Επανάσταση από την… «εντατική»!

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος επιθυμεί δικαίως να ξεκινήσει «επανάσταση» στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, ωστόσο δεν θα πρέπει να ξεχνά πως ολόκληρος ο οργανισμός του Παναθηναϊκού βρίσκεται αυτή τη στιγμή στην «εντατική».

Ας ξεκινήσουμε την κουβέντα μας, ξεκαθαρίζοντας κάποια πράγματα, ώστε να μην έχουμε παρεξηγήσεις. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος και γενικότερα η οικογένεια Γιαννακόπουλου έχει κατακτήσει το δικαίωμα με την μακροχρόνια πορεία της στον σύλλογο, όχι να πάρει την ομάδα μπάσκετ και να την κατεβάσει στο Champions League, αλλά ακόμα και στο… «Copa Africa» άμα το θελήσει.

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος το έχει κατακτήσει αυτό το δικαίωμα διότι συνεχίζει να κρατάει ψηλά την τελευταία «πράσινη» σημαία που μας κάνει ακόμα περήφανους, επειδή είναι ο μόνος που προσπαθεί να βρει μια διέξοδο στο ποδοσφαιρικό… αδιέξοδο, επειδή είναι ο μόνος που έβαλε το χέρι στην τσέπη, προκειμένου να μην καταστραφεί ολοσχερώς και το βόλεϊ ανδρών. Γενικότερα, αυτή τη στιγμή, δίπλα στη φράση “επιφανής Παναθηναϊκός” δεν μπορεί να μπει άλλο όνομα πέρα από αυτό του ισχυρού άνδρα της ΒΙΑΝΕΞ.

Από’ κει και πέρα όμως, οι απόψεις διίστανται σχετικά με το αν και κατά πόσον θα είναι σοφή μια οριστική ρήξη του Παναθηναϊκού με την Euroleague, η οποία θα οδηγήσει τον σύλλογο μακριά από την-για την ώρα τουλάχιστον-ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Ουδείς μπορεί να γνωρίζει ποια θα είναι η πορεία και η εξέλιξη του μπασκετικού Παναθηναϊκού, σε περίπτωση που η προαναγγελθείσα ενσωμάτωση των “πρασίνων” στις διοργανώσεις της FIBA γίνει πραγματικότητα. Άλλοι πιστεύουν πως η ομάδα θα χάσει τη δυναμική και την αίγλη της. Άλλοι θεωρούν πως θα κάνει το πρώτο βήμα για τη δημιουργία ενός πιο ανταγωνιστικού, ελκυστικού και εμπορικού ευρωπαϊκού μπάσκετ. Το μόνο βέβαιο είναι πως, είτε το μακροπρόθεσμο πρόσημο αποδειχτεί θετικό, είτε αρνητικό, θα χρειαστεί να γίνουν πολλές θυσίες και ο κόσμος του “Τριφυλλιού”  να κάνει μεγάλη υπομονή μέχρι να δει τα αποτελέσματα.

Καθημερινά δωρεάν προγνωστικά πριν παίξεις στοίχημα

Η αλήθεια είναι πως αν βρισκόμασταν περίπου μια δεκαετία πριν το σήμερα, τότε τα πράγματα θα ήταν αρκετά πιο απλά. Ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός θα χάριζε ακόμα χαρές στον κόσμο της ομάδας, τα ερασιτεχνικά τμήματα θα υπήρχαν ακόμα στον ευρωπαϊκό χάρτη και ο «Εξάστερος» θα σήκωνε την μια ευρωπαϊκή κούπα μετά την άλλη. Πλέον όμως, δυστυχώς τίποτα απ’ όλα τα παραπάνω δεν ισχύει…

Στο ποδόσφαιρο δεν γνωρίζουμε ακόμα αν η ομάδα θα αγωνίζεται του χρόνου στην πρώτη ή δεύτερη εθνική, ενώ η επόμενη ευρωπαϊκή συμμετοχή φαντάζει να βρίσκεται απελπιστικά μακριά. Για τον Ερασιτέχνη… ούτε λόγος, καθώς τα περισσότερα τμήματα είτε βρίσκονται ήδη στις μικρότερες εθνικές, είτε παλεύουν να παραμείνουν, τουλάχιστον, στην εγχώρια «αφρόκρεμα». Διότι στην ευρωπαϊκή σκηνή δεν υπάρχει καν παρουσία αυτή τη στιγμή…

Συνεπώς, παρά τα χίλια δίκια του Γιαννακόπουλου για την τραγική και προσβλητική αντιμετώπιση που τυγχάνει ο ίδιος, αλλά πάνω απ’ όλα ο Παναθηναϊκός, από την Euroleague του Ζόρντι Μπερτομέου, πολύ φοβάμαι πως το timing για να κάνει το «Τριφύλλι» ένα τόσο αποφασιστικό βήμα αποχώρησης από την κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση, είναι το χειρότερο δυνατό. Και είναι το χειρότερο δυνατό για τους λόγους που εξηγήσαμε παραπάνω. Οι οποίοι λόγοι έχουν να κάνουν συνολικά με τον οργανισμό του Παναθηναϊκού και όχι μόνο για το μπασκετικό τμήμα.

Ο οργανισμός του Παναθηναϊκού αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην «εντατική» και αν υπάρχει ένας λόγος για τον οποίο έχει ακόμα… παλμό, τότε αυτός είναι σίγουρα το μπασκετικό του κομμάτι. Αυτή είναι πλέον η μόνη περηφάνια του φιλάθλου του «Τριφυλλιού». Αυτός είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο ο μπαμπάς θα πείσει τον γιο του να συνεχίσει να στηρίζει τους «πράσινους». Αυτό είναι το μοναδικό κίνητρο για να δώσει κάποιος το 20ευρω, το 30ευρω, το 50ευρω και να πάρει το αυτοκίνητο του Πέμπτη ή Παρασκευή βράδυ και να ανηφορίσει στο ΟΑΚΑ. Αυτός είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο έξω από την Ελλάδα ακούγεται ακόμα η λέξη Panathinaikos.

Κακά τα ψέματα. Η αξία του χαμένου δίνει δόξα στον νικητή. Και το αντίστροφο. Μια διοργάνωση με 31 μικρές ομάδες και μόλις μια μεγάλη, μάλλον είναι πιθανότερο να μικρύνει τη μεγάλη, παρά να μεγαλώσει τις υπόλοιπες. Το ίδιος ισχύει αν οι μεγάλες ομάδες είναι δύο ή τρεις. Αυτό ισχύει για το «σήμερα». Μπορεί σε 2,3 ή 4 χρόνια οι συνθήκες να είναι διαφορετικές, πιο ώριμες για την FIBA και τις διοργανώσεις της. Ο Παναθηναϊκός όμως δεν έχει να τα δώσει αυτά τα χρόνια. Διότι βρίσκεται στην «εντατική». Κι από’ κει δυστυχώς, είναι πολύ δύσκολο να κάνεις επανάσταση…