνει αποφασισμένος να την αφήσει πίσω του και να επιστρέψει στα παλιά μεγαλεία).

Κάθε φορά λοιπόν που ο Γκιστ παίρνει από το χέρι τον Παναθηναϊκό και τον οδηγεί σε νίκες, ένα «ευχαριστώ» στον Άντι Πάνκο (και τους Ρέπεσα-Πεδουλάκη βεβαίως!) είναι πολύ λίγο μπροστά σε αυτό που πραγματικά πρόσφερε, έστω και… έμμεσα, στον «Εξάστερο».