Το μεγαλύτερο… «φάουλ» της φετινής ομάδας!

Το μεγάλο «φάουλ» της φετινής ομάδας σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, ο παίκτης Γκιστ που δεν… υφίσταται το 4 vs 4 επιπέδου ελληνικού πρωταθλήματος και ο Νικ που αν τον τελειώσεις, τελειώνεις και τον Παναθηναϊκό. Γράφει ο Δημήτρης Κωνσταντόπουλος.

Προσωπικά σαν Δημήτρης, ρεαλιστικά δεν περίμενα σε καμία περίπτωση νίκη με βάση τη λογική μου. Συναισθηματικά, ήλπιζα ότι θα μπορούσε ο Παναθηναϊκός να τα καταφέρει, αλλά βλέπετε… το μπάσκετ είναι υπερβολικά δίκαιο άθλημα. Είναι πολύ απλό… Αν δεν παίξεις και αν δεν πολεμήσεις, θα χάσεις. Βέβαια, ήττα από ήττα διαφέρει πολύ. Είναι δεκτό να χάνεις από την πρωτοπόρο ομάδα της διοργάνωσης, ακόμη και τη στιγμή που απουσιάζει ο καλύτερος παίκτης της. Αυτό που είναι ανεπίτρεπτο είναι η εικόνα της ομάδας.

Από το τέλος του ημιχρόνου δεν πίστευα ότι αυτό το ματς έχει γυρισμό. Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν φάνηκε να το πιστεύουν ούτε οι ίδιοι οι παίκτες. Αυτό το γνωστό που λέμε ότι «ΠΑΟ θα πει μαχητική ψυχή» δεν φάνηκε ή ακόμα καλύτερα δεν έχει φανεί καθόλου μέσα στη χρονιά. Η απάντηση είναι προφανής. Εικόνα διάλυσης για παραπάνω από 30 λεπτά κόντρα στην καλύτερη ομάδα της Regular Season, η οποία μάλιστα δεν έκανε και ιδιαίτερα καλό παιχνίδι. Όταν δε, ξεκινούσε και στράβωνε το παιχνίδι, οι παίκτες ήταν παραδομένοι στην μοίρα τους.

Όλο αυτό βέβαια, όπως είναι κατανοητό μεταφέρεται πολύ και στον κόσμο. Πολλά μηνύματα πήρα κατά τη διάρκεια του αγώνα από φίλους της ομάδας που έκλειναν την τηλεόρασή τους από το τέλος του πρώτου ημιχρόνου. Απόλυτα λογικό, αφού είναι τρομερά δυσάρεστο και αποκαρδιωτικό να βλέπεις την ομάδα να μην πολεμάει. Και εγώ το ίδιο θα έκανα αν δεν σεβόμουν τον κώδικα επαγγελματικής δεοντολογίας και δεν έπρεπε να γράψω αυτό εδώ το άρθρο που διαβάζετε. Όλα αυτά τα αναφέρω, διότι θεωρώ ότι το μεγαλύτερο αρνητικό του φετινού τιμ είναι ότι ο κόσμος δεν έχει δεθεί μαζί του. Κάθε χρόνο ακόμη και στις καταστροφικές χρονιές με Ιβάνοβιτς και Τζόρτζεβιτς, ομάδα και κόσμος ήταν ένα, μία γροθιά. Φέτος ισχύει κάτι τέτοιο;

Στα τεχνικά ζητήματα τώρα, τι άμυνα ήθελε να παίξει ο Παναθηναϊκός, νομίζω ούτε ο ίδιος δεν κατάλαβε. Τα σουτ της Φενέρ ήταν προκλητικά ελεύθερα. Στο προηγούμενο άρθρο μου είχα τονίσει την αναγκαιότητα της άψογης περιφερειακής άμυνας, καθώς η τουρκική ομάδα είναι εξαιρετική στο να δημιουργεί ελεύθερα σουτ. Παρόλα αυτά όμως, δυσκολεύομαι πραγματικά να θυμηθώ πάνω από δύο σουτ που πήρε η ομάδα του “Ζοτς” τα οποία να είναι σωστά μαρκαρισμένα. Επιτρέπεται τους Ντατόμε, Σλούκα, Ντίξον, Μέλι να τους αφήνεις απροκάλυπτα ελεύθερους να σουτάρουν; Τα πολλά εύστοχα σουτ δεν είναι προϊόν τύχης της αντίπαλης ομάδας, αλλά ικανότητας. Από τη στιγμή που δημιουργούνται, δεν πρέπει να έχεις την απαίτηση να τα χάσει ο αντίπαλος, ούτε να θυμώσεις επειδή τα έβαλε. Το θέμα είναι τι έκανες εσύ για να το αποτρέψεις.

Στο τρίτο δεκάλεπτο πέρασε μέσα ο Γκριν και σε 14:24 σημείωσε 12 πόντους με 1/1 δίποντο, 1/1 βολές και 3/5 τρίποντα, ενώ μάζεψε και 1 ριμπάουντ (από τον Παπαγιάννη…) και μοίρασε και 2 ασίστ για 1 λάθος. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ένας παίκτης που μπήκε μέσα ουσιαστικά στο δεύτερο ημίχρονο και επειδή το ματς είχε κριθεί, κατάφερε με τεράστια οικονομία να σκοράρει εξαιρετικά. Επιτρέπεται η απόσταση του προσωπικού του αντιπάλου από τον Γκριν να είναι τρία βήματα; Τρία βήματα δεν κρατάς απόσταση ούτε από τον Καλάθη, όχι από ένα “φονιά”.

Και πες εντάξει, ο Παναθηναϊκός είχε παίξει τραγική περιφερειακή άμυνα, η οποία έδινε όλα τα σουτ. Ταυτόχρονα όμως, θα έπρεπε να μην επιτρέψει καμία μπάλα να περάσει μέσα στη ρακέτα του. Να μην αφήσει κανένα drive αντιπάλου και κανένα εύκολο lay up. Αυτό θα ήταν μία λύση και έτσι θα μπορούσες να πεις ότι κάτι έκανες σωστά τουλάχιστον. Αλλά και σε αυτό το σημείο στάθηκε κακός. Εκτός από όλα τα ελεύθερα σουτ, άφηνε συχνά πυκνά και τους παίκτες της τουρκικής ομάδας να κάνουν κάτι… αρχοντικά και ελεύθερα τελειώματα κοντά στο καλάθι. Πραγματικά, παίκτης Γκιστ δεν υπάρχει. Δεν γίνεται ο Ντουβερίογλου που είναι πιο βαρύς να τον περνάει με μία προσποίηση και να καρφώνει σε ανοικτή ρακέτα. Μακάρι με τις εμφανίσεις του να με βγάλει ψεύτη, αλλά η χρονιά που κάνει είναι τραγική. Τέλος, ο Λοβέρν έκανε πραγματικά… πλάκα στον Παπαγιάννη. Εγώ το έχω ξαναπεί ότι ο Γιώργος έχει τεράστια περιθώρια εξέλιξης, αλλά θέλει δουλειά.

Στο επιθετικό κομμάτι δε θα σταθώ σχεδόν καθόλου. Η Φενέρ άφηνε ελεύθερα όλα τα σουτ στον Παναθηναϊκό σε συγκεκριμένους παίκτες, οι οποίοι φυσικά αστοχούσαν. Παρέταξε μία πολύ κλειστή άμυνα, η οποία είχε ως βασικό σκοπό να αποκόψει τον Καλάθη από την υπόλοιπη ομάδα. Είναι ολοφάνερο ότι οι καλές ομάδες αυτό θέλουν να κάνουν και αν τα καταφέρουν και παίξουν μία άρνηση πάσας στον Καλάθη, η υπόλοιπη αντιμετώπιση στο 4 vs 4 είναι επιπέδου ελληνικού πρωταθλήματος. Όσο άσχημο και να ακούγεται αυτό, δεν υπάρχει κανένας αυτοματισμός στην «πράσινη» επίθεση όταν ο Νικ δεν συμμετέχει στην οργάνωση του παιχνιδιού. Δεν θα κάτσω να μιλήσω για ακόμη μία φορά για τον ρόλο του Βουγιούκα και για το γεγονός ότι είναι ο δεύτερος καλύτερος οργανωτής πίσω από τον Καλάθη, γιατί αυτό το θέμα και η προέκταση του ότι ο Λεκαβίτσιους δεν μπορεί να σταθεί σαν back up του αρχηγού, έχει ειπωθεί αμέτρητες φορές.