Η λύση στο μεγαλύτερο πρόβλημα του «Εξάστερου»!

Ο Δημήτρης Κωνσταντόπουλος, μέσω μιας πληρέστατης ανάλυσης στο “Όλα Πράσινα”, εξηγεί τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να λύσει το αγωνιστικό του πρόβλημα στην επίθεση.

Ο Παναθηναϊκός, όπως έχουμε επισημάνει ουκ ολίγες φορές, στο παρελθόν έχει σοβαρό πρόβλημα στο παιχνίδι 5 vs 5 από την στιγμή που δεν διαθέτει κλασικούς σουτέρ οι οποίοι θα μπορούσαν να ανοίξουν τις κλειστές άμυνες που παρατάσσουν οι αντίπαλοι προπονητές. Βλέπουμε πολλές εκδοχές από άμυνες ζώνης, οι οποίες πραγματικά μπλοκάρουν σε τόσο μεγάλο βαθμό το μυαλό των παικτών που αδυνατούν να βρουν την καλύτερη συνθήκη που δίνει η ζώνη για να επιτεθούν.

Η μέχρι τώρα αντιμετώπιση στις περισσότερες άμυνες αυτές ήταν τελείως λανθασμένη, καθώς επικρατούσε στατικότητα και ο κάθε παίκτης που ήταν ελεύθερος δοκίμαζε να σουτάρει. Ένα σουτ δεν είναι καλό επειδή είναι ελεύθερο και αυτό μας έγινε κατανοητό σε μεγάλο βαθμό στον τελικό με τον ΠΑΟΚ. Η επίθεση πρέπει να κοπιάσει αρκετά για να βρει το σωστό τρόπο και το αδύναμο σημείο της άμυνας ζώνης. Το μυστικό σε αυτές τις αμυντικές στάσεις είναι σίγουρα το μακρινό σουτ, αλλά όχι μόνο αυτό. Για εμένα, πρώτος τρόπος φυσικά είναι η καλή άμυνα που θα οδηγήσει σε παιχνίδι ανοικτού γηπέδου άρα και σε εύκολους πόντους, αλλά επειδή αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει συνέχεια, θα αναλύσουμε τρεις τρόπους που θεωρώ ότι θα κάλυπταν τις επιθετικές αδυναμίες του «Εξάστερου» και θα του έδιναν τη δυνατότητα να ξεδιπλώσει τις αρετές που έχει.

Στα παρακάτω γραφήματα θα δείτε ότι η παράταξη της αμυνόμενης ομάδας είναι μία κλειστή άμυνα ζώνης με σχεδιασμό 2-3, δηλαδή δύο παίκτες κοντά στην περιφέρεια και τρεις μέσα στην ρακέτα. Ας τα δούμε λοιπόν αναλυτικά.

Σε αυτό το σύστημα, ας πούμε ότι στην πεντάδα σαν PG είναι ο Λεκαβίτσιους, ο οποίος στο ξεκίνημα πασάρει αμέσως στον SF της ομάδας και αμέσως κόβει προς τη γωνία. Εδώ θα παρατηρήσετε ότι οι αμυντικοί αλλάζουν και ο προσωπικός αντίπαλος του SF πάει και μαρκάρει τον Λιθουανό και με την σειρά του ο παίκτης του Λιθουανού τον SF. Αυτό συμβαίνει διότι στην άμυνα ζώνης ο κάθε αμυντικός έχει μία συγκεκριμένη περιοχή που θα πρέπει να μαρκάρει. Αφού λοιπόν γίνεται αυτή η αλλαγή, ο “Λέκα” πασάρει στον C, ο οποίος φυσικά αν έχει τη δυνατότητα ξεκινάει αμέσως και ποστάρει για άμεση επίθεση (πρώτη προοπτική).

Αν αυτό δεν μπορεί να συμβεί, γίνονται δύο ταυτόχρονες κινήσεις. Ο “Λέκα” και ο SF αλλάζουν μεταξύ τους και ο SG κινείται προς τον PF και ο PF προς τον SG, άρα αλλάζουν και αυτοί θέση. Έτσι προκύπτει μία κατάσταση που το τεσσάρι της ομάδας αντιμετωπίζει στην περιφέρεια έναν περιφερειακό και υποδεχόμενος μία πάσα από τον C θα μπορούσε να απειλήσει με σουτ από την περίμετρο (δεύτερη προοπτική).

Αν δεν γίνει ούτε αυτό τελικά, τότε ο Λεκαβίτσιους με τον SF αλλάζουν θέσεις για μία τελευταία φορά και ο C πασάρει στον “Λέκα” χαμηλά στη γωνία και αυτός αμέσως δίνει πάσα στον SF και κινείται αστραπιαία προς την απέναντι γωνία. Έτσι, ο SF αντιμετωπίζει διπλό μαρκάρισμα και δίνει αμέσως πάσα στην κορυφή στον PF, αυτός κοντά στις 45 μοίρες στον SG και αυτός αμέσως στη γωνία για το ελεύθερο αμαρκάριστο σουτ (τρίτη προοπτική).

Η δεύτερη περίπτωση είναι πολύ πιο απλή και θα ασχοληθούμε μόνο με δύο παίκτες: τον Νικ Καλάθη σαν άσο και τον Ίαν Βουγιούκα σαν πεντάρι. Το αρχικό στήσιμο της άμυνας είναι παρόμοιο με αυτό του προηγούμενου συστήματος. Ο Καλάθης από την κορυφή αμέσως πασάρει στις 45 μοίρες στον συμπαίκτη του. Αυτό υποχρεώνει τον αμυντικό του Νικ να έχει το νου του προς εκείνη την περιοχή. Αμέσως ο συμπαίκτης δίνει πάσα πίσω στον Νικ και ο Βουγιούκας ανεβαίνει ψηλά για παιχνίδι pick and roll. Αυτό πράγματι συμβαίνει και ο αμυντικός του Νικ περνάει κάτω από το σκριν, δίνοντας έτσι αρκετές δυνατότητες στον Καλάθη. Η πρώτη που φαίνεται εδώ είναι το παιχνίδι pick and pop που θα δώσει στον Ίαν ένα σουτ από την γραμμή των βολών που η άμυνα θα αδυνατεί να μαρκάρει.

Βέβαια, αυτό έχει και άλλες προεκτάσεις, όπως ένα άμεσο και γρήγορο μπάσιμο του Νικ απέναντι στον C της ομάδας, πάσα στη γωνία για ελεύθερο σουτ, ακόμα και κόψιμο του PF στην πλάτη της άμυνας για ελεύθερο lay up.

Το τελευταίο που θέλω να σας δείξω δεν αφορά κάποιο γράφημα, αλλά μία απλή εικόνα που δείχνει κάτι πολύ βασικό. Θεωρώ έναν από τους καλύτερους τρόπους διάσπασης της ζώνης την τοποθέτηση του καλύτερου πασέρ της ομάδας, δηλαδή του Καλάθη, στην γραμμή τις φιλανθρωπίας. Αυτό το τονίζω, διότι είναι το πιο αδύναμο σημείο αυτής της άμυνας και ταυτόχρονα σου δίνει πολλούς τρόπους για να επιτεθείς και να σκοράρεις. Δείτε απλά ότι έτσι δημιουργούνται δύο ελεύθερα σουτ στην περίμετρο, μία πάσα λόμπα για τον παίκτη που βρίσκεται στη θέση του Center, καθώς και ένα σουτ από μέση απόσταση για τον αρχηγό της ομάδας.