«Αν μου έμαθε κάτι ο Θανάσης…»

Ο Νικόλας Φλωράτος αποχαιρετά τον τεράστιο Θανάση Γιαννακόπουλο, που από σήμερα βρίσκεται και πάλι στο πλευρό του Παύλου και του Κώστα.

Είναι φορές που οι λέξεις μοιάζουν αδύνατο να περιγράψουν τα ανθρώπινα συναισθήματα. Ο «δικός» μας Θανάσης δε βρίσκεται πλέον δίπλα μας. Είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσεις ότι ο «ένας από εμάς», ο «τιτάνας» δε θα κοσμήσει ξανά με την παρουσία του το κλειστό του ΟΑΚΑ. Δε θα κάτσει στη χαρακτηριστική του θέση, στην πολυθρόνα δίπλα από τη φυσούνα, δε θα αγκαλιάσει ξανά τους παίκτες, δε θα αναγκαστεί να φτάσει ως τον «πράσινο» πάγκο για να τα ψάλλει.

Είναι δύσκολο να συμβιβαστείς με την ιδέα ότι οι άνθρωποι που πήραν τον Παναθηναϊκό και τον γιγάντωσαν, μας κοιτούν από ψηλά. Δεν πάει πολύς καιρός που ο Παύλος σιγοτραγουδούσε τον ύμνο του «Τριφυλλιού», ενώ έχουν περάσει ελάχιστοι μήνες απ’ όταν ο Θανάσης αφιέρωνε το πρωτάθλημα στον αδερφό του και ακόμα λιγότερο διάστημα απ’ όταν έκανε «ντου» στον πάγκο για να «ξυπνήσει» το «κοιμισμένο» – τότε – σύνολο του Τσάβι Πασκουάλ.

Για τον άνθρωπο Θανάση δεν έχουν να ειπωθούν πολλά. Σίγουρα, όσοι ανήκουν στην προηγούμενη γενιά έχουν να αφηγηθούν πολλές και ενδιαφέρουσες ιστορίες, ζώντας είτε ως δημοσιογράφοι, είτε ως οπαδοί, τις «χρυσές» εποχές των δύο κορυφαίων παραγόντων στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Παρ’ όλα αυτά, ως άνθρωπος, ο Θανάσης ήταν ανοιχτό βιβλίο, όπως και ο Παύλος. Με ένα μόνιμα ζωγραφισμένο χαμόγελο στα χείλη και μια ηρεμία στον τρόπο που σου μιλούσε, σε χαιρετούσε, σου έσφιγγε το χέρι και σε αποκαλούσε «νεαρέ» ή «παιδί μου», ο Θανάσης μεταμορφωνόταν.

Ο μόνος που θα μπορούσε να νικήσει τα τρία αδέρφια ήταν ο χάρος. Αλλά ούτε αυτός κατάφερε να τους χωρίσει…

Αν μου έμαθε κάτι ο Θανάσης, είναι να ζεις έντονα κάθε δευτερόλεπτα της ζωής σου και να υπερασπίζεσαι με πάθος ό,τι αγαπάς. Να αγαπάς και να νοιάζεσαι για τους γύρω σου και να μην αφήνεις το χρήμα, τη δύναμη και τη δόξα να σε απομακρύνουν από τον απλό κόσμο. Αντιθέτως, να νιώθεις υπόχρεος επειδή στην ουσία, το χρήμα γεμίζει τσέπες, αλλά η αγάπη του κόσμου γεμίζει… καρδιές.

Αν ο Παύλος έκλεισε έναν κύκλο, ο Θανάσης τον σφράγισε οριστικά. Είμαστε τυχεροί που ζήσαμε, άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο, στην εποχή τους…

Τεράστια η παρακαταθήκη τους και μακάρι το έργο τους να συντροφεύει τον Δημήτρη και κάθε άλλο επίδοξο νέο επενδυτή, οποιουδήποτε συλλόγου. Τέτοιους ανθρώπους έχει ανάγκη ο ελληνικός αθλητισμός, που από σήμερα είναι ακόμα φτωχότερος.

Ήθος, τιμιότητα, ανιδιοτελής προσφορά. Σας ευχαριστούμε για όλα.

Όπως πολύ εύστοχα διάβασα κάπου πριν από λίγο, η καρδιά μας πονάει, η ψυχή μας κλαίει βουβά. Καλή αντάμωση…