Πονάει η καρδιά μας…

Είναι κάποια πράγματα, τα οποία τα έχουμε πει, τα έχουμε ξαναπεί και έχουμε καταντήσει γραφικοί. Καμιά φορά είναι μεγάλο βάσανο να πρέπει να ασχολείσαι καθημερινά με κάτι που αγαπάς και πονάς γι’ αυτό.

Το πιο εύκολο για κάθε Παναθηναϊκό αυτή τη στιγμή είναι να κλείσει τηλεοράσεις, ραδιόφωνα και ίντερνετ, να… σιχτιρίσει Θεούς και δαίμονες και να μην ασχοληθεί άλλο με αυτή την παρωδία.

Τι άλλο να πούμε δηλαδή; Ότι ο Παναθηναϊκός δεν είναι αυτός που ήταν παλιότερα; Ότι ο Παναθηναϊκός μικραίνει; Ότι η ομάδα δεν βλεπόταν; Ότι παιχνίδι δεν έγινε καν, αφού οι παίχτες του ΟΦΗ δεν επέτρεψαν να παιχτεί ποδόσφαιρο λόγω των συνεχών καθυστερήσεων; Ότι η ομάδα είναι “γυμνή” αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά;

Να πούμε για τις μεταγραφές που έγιναν και γι’ αυτές που δεν έγιναν; Για το ποιος ευθύνεται γι’ αυτό; Για το ποιος ευθύνεται που οι “πράσινοι” δεν έχουν μαντίλι να κλάψουν;

Τι νόημα έχει να τα αναλύουμε όλα αυτά… Όλοι γνωρίζουμε λίγο πολύ τι παίζεται και το έργο θα το δούμε και θα το ξαναδούμε στο μέλλον. Και δυστυχώς για όλους εμάς που αγαπάμε πραγματικά αυτή την ομάδα, η καρδιά μας θα συνεχίσει να πονάει γι’ αυτόν τον σύλλογο που τόσο βασανίζεται τα τελευταία χρόνια…