Η «άχρωμη» επίθεση, ο Παππάς και η… επιστροφή Σίνγκλετον!

Η νίκη του Παναθηναϊκού επί του Ολυμπιακού δεν θα πρέπει να κρύψει κάτω από το… “χαλάκι” τα εμφανή προβλήματα της ομάδας. Ο Δημήτρης Κωνσταντόπουλος σχολιάζει το step up του Νίκου Παππά, τα θέματα του “Τριφυλλιού” και την κομβική επιστροφή του Κρις Σίνγκλετον στο ΟΑΚΑ ως αντίπαλος.

Ο Παναθηναϊκός νίκησε σε ένα πολύ κακό ποιοτικά παιχνίδι τον Ολυμπιακό στο πρώτο εγχώριο ελληνικό ντέρμπι και στο δεύτερο κατά σειρά σε γενικότερο πλαίσιο μέσα σε λίγες μέρες. Πάντα μία νίκη σε τέτοια ματς είναι πολύ σημαντική για την ομάδα που την πετυχαίνει.Κυρίως για λόγους ψυχολογίας ενόψει μίας πολύς δύσκολης εβδομάδας που έρχεται και πολύ λιγότερο για βαθμολογικούς λόγους στο κυνήγι του πλεονεκτήματος έδρας. Παρόλα αυτά, το αποτέλεσμα δεν θα πρέπει να κρύψει τα πολλά κακώς κείμενα που υπάρχουν από το ξεκίνημα της σεζόν στο “Τριφύλλι”.

Η εικόνα του Παναθηναϊκού επιθετικά ήταν για ένα ακόμα βράδυ «άχρωμη», χωρίς δείγμα φαντασίας σε καταστάσεις σετ παιχνιδιού «5 vs 5» . Οι «πράσινοι» έχουν εντελώς λανθασμένη θεώρηση στο πώς πρέπει να αντιμετωπίσουν μία άμυνα. Αυτό το ξερό «1 vs 1» που έπαιζε για πολύ ώρα το σύνολο του Τσάβι Πασκουάλ, έκανε την επίθεση πολύ προβλέψιμη. Αυτό συνέβη καθώς παιζόταν με λάθος τρόπο. Το «1 vs 1» δεν είναι κακό, αρκεί οι τέσσερις παίκτες πίσω από τη μπάλα να κινούνται συνεχώς, με σκοπό να βρεθεί ένας με κάποιο πλεονέκτημα για να σκοράρει. Δυστυχώς, όμως, είδαμε πολλές φορές τον Λάνγκφορντ να κάνει κατάχρηση της ντρίμπλας, και τους υπόλοιπους τέσσερις να περιμένουν την κατάληξη της φάσης απλά κοιτώντας τον. Έτσι, η αντίπαλη άμυνα προσαρμόζεται κατάλληλα και είναι πολύ δύσκολο να διασπαστεί.

Ένα πράγμα που μου έχει κάνει εντύπωση είναι η ελάχιστη παρουσία ενός βαρύ σέντερ. Ο Παπαγιάννης δε δείχνει να βρίσκεται σε καλή κατάσταση και είναι λογικό που δεν τον εμπιστεύεται αρκετά ο Καταλανός, ιδίως σε ένα τέτοιο παιχνίδι. Ο Βουγιούκας από την άλλη δείχνει καλά δείγματα γραφής κάθε φορά που μπαίνει να παίξει. Το βράδυ της Κυριακής λόγου χάρη, με το που πέρασε στο παρκέ, η μπάλα ακούμπησε αμέσως σε αυτόν στις επιθέσεις της ομάδας του και κατόρθωσε σε ελάχιστο χρόνο συμμετοχής να σκοράρει και να πασάρει σε παίκτη που έκοψε στη ρακέτα. Είναι απορίας άξιον γιατί ενώ η ομάδα στερείται δεύτερου οργανωτικού πόλου πλην Καλάθη, να μην χρησιμοποιείται ο Βουγιούκας σαν playmaker ρακέτας. Βέβαια, σε αυτό το σημείο κάποιος μπορεί να μιλήσει για την άμυνά του, αλλά ο Έλληνας center προσπαθεί με την εμπειρία του να παίρνει σωστές θέσεις για να μην αποτελεί “μαύρη τρύπα”.

Θεωρώ ότι θα ήταν πολύ άδικο να πούμε στον Καλάθη ότι η παρουσία του μέχρι στιγμής δεν κινείται στο περσινό επίπεδο. Υπάρχουν αρκετοί λόγοι που ο ηγέτης των «πρασίνων» δεν είναι στα περσινά στάνταρ απόδοσης. Ένα από αυτά που έχουμε πει και παλιότερα είναι ότι οι προπονητές διάβασαν πια το pick and roll με τον Γκιστ και κάνουν τα πάντα για να το σταματήσουν. Αυτό το πρόβλημα θα είναι πολύ μεγάλο, όσο ο Καλάθης δεν ευστοχεί από την περίμετρο. Όταν τα σουτ θα μπουν, οι άμυνες θα ανοίξουν και θα μπορεί να διεισδύει είτε για να τελειώσει τη φάση, είτε για να οργανώσει. Τελευταίο κομμάτι και ίσως σημαντικότερο είναι ότι ο Καλάθης δίνει σωστές πάσες, βλέπει τους ελεύθερους συμπαίκτες του και τους πασάρει τη μπάλα, αλλά αυτοί αστοχούν. Ο Νικ πέρυσι έβρισκε ελεύθερους τον Ρίβερς, τον Σίνγκλετον, τον Ντέτμον, δηλαδή παίκτες που τα ελεύθερα σουτ ήταν… πέναλτι για αυτούς. Φέτος, εκτός από τον Λοτζέσκι, οι υπόλοιποι δυσκολεύονται να βρουν στόχο με συνέπεια.

Σε ένα βράδυ που ο Παναθηναϊκός  πήρε μόνο 7 πόντους από τους δύο PG του και συμπεριλαμβανομένου ότι ο Λοτζέσκι περνάει ένα κακό φεγγάρι, ήταν πολύ σημαντικό να βγει κάποιος παίκτης μπροστά. Αυτός ήταν ο… εξαφανισμένος στον πάγκο από την αρχή της χρονιάς, Νίκος Παππάς. Ο Έλληνας ενστικτώδης σκόρερ ήταν σε μία μαγική βραδιά. “Έσπασε το ρόδι” των 10 άστοχων τριπόντων. Μπήκε μέσα ζεστός, έτοιμος και πεινασμένος να αρπάξει την ευκαιρία από τα μαλλιά. Ξέρουμε ότι για τέτοια ματς εξάλλου έχει γεννηθεί ο Παππάς. Το αποτελεσματικό του σουτ από την περίμετρο, σε συνδυασμό  με τους χώρους που δημιουργούσε κοντά στη ρακέτα με το «1 vs 1» , ήταν πολύ σημαντικά για να διασπαστεί η κλειστή «ερυθρόλευκη» άμυνα. Πέρα από τα τεχνικά ζητήματα όμως, είδαμε για ένα ακόμα ματς τον Παππά να παίζει σκυλίσια άμυνα, να κυνηγάει τους αντιπάλους του μανιασμένα και να βουτάει στο παρκέ προκειμένου να σώσει κατοχές. Το σημαντικό βέβαια τώρα είναι να δημιουργήσει ένα μομέντουμ καλών εμφανίσεων, καθώς αναμένεται να είναι πολύ σημαντικός κόντρα σε Μπατρσελόνα και Μπασκόνια.

Και τώρα που είπα Μπαρτσελόνα, ας μιλήσουμε λίγο για το τι έχει να αντιμετωπίσει ο Παναθηναϊκός σε λίγες μέρες. Αρχικά, θα βρει απέναντι του έναν παλιό «φίλο», τον Κρις Σίνγκλετον. Θα είναι πολύ κακό για τον «Εξάστερο» αν ο Αμερικανός αποφασίσει να εμφανίσει το καλό του πρόσωπο στο ΟΑΚΑ. Είναι γνωστό δύο χρόνια τώρα ότι ο Σίνγκλετον… αποφασίζει σε ποιους αγώνες θα προσπαθήσει και σε ποιους αγώνες απλά θα υπάρχει σωματικά στην άμυνα, αλλά με το μυαλό του στην επίθεση. Θα είναι ένα πολύ σημαντικό όπλο για την ομάδα της Βαρκελώνης η καλή εμφάνιση του Σίνγκλετον και ταυτόχρονα θα αντιμετωπιστεί πολύ δύσκολα από το σύνολο του Πασκουάλ.

Πέρα από αυτό, πιστεύω ότι σημαντικό θα είναι να βγει ο Ερτέλ από το παιχνίδι της Μπάρτσελόνα και οι “πράσινοι” να χαλάσουν το μυαλό του, πράγμα που επιτυγχάνεται με την πολύ πιεστική physical άμυνα ή με απλά λόγια… το μπασκετικό «ξύλο». Εξαιρετικός σε τέτοιες καταστάσεις φυσικά ο Θανάσης και ο Παπαπέτρου. Η δημιουργία της “Μπάρτσα” από το χαμηλό ποστ με τον Τόμιτς είναι ένα ακόμα σημείο που θα πρέπει να δοθεί έμφαση, καθώς σε αντίθεση με τον Παναθηναϊκό η ισπανική ομάδα χρησιμοποιεί πολλά κοψίματα στη ρακέτα όταν ο Τόμιτς πάρει τη μπάλα στο χαμηλό ποστ. Για τη Μπασκόνια θα τα δούμε μέσα στην εβδομάδα…

ΥΓ: Πόσο χρήσιμος θα ήσουν, Κέι Σι Ρίβερς…