Ήρθε η ώρα να πούμε την αλήθεια…

Η παγίδα της φανέλας και του ΟΑΚΑ, οι πραγματικές προσδοκίες του φετινού Παναθηναϊκού και το μοναδικό λάθος των Γιαννακόπουλου-Πασκουάλ.

Γράφει ο Μάρκος Στεφάνου

Όταν στις αρχές του περασμένου Ιουλίου γινόταν γνωστό το πρόγραμμα της νέας Euroleague, διαφαινόταν στον ορίζοντα μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για τον Παναθηναϊκό να κάνει επιτέλους ένα δυναμικό ξεκίνημα στις ευρωπαϊκές του υποχρεώσεις, έχοντας στις πρώτες έξι αγωνιστικές τέσσερα παιχνίδια στην έδρα του (Μακάμπι, Γκραν Κανάρια, Ζαλγκίρις, Ολυμπιακός) και δύο από τις θεωρητικά πιο βατές εκτός έδρας αποστολές απέναντι στις πρωτάρες Μπάγερν Μονάχου και Μπούντουτσνοστ. Βλέπετε, τις προηγούμενες δύο σεζόν, το «Τριφύλλι» δεν είχε αρχίσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη σεζόν εκτός συνόρων, με αποτέλεσμα να απαιτείται ένα εντυπωσιακό φινάλε στη regular season, ώστε να εξασφαλισθεί το πλεονέκτημα έδρας.

Ενδεχομένως λοιπόν, με βάση τις προσδοκίες που δημιουργήθηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού, ακόμα και οι πιο απαισιόδοξοι φίλοι των «πρασίνων», δύσκολα θα μπορούσαν να προβλέψουν αυτό το 2-2 με το οποίο έχει ξεκινήσει φέτος η ομάδα του Πασκουάλ. Ή μήπως όχι;

Η αλήθεια είναι πως ο Παναθηναϊκός είναι μια ομάδα με ένα μοναδικό χαρακτήρα και DNA σε ολόκληρη την Ευρώπη. Έχει-μακράν της δεύτερης-την πιο βαριά φανέλα του σύγχρονου ευρωπαϊκού μπάσκετ. Και δεν είναι μόνο οι τίτλοι. Είναι οι παίκτες-θρύλοι, είναι η φυσιογνωμία του κορυφαίου κόουτς στην ιστορία της Euroleague, που κάθισε επί 13 χρόνια στην άκρη του πάγκου. Είναι ο τρόπος που ολόκληρος ο μπασκετικός πλανήτης αποχαιρέτησε τον τεράστιο Παύλο Γιαννακόπουλο. Είναι η ατμόσφαιρα του ΟΑΚΑ. Αυτή η ατμόσφαιρα, που ενώ βρίσκεσαι στο -17, είσαι βέβαιος πως στο τέλος θα γίνει ντέρμπι. Είναι πραγματικά απίστευτο και μοναδικό το πόσο μπορεί να επηρεάσει την έκβαση ενός αγώνα η κερκίδα αυτού του γηπέδου. Και συγκεκριμένα η «Θύρα 13», για να είμαστε απολύτως δίκαιοι. Σε οποιοδήποτε άλλο γήπεδο του πλανήτη να γινόταν το χθεσινό παιχνίδι μεταξύ Παναθηναϊκού και Ζαλγκίρις, οι «πράσινοι» της Αθήνας θα είχαν χάσει με κάτω τα χέρια και χωρίς να μπουν ποτέ στη διεκδίκηση του αγώνα.

Όλα τα παραπάνω, σαφώς και αποτελούν παράσημο για τον Παναθηναϊκό και τον κόσμο του, ωστόσο εν τέλει… δεν παίζουν μπάσκετ. Μπάσκετ παίζουν οι παίκτες, μπάσκετ «παίζει» η διοίκηση, το τεχνικό τιμ και σαφώς ο προπονητής. Και αυτή είναι η μεγάλη παγίδα στην οποία πέφτει ο «Εξάστερος» τα τελευταία έξι χρόνια. Πιστεύει πως κάτι η φανέλα, κάτι το «καυτό» ΟΑΚΑ, κάτι ο φόβος των αντιπάλων στη θέα των έξι αστεριών, είναι αρκετά για να τεθεί ο πήχης στο ύψος του Final-4 και της κατάκτησης του 7ου ευρωπαϊκού. Και δεν το λέμε εμείς αυτό. Τόσο ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, όσο και ο Τσάβι Πασκουάλ, σε φετινές τους δηλώσεις έθεσαν ως στόχο της ομάδας την είσοδο στο Final-4 και την κατάκτηση του τίτλου. Στο ίδιο μήκος κύματος και οι παίκτες της ομάδας, αλλά και αρκετοί… «μπασκετικοί» του Τύπου.

Αυτό που δεν μάθαμε ποτέ βέβαια, είναι γιατί ο Παναθηναϊκός έχει το δικαίωμα να ονειρεύεται να γίνει… «Εφτάστερος». Υπερτερεί όλων των υπολοίπων σε ποιότητα παικτών; Σε καμία περίπτωση. Διαθέτει βάσει παρελθόντος και αποτελεσμάτων τον κορυφαίο προπονητή; Δύσκολα. Έχει μια στημένη ομάδα, με ομοιογένεια και έτοιμη να κάνει το βήμα παραπάνω σε σχέση με πέρσι; Πάλι όχι…

Με βάση όλα τα παραπάνω λοιπόν, είναι δύσκολο κανείς να καταλάβει τον λόγο για τον οποίο οι προσδοκίες τοποθετούνται από την ίδια την ομάδα ψηλότερα απ’ όσο θα έπρεπε πραγματικά να είναι. Προσοχή. Δεν λέει κανείς πως το «Τριφύλλι» είναι απίθανο να φτάσει μέχρι τη Βιτόρια, όπου και θα στεφθεί ο φετινός πρωταθλητής Ευρώπης. Ωστόσο δεν είναι φαβορί και αν τελικά συμβεί αυτό, θα είναι υπέρβαση. Και ως υπέρβαση θα έπρεπε να πλασαριστεί και στον κόσμο. Ουδείς μπορεί να ψέξει τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο για το γεγονός πως ο Παναθηναϊκός δεν έχει το μπάτζετ της Ρεάλ, της Φενέρ ή της ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Αυτό είναι κάτι αδύνατο να συμβεί στην Ελλάδα του 2018. Ήταν όμως και κάτι γνωστό το περασμένο καλοκαίρι, όταν και αποχώρησαν τα «βαριά χαρτιά» σου, ώστε να δοθεί τόπος στα… νιάτα και το ελληνικό στοιχείο.

Μήτογλου, Παπαπέτρου, Παπαγιάννης, Παππάς έχουν αρχίσει ήδη να παίρνουν ψήφο εμπιστοσύνης και καλούνται να καλύψουν τα παπούτσια παικτών όπως οι Τζέιμς, Σίνγκλετον και Ρίβερς. Παίκτες δηλαδή που μπορούσε ο καθένας ξεχωριστά να πάρει ένα παιχνίδι μόνος του. Τα παραπάνω παιδιά δεν μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο-τουλάχιστον για την ώρα. Πρέπει λοιπόν να στηριχθούν στη φιλοσοφία της «ΟΜΑΔΑΣ». Και ομάδα δεν γίνεσαι σε ένα μήνα, ούτε καν σε ένα χρόνο. Πως λοιπόν αυτά τα παιδιά, συνδυαζόμενα με μόλις έναν παίκτη από το κορυφαίο ράφι του ευρωπαϊκού μπάσκετ (Καλάθης) και ορισμένους «μπαρουτοκαπνισμένους» (Λάσμε, Γκιστ, Λάνγκφορντ, Λοτζέσκι) είναι δυνατόν να θεωρούνται εκ των φαβορί της φετινής Euroleague;

Για να το κλείσουμε λοιπόν το θέμα. Ήρθε η ώρα από τους ανθρώπους του Παναθηναϊκού να ειπωθεί η αλήθεια. Και η αλήθεια είναι πως αυτός ο Παναθηναϊκός δεν είναι χτισμένος για το Final-4 και την κατάκτηση της Euroleague. Είναι μια ομάδα που «πονάει» σε πολλά σημεία του παιχνιδιού και είναι δύσκολο να καμουφλάρει τις αδυναμίες της σε τόσο μεγάλο βαθμό, ώστε να κοντράρει γεμάτες ομάδες, που διαθέτουν βάθος και τρομερή ποιότητα. Αν τα καταφέρει… καλοδεχούμενο φυσικά. Αν όχι όμως, για ένα πράγμα θα μπορεί κανείς να κατηγορήσει τους Γιαννακόπουλο και Πασκουάλ: Πως ύψωσαν τον πήχη ψηλότερα απ’ όσο υπαγορεύει η καθαρά μπασκετική λογική…