Ο Παναθηναϊκός είναι το (ευρωπαϊκό) μπάσκετ!

Ο Νικόλας Φλωράτος αναλύει γιατί ο Παναθηναϊκός είναι το μεγαλύτερο μπασκετικό club και το ισχυρότερο brand name στην Ευρώπη κι εξηγεί γιατί ανεξαρτήτως απόφασης εν όψει της νέας σεζόν, κανείς δεν πρέπει να φοβάται όσο κόσμος και διοίκηση φωνάζουν «παρών».

Από χίλια κύματα πέρασε η συνεδρίαση των μετόχων της Euroleague. Παρόλο που αρχικά τα «μαντάτα» απ’ την Μαδρίτη ήταν ιδανικά, εν τέλει, κανείς απ’ τους υπόλοιπους ιδιοκτήτες δεν τόλμησε να κάνει το βήμα παραπάνω και ο Παναθηναϊκός παρέμεινε το «μαύρο πρόβατο» μιας ολόκληρης διοργάνωσης.

Για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, ο «Εξάστερος» δε σημαδεύτηκε φέτος απ’ την Ευρωλίγκα. Χρόνια τώρα, πολύ πριν το 2012, πληρώνει τα σπασμένα για τη στάση που κρατά, βλέποντας πράγματα που δεν του αρέσουν και που ο ίδιος θεωρεί ότι δυσφημούν την κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση. Απλά, όπως συμβαίνει πολλές φορές στη ζωή, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, το ραγισμένο γυαλί έσπασε και οι μάσκες έπεσαν…

Καθημερινά δωρεάν προγνωστικά πριν παίξεις στοίχημα

Και κάπου εδώ, ήρθε η προοπτική της FIBA, που για τους «πράσινους» μοιάζει με ειλημμένη απόφαση. Μιλώντας ειλικρινά, η ανακοίνωση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου μέσω instagram, αρχικά με ξένισε. Στη συνέχεια όμως, βάζοντας τα πράγματα κάτω και ζυγίζοντάς τα, κατέληξα στο συμπέρασμα πως αν ο Παναθηναϊκός βγει χαμένος απ’ τον πόλεμο που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας, δε θα χάσει μόνο αυτός, αλλά ολόκληρο το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Γιατί διάολε, ο Παναθηναϊκός είναι το (ευρωπαϊκό) μπάσκετ!

Το «Τριφύλλι» δεν είναι απλά ένα club. Είναι ένα τεράστιο club, απ’ τα μεγαλύτερα (αν όχι το μεγαλύτερο) στην Ευρώπη κι ένα απ’ τα ισχυρότερα (αν όχι το ισχυρότερο) brand σ’ ολόκληρη τη Γηραιά Ήπειρο!

Έξι ευρωπαϊκές κατακτήσεις, τις περισσότερες από κάθε άλλη ομάδα τα τελευταία 30 (!) χρόνια. Η μεγαλύτερη (σε χωρητικότητα) έδρα στην Ευρώπη. Η μεγαλύτερη μεταγραφή όλων των εποχών (Ντομινίκ), που όμοιά της δε θα ξαναδούμε. Ακόμη μία (Ντράζεν), που αν ο… Χάρος δεν είχε άλλα σχέδια, θα ήταν εξίσου σπουδαία. Το κορυφαίο σύνολο όλων των εποχών στα ευρωπαϊκά παρκέ (2009) κι ένα σωρό σπουδαίοι αθλητές και προπονητές (αποφεύγω να αναφέρω, γιατί σίγουρα θα ξεχάσω πολλούς) που έχουν υπηρετήσει το αγαπημένο μας άθλημα με τα χρώματα του Παναθηναϊκού.

Ακόμη και σήμερα, το μέγεθος του «Εξάστερου» μπορεί να το αντιληφθεί και… τυφλός! 18.000 κόσμος σε αγώνα μπάσκετ που δε συμβαίνει πουθενά αλλού στην Ευρώπη, δεύτερος σε μέσο όρο εισιτηρίων πίσω απ’ τη «μπασκετομάνα» Λιθουανία και την Ζαλγκίρις Κάουνας, που φέτος αποτέλεσε την έκπληξη της διοργάνωσης και πρώτος σε τηλεθέαση όταν και όπου αγωνίζεται!

Για το ευρωπαϊκό μπάσκετ λοιπόν, ο Παναθηναϊκός δεν είναι απλά ένας μεγάλος σύλλογος μ’ ένα ισχυρό brand name. Είναι το ίδιο το μπάσκετ και αν δεν μπορεί αυτός ν’ αλλάξει αυτά για τα οποία φωνάζουμε ολόκληρη τη φετινή σεζόν (κι όχι μόνο), δεν μπορεί κανείς. Για να συμβεί αυτό όμως, χρειάζεται η συμβολή όλων μας. Πρώτα η διοίκηση, που ανεξαρτήτως απόφασης, οφείλει να κρατήσει τον πήχη στα ίδια επίπεδα όπως συνέβη το 2001 στην Suproleague κι έπειτα ο κόσμος, που οφείλει να συνεχίσει να στηρίζει και να δείχνει σ’ όλη την μπασκετική Ευρώπη τι εστί… «Panathinaikos Athens»!

Ξέχωρα απ’ το αν ο «Εξάστερος» αγωνίζεται του χρόνου στην Euroleague, η επόμενη μέρα δε θα είναι ποτέ ξανά η ίδια. Αν ο Μπερτομέου αποχωρήσει και οι «πράσινοι» παραμείνουν στη διοργάνωση, θα ’ναι προϊόν της δυναμικής τους κι όσων ανέφερα πιο πάνω. Αν το «Τριφύλλι» αποχωρήσει, η δυναμική που δεδομένα έχει κι όσα προανέφερα, μπορούν ν’ αλλάξουν τις ισορροπίες σ’ ολόκληρο τον ευρωπαϊκό χάρτη. Αρκεί, ξαναλέω, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, διοίκηση και κόσμος να φωνάζουν «παρών».

Κανείς δε χάνεται, παρά μόνο αν τον αφήσεις στη μοίρα του. Σε αντίθεση με κάθε αναλώσιμο καρεκλοκένταυρο που σήμερα είναι, αύριο δεν είναι…

ΥΓ: Ξεκάθαρα, υπό αυτές τις συνθήκες, ο Παναθηναϊκός δεν έχει θέση σ’ αυτή την Euroleague. Δε γίνεται κάθε αγωνιστική να ματώνουν τα μάτια μας με όσα βλέπουμε, να παίζουν με τη νοημοσύνη μας, να φωνάζουμε, να τρελαινόμαστε και στο τέλος να μείνουμε από φόβο. Και κερατάς και δαρμένος, δηλαδή. Ε όχι, δεν πάει έτσι…

ΥΓ1: «Είναι καλύτερα να στέκεσαι όρθιος με σπασμένο και μπανταρισμένο κεφάλι, από το να σέρνεσαι με την κοιλιά για να γλιτώσεις το κεφάλι σου». – Μαχάτμα Γκάντι

ΥΓ2: Από εδώ και πέρα, μόνο Ρεάλ. Τα υπόλοιπα στην ώρα τους…