Αναζητώντας τις (χαμένες) ισορροπίες

Όταν μία ομάδα έχει πραγματοποιήσει μία εξαιρετική σεζόν και κρατάει τον βασικό της κορμό και για τη νέα χρονιά, τότε με μία πρώτη ματιά, φαίνεται πως το συγκεκριμένο σύνολο δεν χρειάζεται χρόνο για να “δέσει” ποδοσφαιρικά, καθώς οι παίχτες ήδη γνωρίζονται μεταξύ τους.

Ο Παναθηναϊκός φέτος, ουσιαστικά κρατάει “ανέπαφα” τα 9/11 της περσινής του ενδεκάδας, πουλώντας μόνο τον Καπίνο και μη μπορώντας να κρατήσει στο δυναμικό του τον Μεχντί Αμπεϊντ, ο οποίος αγωνιζόταν ως δανεικός από την Νιουκάστλ. Τα συγκεκριμένα κενά καλύφθηκαν με την απόκτηση των Λουκ Στιλ και Ουασίμ Μπούι, χωρίς ωστόσο να μπορούμε να γνωρίζουμε ακόμα αν οι συγκεκριμένοι παίχτες είναι ισάξιοι, καλύτεροι ή χειρότεροι των προκατόχων τους.

Κατά τ’ άλλα, οι “πράσινοι” δείχνουν να ενισχύονται τόσο στο δεξί άκρο της άμυνας με την απόκτηση του Χρήστου Μπούρμπου, όσο και-κυρίως-με την απόκτηση του Αλεχάντρο Αλφάρο για τις θέσεις πίσω από τους επιθετικούς, με τον Ισπανό να αποτελεί πραγματικά έναν παίχτη που έλειπε από το “Τριφύλλι”. Παράλληλα, υπάρχουν ενδείξεις πως θα αποκτηθεί ακόμα ένας επιθετικός, ο οποίος θα πλαισιώσει τον Μάρκους Μπεργκ, ενώ αν επιτευχθεί η πρόκριση απέναντι στην Μίντιλαντ, υπάρχουν και προοπτικές για την απόκτηση ενός ακόμα επιτελικού χαφ.

Πάμε όμως να δούμε, γιατί παρά το γεγονός πως γίνονται όλα αυτά τα…ωραία, ο Παναθηναϊκός δεν παρουσιάστηκε σε καμία περίπτωση έτοιμος στα παιχνίδια απέναντι στην Σταντάρ Λιέγης και κατά την ταπεινή μου άποψη δεν θα παρουσιαστεί έτοιμος ούτε κόντρα στην πολύ επικίνδυνη Μίντιλαντ.

Πρώτα απ’ όλα, διότι στους κρίσιμους αγώνες απέναντι στους Βέλγους δεν ήταν κανένας από τους παραπάνω σε θέση να αγωνιστεί. Αντιθέτως, οι Καπίνο και Αμπεΐντ έλειπαν από το σύνολο του Γιάννη Αναστασίου, ο οποίος δεν μπόρεσε σε καμία περίπτωση να καλύψει το κενό του δεύτερου με τους ήδη υπάρχοντες. Σε αυτό έπαιξε καθοριστικό ρόλο και ο Πράνιτς, ο οποίος στους συγκεκριμένους αγώνες ‘ήταν εκτός τόπου και χρόνου, φανερά επηρεασμένος από τα όσα είχαν προηγηθεί με τις δηλώσεις του και την δυσαρέσκεια των ιθυνόντων του συλλόγου. Άποψή μου είναι, πως αν οι “πράσινοι” είχαν στο γήπεδο τον Αμπεΐντ στον αγώνα της Λεωφόρου, τότε η πρόκριση θα είχε έρθει για το “Τριφύλλι” με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Πέρα όμως από τις συγκεκριμένες ελλείψεις, υπήρξαν και κάποιες άλλες διαφοροποιήσεις σε σχέση με την περασμένη σεζόν, οι οποίες δεν αποδείχθηκαν τόσο ευεργετικές όσο θα περίμενε ο προπονητής του Παναθηναϊκού. Για παράδειγμα, η τοποθέτηση του Μλάντεν Πέτριτς ως “δορυφόρο” του Μπεργκ, μάλλον στέρησε περισσότερα από τους “πράσινους” παρά τους χάρισε.

Γενικότερα, παρά τις λίγες αλλαγές που έχει το ρόστερ των Κυπελλούχων Ελλάδας σε σχέση με πέρσι, οι ισορροπίες της ομάδας έχουν ανατραπεί, καθώς υπάρχουν αλλαγές σε νευραλγικές θέσεις, είτε αυτές αφορούν προσθήκες είτε αποχωρήσεις. Είναι βέβαιο, πως ο Αναστασίου θα καταφέρει να δημιουργήσει την απαραίτητη “χημεία” στην ομάδα και μάλιστα σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, ωστόσο αυτό που “καίει” τον σύλλογο αυτή τη στιγμή είναι η πρόκριση στους ομίλους του Europa League. Και αν κρίνουμε από την πορεία της Μίντιλαντ στις τελευταίες αγωνιστικές του Δανικού πρωταθλήματος, αυτό δεν θα είναι καθόλου εύκολο αν ο Παναθηναϊκός δεν παρουσιαστεί αισθητά βελτιωμένος σχετικά με τα παιχνίδια απέναντι στη Σταντάρ.