Το πρόβλημα που κάνει… «μπαμ»!

Σχολιάζοντας μεταξύ άλλων την εικόνα του Παναθηναϊκού στην Πάτρα κόντρα στον Προμηθέα, ο Δημήτρης Κωνσταντόπουλος εντοπίζει την ως ώρας «αχίλλειο πτέρνα» του «Τριφυλλιού» και εξηγεί τι συμβαίνει στη θέση «5».

Ο «Εξάστερος» πέτυχε μία νίκη – πρόκριση στην Πάτρα κόντρα στον αξιόλογο και αξιόμαχο Προμηθέα. Μένοντας σε χαμηλά στάνταρ απόδοσης, επιθετικής και αμυντικής, με πολλά νεκρά διαστήματα, τα κατάφερε κόντρα στο σύνολο του Μάκη Γιατρά και πήρε το εισιτήριο για τους «4» του Κυπέλλου, εκεί που θα μάθει με κλήρωση τον επόμενο αντίπαλο με φόντο τον τελικό στο Ηράκλειο. Διακρίναμε για έναν ακόμη αγώνα τα αρνητικά στοιχεία που χρειάζονται να βελτιωθούν άμεσα, αλλά και κάποια θετικά που χαροποίησαν το προπονητικό επιτελείο του «Τριφυλλιού».

Ο Παναθηναϊκός από την αρχή της σεζόν αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα στη θέση «5». Μία θέση στην οποία υπάρχουν τέσσερις παίκτες και θεωρητικά δεν θα έπρεπε να αποτελεί την “αχίλλειο πτέρνα” της ομάδας. Ο Γκιστ είναι σε πολύ κακή κατάσταση, σωματικά και πνευματικά. Όσον αφορά τα σωματικά του χαρακτηριστικά, δε θυμίζει τον γνωστό Γκιστ που μπορούσε με την ενέργειά του να είναι καθοριστικός ακόμα και στα άσχημά του βράδια. Στα ριμπάουντ δεν παίρνει καλές θέσεις και δεν πηδάει τόσο ψηλά και τόσο έγκαιρα όσο τις προηγούμενες χρονιές και γενικότερα δείχνει ότι έχει «βαρύνει».

Όσον αφορά τώρα τον πνευματικό τομέα, ο Αμερικανός δείχνει να φοβάται πολύ το μακρινό σουτ. Δε διστάζει να τα παίρνει, καθώς όσες φορές βρίσκεται ελεύθερος σουτάρει, αλλά η γλώσσα του σώματος, η κακή μηχανική στο σουτ, αλλά και φυσικά η αστοχία του, μας δίνουν να καταλάβουμε ότι αντιμετωπίζει με φόβο τις άμυνες που τον αφήνουν ελεύθερο. Πέρα από τον Γκιστ, υπήρξε χθες ο καλός Λάσμε, που όπως είπαμε και μετά το “διπλό” στο Μαυροβούνιο δεν διανύει τις καλύτερες αγωνιστικές μέρες του, ο μεγάλος σε ηλικία Βουγιούκας που δεν παίρνει πολύ χρόνο και τέλος ο νεαρός Παπαγιάννης που δείχνει σιγά – σιγά δείγματα βελτίωσης.

Η ομάδα «πονάει» στον τομέα των ριμπάουντ. Η άμυνα σε πρώτο χρόνο στα σουτ και στα drives είναι καλή. Τα προβλήματα ξεκινούν όταν ο «Χ» ψηλός δυσκολεύει το σουτ του αντιπάλου και οι υπόλοιποι παίκτες, δίχως να κάνουν καλά μπλοκ άουτ, επιτρέπουν πολλά επιθετικά ριμπάουντ και πόντους από αυτά. Αυτό φυσικά δεν είναι τόσο ευθύνη των center, αλλά των guards. Πέρσι όμως, λόγου χάρη, αυτά τα προβλήματα τα έκρυβε πολύ καλά ο Γκιστ που ήταν παντού. Φέτος με την κακή κατάσταση στην οποία βρίσκεται, αυτά τα προβλήματα διογκώνονται και δημιουργούν μία πολύ αρνητική κατάσταση. Σε λίγες μέρες, όμως, έρχεται ο Ολυμπιακός που με τον καλύτερο Μιλουτίνοφ των τελευταίων ετών θα δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα από ότι φαίνεται. Χρόνος να δουλευτούν τα μπλοκ άουτ δεν υπάρχει, δεδομένου ότι ο αγώνας είναι την Παρασκευή, αλλά σε βάθος χρόνου πρέπει να διορθωθεί γιατί είναι καθοριστικό για μία ομάδα που θέλει να τρέχει, να μπορεί να μαζέψει το ριμπάουντ. Ο Καλάθης είναι σημαντικός για να αλλάξει αυτή η κατάσταση.

Πάμε τώρα στα θετικά, που το κύριο από αυτά ακούει στο όνομα “Νικ Καλάθης”. Ο αρχηγός στο πρώτο ημίχρονο θύμισε τον περσινό παίκτη που όλοι μας θαυμάσαμε από τα κατορθώματά του. Γρήγορος τόσο σε ταχύτητα, όσο και σε σκέψη, εξαιρετικό διάβασμα παιχνιδιού, σωστές επιλογές, αυτοπεποίθηση στα σουτ τριών πόντων, ακόμα και αν αυτά δεν έβρισκαν στόχο. Αξιοποίησε καλά τους συμπαίκτες του και φαίνεται ότι σιγά – σιγά βρίσκει τα πατήματά του, αλλάζοντας φυσικά επίπεδο τον Παναθηναϊκό. Στο δεύτερο ημίχρονο έχασε το ρυθμό του και δεν βοήθησε τόσο, όντας άστοχος, αλλά κάνει σίγουρα βήματα προς τα μπροστά.

Τέλος, θέλω να αναφερθώ ξεχωριστά σε δύο παίκτες που δείχνουν πόσο επιθυμούν αμφότεροι να αποδείξουν πρώτα στον εαυτό τους και δευτερευόντως στο κόσμο, τι αξίζουν. Μιλάω φυσικά για τον Ιωάννη Παπαπέτρου και τον ΝτεΣόν Τόμας. Πολύ πάθος και ενέργεια και οι δύο στο παρκέ, κάτι που φαίνεται από τον τομέα των ριμπάουντ, όπου ο Έλληνας forward είναι ο καλύτερος για την ομάδα του, ενώ και ο Αμερικανός παλεύει για κάθε κατοχή. Τα σουτ δεν θα μπαίνουν πάντα ούτε για τον καλύτερο σουτέρ Τόμας, ούτε φυσικά για τον Παπαπέτρου, αλλά η θέληση, το πάθος, η μαχητικότητα είναι στοιχεία που θα τους κάνουν να ξεχωρίζουν και να μένουν στο παρκέ.

Σε αυτό το σημείο θέλω να κάνω μία σημαντική διαπίστωση από τα ως ώρας πεπραγμένα του Τόμας στο ΟΑΚΑ. Ο Αμερικανός δεν είναι σε καμία περίπτωση Σίνγκλετον. Ο πρώην παίκτης του «Τριφυλλιού» είναι τουλάχιστον ένα επίπεδο πάνω από τον αντικαταστάτη του, αλλά η βασική τους διαφορά είναι ότι ο Κρις δεν ήταν σταθερός, υπήρχαν αγώνες που έπαιζε για «10» και αγώνες που έπαιζε για «4», την ίδια ώρα που ο ΝτεΣόν μπορεί ποτέ να μη φτάσει το «10», αλλά πάντα θα παίζει σταθερά στο «7». Και αυτή η σταθερότητα τον κάνει πολύτιμο για τον προπονητή του.

ΥΓ: Ο Προμηθέας πέτυχε 33 πόντους από τη θέση «5». Αυτό αναλογεί με το 48.5 % των συνολικών του πόντων από αυτήν τη θέση. Αυτό και μόνο το στατιστικό δείχνει πολλά, δυστυχώς.