Για κάθε ήττα στο ΟΑΚΑ, θέλει… δύο «διπλά»!

Ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε από την Αρμάνι Μιλάνο και ο Δημήτρης Κωνσταντόπουλος περιγράφει την υπέρβαση που θα πρέπει να κάνει πλέον το “Τριφύλλι” για να ολοκληρώσει με θετικό ρεκόρ τη Regular Season της Euroleague.

Άλλη μία κακιά ήττα ήρθε να προστεθεί στα συνεχόμενα κακά αποτελέσματα που έχει η ομάδα από την αρχή της χρονιάς. Ένα ματς που -κακά τα ψέματα – έπρεπε να πάρει πάση θυσία, το έχασε μέσα από τα χέρια του. Όσο «εύκολα» το έχασε, άλλο τόσο «εύκολα» θα μπορούσε να το πάρει. Τα προβλήματα είναι πολλά και η ανάγκη για άμεση ενίσχυση φαντάζει επιτακτική, αν ο Παναθηναϊκός θέλει να διατηρήσει όσες ελπίδες έχει για την πρόκριση στα Play Offs της Euroleague. Το ξέρω, είναι πολύ νωρίς ακόμα, αλλά χρειάζεται πλέον την υπέρβαση για να καταφέρει κάτι τέτοιο και θα εξηγήσω στο τέλος του κειμένου το “γιατί”.

Αρχικά, ότι γράψω παρακάτω στην ανάλυση μου για το ματς δεν θα αποτελεί επίθεση προς τον coach Βόβορα, ο οποίος προσπάθησε στο μέτρο του δυνατού να παρουσιάσει μία ομάδα έτοιμη. Η αλήθεια είναι ότι ο Παναθηναϊκός μετά από καιρό εμφανίστηκε “πεινασμένος” στο παρκέ του ΟΑΚΑ και έδειξε εικόνα ομάδας που θα έδινε τα πάντα για τη νίκη. Οι παίκτες ήταν πνευματικά έτοιμοι να κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να νικήσουν, αλλά δυστυχώς η προσπάθεια και η αυταπάρνηση πολλών από αυτών δεν απέδωσε εξαιτίας έλλειψης ποιοτικών λύσεων και βάθους στο «πράσινο» πάγκο.

Ο Καλάθης ήταν εξαιρετικός, αλλά πριν μιλήσω για τον αρχηγό θέλω να αναφερθώ στον Λούκας Λεκάβιτσιους. Ανεξάρτητα με το τι πιστεύουμε για αυτόν, ο Λιθουανός ξέρει μπάσκετ και μπορεί να αποδώσει καλά, αλλά σε έναν διαφορετικό ρόλο. Μετά από τόσο καιρό που βρίσκεται στην Αθήνα, θα το είχε δείξει αν μπορούσε να σταθεί σαν backup του Καλάθη στον άσο. Έτσι, με αυτό που συμβαίνει, που του δίνεται όλο το φορτίο της οργάνωσης και της προσπάθειας να μπει στα «παπούτσια» του Νικ, ο “Λέκα” κάπου χάνεται. Ο μόνος τρόπος που βλέπω ότι μπορεί να μείνει στον Παναθηναϊκό στην νέα εποχή με τον Πιτίνο είναι με έναν διαφορετικό ρόλο, γιατί έτσι δυστυχώς εκτίθεται πολύ άσχημα.

Ο Καλάθης επέστρεψε στα περσινά του στάνταρ. Δεν είναι υπερβολή να πούμε κάτι τέτοιο, καθώς εδώ και περίπου δύο εβδομάδες έχει αρχίσει να ανεβάζει τέμπο και να βρίσκει τα πατήματά του. Επιθετικά συνεχίζει να είναι άστοχος από μακριά, αλλά πάει σε πιο ορθολογικές αποφάσεις κοντά στο καλάθι και οργανωτικά είναι άψογος, όπως ήταν φυσικά και από την αρχή της χρονιάς. Μέσα στο παιχνίδι έδειχνε ότι προσπαθεί με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο να ανυψώσει την πεσμένη ψυχολογία των συμπαικτών του για να μπορέσει η ομάδα να φτάσει στη νίκη. Πραγματικά συγκινητικός ο αρχηγός, που πήρε από το χέρι τον Παναθηναϊκό, τον πήγε στη πηγή, αλλά νερό δυστυχώς δεν ήπιε.

Αν μπορούσα να μιλήσω για ένα σφάλμα που παρατήρησα να έκανε ο coach Βόβορας, είναι το γεγονός ότι κόντρα στα δυνατά κορμιά της ιταλικής ομάδας, έπρεπε να χρησιμοποιήσει περισσότερο τους δικούς του center – «δεινόσαυρους» Βέβαια, κριτική σε έναν υπηρεσιακό προπονητή δεν ξέρω κατά πόσο ευσταθεί, αλλά πρέπει να γίνει. Ο Βόβορας λοιπόν, επέλεξε να κοντράρει τους δυνατούς center της ιταλικής ομάδας με τα αθλητικά κορμιά των Λάσμε και Γκιστ. Αυτό επέφερε πολλά προβλήματα στους «πράσινους», καθώς για πρώτη φορά φέτος η Αρμάνι χτύπησε μεθοδευμένα τις αδυναμίες της ελληνικής ομάδας. Σίγουρα, σε θεωρητικό τουλάχιστον επίπεδο άξιζαν να πάρουν χρόνο οι Βουγιούκας και Παπαγιάννης.

Δεν μου αρέσει καθόλου να αναφέρομαι σε δικά μου Blog για διαιτησία. Απεχθάνομαι τέτοιες αναφορές, αλλά τώρα θεωρώ ότι είχε κάποια ευθύνη. Για αυτό ακριβώς το λόγο έγινε και ένσταση. Αλλά αυτό δεν αναιρεί σε κανένα σημείο ότι η Αρμάνι βρέθηκε σε καλύτερο βράδυ από το «Τριφύλλι».

Αυτή τη στιγμή ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε μία πολύ οριακή κατάσταση και ισορροπεί σε ένα πολύ τεντωμένο σκοινί. Η ψυχολογία της ομάδα βρίσκεται στο ναδίρ της και γενικά όλο το «πλοίο» βρίσκεται σε μία πολύ μεγάλη φουρτούνα. Χρειάζεται έναν καλό καπετάνιο να τον οδηγήσει έξω από αυτήν. Οι αλλαγές είναι δεδομένες και η εποχή Πιτίνο έρχεται στον «Εξάστερο», αλλά από μόνη της δεν ξέρω κατά πόσο θα είναι αρκετή.

Στην αρχή του κειμένου μίλησα για μία υπέρβαση και τώρα θα σας εξηγήσω γιατί το είπα. Έχουμε ακόμα μπροστά μας άλλα 16 παιχνίδια από τα οποία τα 7 είναι στο ΟΑΚΑ και τα 9 μακριά από αυτό. Το μίνιμουμ ρεκόρ από αυτά τα 16 παιχνίδια θα πρέπει να είναι 10-6 για να πάει ο Παναθηναϊκός σε θετικό πρόσημο και να προκριθεί. Αυτό βέβαια σημαίνει… 7 νίκες στο ΟΑΚΑ και τουλάχιστον 3 “διπλά”. Για κάθε απώλεια στην Αθήνα θα πρέπει να παίρνει και ένα επιπλέον “διπλό”.

ΥΓ: Τεράστιος ΜΑΓΚΑΣ ο Παππάς που βγήκε και τα είπε έξω από τα δόντια, ζητώντας συγγνώμη τόσο στον πρόεδρο, όσο και στον μεγάλο Θανάση, αλλά και στον προηγούμενο προπονητή του…