Τον εαυτό του βρίσκει σπάνια…

Ο Παναθηναϊκός είναι ένας άλλος, ο κόσμος του ζει σε παράνοια και η ομάδα του Πιτίνο οφείλει να βρει τον εαυτό της… άμεσα. Ο Νικόλας Φλωράτος κάνει έναν σύντομο απολογισμό της σεζόν μέχρι στιγμής και αφήνει το σχόλιό του ενόψει της τελικής ευθείας της κανονικής διάρκειας της Ευρωλίγκας.

Είναι αδιαμφισβήτητα το απόλυτο «χιτ» των ημερών. Τι κι αν μετρά 13 χρόνια ζωής, απ’ τη στιγμή που ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος «ξέθαψε» το «Είμαι Ένας Άλλος» του φίλου του, Νίνο, έχει γίνει το πιο «χοτ» κομμάτι της περιόδου που διανύουμε και εντελώς συμπτωματικά ταιριάζει απόλυτα στην φετινή εικόνα του «Εξάστερου» στην Ευρωλίγκα. Ενός «Εξάστερου», ο οποίος βάσει προγράμματος, δηλώσεων και πρώτης εικόνας, ξεκίνησε με πολύ υψηλές βλέψεις και δέκα «στροφές» πριν το πέσιμο της «καρό σημαίας» της κανονικής περιόδου, βρίσκεται στα «σχοινιά», κινδυνεύοντας με την μεγαλύτερή του αποτυχία της «DPG» εποχής.

Για να είμαστε ειλικρινείς και να μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας (άλλωστε υπάρχουν γραπτά και ως γνωστόν «scripta manent»), προσωπικά, σε καμία των περιπτώσεων δεν περίμενα τέτοια εξέλιξη. Παρά το γεγονός πως μετά την φυγή Τζέιμς, Σίνγκλετον και Ρίβερς, η απολεσθείσα ποιότητα ουσιαστικά δεν αναπληρώθηκε ποτέ, παρά το ότι πέραν του Λοτζέσκι, ο Παναθηναϊκός δεν ενέταξε άλλον κλασικό σουτέρ στο ρόστερ του, το βάθος και η πολυπροσωπία, τουλάχιστον θεωρητικά, πίστευα πως πιθανώς να μπορούσαν να «μακιγιάρουν» τα όποια κενά. Δυστυχώς, όμως, αυτό δε συνέβη ποτέ…

Με την – επιεικώς – κακή αγωνιστική κατάσταση των «Bad Boys», την ανετοιμότητα του «Big Papa» και τον Βουγιούκα που ούτως ή άλλως είχε συμπληρωματικό ρόλο εξαρχής, η – με βάση τα χαρτιά – ποικιλία επιλογών στο «5» πήγε… στα «σκουπίδια». Το πρόβλημα του Τόμας απέναντι σε ψηλότερους και δυνατότερους αντιπάλους ανέδειξε την έλλειψη ενός αξιόπιστου φόργουορντ δίπλα στον Μήτογλου, ενώ η αποτυχία του Λούκας Λεκαβίτσιους να κάνει το πολυαναμενόμενο «step up» που θα αποφόρτιζε τον Νικ Καλάθη, «φώναζε» πως το «Τριφύλλι» «πονά» και στο «1». Συν τοις άλλοις, η μη ικανοποιητική σεζόν του «Λότζο» όχι απλά δεν έκρυψε την έλλειψη «χεριού» έξω απ’ τα 6.75, αλλά την μετέτρεψε σε «αχίλλειο πτέρνα» του επιθετικού παιχνιδιού της ομάδας. Έχοντας ήδη αποτύχει στο στήσιμο της ομάδας, μοιραία, ο Τσάβι Πασκουάλ δεν κατάφερε να μεταφέρει τις ιδέες και το πλάνο του στο παρκέ, με αποτέλεσμα να «βυθιστεί» μαζί με ένα μισοβυθισμένο «πλοίο», που έμοιαζε χαμένο στο πέλαγος.

Κάπου εκεί, ο ισχυρός άνδρας της ΚΑΕ ανέλαβε δράση. Παρέδωσε το τιμόνι στον Ρικ Πιτίνο και με τις τονωτικές «ενέσεις» των Κιλπάτρικ και Πέιν έπαιξε τα ρέστα του, προκειμένου να αποφευχθεί ένα προδιαγεγραμμένο «ναυάγιο». Το πρόβλημα, όμως, έδειχνε και συνεχίζει να δείχνει βαθύτερο. Απ’ τη μία και σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, ο Πιτίνο κατάφερε να «κρύψει» αρκετά απ’ τα κακώς κείμενα, η εικόνα του Παναθηναϊκού παρουσιάζει βελτίωση και κάποιες μεγάλες νίκες (κυρίως αυτή απέναντι στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας) έβγαλαν έναν άλλον εαυτό. Παρ’ όλα αυτά, σε μια σεζόν που τίποτα και σχεδόν κανείς δε λειτουργούν σωστά, το πρόβλημα συνεχίζει να υφίσταται μέχρι σήμερα. Πλέον, με το ρεκόρ στο 8-12, ο Παναθηναϊκός κυνηγά ένα μικρό «θαύμα» για να προλάβει το τρένο. «Θαύμα», γιατί στις δέκα εναπομείναντες αγωνιστικές, οι «πράσινοι» στοχεύουν στον μαγικό αριθμό «8», έχοντας, όμως, να ταξιδέψουν σε Πόλη (Φενέρ) και Μόσχα (ΤΣΣΚΑ), ενώ φιλοξενούν στο ΟΑΚΑ την 2η Ρεάλ.

Αν, λοιπόν, συνυπολογίσουμε την ανικανότητα του Παναθηναϊκού να σταθεί στο ύψος του μακριά απ’ το ΟΑΚΑ, ακόμα και κόντρα σε υποδεέστερους αντιπάλους, ρεαλιστικά, ο «Εξάστερος» επιζητά ένα… 8/8 στους αγώνες πλην αυτών απέναντι σε Ζοτς και Ιτούδη, που απ’ την αρχή της σεζόν δε βρίσκονταν στη λίστα με τα «must win» ματς. Δύσκολο έως… ακατόρθωτο, με βάση την τωρινή εικόνα της ομάδας. Απ’ την άλλη, ο Παναθηναϊκός είναι… ο Παναθηναϊκός. Η φανέλα και η οροφή του ΟΑΚΑ δεν επιτρέπουν παράδοση και «λευκές πετσέτες», αλλά μάχη μέχρι τέλους. Έστω και στο «τσακ», στο «κάστρο» του μαζί με τον κόσμο του, αλλά και εκτός έδρας, το «Τριφύλλι» οφείλει να παλέψει πρωτίστως με τον ίδιο του τον εαυτό, να κρύψει τα προβλήματά του με όποιον τρόπο μπορεί, να ξορκίσει τους «δαίμονές» του και τουλάχιστον να μείνει στο παιχνίδι μέχρι τέλους.

Και μιας και στο ξεκίνημα του άρθρου καταπιαστήκαμε με το τραγούδι του Νίνο, ευχή όλων μας, ο μόνος στίχος με τον οποίο θα μπορεί να ταυτιστεί με τους «πράσινους» όταν λήξει η κανονική περίοδος, να είναι «η παράνοια». Καλώς εννοούμενη παράνοια, που θα έχει προκληθεί απ’ τον ενθουσιασμό για μια πρόκριση που τώρα δείχνει χαμένη. Για να φτάσουμε εκεί, όμως, ο Παναθηναϊκός οφείλει να βρει τον εαυτό του… άμεσα και με διάρκεια ώστε να μην είναι… άλλος, αλλά αυτός που ξέρουμε όλα αυτά τα χρόνια.

ΥΓ: Ευχές για περαστικά και ταχεία ανάρρωση στον Νίκο Παππά. Όλη η Παναθηναϊκή οικογένεια βρίσκεται στο πλευρό του και τον περιμένει πίσω υγιή και πιο δυνατό από ποτέ.

ΥΓ1: Κάποιες άσχημα γεγονότα δεν μας επέτρεψαν να έχουμε επαφή για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, επομένως μια σύντομη «σούμα» θεωρώ πως ήταν απαραίτητη. Από εδώ και πέρα θα τα λέμε συχνότερα και πιο ουσιαστικά.

ΥΓ2: Η προσπάθεια που θα γίνει τις επόμενες εβδομάδες μοιάζει με μάχη κόντρα (και) στη λογική. Απαιτείται το… 210% από όλους.